Τι σημαίνει στα αλήθεια η άποψη που αναπαράγεται συνεχώς και αδιαλείπτως από τα κομματικά μας έντυπα ότι δεν ενδώσαμε στο να συμμετέχουμε σε αστική κυβέρνηση; Και μάλιστα, γιατί παρουσιάζεται ως μία κατάκτηση του Κόμματος, η οποία θα αφήσει πίσω της ισχυρές παρακαταθήκες, μια και αντιπαρήλθαμε πιέσεις, που στόχο είχαν να συμμετέχουμε σε αστική κυβέρνηση; Ποιες πιέσεις εννοούμε;
Θα χρειαστεί να θυμίσουμε μερικά πράγματα.
Μας ζητήθηκε να συμμετέχουμε σε αστική κυβέρνηση από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας και μετά; Κάτι τέτοιο εάν υπήρχε από την πλευρά των αστικών δυνάμεων θα μας είχε γίνει γνωστό. Θα υπήρχε και μια απάντηση από την πλευρά του Κόμματος, που επίσης θα ήταν γνωστή. Και ασφαλώς θα ήταν αρνητική εάν μας είχε ζητηθεί η συμμετοχή.
Μας ζητήθηκε, ιδιαίτερα, να συμμετέχουμε σε αστική κυβέρνηση μετά τις εκλογές του Μάη και του Ιούνη του 2012; Ούτε αυτό, ως γεγονός, είναι γνωστό, επομένως ούτε και απάντηση πρέπει να υπήρξε, αρνητική φυσικά, και σωστά θα ήταν αρνητική.
Μας ζητήθηκε να συμμετέχουμε σε κυβέρνηση από τότε που αναδείχτηκε πρώτη δύναμη ο ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2015; Από το γεγονός και μόνο ότι ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ κατέληξαν στη δημιουργία κυβέρνησης πάρα πολύ γρήγορα, σα να ήταν συνεννοημένοι εκ των προτέρων, πράγμα που το είχαν επισημάνει και τα κομματικά μας έντυπα, πάλι προκύπτει το συμπέρασμα ότι δεν υπήρξε ανάλογη πρόταση.
Δε συζητάμε καθόλου για τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015. Θεωρούμε πλήρως αυτονόητο το να μην αναφερθούμε σ’ αυτές τις εκλογές για το θέμα που θίγουμε.
Μήπως εννοούμε την πρόταση για «ενότητα της Αριστεράς», που επικαλούταν ο Αλέξης Τσίπρας στην προεκλογική περίοδο του Μάη του 2012, τότε που στη διακαναλική συνέντευξη, που παραχώρησε, διάβασε και το γνωστό απόσπασμα από το 15ο Συνέδριο;
Αν εννοούμε αυτήν την πρόταση, πράγματι υπήρξε απάντηση, ατυχής βέβαια, και με τον πιο επίσημο τρόπο από την αντίστοιχη διακαναλική συνέντευξη, που παραχώρησε η τότε Γραμματέας του Κόμματος Αλέκα Παπαρήγα. Τα αποτελέσματα, βέβαια, των εκλογών δεν έδιναν κυβέρνηση και έτσι το ζήτημα έληξε εκεί. Στις εκλογές του Ιούνη Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης είχαν δεσμευτεί εκ των προτέρων ότι θα προκύψει οπωσδήποτε κυβέρνηση, όπως και προέκυψε η τρικομματική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά.
Από την πλευρά μας ως «Νέα Σπορά», αργότερα, και μετά την εμφάνισή μας στο διαδίκτυο, πήραμε θέση για το ζήτημα της απάντησης στο θέμα της «ενότητας της Αριστεράς» και υποστηρίξαμε ότι αφού ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κατέφυγε σε μια τέτοια, κατά τη γνώμη μας, ιταμή ενέργεια, η απάντηση θα έπρεπε να του γυρίσει μπούμερανγκ.
Δηλαδή, να του λεγόταν ότι ας έκανε δεκτά ο ΣΥΡΙΖΑ τα όσα αιτήματα αναφέρονταν στο 15ο Συνέδριο, μια και τολμούσε και διάβαζε αποσπάσματά του μπροστά στις κάμερες, και για όσα προβλήματα δεσμευόταν αυτό ότι θα επιλύσει και τότε πράγματι θα φαινόταν η πραγματικότητα και θα αποκαλύπτονταν σε όλο τους το μεγαλείο οι δημαγωγικές κορώνες του ΣΥΡΙΖΑ περί της ενότητας της Αριστεράς.
Ήταν προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εννοούσε ό,τι έλεγε και τηρούσε μια τέτοια στάση για να πλαγιοκοπήσει τον κόσμο που ακολουθούσε και ψήφιζε το ΚΚΕ.
Η στάση μας αυτή ήθελε να τονίσει δύο βασικές πλευρές:
Η πρώτη, ήταν η στάση του Κόμματος απέναντι σ’ ένα κόμμα μικροαστικό, που μίλαγε ακόμη και για το σοσιαλισμό στα «δέκα σημεία», που είχε δώσει στη δημοσιότητα ως προγραμματικές κατευθύνσεις. Ήταν ο μόνος τρόπος για να ξεσκεπαστεί η δημαγωγία του.
Η δεύτερη ήταν το πως στέκεται η εργατική τάξη απέναντι στις μικροαστικές μάζες ακόμη και σε εργατικές μάζες με μικροαστικές συνήθειες, που δείχνουν εμπιστοσύνη σ’ ένα μικροαστικό κόμμα. Είναι ο μόνος τρόπος, παράλληλα με την ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση, να στραφούν και να στηριχτούν τα μικροαστικά στρώματα στην εργατική τάξη και το κόμμα της, κυρίως τα μικρομεσαία, γιατί τα ανώτερα προσανατολίζονται συνήθως προς στην αστική τάξη.
Θεωρούμε, όμως, ότι αυτή η συνεχής αναφορά στη μη συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση έρχεται να καλύψει άλλες ελλείψεις στη στάση του Κόμματος απέναντι στις πολιτικές εξελίξεις. Και αυτό γιατί δεν υπήρχε δίλημμα για την απάντηση ως προς τη συμμετοχή του Κόμματος σε μια αστική κυβέρνηση.
Αλλά αυτό το σημαντικό ζήτημα θα το αντιμετωπίσουμε στο αμέσως επόμενο σχόλιό μας.
COMMENTS