Έπρεπε να το υποστούμε και αυτό! Να ακούμε το Μπαράκ Ομπάμα να μας παραδίδει μαθήματα …δημοκρατίας! Και μάλιστα από το ίδρυμα Σταύρου Νιάρχου, του οποίου την ιστορία αποκλείεται να μην γνωρίζει. Το πόσο δημοκράτης ήταν, ως εφοπλιστής, με τους εργαζόμενους, τους ναυτεργάτες, που είχε στη δούλεψή του. Και άλλα πολλά…
Αλλά η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι έχουν πάντα το απύθμενο θράσος να διατηρούν το προνόμιο της …δημοκρατίας και της …ελευθερίας και να αυτοεκθειάζονται ως οι αποκλειστικοί …ιδιοκτήτες τους.
Από μία άποψη καλά έκανε ο Μπαράκ Ομπάμα και πήγε στη συγκεκριμένη αίθουσα του συγκεκριμένου ιδρύματος – υπήρχε μια ταύτιση εκπροσώπου του κεφαλαίου και κεφαλαιούχου – γιατί όπως και να αντιμετωπίσει κανείς την Πνύκα (κοινωνιολογικά, θεσμικά και ιστορικά) αυτή πάντως αποπνέει ένα συμβολισμό, που δεν ταίριαζε στα μέτρα του Μπαράκ Ομπάμα.
Εκεί συγκεντρωνόταν ο Δήμος και οι ομιλητές στην Πνύκα αισθάνονταν πολύ περισσότερη ελευθερία, απ’ ότι αισθάνθηκε ο Μπαράκ Ομπάμα με τους 500 πράκτορες (τα αυτοκίνητα «τέρατα» και τα ελικόπτερα), που κουβάλησε στη χώρα μας για να τον φυλάνε – και μάλιστα σε μια δημοκρατική χώρα, όπως ο ίδιος την κατονόμασε! Ακόμη και εντελώς μόνος του πάνω στο βράχο της Ακρόπολης με τη διευθύντρια της Εφορείας αρχαιοτήτων, περιστοιχιζόταν από τους πράκτορές του. Τόση ελευθερία του παρέχει η δημοκρατία που πιστεύει! Και τόση ασφάλεια!
Το μάθημα δημοκρατίας, που επιχείρησε να δώσει ο Μπαράκ Ομπάμα ήταν έξυπνα στημένο αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν τον πρόδωσε το ίδιο του το …περιεχόμενο. Όταν ισχυρίζεσαι ότι στη σύγχρονη εποχή ακόμη και ένας κάτοικος ενός χωριού της Αφρικής έχει τη δυνατότητα να γνωρίζει το τι γίνεται στον κόσμο, τότε είναι εκτός τόπου και χρόνου κάποιος να υποτιμάει τη νοημοσύνη των κατοίκων του Αφρικάνικου χωριού τόσο πολύ και να ισχυρίζεται ότι τώρα η Ουκρανία είναι ελεύθερη χώρα!
Πολύ περισσότερο δε μπορεί να το ισχυριστεί ο Μπαράκ Ομπάμα, που επέβαλε την «ελευθερία» και τη «δημοκρατία» στην Ουκρανία (για να μη μιλήσουμε για τις αμερικανόπνευστες χούντες παντού στον κόσμο, και στη χώρα μας αλλά και στην Κύπρο) μέσα από ένα φασιστικό πραξικόπημα, που καθοδήγησε προσωπικά η Βικτώρια Νιούλαντ, η υφυπουργός εξωτερικών, που κουβάλησε μαζί του στην Αθήνα και στην ευθύνη της έχει και την επίλυση του Κυπριακού. Ποια δημοκρατική λύση, άραγε, πρέπει να περιμένουμε για το Κυπριακό;
Δε μπορεί να υποκρίνεται στον έσχατο βαθμό, ότι είναι πολέμιος του ISIS, όταν γνωρίζει πολύ καλύτερα από τον καθένα ότι ο ISIS είναι δημιούργημα των ίδιων των ΗΠΑ, και ειδικότερα της Χίλαρι Κλίντον, όταν κρατούσε το υπουργείο εξωτερικών, επί δικιάς του προεδρίας. Ο πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης Τζουλιάνι αποκάλεσε τη Χίλαρι Κλίντον μέλος του ISIS! Την ίδια στιγμή ο Μπαράκ Ομπάμα πήρε επάνω του την προεκλογική καμπάνια της Χίλαρι Κλίντον, της δημιουργού του ISIS. Πόσο μπορεί να κρυφτεί ο Μπαράκ Ομπάμα για τη σχέση της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής με τον ISIS και μάλιστα στο όνομα της ελευθερίας και της δημοκρατίας
Δε μπορεί να παριστάνει τον ειρηνοποιό, όταν σταθερά οι ΗΠΑ και το «δημοκρατικό» ΝΑΤΟ εξαπολύουν πολέμους, θέλουν να επιβάλουν κυβερνήσεις της αρεσκείας τους, διαλύουν χώρες, όπως τη Λιβύη, το Ιράκ, τη Συρία, θέλουν να διατηρήσουν με φωτιά και σίδερο την παγκόσμια ηγεμονία τους.
Δε μπορεί να μας παραδίδει μαθήματα γύρω από τις αρνητικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, γιατί είναι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που τις φέρνουν, μεταξύ αυτών και οι ΗΠΑ, των οποίων είναι ο απερχόμενος πρόεδρος και επομένως ευθύνεται και ο ίδιος γι’ αυτές.
Η χώρα μας γνωρίζει πάρα πολύ καλά αυτές τις συνέπειες, οι οποίες είναι Ευρωενωσιακής και Αμερικάνικης κοπής. Παρά τα «παρήγορα» λόγια για τις θυσίες του Ελληνικού λαού, δηλαδή την εξαθλίωση και τη μεγάλη φτώχια που περνάει, ο Μπαράκ Ομπάμα επέμενε ότι ακόμη «έχουν να γίνουν πολλά», ενώ συνεχάρη τον Αλέξη Τσίπρα για την πολιτική που εφαρμόζει και την επικύρωσε και ο ίδιος.
Αυτές τις συνέπειες τις υφίσταται και η ίδια του η χώρα, οι ΗΠΑ, με τις ερημωμένες περιοχές, την εξαθλίωση, την ανεργία, που παραπλανητικά την κατεβάζουν στο 5%, την έξαρση του ρατσισμού, με τις χιλιάδες εν ψυχρώ δολοφονίες των μαύρων, για τις οποίες δεν έκανε τίποτα απολύτως.
Όσο, όμως, και εάν προσπάθησε ο Μπαράκ Ομπάμα να διανθίσει την ομιλία του με λέξεις ελληνικές, για να αποσπάσει τη συμπάθεια (το ίδιο κάνει σχεδόν παντού, σε κάθε του επίσκεψη), όσο και εάν προσπάθησε να συγκαλύψει το επιτηδευμένο της ομιλίας του, μέσα από τον υποτιθέμενο αυθορμητισμό του και την άμεση επαφή του με το καλά κοσκινισμένο ακροατήριό του, μέσα από την τεχνική ενός απομνημονευμένου λόγου, όσο και εάν επέλεξε ένα θέμα και την κατάλληλη χώρα για να το αναπτύξει, φροντίζοντας με μεγάλη επιμέλεια την υστεροφημία του, τελικά δε μπόρεσε να ξεφύγει από την πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα είναι διπλή. Η μία αφορά τη χώρα του. Δε μπορεί να είναι και τόσο περήφανος για τη δημοκρατία στην ίδια του τη χώρα. Η ενεργή συμμετοχή του «πολίτη» στη δημοκρατία τη χώρας του είναι κυρίαρχα ζήτημα των ελίτ. Αυτού του 1% που ορίζει και το μεγαλύτερο μέρος του παραγόμενου πλούτου στις ΗΠΑ. Και οι πρόεδροι που εκλέγονται είναι επιλογές αυτών ακριβώς των ελίτ. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τα λόγια του Ροκφέλερ μετά από ένα γεύμα που είχε με τον Κάρτερ: «Αυτός ο φυστικάς μου φαίνεται ότι κάνει για πρόεδρος των ΗΠΑ»! Και έγινε!
Η δεύτερη πραγματικότητα αφορά τη χώρα μας. Ο Μπαράκ Ομπάμα, έστω και ως απερχόμενος πρόεδρος, στο πλαίσιο της συνέχειας της πολιτικής των ΗΠΑ, ήρθε για να αξιοποιήσει τη «σταθερότητα» της χώρας μας, για να την καταστήσει ακόμη πιο ισχυρό προγεφύρωμα για την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Γι’ αυτό το λόγο και δεν ψέλλισε ούτε μία κουβέντα για τα τόσο σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας, τόσο ως προς την αμφισβήτηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων όσο και για το Κυπριακό ζήτημα. Δε θέλησε να χαλάσει ισορροπίες που εξυπηρετούν τις ΗΠΑ στην περιοχή. Δε ψέλλισε, με την ευκαιρία της επετείου του Πολυτεχνείου, ούτε ένα συγγνώμη για την αμερικάνικης «κατασκευής και προέλευσης» χούντα, που ματοκύλισε τη νεολαία και τον Ελληνικό λαό στο Πολυτεχνείο.
Όσο και εάν τα εγχώρια παπαγαλάκια επιδόθηκαν σε έναν αγώνα δρόμου κολακείας για το ποιος θα εξυμνήσει περισσότερο το Μπαράκ Ομπάμα και την ομιλία του, όσο και εάν υποτελή στάση κράτησαν η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της χώρας μας, τα αστικά ΜΜΕ, όσο και εάν έγινε προσπάθεια να εξωραϊστεί η πολιτική των ΗΠΑ και του Μπαράκ Ομπάμα, αυτά που δεν αποκρύπτονται είναι δύο πράγματα:
Το πρώτο είναι ότι οι αστικές τάξεις των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι διασπασμένες και βρίσκονται μπροστά σ’ ένα σοβαρό πρόβλημα αναζήτησης στρατηγικής, αντιμετώπισης των αντιθέσεων και των μεταξύ τους ανταγωνισμών. Από την ομιλία του Μπαράκ Ομπάμα βγαίνει ένα τέτοιο συμπέρασμα. Όπως βγαίνουν και οι ανησυχίες που αρχίζουν να εκφράζονται για το μέλλον των συμμαχιών ανάμεσα στις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Το δεύτερο είναι ότι η οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται δε δίνει πολλά περιθώρια για οικονομική ανάπτυξη. Ο Δυτικός καπιταλισμός αγκομαχάει και χάνει έδαφος, την ίδια στιγμή που δε μπορεί να βρει λύσεις όχι για να αντιμετωπίσει, αλλά τουλάχιστον να αμβλύνει τις οξύτατες κοινωνικές ανισότητες.
Ο Μπαράκ Ομπάμα προσπάθησε να αναπτερώσει την ελπίδα στη χώρα μας για μια καλύτερη προοπτική της νεολαίας και του λαού μας, της οικονομίας, ταυτόχρονα προσπάθησε να αναθερμάνει το γόητρο των ΗΠΑ, να επιβεβαιώσει την ηγετική θέση των ΗΠΑ (δεν είναι τυχαίο ότι οι δημοσιογράφοι τον αποκαλούσαν συνεχώς πλανητάρχη) μέσα από έναν υποτιθέμενο ευπροσήγορο λόγο και μια φιλική στάση.
Αλλά γιατί πρέπει να τον πιστέψουμε για τη χώρα μας, όταν η ίδια η πραγματικότητα τον διαψεύδει για την ίδια του τη χώρα, για όσα δεν έκανε, αλλά και για όσα έκανε οξύνοντας τις κοινωνικές ανισότητες, για τα πολεμικά μέτωπα που άνοιξε για την αναδιανομή των αγορών;
COMMENTS