Αφήνιασαν. Σκύλιασαν στην κυριολεξία. Επίσημες ηγεσίες της διεθνούς ολιγαρχίας και τα γελοία φερέφωνά τους, δε σεβάστηκαν ούτε το νεκρό σαν αντίπαλο. Γιατί εάν τον σέβονταν, έστω σαν αντίπαλο, θα έπρεπε να του «βγάλουν το καπέλο». Θα έπρεπε να του αναγνωρίσουν ότι σε συνθήκες απόλυτης οικονομικής απομόνωσης ο Φιντέλ Κάστρο κατόρθωσε και κράτησε έναν ολόκληρο λαό όρθιο και πάνω απ’ όλα με το προσωπικό του παράδειγμα και «μέσα στη μύτη τους»!
Παρά τη συνεχή και βρώμικη αντικουβανική και αντικομμουνιστική προπαγάνδα, παρά τις ατέλειωτες προβοκάτσιες, που έφταναν μέχρι και την ανατίναξη επιβατικών Κουβανικών αεροπλάνων, τις προσπάθειες μαζικής καταστροφής της γεωργικής παραγωγής, τα ασταμάτητα σαμποτάζ, που αποσκοπούσαν να εξουθενώσουν ένα λαό, να τον κουράσουν, να τον στρέψουν ενάντια στην ηγεσία του, ο Φιντέλ δεν έπαψε ούτε για μια στιγμή να είναι ο πιο λαοφιλής και ο πιο προσιτός ηγέτης στον κόσμο. Και αυτή ήταν η δύναμή του, που ποτέ και για καμία στιγμή δεν τη χρησιμοποίησε ενάντια στο Κουβανικό λαό, πολύ περισσότερο για να αποσπαστεί απ’ αυτόν. Αντίθετα η λαϊκή δύναμη όλο και πιο πολύ τον έκανε «ένα» με όλους τους λαούς και τον Κουβανικό λαό, έναν «απλό Κουβανό» αλλά με τη μεγάλη τιμή του Κομαντάντε!
Αυτή η λαϊκή δύναμη που του έδινε ο Κουβανικός λαός, η ανταπόκρισή του στις ιδέες της Επανάστασης και του Σοσιαλισμού, ήταν, ταυτόχρονα η προστατευτική ασπίδα του Φιντέλ, «η πανοπλία ηθικής» της συνέπειάς του απέναντι στον Κουβανικό λαό και σ’ όλους τους λαούς του κόσμου, που τον οδήγησε να μην ταλαντευτεί, να μην υποκύψει στη δύναμη του ιμπεριαλισμού, να μην εγκαταλείψει ποτέ τις ιδέες της Επανάστασης και του Σοσιαλισμού, να υπερασπίζεται πάντα τα λαϊκά δικαιώματα όπου γης.
Η Επανάσταση και ο Σοσιαλισμός ήταν ιδέες και ιδανικά τόσο βαθιά αφομοιωμένα από το Φιντέλ, που δεν έπαψε ποτέ να διατυμπανίζει ότι «ακόμη και εάν έμενε η Κούβα η μόνη σοσιαλιστική χώρα στον κόσμο θα συνέχιζε το δρόμο του σοσιαλισμού και καμία δύναμη δε θα άλλαζε την πορεία της». Ούτε θα παραιτούταν από το διεθνιστικό της καθήκον. Και αυτά τα λόγια τα έλεγε σε δημόσιες συγκεντρώσεις μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες λαού που τον επευφημούσαν. Και τα έκανε πράξη με την ανυπολόγιστη βοήθεια που πρόσφερε.
Φιντέλ, Λαός, Επανάσταση και Σοσιαλισμός ήταν μια και μοναδική αδιάσπαστη ενότητα. Γι’ αυτό το λόγο και δεν κατάφεραν ποτέ, η διεθνής ολιγαρχία και τα εκφυλισμένα παπαγαλάκια των αστικών ΜΜΕ, να του αμαυρώσουν την εικόνα, που είχαν οι λαοί του κόσμου γι’ αυτόν, ό,τι και εάν μηχανεύτηκαν, ό,τι και εάν σκαρφίστηκαν, όποιο μέσο και εάν χρησιμοποίησαν.
Αυτή η λαϊκή δύναμη, η παγκόσμια λαϊκή εμπιστοσύνη των λαών στο πρόσωπο του Φιντέλ, τον προστάτευε ανά πάσα στιγμή, τον έφερε να επιζήσει από τις προσπάθειες 10 Αμερικανών προέδρων να τον εξοντώσουν και 638 αποπειρών δολοφονίας του. Τελικά όλα γύρισαν μπούμερανγκ. Στο τέλος εμφανίστηκε μέχρι και αστική σατυρική αρθρογραφία, που γελοιοποιούσε 10 προέδρους των ΗΠΑ και την ίδια τη CIA, «αποδίδοντας» τον, από φυσικά αίτια, θάνατο του Φιντέλ στα 90 του «σε σατανικό σχέδιο της CIA»!
Αλλά το κυριότερο που γύρισε μπούμερανγκ σε βάρος της διεθνούς ολιγαρχίας και των καλοπληρωμένων και ξεπουλημένων κονδυλοφόρων τους ήταν το γεγονός ότι βρέθηκαν μπροστά σε μια πραγματικότητα που δε μπορούσαν να τη διαχειριστούν με την ευκολία που νόμιζαν ότι μπορούσαν.
Από τη μια κατέφυγαν στις αισχρές τους συκοφαντίες από την άλλη, όμως, διαπίστωναν ότι οι λαοί του κόσμου, με πρώτο τον Κουβανικό λαό, τους γύριζε την πλάτη, για να μην πούμε ότι οι λαοί του κόσμου, ταυτόχρονα και με ένα μοναδικό συντονισμό, έκαναν την ίδια κίνηση, που έκανε ο Καραϊσκάκης στα Τουρκικά στρατεύματα, που τον μάχονταν και που αυτός τους γύριζε την πλάτη και σήκωνε την ίδια στιγμή και τη …φουστανέλα του πριν τη μάχη, που τον έφερνε νικητή.
Νιώθουμε μια δικαίωση, γιατί παρά τις αντεπαναστατικές ανατροπές, παρά τα πισωγυρίσματα, στο πρόσωπο του Φιντέλ αναγνωρίσαμε και διαπιστώσαμε την απήχηση των επαναστατικών ιδεών, των ιδεών του σοσιαλισμού, που τρέφουν οι λαοί. Ακόμα και σήμερα.
Και αυτό το γεγονός δίνει δύναμη στο Κομμουνιστικό Κίνημα, μεγάλη δύναμη, για να προχωρήσει μπροστά, να ξεπεράσει την κρίση του, και να ξαναμπεί επικεφαλής των αγώνων των εργαζομένων, της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, επικεφαλής της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, της πάλης για την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων, για την ανατροπή της ολιγαρχίας, για το σοσιαλισμό.
Γι’ αυτό και εμείς δεν πρόκειται να πούμε «αντίο» σ’ ένα ζωντανό θρύλο, που δε θα λείψει ποτέ από κοντά μας, από τις συζητήσεις μας, από τη δράση μας, που δε θα πάψει ποτέ να μας εμπνέει και να μας παραδειγματίζει με τη στάση του, τη σφυρηλατημένη στο λαϊκό αμόνι. Δε θα πούμε αντίο στον Κομαντάντε που θα είναι για πάντα ανάμεσά μας με τους πύρινους λόγους του και πάνω απ’ όλα πιστός στα ιδανικά μας μέχρι τέλους.
Θα του πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Θα του πούμε ότι θα προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του. Το αιωνίως ανεξίτηλο.
COMMENTS