Τα πράγματα, όπως σε κάθε περίπτωση έτσι και στο θέμα της δεύτερης αξιολόγησης του τρίτου μνημονίου, είναι φυσικό μετά από μια περίοδο διεργασιών να αρχίσουν να παίρνουν το δρόμο τους. Αφού προηγήθηκε μια παρέμβαση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που έθετε ως όρο τη συμμετοχή του ΔΝΤ για να συνεχιστεί η μνημονιακή …στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ελλάδα, δείχνοντας σε διαφορετική περίπτωση ως εναλλακτική το Grexit, ήρθε το ραντεβού του με την Κριστίν Λαγκάρντ, που δήλωσε παρούσα για τη δανειοδότηση στο «ελληνικό πρόγραμμα» και πλέον φτάνουμε στην υπό συγγραφή δεύτερη επιστολή Τσακαλώτου προς τους «θεσμούς».
Πλέον η ελληνική κυβέρνηση στην καλύτερη εκδοχή διαπραγματεύεται να μην ψηφιστούν άμεσα τα μέτρα που ζητούνται αλλά να νομοθετηθούν προληπτικά. Μάλιστα για να χρυσώσει το χάπι η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι ακόμα και να νομοθετηθούν προληπτικά δεν θα εφαρμοστούν!!!
Ήδη όμως οι συζητήσεις στο δημόσιο διάλογο δείχνουν και το προς τα που οδεύει η κατάσταση. Μείωση στο ήδη χαμηλό αφορολόγητο όριο των εισοδημάτων, πέραν όλων των άλλων μέτρων που βρίσκονται στο τραπέζι (συντάξεις, μισθοί, συλλογικές συμβάσεις, απολύσεις κλπ) γεγονός που δείχνει και τη σταθερή προσήλωση δανειστών και κεφαλαίου στο χτύπημα του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος. Γεγονός, το οποίο σε τελική ανάλυση έρχεται να επιβεβαιώσει εκ νέου ότι στόχος των μνημονίου είναι η μεταφορά των βαρών της οικονομικής κρίσης αποκλειστικά στις πλάτες των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο απ’ αυτό.
Πλέον έχουμε και κάτι άλλο που το ξέραμε αλλά το βλέπουμε να εξελίσσεται τώρα ζωντανά. Η επέκταση του δημοσιονομικού κόφτη και πέραν των ορίων του τρίτου μνημονίου. Δηλαδή έχουμε επί της ουσίας θεσμοθέτηση της γενικής οικονομικής πολιτικής λιτότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη λογική των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών των κρατών μελών της. Η κυβέρνηση δε θεωρεί ότι αποτελεί «κάτι το ιδιαίτερο», μια και ισχύει και στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πλαίσιο της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο μπορούμε να καταγράψουμε ορισμένα στοιχεία.
Πρώτο: Την πλήρη αφωνία κυβέρνησης και αστικής αντιπολίτευσης, κυρίαρχα της Νέας Δημοκρατίας, ως προς το ποια είναι η θέση τους, επί της ουσίας, για τη συμμετοχή ή όχι του ΔΝΤ στο μνημόνιο. Στελέχη της κυβέρνησης έδιναν διαφορετικές απαντήσεις. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε ότι «δε μας πειράζει να συμμετέχει το ΔΝΤ»! Άλλα στελέχη δήλωναν ότι «μπορούμε να κάνουμε και χωρίς το ΔΝΤ»! Απαντήσεις κατά περίπτωση. Στελέχη της Νέας Δημοκρατίας δεν έθιγαν καθόλου το θέμα, αλλά κατηγορούσαν την κυβέρνηση για αντιφατική στάση απέναντι στο ΔΝΤ. Επί της ουσίας αποφεύγανε να τοποθετηθούν στο επίμαχο ζήτημα μετατοπίζοντάς το στην κυβέρνηση.
Είναι φανερό από τη στάση τους ότι …δεν τους πέφτει λόγος για το μέλλον της Ελλάδας. Άλλοι αποφασίζουν και αφού τα βρήκαν Σόιμπλε και Λαγκάρντ…
Με καθαρά επιστημονικούς όρους μπορούμε να πούμε ότι η εξάρτηση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ενταθεί και ο ηγεμονικός ρόλος της Γερμανίας σ’ αυτή δεν αμφισβητείται από κανέναν. Αυτή η τελευταία εικόνα του Σόιμπλε με τη Λαγκάρντ τα λέει όλα!
Δεύτερο: Για ακόμα μια φορά οι οικονομικές αντιθέσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού –που αντανακλώνται στις συζητήσεις στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό μνημόνιο – με την αστική τάξη στο τιμόνι της χώρας και με δεδομένο τον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» της και μάλιστα σε συνθήκες αποσύνθεσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης όχι μόνο δεν μπορούν να αξιοποιηθούν για ένα καλύτερο αποτέλεσμα στις μνημονιακές διαπραγματεύσεις αλλά πάντα καταλήγουν σε βάρος της χώρας και των εργαζομένων. Από αυτό το γεγονός και μόνο τεκμηριώνεται η ανάγκη αλλαγής των τάξεων στην εξουσία.
Τρίτο: Η αστική τάξη και τα κόμματα που υπηρετούν την πολιτική της εξαιτίας του προσανατολισμού τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκονται σε πλήρες αδιέξοδο και δεν μπορούν να αρθρώσουν στοιχειώδη εναλλακτική πρόταση, έστω αστική. Αυτό αποτυπώνεται στο πως καταρρέει μέρα με τη μέρα τόσο το αφήγημα της κυβέρνησης που αντέγραψε στις γενικές του γραμμές το αφήγημα Σαμαρά ανάγοντας και ταυτίζοντας την έξοδο από την κρίση με την έξοδο στις αγορές. Αποτυπώνεται όμως και στην ανερμάτιστη επιχειρηματολογία της αστικής αντιπολίτευσης που από τη μια καταγγέλλει την κυβέρνηση και τον Αλέξη Τσίπρα για τα μέτρα που παίρνει και την ίδια στιγμή ζητάει άμεσο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης που συνεπάγεται αυτά τα μέτρα.
Τέταρτο: Στη βάση όλων των παραπάνω αποδεικνύεται και ο ανεδαφικός χαρακτήρας της συζήτησης που διαχωρίζει τεχνητά τις δημοσιονομικές πολιτικές του μνημονίου από την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας. Αυτό μάλιστα γίνεται και ένα σημείο αντιπαράθεσης και αφορά στο «μείγμα» της πολιτικής του μνημονίου μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας. Πλέον γνωρίζουμε και εκ της πείρας μας ότι καμία κυβέρνηση στο πλαίσιο του μνημονίου δεν μπορεί να προχωρήσει σε παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, πολύ περισσότερο είναι χωρίς πραγματικό αντίκρισμα η φιλολογία περί διαφορετικού μείγματος οικονομικής πολιτικής.
Από την άποψη αυτή η συζήτηση που βλέπουμε “copy paste” εδώ και εφτά χρονιά στα αστικά ΜΜΕ για το κλείσιμο ή μη της (κάθε) αξιολόγησης αποτελεί ένδειξη της ολοκληρωτικής οικονομικής χρεοκοπίας της αστικής τάξης. Αυτή η συζήτηση είναι και ένδειξη της πολιτικής της ανασφάλειας και ταυτόχρονα επιχειρεί να συγκαλύψει την υποτέλειά της στους δανειστές, οι οποίοι έχουν φροντίσει μέσα από το υπερταμείο να υποθηκεύσουν τη δημόσια περιουσία για έναν ολόκληρο αιώνα προκειμένου να εξασφαλίσουν τα δάνειά τους.
Τα όρια της αστικής τάξης και των κομμάτων που υπηρετούν την πολιτική της μετά από εφτά χρόνια μνημονίου είναι γνωστά. Το πολιτικό σύστημα της αστικής τάξης είναι όμηρος κυριολεκτικά των αντιθέσεων και των σχεδιασμών του ιμπεριαλισμού κυρίαρχα των Ευρωπαίων εταίρων του. Το ζητούμενο είναι πως τοποθετείται στο πρόβλημα το Κομμουνιστικό Κίνημα και συγκεκριμένα το ΚΚΕ.
Και για τη σωστή τοποθέτησή του στα κυρίαρχα προβλήματα της χώρας χρειάζεται πρώτο: να μην υποβαθμίζει και μάλιστα με βάναυσο και αντιεπιστημονικό τρόπο το πρόβλημα του περάσματος βασικών τομέων υπό κρατική ιδιοκτησία στο πλαίσιο της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και δεύτερο να ενοποιεί τη στάση κυβέρνησης και αστικής αντιπολίτευσης στο κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας που είναι η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη.
Στην κατεύθυνση αυτή για να παρέμβει στις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις που κρίνονται από το αν θα κλείσει ή αν εκκρεμεί η εκάστοτε αξιολόγηση των εταίρων η ηγεσία του Κόμματος θα πρέπει να προτάξει ως αιχμή το σταμάτημα κάθε συνέχισης της διαπραγμάτευσης και να απορρίψει το κλείσιμο της αξιολόγησης. Αλλά για να το κάνει αυτό με πειστικό τρόπο θα πρέπει να το στηρίξει ένα ολοκληρωμένο πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση που θα απαντά στο ερώτημα τι γίνεται με το Grexit σε συνθήκες που ακόμα δεν έχουν ωριμάσει οι υποκειμενικές προϋποθέσεις της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Αυτό το πρόγραμμα μπορεί να γίνει οδηγός ανάπτυξης των αγώνων της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων μικροαστικών στρωμάτων και να συγκεντρώνει δυνάμεις που θα διεκδικήσουν την εργατική εξουσία.
COMMENTS