Το ερώτημα «γιατί γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο;» το θέτει ο αρθρογράφος της Καθημερινής Τάκης Θεοδωρόπουλος για να δώσει μέσα από το λιβελογράφημά του, που αποτελεί ιστορική ύβρη, και που σε τελική ανάλυση ενοχοποιεί την αντιδικτατορική πάλη του Ελληνικού λαού, την εξής απάντηση: «Ο εορτασμός του Πολυτεχνείου είναι ένα από τα μεταπολιτευτικά ταμπού. (…) Ούτε η πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία προσφέρει κάτι στη μνήμη της δημοκρατίας, ούτε η απομίμηση της παρέλασης με τη σημαία, ούτε τα συνθήματα που δεν έχουν καμία σχέση με τον κόσμο του 2016». Όπερ σημαίνει ότι πρέπει να σπάσει και αυτό το «ταμπού», κατά τον αρθρογράφο, που έχει αρθρογραφήσει στο παρελθόν δοξάζοντας τον δικτάτορα Μεταξά και ζητώντας να σπάσει και αυτό το «ταμπού» της «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς» της μεταπολίτευσης.
Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει καλύτερη απάντηση σε απόψεις επιπέδου χωματερής από το γεγονός ότι εδώ και 43 χρόνια η εξέγερση του Πολυτεχνείου γιορτάζεται αδιαλείπτως και τα συνθήματά της εξακολουθούν να συγκινούν και να εμπνέουν τον Ελληνικό λαό. Δεν έχουμε καμία πρόθεση να σχολιάσουμε το φτηνό υβρεολόγιο και την τυμβωρυχία για το αίμα των νεκρών της αντιδικτατορικής πάλης και την ιστορική προσφορά της εξέγερσης της 17ης του Νοέμβρη του 1973, που διαπνέει το σύνολο του άρθρου του κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου. Σ’ αυτή καθαυτή την ουσία των γραπτών του συγκεκριμένου αρθρογράφου ισχύει το «καθείς εφ ω ετάχθη» και αυτό εξαντλεί το θέμα.
Το ερώτημα όμως του συγκεκριμένου άρθρου θα μπορούσε να τεθεί κάτω από οποιαδήποτε προσέγγιση του θέματος. Και γι’ αυτό θα επιχειρήσουμε να δώσουμε τη δική μας απάντηση. Άλλωστε για τον οποιονδήποτε –όπως και εμείς ως «Νέα Σπορά»- εμπνέεται από τις μεγάλες ιστορικές στιγμές στις οποίες οι λαϊκές μάζες και η νεολαία βάζουν τη σφραγίδα τους είναι δυσάρεστο να ασχολείται με απορρίμματα και περιττώματα.
Πέρα από τα διαχρονικά μηνύματα της εξέγερσης για την πρωτοβουλία και την αυτενέργεια των μαζών, τον πρωτοπόρο ρόλο του Κομμουνιστικού Κινήματος -και συγκεκριμένα του ΚΚΕ στη χώρα μας- στις δημοκρατικές κατακτήσεις του Ελληνικού λαού και το σήμα κατατεθέν της αντιιμπεριαλιστικής πάλης στην πατρίδα μας υπάρχουν και τα επίκαιρα μηνύματα του Πολυτεχνείου που στοιχειώνουν την αστική τάξη της χώρας μας. Και θα περιοριστούμε σε δύο απ’ αυτά τα επίκαιρα πολιτικά του μηνύματα:
Το πρώτο: Το Πολυτεχνείο και η πορεία προς την Αμερικανική πρεσβεία είναι εδώ προς απογοήτευση της «Εστίας» που αξιοποιώντας το ξεπούλημα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό προανήγγειλε «το τέλος του αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα» επειδή «η Αριστερά υπεδέχθη με τιμή τον πρόεδρο των ΗΠΑ». Αλλά είναι επίσης εδώ προς απογοήτευση και όλων εκείνων, μεταξύ των οποίων και ο αρθρογράφος της Καθημερινής που με την ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο αστικό κατεστημένο βιάστηκαν να προαναγγείλουν «το τέλος της μετεμφυλιακής Αριστεράς».
Η προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στην αστική πολιτική και η «πολυδιάστατη εξωτερική του πολιτική», που τον οδηγεί «στα τέσσερα» μαζί με το συνεταίρο του Καμμένο και σύσσωμη την αστική αντιπολίτευση μπροστά στο σύμβολο του ιμπεριαλισμού, τον πρόεδρο των ΗΠΑ δεν σημαίνει κανένα τέλος των ιστορικών παρακαταθηκών του Λαϊκού Κινήματος της πατρίδας μας. Ουδέποτε ο αντιαμερικανισμός που ήταν πτυχή των αντιιμπεριαλιστικών αισθημάτων του Ελληνικού λαού, ούτε η «μετεμφυλιακή Αριστερά» όπως εντέχνως αναφέρεται για να δυσφημιστεί το Κομμουνιστικό Κίνημα εκφράστηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ.
Για την ιστορία θυμίζουμε μόνο ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν ταφόπλακα και στις προσπάθειες φιλελευθεροποίησης του χουντικού καθεστώτος, προσπάθειες που στήριξε το τότε λεγόμενο «ΚΚΕ εσωτερικού», εκ των πολιτικών προγόνων του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι λοιπόν και στις μέρες μας ο γιορτασμός του Πολυτεχνείου με την καθιερωμένη πορεία προς την Αμερικανική πρεσβεία είναι η απάντηση του «άτακτου μαθητή» που παραμένει ανεπίδεκτος μαθήσεως στις παραδόσεις μαθημάτων δημοκρατίας από δασκάλους τύπου Ομπάμα.
Το δεύτερο: Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε την αρχή του τέλους για ένα δικτατορικό καθεστώς που βαρύνεται με ανεξίτηλο το μελανό στίγμα της νατοϊκής προδοσίας της Κύπρου. Σήμερα βρισκόμαστε με κοινοβουλευτικό καθεστώς μπροστά στο ίδιο πρόβλημα σε ότι αφορά την πορεία του Κυπριακού. Όλα δείχνουν ότι οι διεξαγόμενες συνομιλίες οδηγούν στη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της Τουρκικής εισβολής και κατοχής, στη διχοτόμηση και τη νατοϊκή επικυριαρχία του νησιού με συνυπεύθυνες στο έγκλημα την Ευρωπαϊκή Ένωση και την αστική τάξη.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου γιορτάστηκε και φέτος για να στοιχειώνει όλους τους αρθρογράφους του ραγιαδισμού και τους -αυθεντικούς ή και μεταλλαγμένους-κήρυκες του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και να θυμίζει σε όλους πως «ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός» γιατί σε τελευταία ανάλυση μπορεί οι ζευγάδες να φεύγουν, όμως η σπορά μένει.
ΥΓ: Κατανοούμε την απέχθεια ορισμένων στην «απομίμηση της παρέλασης με τη σημαία», την αιματοβαμμένη σημαία των εξεγερμένων φοιτητών του ’73. Θα προτιμούσαν να τη βλέπουν στα χέρια των πατριδοκάπηλων της επίσημης ή ανεπίσημης ακροδεξιάς όταν ανοίγουν με σιδερολοστούς τα κεφάλια προσφύγων, μεταναστών, συνδικαλιστών, καλλιτεχνών, κομμουνιστών και αριστερών, προοδευτικών ανθρώπων. Ενίοτε σ’ αυτούς τους ίδιους κυρίους τους αρέσει να τη βλέπουν να την καίνε οι «μπαχαλάκηδες» και οι ασφαλίτες στο γνωστό παιχνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι» με τα ΜΑΤ, αφού πρώτα η ίδια σημαία σταθεί δίπλα σ’ αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ για να κάνει τα μαθήματα δημοκρατίας ο Ομπάμα.
Είναι ο καλύτερος τρόπος για να αξιώνουν από την κοινοβουλευτική δημοκρατία να επιβάλλει «νόμο και τάξη» όπως κάποτε η χούντα επέβαλλε «ησυχία, τάξη και ασφάλεια». Άλλωστε όπως και στην εξέγερση προσπαθούσαν να δράσουν οι προβοκάτορες έτσι και τώρα δρουν για να τη ρίξουν στη λήθη. Για ακόμα μια φορά ισχύει το «καθείς εφ ω ετάχθη». Τι να κάνουμε που η ίδια σημαία για τους αστούς και τους παρακατιανούς τους σημαίνει χρήμα ενώ για εμάς σημαίνει αίμα;
COMMENTS