Από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, «μάθαμε» ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να τηρήσει απαρέγκλιτα τις συμφωνίες που έχει υπογράψει μέχρι τώρα, αλλά ότι δεν πρόκειται να δεχτεί «παράλογες προτάσεις», προφανώς εννοούσε τα όσα απαιτούν οι «θεσμοί» για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης και το ζήτημα του χρέους.
Παράλληλα, στην ομιλία του πρωθυπουργού, παρατηρήσαμε ότι αυτήν τη φορά δεν υπήρχε σαφής αναφορά για το πότε θα γίνουν εκλογές, αντίθετα «πέταξε το γάντι» προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε μια κίνηση, που καθαρά υπονοούσε ότι μπορεί να γίνουν και πριν το κλείσιμο της θητείας της κυβέρνησης, μια και η Νέα Δημοκρατία έχει ως μόνιμο αίτημα τη διεξαγωγή των εκλογών και μ’ αυτόν τον τρόπο υπονομεύει την προσπάθεια της κυβέρνησης για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης και τη ρύθμιση του χρέους.
Ο Αλέξης Τσίπρας στάθηκε ιδιαίτερα στην τακτική που κρατάει η Νέα Δημοκρατία, την κατηγόρησε ανοιχτά ότι τάσσεται με τα μέτρα που προτείνει το ΔΝΤ, ότι αυτή η τακτική αποτρέπει τη χώρα να μπει στον «ενάρετο» κύκλο της ανάπτυξης και να ξεφύγει από την ύφεση, επομένως η χώρα μας δε θα μπορέσει να βγει στις αγορές για να δανειστεί και αφού δε θα μπορεί να δανειστεί η Νέα Δημοκρατία τάσσεται υπέρ του τέταρτου μνημονίου και μια κυβέρνηση Μητσοτάκη θα υποχρεωθεί να υπογράψει ένα τέταρτο μνημόνιο.
Γνωστά τα παιχνίδια τους και οι εργαζόμενοι έχουν αποκτήσει αρκετά μεγάλη πείρα για να καταλαβαίνουν τις «πάσες» που κάνει η Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση και η κυβέρνηση στη Νέα Δημοκρατία.
Η Νέα Δημοκρατία τι ακριβώς λέει στην κυβέρνηση;
Τάσσεται υπέρ του κλεισίματος της δεύτερης αξιολόγησης και του διακανονισμού του χρέους. Ταυτόχρονα την κατηγορεί ότι δε μπορεί να διαχειριστεί τη σημερινή κατάσταση λόγω του «λαϊκισμού» της. Σαφώς και η Νέα Δημοκρατία γνωρίζει τους όρους, που τίθενται από τους «θεσμούς», το πόσο αντιλαϊκοί είναι, και θέλει να τους φορτώσει στην κυβέρνηση για να πετύχει μ’ ένα «σμπάρο δύο τρυγόνια». Από τη μια να μη φέρει το βάρος των μέτρων, από την άλλη να φθείρει την κυβέρνηση να την οδηγήσει σε εκλογές και στη συνέχεια να δικαιολογήσει την αντιλαϊκή πολιτική που θα εφαρμόσει, στο όνομα της πολιτικής που εφάρμοζε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, δηλαδή της πολιτικής που και η ίδια συμφωνούσε μια και οι δύο ψήφιζαν το τρίτο μνημόνιο και είχαν πλήρη επίγνωση των αντιλαϊκών συνεπειών.
Η κυβέρνηση πως απαντάει;
Η κυβέρνηση ρίχνει εκ των προτέρων τα βάρη της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζει και των όσων μέτρων θα ακολουθήσουν στη Νέα Δημοκρατία κατηγορώντας την για υπονόμευση της προσπάθειας να περάσει η χώρα σε ανάπτυξη και δεν περιορίζεται σ’ αυτό μόνο. Τη «φοβερίζει» και από πάνω ότι υπάρχει το ενδεχόμενο να πάει σε εκλογές και να της φορτώσει το τέταρτο μνημόνιο, πράγμα που καμία κυβέρνηση δε μπορεί να το αποφύγει.
Είναι φανερό ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και η Νέα Δημοκρατία προετοιμάζουν τα όπλα τους με τα οποία θα δώσουν τη μάχη. Μια μάχη, όμως, που είναι το παιχνίδι «της γάτας με το ποντίκι» και που σε κάθε περίπτωση θα έχει το ίδιο αντιλαϊκό αποτέλεσμα. Το «κουστούμι» είναι κομμένο και ραμμένο τόσο για την κυβέρνηση όσο και για τη Νέα Δημοκρατία. Και σε όλα τα μέτωπα και τα ανοιχτά ζητήματα που σχετίζονται με την εσωτερική και εξωτερική πολιτική.
Και για να έχουμε ένα μέτρο το τι εστί κουστούμι θα αναφερθούμε στην απαίτηση των «θεσμών» να μπει κρατικός έλεγχος μέχρι και τα κουπόνια που εκδίδουν τα κόμματα για την οικονομική τους εξόρμηση, κάτι, βέβαια, που αφορά ιδιαίτερα το ΚΚΕ. Δηλαδή οι «θεσμοί» υπαγορεύουν τις απαιτήσεις τους με κάθε λεπτομέρεια και για κάθε οικονομική και πολιτική πτυχή της χώρας μας.
Η χώρα μας με ευθύνη της ντόπιας αστικής τάξης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης έφτασε στη χρεοκοπία. Φορτώθηκε το ένα μνημόνιο μετά το άλλο. Στη σειρά αναμένει ένα τέταρτο μνημόνιο. Οι οικονομικοί αναλυτές υπολογίζουν ότι μέσα από μια πολιτική συνεχούς λιτότητας το χρέος θα φτάσει το 100% του ΑΕΠ περίπου το 2045. Αυξήσεις στους μισθούς θα δοθούν όταν η ανεργία θα πέσει κάτω από το 10%, αλλά μέχρι τότε θα έχει επεκταθεί σε τέτοιο βαθμό η μερική απασχόληση που οι αυξήσεις θα είναι «δώρο άδωρο». Η οικονομική στασιμότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα.
Το συμπέρασμα δε μπορεί να είναι παρά μόνο ένα: η χώρα μας πρέπει να απαλλαγεί από το βραχνά της μνημονιακής πολιτικής, που είναι η γενική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και οι εργαζόμενοι να παλέψουν για την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ και από κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση πρέπει άμεσα να αναπτυχθούν οι αγώνες του Εργατικού Κινήματος. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση πρέπει η εργατική τάξη να ενωθεί, να διεκδικήσει την επίλυση των καυτών προβλημάτων που αντιμετωπίζει, να σφυρηλατήσει τις κοινωνικές της συμμαχίες με τα μικρομεσαία μικροαστικά στρώματα, που έχουν υποστεί μεγάλη καταστροφή, σ’ αυτήν την κατεύθυνση η κοινωνική συμμαχία πρέπει να διεκδικήσει και να καταλάβει την εξουσία εκδιώκοντας αντίστοιχα την αστική τάξη απ’ αυτή. Αυτή είναι και η κατεύθυνση που ανοίγει το δρόμο για το σοσιαλισμό.
COMMENTS