Ο πρωθυπουργός προέβη σ’ ένα ακόμη διάγγελμα προς τον Ελληνικό λαό. Αν προσέξει καλά κάποιος τι ακριβώς εξήγγειλε θα διαπιστώσει ότι αναμάσησε τα όσα μέχρι τώρα έχουμε ακούσει προσθέτοντας και ολίγα μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα για τους «κοινωνικά αδύναμους».
Αυτό το σλόγκαν δεν είναι καθόλου καινούργιο στη χώρα μας και καθόλου πρωτότυπο. Όλες οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης κινούνται πάνω στην ίδια γραμμή οικονομικής πολιτικής. Αφού πάρουν σωρεία αντεργατικών μέτρων, μετά εξαγγέλλουν και μερικά μέτρα για τους «κοινωνικά αδύναμους», ενώ έχουν συμβάλλει στη γενική εξαθλίωση των εργαζομένων.
Το ίδιο ακριβώς κάνει και ο Αλέξης Τσίπρας. Και με το φετινό προϋπολογισμό. Τα παίρνει από τις τσέπες των εργαζομένων χοντρά, περηφανεύεται για τα πρωτογενή πλεονάσματα, τα οποία τα ξαφρίζει από τους εργαζόμενους και μετά παριστάνει τον κοινωνικά δίκαιο ότι θα τα μοιράσει, ενώ εάν ήταν για να τα μοιράσει τότε γιατί τους τα πήρε.
Τα πρωτογενή πλεονάσματα πάνε για τα χρέη της χώρας, για τα οποία οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμία ευθύνη, και όχι για μια πολιτική, υποτίθεται, κοινωνικής δικαιοσύνης. Και επειδή αυτό το παραμύθι δεν πουλάει πλέον και δεν πείθει κανέναν, όπως και η «εθνική επιτυχία» της κυβέρνησης στο πρόσφατο Eurogroup, ο πρωθυπουργός έριξε το βάρος του και πάλι σ’ ένα διάγγελμα. Επαναλήφθηκε. Την ίδια τακτική την είχαν κρατήσει και άλλοι πρωθυπουργοί πριν απ’ αυτόν.
Το συμπέρασμα είναι ότι ο πρωθυπουργός επιδόθηκε σε μια προσπάθεια ανοιχτής παραπλάνησης του Ελληνικού λαού. Εκεί οδηγούν τα αδιέξοδα της πολιτικής του. Μόνο που δε μπορεί να μη γνωρίζει πως ό,τι δεν πέτυχαν προηγούμενοι πρωθυπουργοί θα το πετύχει ο ίδιος.
Επομένως για ποιο λόγο προχώρησε στο διάγγελμα, στην εκφώνηση του οποίου επιστράτευσε όλη του τη «σοβαρότητα» για να πείσει για όσα δεν μπόρεσαν να πείσουν οι προηγούμενοι;
Η μία εκδοχή είναι να μπορέσει να σπρώξει το χρόνο λίγο πιο μπροστά. Μέχρι εκεί που θα αποκτήσει ένα «σοβαρό» επιχείρημα με το οποίο θα μπορέσει να ξανασυσπειρώσει τη λαϊκή βάση, που ανέδειξε το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Πολύ αδύναμη εκδοχή αλλά υπαρκτή από την πλευρά της κυβέρνησης. Άλλωστε το προσπαθεί πολύ καιρό τώρα με το επιχείρημα ότι η χώρα περνάει στην ανάπτυξη.
Ο πρωθυπουργός δεν παίρνει υπόψη του, σ’ αυτήν την περίπτωση, ότι το «τράβηγμα» του χρόνου δε γίνεται μόνο απ’ αυτόν. Το ίδιο παιχνίδι παίζουν και οι εταίροι με το τράβηγμα της αξιολόγησης, με τον καθορισμό των ποσοστών των πλεονασμάτων και το ίδιο το χρέος. Γνωστό το παιχνίδι. Το υπέστη και ο Αντώνης Σαμαράς.
Η δεύτερη εκδοχή είναι ότι ο πρωθυπουργός προετοιμάζεται για εκλογές. Με ποιο επιχείρημα; Μα ότι δεν είναι διατεθειμένος να υιοθετήσει μέτρα που είναι «παράλογα». Δηλαδή να προχωρήσει σ’ ένα τέταρτο μνημόνιο.
Εδώ αξίζει να θυμηθούμε μια πολύ γνώριμη τακτική. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν ολοκλήρωσε την αξιολόγηση ως όφειλε, γιατί δεν ήθελε να φορτωθεί ένα νέο μνημόνιο. Προσπάθησε να μπει στην «πιστωτική γραμμή», η οποία προέβλεπε ρητά Memorandum of Understanding, δηλαδή μνημόνιο.
Τώρα ο πρωθυπουργός θέλει υποτίθεται να αποφύγει ένα μνημόνιο, όταν αυτό προβλέπεται ρητά στην ανακοίνωση του πρόσφατου Eurogroup, την οποία η «Νέα Σπορά τη δημοσίευσε τόσο στην Ελληνική όσο και στην Αγγλική γλώσσα και μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας ότι περιλαμβάνει Memorandum of Understanding, δηλαδή μνημόνιο.
Ένα επιχείρημα που ενισχύει την εκδοχή της προσφυγής σε εκλογές είναι και το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν ενημέρωσε τους «θεσμούς» και γενικότερα την Ευρωπαϊκή Ένωση και ότι επιμένει ότι θα τα πραγματοποιήσει ανεξάρτητα από τη στάση των εταίρων. Γνωρίζουμε ότι κάθε μέτρο που πρέπει να παίρνει η κυβέρνηση πρέπει να εγκρίνεται από τους «θεσμούς».
Εκτός…
Εκτός και εάν αυτά τα μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης είναι το κερασάκι πάνω στο τέταρτο μνημόνιο.
COMMENTS