«Αλλά η χώρα αυτή δεν θα γίνει Λαϊκή Δημοκρατία. Λαϊκά δικαστήρια εδώ δεν θα στηθούν. Τη λύσαμε αυτή την εκκρεμότητα ιστορικά και δεν πρόκειται να γυρίσουμε πίσω στο παρελθόν». Η φράση αυτή ανήκει στον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας και ειπώθηκε κατά την προ ημερησίας συζήτηση για τη διαφθορά στη βουλή τη Δευτέρα το βράδυ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ενδιαφέρον ότι έκανε τέτοια βουτιά στο ιστορικό παρελθόν, όταν το Επαναστατικό κίνημα νικήθηκε στρατιωτικά από την αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό, για να απαντήσει στην άποψη, που είχε εκφραστεί από τον πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, ότι η Δικαιοσύνη πρέπει να ακούει το «σφυγμό της κοινωνίας», με αφορμή τη διαμάχη κυβέρνησης και αστικής αντιπολίτευσης για το νέο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο.
Ουσιαστικά η άποψη ότι η αστική τάξη έχει λύσει οριστικά και αμετάκλητα την «εκκρεμότητα» της Λαϊκής Δημοκρατίας, είναι συνέχεια της άποψης ότι η Δικαιοσύνη δικάζει με βάση τη (σ.σ. αστική) νομιμότητα και όχι το «λαϊκό αίσθημα». Επί της ουσίας, η τελευταία αυτή άποψη εκφράζει τον αυταρχισμό της αστικής τάξης και, εμμέσως πλην σαφώς, παραδέχεται ότι υπάρχει δυσαρμονία ανάμεσα στο λαό και στην αστική τάξη, καλώντας την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» να λύνει αυτή τη σύγκρουση συμφερόντων ως θεματοφύλακας των συμφερόντων της αστικής τάξης και μόνο.
Δεν θα σταθούμε σ’ αυτό καθ’ αυτό το περιεχόμενο της αντιπαράθεσης μεταξύ κυβέρνησης και Νέας Δημοκρατίας για την περιβόητη και υποκριτική ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας στις αστικές δημοκρατίες, ούτε στις κατά το δοκούν ερμηνείες περί λαϊκού αισθήματος και σφυγμού της κοινωνίας, που χρησιμοποιεί ένα τμήμα της αστικής τάξης, που τάσσεται με την κυβέρνηση, σε μια στιγμή κατά την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει την επέκταση των ερεισμάτων του στον αστικό κρατικό μηχανισμό σε βάρος άλλων τμημάτων της αστικής τάξης, τα οποία κατά κυρίαρχο τρόπο εκφράζονται μέσα από τη Νέα Δημοκρατία.
Εκείνο το οποίο χρήζει ιδιαίτερης προσοχής, ερμηνείας και απάντησης είναι το γεγονός ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης καταφεύγει σε ιστορικά παραδείγματα στα οποία η αστική τάξη βρέθηκε ένα βήμα πριν την απώλεια της εξουσίας της. Και μάλιστα το κάνει αυτό σε μια φάση κατά την οποία είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν απειλείται άμεσα στο επίπεδο της εξουσίας από το Εργατικό και Κομμουνιστικό Κίνημα.
Ως προς την ουσία: Τι ακριβώς υπονοεί με τη συγκεκριμένη φράση ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Τι εννοεί όταν λέει ότι «τη λύσαμε αυτή την εκκρεμότητα ιστορικά» και «αυτή η χώρα δεν θα γίνει Λαϊκή Δημοκρατία»; Η φράση αυτή έχει συγκεκριμένο ιστορικό περιεχόμενο και φορτίο. Παραπέμπει στα Δεκεμβριανά του 1944 και τη στρατιωτική ήττα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στην Αθήνα, καθώς και στην ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στον εμφύλιο πόλεμο 1946-1949.
Η επίλυση αυτής της «εκκρεμότητας» για λογαριασμό της αστικής τάξης έγινε με ανήκουστες βιαιότητες σε βάρος των επαναστατημένων λαϊκών μαζών χάρη στην απροκάλυπτη ιμπεριαλιστική επέμβαση και την ταυτόχρονη αποκατάσταση στον κρατικό μηχανισμό των δοσίλογων, των κουκουλοφόρων, και των μαυραγοριτών της κατοχής. Χάρη στα Βρετανικά τανκς και κανόνια αρχικά και εν συνεχεία χάρη στις βόμβες ναπάλμ των ΗΠΑ με τη στρατιωτική συνεπικουρία των πρώην ταγματασφαλιτών και άλλων ένοπλων ομάδων που συνεργάστηκαν με τον φασίστα κατακτητή. Οι βιαιότητες αυτές συνεχίστηκαν με τη συγκεκαλυμμένη, με κοινοβουλευτικό μανδύα, δικτατορία της αστικής τάξης κατά την οποία οι διώξεις και οι θανατικές εκτελέσεις των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και του αντιφασιστικού αγώνα ήταν στην ημερήσια διάταξη για τρεις δεκαετίες μετά την απελευθέρωση της χώρας από τους φασίστες κατακτητές.
Στην πραγματικότητα ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας –για το κεντρώο, μετριοπαθές, φιλελεύθερο και δημοκρατικό προφίλ του οποίου «μας έχουν (ας μας επιτραπεί η έκφραση) ζαλίσει τον έρωτα» οι αστικές γραφίδες- δεν λέει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό που με ωμό και κυνικό τρόπο έχει πει προ πολλού καιρού ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Δημήτρης Κουκούτσης από το ίδιο βήμα της βουλής: «Στο Βίτσι και στο Γράμμο σας χώσαμε στην άμμο». Τώρα καταλαβαίνουμε και το βαθύτερο νόημα του τι σημαίνει ότι η Νέα Δημοκρατία είναι «ανάχωμα δημοκρατίας» στην αμφισβήτηση των αστικών αξιών και της αστικής δημοκρατίας που είπε στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Αλλά τι σημαίνει για το σήμερα ότι «αυτή η χώρα δεν θα γίνει Λαϊκή Δημοκρατία», γιατί ως αστική τάξη «έχουμε λύσει ιστορικά (σ.σ. δηλαδή ένοπλα) αυτή την εκκρεμότητα»; Είναι προφανές ότι η απειλή αυτή της αστικής τάξης δια στόματος Μητσοτάκη δεν απευθύνεται στο ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Απευθύνεται κυρίαρχα στο ΚΚΕ και στο Εργατικό Κίνημα σε συνθήκες, όπου, παρά την άσχημη κατάστασή τους, γεγονός παραμένει ότι η εμπιστοσύνη των λαϊκών μαζών στο πολιτικό σύστημα σήμερα βρίσκεται στο ναδίρ. Η πολιτική κρίση είναι παρούσα και η κορυφαία σύγχρονη επιλογή της αστικής τάξης της χώρας, η ένταξη και παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ αμφισβητούνται σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής κρίσης. Η αστική τάξη είναι προφανές ότι βλέπει μπροστά όταν κοιτάει το παρελθόν.
Θα περιμέναμε λοιπόν από το Γραμματέα του Κόμματος, που πήρε το λόγο μετά τον Κυριάκο Μητσοτάκη να απαντήσει. Να σηκώσει το γάντι και να υπερασπιστεί τα τιμημένα όπλα του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Τον πολιτικό αγώνα του ΕΑΜ. Καθήκον της ηγεσίας του Κόμματος είναι άλλωστε ακριβώς αυτό, μια και το Κόμμα μας και η ηγεσία του (και σωστά κατά τη γνώμη μας) τιμούν το ιστορικό παρελθόν και τους αιματοβαμμένους αγώνες του ΚΚΕ, ιδιαίτερα μπροστά στα εκατοντάχρονα του ΚΚΕ. Και αυτό είναι ανεξάρτητο από το γεγονός ότι η ηγεσία του Κόμματος δίνει τις δικές της ερμηνείες (λάθος πάντα κατά τη γνώμη μας) για την ήττα του Επαναστατικού Κινήματος και του ΚΚΕ κατά τη δεκαετία του 1940.
Ποια εξήγηση λοιπόν μπορούμε να δώσουμε γι’ αυτή την «παράλειψη» της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΚΕ και του Δ. Κουτσούμπα; Η μόνη λογική εξήγηση γι’ αυτή την έλλειψη αντανακλαστικών από πλευράς ηγεσίας του Κόμματος είναι το γεγονός ότι η αστική τάξη δια στόματος Μητσοτάκη κατέστησε σαφές με τον πιο επίσημο τρόπο ότι η Λαϊκή Δημοκρατία είναι εχθρική από την άποψη του χαρακτήρα της ως εξουσίας με την Αστική Δημοκρατία και το κράτος της αστικής τάξης.
Μέχρι σήμερα, εμείς ως «Νέα Σπορά», που μιλάμε για τη Λαοκρατική Δημοκρατία στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού ως την προγραμματική πρόταση εξουσίας και διακυβέρνησης, που πρέπει να καταθέσει το Κόμμα μας για την έξοδο από την οικονομική και πολιτική κρίση, παίρνουμε τα παράσημα του «οπορτουνισμού» και του «διαδικτυακού φραξιονισμού» γιατί στην καλύτερη περίπτωση η Λαϊκή Δημοκρατία αντιμετωπίζεται από τις σημερινές επεξεργασίες της ηγεσίας του Κόμματος είτε ως «εκδημοκρατισμένο αστικό καθεστώς» είτε ως στάδιο που μας ξεστρατίζει από τη σοσιαλιστική επανάσταση. Σ’ αυτό το πλαίσιο άλλωστε γίνονται και οι αναθεωρήσεις της ιστορίας του ΚΚΕ από την ηγεσία του Κόμματος.
Το φορτίο, όμως, αυτών των επεξεργασιών σου δένει τα χέρια και σου κλείνει το στόμα όταν βρεθείς μπροστά στα λεγόμενα αυτά του αρχηγού του κατεξοχήν κόμματος της αστικής τάξης. Ακόμα και αν ίσχυε η κατηγορία της ηγεσίας του Κόμματος ότι εμείς ως «Νέα Σπορά» είμαστε οπορτουνιστές όταν μιλάμε για τη Λαϊκή ή Λαοκρατική Δημοκρατία, τι έχει να πει η ηγεσία στον Μητσοτάκη; Ότι έχει χάσει το ταξικό του ένστικτο και δεν γνωρίζει καλύτερα το συμφέρον της αστικής τάξης;
Και ένα τελευταίο προς τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη: Πολλοί και πολύ περισσότερο σπουδαίοι από αυτόν αστοί στο παρελθόν θέλησαν να βάλουν τέλος στην πάλη των τάξεων. Αλλά δεν λύνονται με διατάγματα τα ζητήματα της ιστορικής εξέλιξης. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και οριστικά αμετάκλητο. Δεν θα σώσει την αστική τάξη μια στρατιωτική ή πολιτική νίκη της στο παρελθόν όπως άλλωστε δεν έσωσε το σοσιαλισμό από την αντεπανάσταση το 1989-1991 η νίκη της προλεταριακής επανάστασης τον Οκτώβρη του 1917.
Όσο υπάρχει καπιταλισμός και εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο θα συνεχίζεται και η πάλη των τάξεων και η κραυγή των κολασμένων αυτής της γης δεν θα σταματήσει να ζητάει τη μετάβαση από το «βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας». Αυτή η κραυγή της ιστορίας είναι ο φάρος και ο οδηγός της «Νέας Σποράς» και αυτή την κραυγή αφουγκράζεται στις δοσμένες συνθήκες σήμερα η πρότασή μας προς την ηγεσία του Κόμματος για τη Λαϊκή Δημοκρατία στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού.
Η ομολογία Μητσοτάκη είναι μια πρόσθετη απόδειξη, που πρέπει να τη λάβει σοβαρά υπόψη της η ηγεσία του ΚΚΕ, γιατί, σε τελική ανάλυση, αν κάτι έχει κριθεί ιστορικά στο Κομμουνιστικό Κίνημα είναι: εκείνοι που ηττώνται στο τέλος είναι πάντα οι “αναθεωρητές”.
COMMENTS