Στην πρόσφατη περιοδεία του πρωθυπουργού στην Κρήτη γίναμε μάρτυρες διάφορων εξαγγελιών για έργα, που όπως ο ίδιος παραδέχτηκε έχουν εξαγγελθεί πολλές φορές, αλλά τώρα που η χώρα βαδίζει, υποτίθεται, σταθερά προς την έξοδο από την οικονομική κρίση ήρθε ο καιρός να υλοποιηθούν.
Δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με διάφορες ατάκες του πρωθυπουργού, όπως η ατάκα που «πέταξε», στο πλαίσιο μιας δημαγωγικής συνειδητής προσπάθειας να κολακέψει τους Κρητικούς, για το ότι οι Κρητικοί πρέπει να είναι υπερήφανοι που δύο υπουργοί από τον τόπο τους δίνουν τη μάχη για τη καλυτέρευση του τομέα της υγείας. Την κατάσταση στα νοσοκομεία τη γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους ο Ελληνικός λαός και γνωρίζει, επίσης, πολύ καλύτερα το πόσο παιδεύεται καθημερινά στις απέραντες ουρές των δημόσιων νοσοκομείων. Επομένως απ’ όπου και εάν κατάγονταν οι υπουργοί, είτε Κρητικοί ήταν είτε Μακεδόνες είτε Θεσσαλοί η κατάσταση της δημόσιας υγείας δε θα άλλαζε και πολύ. Η ίδια θα ήταν.
Εξ άλλου δε θα κάνουμε τον κόπο να μπούμε στον πειρασμό να αναζητήσουμε το εάν οι εξαγγελλίες του Αλέξη Τσίπρα έχουν κάποια βάση αλήθειας ή εντάσσονται σ’ ένα προεκλογικό παιχνίδι υποσχέσεων, μια και έχει αποδυθεί σε μια καμπάνια με συνεχείς περιοδείες σε μια αντιπαράθεση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που και αυτός κάνει την ίδια καμπάνια ανά την Ελλάδα, γεγονός που προδίδει την εκτίμηση της Νέας Δημοκρατίας ότι ο τόπος βαδίζει πιθανότατα σε εκλογές, εκλογές απόδρασης του Αλέξη Τσίπρα, όπως αρέσκεται η Νέα Δημοκρατία προπαγανδιστικά να τις χαρακτηρίζει!
Από την πλευρά μας πρόκειται να σταθούμε σ’ ένα ζήτημα που χρησιμοποιείται και από τα δύο κόμματα, την ανασυγκρότηση της οικονομίας, γεγονός που εμμέσως πλην σαφώς αναγνωρίζουν και οι δύο, τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ότι η Ελλάδα στην πραγματικότητα έχει χρεοκοπήσει και ότι απώλεσε πολύ μεγάλο μέρος της παραγωγικής της βάσης.
Αυτό το ζήτημα, λοιπόν, που σταθερά επανέρχεται στη δημόσια συζήτηση θα έπρεπε να είναι το προνομιακό θέμα που θα όφειλε να απασχολεί το ΚΚΕ με μια συγκεκριμένη πρόταση. Αντίθετα έχει αφεθεί να είναι το πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ δύο κυβερνητικών κομμάτων, που καταδίκασαν τη χώρα στο να ακολουθεί τη μνημονιακή πολιτική, η οποία εντείνει την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας και τη ληστεία του δημόσιου πλούτου.
Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας μέσα στο πλαίσιο εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής δε μπορεί να υπάρξει, πολύ περισσότερο δε μπορεί να υπάρξει μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και με το ευρώ.
Αυτή η εκτίμηση δεν είναι μόνο μια εκτίμηση της «Νέας Σποράς». Είναι και εκτίμηση πολλών αστών αναλυτών, που στέκονται με έναν ρεαλισμό απέναντι στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, σε συνάρτηση με τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις, μη μπορώντας να κρύψουν αυτήν την πραγματικότητα, αναδεικνύουν ότι οι Έλληνες σε συντριπτικό ποσοστό δεν περιμένουν τίποτα από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ποιο πρόβλημα φέρνει στην επιφάνεια η συζήτηση για την ανασυγκρότηση της οικονομίας;
Πριν απ’ όλα αναδεικνύει το πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Οι πολιτικές δυνάμεις που χρεοκόπησαν τη χώρα, αυτές οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που εξακολουθούν να είναι δέσμιες των μνημονιακών πολιτικών, δε μπορούν να εισφέρουν στην ανασυγκρότηση της οικονομίας. Το ίδιο ισχύει και για την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που μπήκε και αυτή στην ατραπό των μνημονίων και της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ.
Ποιο άλλο πρόβλημα φέρνει στην επιφάνεια η συζήτηση για την ανασυγκρότηση της οικονομίας;
Αναδεικνύει το κοινωνικό ζήτημα. Η αστική τάξη με τις στρατηγικές της επιλογές έφτασε τη χώρα μας στην ανοιχτή χρεοκοπία, την έχει θέσει υπό διεθνή οικονομική εποπτεία, της έχει υπονομεύσει για μακρό χρονικό διάστημα το μέλλον της, και το σπουδαιότερο, έφτασε τους εργαζόμενους στην έσχατη εξαθλίωση.
Με τις συνομιλίες που διεξάγει η σημερινή κυβέρνηση για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, ουσιαστικά προχωράει στην αποδοχή ενός τέταρτου μνημονίου. Υποθηκεύει τη χώρα μας στους δανειστές της εφαρμόζοντας τις απαιτήσεις τους, που τις κρύβει κάτω από ένα φανταχτερό μανδύα.
Μαζί με τη χρεοκοπία της χώρας χρεοκόπησε και η ίδια η αστική τάξη. Η ανασυγκρότηση της οικονομίας, της παραγωγικής βάσης, της ανάπτυξης σε φιλολαϊκή κατεύθυνση θέτει επί τάπητος το ζήτημα της αλλαγής των τάξεων στην πολιτική εξουσία. Φέρνει το ταξικό ζήτημα ως άμεσο πρόβλημα προς επίλυση. Γι’ αυτό το λόγο είναι και προνομιακό πεδίο για το ΚΚΕ.
Παίρνοντας υπόψη τις συγκεκριμένες συνθήκες, το ΚΚΕ έχει το πλεονέκτημα, με την κατάθεση μιας συγκεκριμένης πρότασης, που προφανώς δε θα αφορά μόνο την ανασυγκρότηση της οικονομίας αλλά όλα τα κυρίαρχα και καυτά ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, πρόταση για την οποία έχουμε με λεπτομέρειες αναφερθεί στην αρθρογραφία μας, που η βάση της θα στηρίζεται στην εργατική τάξη και τα μικρομεσαία μικροαστικά στρώματα, στην κοινωνική συμμαχία, που έχει πληγεί ανεπανόρθωτα από την οικονομική κρίση, να αφαιρέσει κάθε πολιτικό έδαφος στη δημαγωγική αντιπαράθεση της κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας και όλων των άλλων αστικών κομμάτων.
Η ίδια η ζωή αποδεικνύει ότι τα κόμματα της μνημονιακής πολιτικής, της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ, στους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στηρίζουν τη δημαγωγική τους αντιπαράθεση και τους ψευτοκαβγάδες τους πάνω σε υπαρκτά για την Ελληνική κοινωνία προβλήματα, τα οποία βέβαια και αδυνατούν να τα επιλύσουν. Στο έδαφος μιας πολιτικής αντιπαράθεσης εκεί που, επί της ουσίας, το ΚΚΕ απουσιάζει. Αντίθετα αυτά τα ζητήματα, όπως της ανασυγκρότησης της οικονομίας, θα έπρεπε να τα πάρει επάνω του το ΚΚΕ. Να τα κάνει ζητήματα της δράσης του Εργατικού Κινήματος, ευρύτερα του Λαϊκού Κινήματος.
Αυτή είναι και η πορεία που θα φέρει στο προσκήνιο και την επίλυση της βασικής αντίθεσης. Η κοινωνική εξέλιξη δεν εκβιάζεται. Μια αλλαγή των τάξεων στην πολιτική εξουσία δε σημαίνει και άμεσος σοσιαλισμός, σημαίνει, όμως, εργατική εξουσία, που θα επιλύσει πολύ βασικά ζητήματα για τη χώρα με την κρατικοποίηση των πιο βασικών οικονομικών τομέων, σημαίνει εργατική εξουσία που ανοίγει το δρόμο για το σοσιαλισμό. Και πρωταγωνίστρια αυτής της πορείας θα είναι η εργατική τάξη με την καθοδήγηση της πρωτοπορίας της.
Δυστυχώς αυτήν την πραγματικότητα που αναδεικνύεται μπροστά μας, αν αφαιρέσουμε την ίδια στιγμή το φερετζέ των ψευτοκαβγάδων της κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας δεν την έχει αντιληφθεί η ηγεσία του Κόμματος, και απ’ ό,τι φαίνεται και απ’ ό,τι διαβάζουμε εξακολουθεί να μην την αντιλαμβάνεται.
COMMENTS