Μετά και τις τυπικές τελετές παράδοσης-παραλαβής, με τις οποίες ολοκληρώθηκε το σίριαλ του ανασχηματισμού, που ταλάνισε για αρκετές εβδομάδες την κυβέρνηση, ελάχιστα πράγματα μπορεί να πει κανείς και αυτά χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Έτσι κι αλλιώς οι όποιες αλλαγές προσώπων έχουν συγκεκριμένα πολιτικά όρια μέσα στα οποία κινείται η εκάστοτε κυβέρνηση.
Ειδικότερα δε, από την εποχή που η χώρα μας μπήκε υπό την υψηλή και άκρως ασφυκτική εποπτεία των δανειστών για την εφαρμογή της πολιτικής των μνημονίων αυτό αφορά –εξόφθαλμα πια- ακόμα και στις εναλλαγές των κομμάτων στην κυβερνητική εξουσία, από τη στιγμή που αυτά αποδέχονται τα πολιτικά όρια, που βάζει η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση-ευρωζώνη και στο ΝΑΤΟ.
Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία είναι το πιο κραυγαλέο παράδειγμα, καθώς από κόμμα του μικροαστικού σοσιαλισμού που επαγγέλθηκε την κατάργηση των μνημονίων και τον τερματισμό της λιτότητας, τώρα και μετά από σχεδόν δύο χρόνια διακυβέρνησης οι διαφορές του με την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι από δυσδιάκριτες έως ανύπαρκτες.
Ακόμα και αστικές εφημερίδες, για τους δικούς τους λόγους και σκοπιμότητες, αναγνωρίζουν από τα «συμφραζόμενα» του ανασχηματισμού ότι «όσο παραμένει ο ΣΥΡΙΖΑ παραπάνω στην εξουσία, τόσο περισσότερο μοιάζει με τους προκατόχους του» (κύριο άρθρο των ΝΕΩΝ, Τρίτη 8 Νοέμβρη).
Από την άποψη αυτή και εμείς δεν έχουμε να σχολιάσουμε τίποτα το ιδιαίτερο για τα πρόσωπα, είτε πρώην, είτε νυν, του υπουργικού συμβουλίου. Ακόμα και η μετακίνηση του Πάνου Σκουρλέτη από το υπουργείο περιβάλλοντος στο υπουργείο εσωτερικών, εξαιτίας ορισμένων διαφωνιών του σε θέματα ιδιωτικοποιήσεων στο χώρο της ενέργειας -ακόμα και στην περίπτωση που είναι ειλικρινείς και αυθεντικές αυτές οι διαφωνίες- δείχνουν και τα πολιτικά όρια των διαφωνιών εντός του κομματικού πλαισίου του ΣΥΡΙΖΑ. Θα λέγαμε ότι εκφράζονται με το ρητό «τραβάτε με και ας κλαίω». Ανασχηματισμένη κυβέρνηση με την ίδια και χειρότερη προοπτική, μπροστά και στη δεύτερη αξιολόγηση και ενός τέταρτου μνημονίου.
Θα προσθέταμε από τη μεριά μας ότι αυτό ισχύει και για την περίπτωση του πιο πολυσυζητημένου προσώπου αυτού του ανασχηματισμού, που βρέθηκε εκτός κυβέρνησης, του Νίκου Φίλη, που αντικαταστάθηκε από τον Κώστα Γαβρόγλου, με το «νεοορθόδοξο» βουλευτή των ΑΝΕΛ Κώστα Ζουράρι, που εισέρχεται και αυτός στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου παιδείας.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση αξίζει να καταγράψει κανείς το γεγονός ότι τα αστικά ΜΜΕ ανέδειξαν, ως ιδιαίτερο στοιχείο, την άρνηση Φίλη να μετακινηθεί σε άλλο υπουργείο από αυτό της παιδείας, όπως του πρότεινε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Κάποιες συμπολιτευόμενες εφημερίδες όπως «η Εφημερίδα των Συντακτών» είδαν το Νίκο Φίλη ως το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που παρουσίασε «μανιφέστο» και «μίλησε στην ψυχή της Αριστεράς», ενώ κάποιες αντιπολιτευόμενες, όπως ο «Ελεύθερος Τύπος», έκαναν λόγο για «άγριο πόλεμο μεταξύ Φίλη-Τσίπρα» φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να προαναγγείλουν ακόμα και «ρήξη με απρόβλεπτες συνέπειες στον ΣΥΡΙΖΑ». Από τη μεριά της μια πιο παραδοσιακή αστική εφημερίδα, η «Καθημερινή» αρκέστηκε να επισημάνει ότι πρόκειται για «νέα αρχή με ισχυρούς κλυδωνισμούς».
Από τη μεριά μας δεν έχουμε καμία αυταπάτη για τα πολιτικά όρια και του Νίκου Φίλη. Αν κάτι οδηγεί τον αστικό τύπο να σηκώνει το θέμα είναι το γεγονός ότι προσωποποιήθηκε μια κόντρα μεταξύ κυβέρνησης και Εκκλησίας και εν πολλοίς η τύχη του καθορίστηκε και από την παρέμβαση της ηγεσίας της Εκκλησίας.
Όπως αποκαλύφθηκε χτες –μέσα από τα υπονοούμενα του τέως υπουργού και μέσω της ευθείας ομολογίας έγκυρου αστού δημοσιογράφου στην κρατική τηλεόραση- η διαμάχη για το μάθημα των θρησκευτικών ήταν το πρόσχημα αυτής της κόντρας. Λειτούργησε περισσότερο ως «προπέτασμα καπνού».
Σύμφωνα με τις ίδιες αυτές μαρτυρίες ο πραγματικός λόγος της έντασης αυτής είναι ο φόβος της ηγεσίας της Εκκλησίας, ενόψει της αναθεώρησης του συντάγματος για το διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους, που οδηγεί σε αφαίρεση δικαιοδοτικών αρμοδιοτήτων από την Ιεραρχία και οι οποίες έχουν άμεσο οικονομικό αντίκτυπο στην Εκκλησία. Και αυτό άλλωστε ήταν και το πραγματικό αντικείμενο των συνομιλιών Ιερώνυμου-Τσίπρα στο μέγαρο Μαξίμου όταν οι δύο πλευρές βγήκαν μετά και μίλησαν για «παρεξήγηση».
Τώρα εξηγείται ακόμα καλύτερα και πειστικότερα για ποιο λόγο ο κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ, μέσω του προέδρου τους Πάνου Καμμένου, έβγαλαν στον αέρα ότι είναι έτοιμοι να ρίξουν την κυβέρνηση αν τους το ζητούσε ο Αρχιεπίσκοπος. Είναι πράγματι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο μόνο και μόνο για το μάθημα των θρησκευτικών και τους όρους διδασκαλίας του στο σχολείο.
Αυτή την απειλή του Πάνου Καμμένου άλλωστε φρόντισε να την επιβεβαιώσει παραμονές του ανασχηματισμού ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος μέσω της συνέντευξής του στον ΣΚΑΙ και τον Αλέξη Παπαχελά. Εκεί ο Ιερώνυμος το έκανε με τρόπο, που να ενισχύει αυτή την απειλή προς τον πρωθυπουργό θέτοντάς του- εμμέσως πλην σαφώς- υπό τη μορφή πολιτικού διλήμματος τη συμμόρφωση με τις αξιώσεις της Εκκλησίας ή την πτώση της κυβέρνησης.
Ο «προβληματικός» -κατά τον Αρχιεπίσκοπο- Νίκος Φίλης στην περίπτωση αυτή χρησίμευσε ως το «σαμάρι» για να ακούσει το «γαϊδούρι», για να επικαλεστούμε μια ακόμα λαϊκή ρήση, γι’ αυτό και ο πρώην υπουργός παιδείας μίλησε για «συμβόλαιο πολιτικού θανάτου».
Έχοντας τώρα πιο ολοκληρωμένα αυτή την εικόνα μπορούμε άφοβα να μιλήσουμε για ακόμα μια χρεοκοπία της στρατηγικής σύλληψης του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς, μετά τη μνημονιακή στροφή του Αλέξη Τσίπρα, καταρρέει και ο ισχυρισμός του πρωθυπουργού, που παίρνει και τη μορφή ιδεολογικής κατασκευής για να κρατηθεί στην εξουσία, ότι σε συνθήκες συμμόρφωσης με την οικονομική πολιτική της αστικής τάξης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχουν περιθώρια σε άλλους τομείς όπως το πολιτικό και νομικό εποικοδόμημα να αφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα αριστερό και προοδευτικό «ίχνος και αποτύπωμα». Το συμπέρασμα είναι ότι ο Ιερώνυμος έστειλε ένα σαφές μήνυμα στην κυβέρνηση να μην τολμήσει να θίξει το διαχωρισμό του κράτους από την Εκκλησία, γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση, μέσω του συνεταίρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άποψη αυτή βγαίνει πιο ολοκληρωμένα και η καθυστερημένη και επί της ουσίας αντίδραση της ηγεσίας του Κόμματός μας, του ΚΚΕ, να τοποθετηθεί έγκυρα και έγκαιρα στη διαμάχη κυβέρνησης και Εκκλησίας, έστω και εάν χρησιμοποιήθηκε ως προπέτασμα καπνού το μάθημα των θρησκευτικών. Όσοι φοβούνται την ταύτιση με τον Νίκο Φίλη θα ήταν χρήσιμο για τους ίδιους να μην υποτιμούν τη νοημοσύνη των μαζών και το γεγονός ότι ο Ελληνικός λαός και το ταξικό ένστικτο των εργαζομένων κατανοεί καλύτερα απ’ όσο πιστεύει κανείς, ότι τα πολιτικά όρια και οι δυνατότητες του Νίκου Φίλη καθορίζονται και από τη χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ και τη «μετάλλαξή» του για να χρησιμοποιήσουμε και την φρασεολογία της αρθρογραφίας του Ριζοσπάστη. Άλλωστε και ο ίδιος ήθελε να είναι μέλος αυτής της κυβέρνησης, έστω και εάν αρνήθηκε να μετακινηθεί σε άλλο υπουργείο και απαίτησε αποκλειστικά το υπουργείο παιδείας.
Ως εκ τούτου από τη στιγμή που ο «μεταλλαγμένος» ΣΥΡΙΖΑ δεν εκφράζει την «ψυχή της Αριστεράς», καθίσταται κενό περιεχομένου το «μανιφέστο» του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Φίλη και παντελής η αδυναμία του να απευθυνθεί σ’ αυτή την «ψυχή». Η τελευταία άλλωστε έχει «πουληθεί στο διάβολο» καθώς εκτός του ιμπεριαλιστικού παράγοντα και της αστικής τάξης, τώρα έγινε πολύ καθαρό ότι έχει λόγο στη σύνθεση και την πολιτική της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και ο Αρχιεπίσκοπος.
Άλλωστε την κυνική, εξουσιαστική και ιταμή πολιτική παρέμβαση της Εκκλησίας στη σύνθεση του νέου υπουργικού συμβουλίου, την παραδέχεται και η ηγεσία του Κόμματος, αξιοποιώντας μάλιστα τις καταγγελίες Φίλη! Διαφορετικά, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ δεν θα χαρακτήριζε «υπουργό- προϊόν της παρέμβασης του ιερατείου της Εκκλησίας, όπως κατήγγειλε ο προκάτοχός του στο υπουργείο» τον Κώστα Γαβρόγλου.
Γι’ αυτό το λόγο μιλήσαμε για μία έγκαιρη και έγκυρη παρέμβαση του Κόμματος, μια και η αναφορά του Κόμματος αποκλειστικά, σχεδόν, στο λαϊκό κλήρο- και με τον τρόπο που έγινε, καλλιέργησε την εντύπωση ότι το Κόμμα απέφευγε να αντιπαρατεθεί απέναντι στη στάση της Εκκλησίας.
Τα επισημαίνουμε όλα αυτά γιατί το θέμα των σχέσεων Εκκλησίας και κράτους ενόψει και της συνταγματικής αναθεώρησης δεν έχει κλείσει όπως πληροφορήθηκε το πανελλήνιο μέσω της κρατικής τηλεόρασης από τον ίδιο αστό δημοσιογράφο και αναλυτή. Αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει τα όσα είχαμε καταγράψει στην αρθρογραφία μας το προηγούμενο διάστημα και τη θέση που πήρε η «Νέα Σπορά» για την κόντρα κυβέρνησης και Εκκλησίας. (Βλ. Για τη στάση του ΚΚΕ στην κόντρα κυβέρνησης και Εκκλησίας, Μια απάντηση σε έναν αναγνώστη της Νέας Σποράς και Για το μάθημα των θρησκευτικών).
COMMENTS