Ρεσιτάλ υποκρισίας έδωσαν κυβέρνηση και Νέα Δημοκρατία – και από κοντά τα άλλα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης, κατά τη συζήτηση για το πολυνομοσχέδιο για τα προαπαιτούμενα.
Η κυβέρνηση, από τη μια μεριά, έφτασε σε σημείο γελοιότητας με τον ισχυρισμό της ότι εντάσσει στο Υπερταμείο τη δημόσια περιουσία για να την «αξιοποιήσει», όταν όλοι γνωρίζουμε ότι το υπερταμείο δημιουργήθηκε για να ενταχθούν δημόσιες εταιρείες (και γενικότερα η δημόσια περιουσία), που οι εταίροι απαιτούν να ιδιωτικοποιηθούν, διαφορετικά δεν πρόκειται να εισπράξει τα 2.8δισ. ευρώ, γιατί η πρώτη αξιολόγηση δε θα έχει ολοκληρωθεί και δε θα ανοίξει η συζήτηση για τη δεύτερη.
Η Νέα Δημοκρατία – και τα άλλα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης, από την άλλη μεριά, φόρεσαν τη μάσκα του προστάτη της δημόσιας περιουσίας και κατάγγειλαν την κυβέρνηση για ξεπούλημα.
Ρόλοι εναλλασσόμενοι. Και όσο οι ρόλοι εναλλάσσονται τόσο αυξάνει ο βαθμός γελοιότητας της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων της αστικής αντιπολίτευσης για τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν.
Είναι γνωστό ότι τα κόμματα αυτά, στο σύνολό τους, ψήφισαν από κοινού το τρίτο μνημόνιο με βάση το οποίο οι εταίροι απαιτούν τις ιδιωτικοποιήσεις. Αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις, που ήταν έτοιμη να τις πραγματοποιήσει και η προηγούμενη κυβέρνηση, της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, γιατί και εκείνη η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί απέναντι στους εταίρους.
Μέχρι τώρα δεν έχουμε αναφερθεί σε κάτι το «ενδιαφέρον». Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά. Ο κόσμος πια έχει καταλάβει την προσπάθεια, που καταβάλουν κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης να τον παραπλανήσουν, αλλά έχει καταλήξει και στο συμπέρασμα ότι «αυτοί εκεί πάνω δε θα αφήσουν τίποτα όρθιο»!
Το ενδιαφέρον σημείο είναι ότι οι εναλλασσόμενοι ρόλοι κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων της αστικής αντιπολίτευσης αναδεικνύουν την ευαισθησία του Ελληνικού λαού απέναντι στη δημόσια περιουσία. Αντιδρά στο ξεπούλημα. Η κυβέρνηση, που έχει προσχωρήσει πλέον ολοκληρωτικά στην αστική πολιτική, και τα άλλα αστικά κόμματα, υποκρίνονται κατάφωρα στο θέμα αυτό, ακριβώς επειδή αντιλαμβάνονται ότι οι εργαζόμενοι δε δέχονται την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων.
Αλλά το πιο ενδιαφέρον σημείο είναι ότι μέσα από την αντίθεση των εργαζομένων για τις ιδιωτικοποιήσεις, μέσα από πάλη για τη ματαίωση των ιδιωτικοποιήσεων, και θα προσθέταμε, μέσα από την πάλη για την επιστροφή ενός εκτεταμένου δημόσιου και συνεταιριστικού τομέα, που ήδη ιδιωτικοποιήθηκε, από την ίδια την πραγματικότητα, δημιουργείται ένας εκτεταμένος δημόσιος τομέας, που μπορεί να στηρίξει, παράλληλα με άλλα μέτρα, για τα οποία η «Νέα Σπορά» έχει κάνει λόγο κατ’ επανάληψη, μια άλλη κατεύθυνση ανάπτυξης, αρκεί η εργατική τάξη και τα μικρομεσαία μικροαστικά στρώματα να διεκδικήσουν και να κατακτήσουν την πολιτική εξουσία, να εκδιώξουν την αστική τάξη και τα κόμματά της απ’ αυτήν.
Διαπιστώνουμε από την ίδια τη ροή των πολιτικών και οικονομικών πραγμάτων, από τις ίδιες τις ενέργειες των μνημονιακών κομμάτων, ότι προκύπτει ως επακόλουθο, οικονομικό και κοινωνικό, μια προγραμματική πρόταση και ένα κοινωνικό υποκείμενο, που θα μπορούσε να τη στηρίξει. Μια προγραμματική πρόταση, που έχει υλική υπόσταση και που αποτελεί ένα σημαντικό βήμα ενάντια στον ίδιο τον καπιταλισμό, γιατί του οξύνει τη κρίση, τη δυσκολία της αναπαραγωγής του, γιατί αφαιρεί πεδία της ιδιωτικής κεφαλαιοκρατικής επέκτασής του.
Το κοινωνικό υποκείμενο είναι η εργατική τάξη και τα κατεστραμμένα μικρομεσαία μικροαστικά στρώματα. Τόσο η εργατική τάξη – κατά κύριο λόγο αυτή, όσο και τα μικρομεσαία μικροαστικά στρώματα έχουν δεχτεί τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας της χώρας μας.
Έχουν κάθε συμφέρον να στραφούν ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, να υπάρξει μια εκτεταμένη κρατική υλική βάση με τους βασικούς τομείς της οικονομίας, που θα βγάλει τη χώρα από την οικονομική κρίση, θα αποτελέσει την απαρχή της ανασυγκρότησης της οικονομίας και δε θα μας φέρει ξανά μπροστά στη χρεοκοπία, εξασφαλίζοντας όχι μόνο ανάπτυξη αλλά και μια άλλη κατεύθυνση στην ανάπτυξη προς όφελος των εργαζομένων των μικρομεσαίων μικροαστικών στρωμάτων και της κάλυψης των κοινωνικών τους αναγκών.
Θα ξανατονίσουμε ότι προϋπόθεση για την υλοποίηση των παραπάνω είναι η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τα μικρομεσαία μικροαστικά στρώματα να καταλάβει την πολιτική εξουσία, με πρωτοπόρο το ρόλο της εργατικής τάξης και του Κόμματός της.
Στην κατεύθυνση αυτή και έχοντας ως προτεραιότητα την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όλους τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, έχοντας εξασφαλίσει τη ενεργητική στήριξη των λαϊκών μαζών, με την ενότητα της εργατικής τάξης και την πολιτική πρωτοπορία του Κόμματός της θα ανοίξει και ο δρόμος για το σοσιαλισμό.
COMMENTS