Οι συνακροάσεις για τις οποίες προέβη στις σχετικές καταγγελίες το Κόμμα, το ΚΚΕ, μας φέρνουν μπροστά σε ένα σταθερά επαναλαμβανόμενο φαινόμενο, γνωστό και από το παρελθόν, που συμβαίνει στη χώρα μας, αυτό της παρακολούθησης των τηλεφώνων. Το να πούμε ότι έχει κατοχυρωθεί στη χώρα μας το απόρρητο των τηλεφωνικών επικοινωνιών προφανώς θα φανεί ως ένα κακόγουστο αστείο. Άλλωστε ποτέ δεν είχαμε αυταπάτες για το εάν παρακολουθούνται τα τηλέφωνα στη χώρα μας, από διάφορα αόρατα κέντρα, που όλοι μπορούμε να υποπτευθούμε ποια είναι, από τη στιγμή που έγινε γνωστό, λίγο καιρό πριν, ότι παρακολουθείται το κινητό τηλέφωνο της Άνγκελα Μέρκελ από την πλευρά των Αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών.
Και εάν, βέβαια, μπορούμε να θεωρήσουμε «φυσικό» να παρακολουθούνται τα τηλέφωνα του ΚΚΕ, μια και εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ως ο εσωτερικός εχθρός της αστικής τάξης και του αστικού έθνους, εδώ πλέον βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα εκτεταμένο φαινόμενο που αφορά σ’ όλες τις πολιτικές δυνάμεις, βοηθούντων και των εξελιγμένων νέων τεχνολογιών.
Το ζήτημα, λοιπόν, της παρακολούθησης των τηλεφώνων και γενικότερα των επικοινωνιών, θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ως ένα σύνηθες επεισόδιο καθημερινότητας ντόπιων και ξένων κέντρων, μυστικών υπηρεσιών, που «λογικά» δε θα έπρεπε να μας εντυπωσιάζει.
Για τη χώρα μας, όμως, πέρα από τις δυνατότητες που έχουν οι μυστικές υπηρεσίες να οργανώνουν και να πραγματοποιούν τις «δουλίτσες» τους, αφού έχουν στη διάθεσή τους και αντίστοιχες εταιρείες τηλεφωνίας, που δρουν καθ’ όλα νόμιμα ως εμπορικές εταιρείες, προκύπτει ένα πολύ σοβαρό θέμα. Και αυτό το θέμα αφορά στην ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ. Ο ΟΤΕ πλέον δεν είναι κρατικός. Είναι Γερμανικός.
Δεν ισχυριζόμαστε ότι με κρατικό τον ΟΤΕ θα αποφεύγαμε τις παρακολουθήσεις (παρακολουθήσεις γίνονταν και με κρατικό τον ΟΤΕ), είναι βέβαιο, αλλά με τις ιδιωτικές επιχειρήσεις τηλεφωνίας προσθέτοντας και την ασύδοτη δράση των μυστικών υπηρεσιών, η χώρα μας έχει παραδώσει πλήρως τον εσωτερικό χώρο των επικοινωνιών της σε ξένα κέντρα.
Αν πάρουμε τώρα υπόψη ότι σταδιακά και με βάση τα μνημόνια ιδιωτικοποιούνται τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της χώρας, τότε καταλαβαίνουμε ότι η Ελλάδα δεν έχει καμία δικλείδα ασφαλείας για να περιφρουρήσει τον εσωτερικό της χώρο. Φυσικά αυτή η κατάσταση δεν είναι καινούργια. Συμβαίνει από τότε που η Ελλάδα μπήκε στο ΝΑΤΟ, ένταξη που έφερε και την αμφισβήτηση της εδαφικής της ακεραιότητας με την εμφάνιση των γκρίζων ζωνών.. Μόνο που τώρα η κατάσταση αυτή έφτασε στο απροχώρητο, γιατί αποκαλύπτει ότι η χώρα μας έχει καταντήσει ένα ξέφραγο αμπέλι με τον πιο καθαρό τρόπο.
Ταυτόχρονα, όμως, αποκαλύπτει και την ανάγκη λιμάνια, αεροδρόμια και επικοινωνίες να περάσουν σε κρατικό έλεγχο, τουλάχιστον για να υπάρξουν στοιχειώδεις συνθήκες ασφαλείας της χώρας μας.
Προφανώς, η ασφάλεια της χώρας μας δεν εξασφαλίζεται από μια κρατικοποίηση των λιμανιών, των αεροδρομίων και των επικοινωνιών. Έχουμε επίγνωση αυτού του ζητήματος. Είναι πολύ πιο σύνθετο ζήτημα. Εάν δε συνοδευτεί και με την έξοδο από το ΝΑΤΟ και από κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό, εάν δεν υπάρξει και μια αντίστοιχη εξουσία και κυβέρνηση, που θα έχει τη πολιτική θέληση να προχωρήσει σε τέτοιου είδους μέτρα. Και είναι αυτονοήτως καθαρό ότι εδώ μπαίνουμε πλέον στην καρδιά ενός σημαντικού πολιτικού προβλήματος. Θα σταθούμε σε δύο πλευρές αυτού του ζητήματος:
Πρώτη: Θεμελιώδη ζητήματα, όπως αυτά της ασφάλειας της χώρας μας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της, ζητήματα δημοκρατίας (γιατί η παρακολούθηση των τηλεφώνων παραβιάζει στοιχειώδεις κανόνες ακόμη και αυτής της αστικής δημοκρατίας), έρχονται στην πρώτη γραμμή της πολιτικής αντιπαράθεσης. Οι επίσημες πολιτικές των αστικών κομμάτων αδυνατούν να καλύψουν τόσο σοβαρά ζητήματα, γιατί έρχονται σε αντιπαράθεση με τα ταξικά συμφέροντα της ίδιας της αστικής τάξης. Τα αστικά κόμματα έχουν παραιτηθεί από καιρό τέτοια ζητήματα. Με άλλα λόγια εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια αντίθεση, την κυρίαρχη αντίθεση, κατά τη μαρξιστικολενινιστική ορολογία, που συνδέεται άμεσα με το ταξικό ζήτημα, τη βασική αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, της αστικής τάξης και της εργατικής τάξης (βλέπε ηλεκτρονική βιβλιοθήκη της «Νέας Σποράς»).
Δεύτερη: Τα παραπάνω ζητήματα θέτουν ένα θεμελιώδες πολιτικό πρόβλημα. Το σύνολο αυτών των ζητημάτων, συμπεριλαμβανομένων και των οικονομικών ζητημάτων, της ένταξης της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα μνημόνια, τα ζητήματα εθνικής ανεξαρτησίας και της υπεράσπισης των δημοκρατικών και των ελευθεριών, του αναπτυξιακού δρόμου που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα, για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, τη χρεοκοπία, τη μακροχρόνια οικονομική στασιμότητα, που παραδέχονται πλέον ανοιχτά και αστοί οικονομικοί αναλυτές, του τέταρτου μνημονίου που είναι επί θύραις, το πέρασμα βασικών παραγωγικών τομέων στον κρατικό τομέα, δεν αντιμετωπίζονται παρά μόνο με την αλλαγή των τάξεων στην εξουσία και από μια άλλη κυβέρνηση. Και αυτή η τάξη δεν είναι άλλη από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, τα μικρομεσαία μικροαστικά στρώματα.
Η ίδια η ζωή έρχεται να επιβεβαιώσει τη βασική πρόταση που έχει καταθέσει η «Νέα Σπορά», μια πρόταση που είναι άμεσης προτεραιότητας πλέον, μια πρόταση που θα έχει ως αποτέλεσμα την εκδίωξη της αστικής τάξης από την εξουσία. Αυτήν την προγραμματική πρόταση έχει υποχρέωση να προωθήσει η ηγεσία του Κόμματος. Και εδώ δε χωράνε πια άλλες καθυστερήσεις.
COMMENTS