Στο άρθρο του «Η ΣΟΣΙΑΛΙΣΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» ο Β. Ι. Λένιν αναφέρει: «Ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο της ανάπτυξης του καπιταλισμού. Το κεφάλαιο στις προηγμένες χώρες ξεπέρασε τα πλαίσια των εθνικών κρατών, έβαλε στη θέση του συναγωνισμού το μονοπώλιο και δημιούργησε έτσι όλες τις αντικειμενικές προϋποθέσεις που καθιστούν δυνατή την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού. Γι’ αυτό στη Δυτική Ευρώπη και στις Ενωμένες Πολιτείες μπαίνει στην ημερήσια διάταξη η επαναστατική πάλη του προλεταριάτου για την ανατροπή των καπιταλιστικών κυβερνήσεων, για την απαλλοτρίωση της αστικής τάξης. Ο ιμπεριαλισμός σπρώχνει τις μάζες σε μια τέτοια πάλη, οξύνοντας σε τεράστιο βαθμό τις ταξικές αντιθέσεις, χειροτερεύοντας την κατάσταση των μαζών και από οικονομική άποψη – τραστ, ακρίβεια – και από πολιτική: ανάπτυξη του μιλιταρισμού, συχνότεροι πόλεμοι, δυνάμωμα της αντίδρασης, σταθεροποίηση και επέκταση της εθνικής καταπίεσης και της αποικιακής ληστείας» (Άπαντα, Τόμος 27, σελ. 256, υπογράμμιση δική μας).
Τι ακριβώς μας εξηγεί εδώ ό Β. Ι. Λένιν; Μας εμφανίζει τη βασική οικονομική κατηγορία του καπιταλισμού στο στάδιο του ιμπεριαλισμού. Το μονοπώλιο. Μας ξεκαθαρίζει ότι εμφανίστηκαν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού. Προσδιορίζει που μπαίνει στην ημερήσια διάταξη η απαλλοτρίωση της αστικής τάξης. Στις ΗΠΑ και στη Δυτική Ευρώπη. Από μόνο του αυτό το γεγονός δίνει απάντηση σε όλους εκείνους, που θεωρούν ότι η θεωρία της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας «χωράει» μέσα στην επεξεργασία του Β. Ι. Λένιν για τον ιμπεριαλισμό. Ο Β. Ι. Λένιν έχει ήδη κάνει το διαχωρισμό μεταξύ των κρατών και αργότερα στην κλασσική του μελέτη για τον ιμπεριαλισμό αυτόν το διαχωρισμό θα τον κάνει πολύ συγκεκριμένο (γι’ αυτό το θέμα ήδη έχουμε αναφερθεί στο προηγούμενο άρθρο μας).
Το ερώτημα που προκύπτει τώρα είναι: Την εποχή που γράφει ο Β. Ι. Λένιν αυτές τις απόψεις του η Ελλάδα είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα; Αυτό το ερώτημα οφείλει κάποτε να μας το απαντήσει η ηγεσία του Κόμματος και η Ιδεολογική Επιτροπή.
Να προσθέσουμε εδώ ότι στη χώρα μας, εκείνη την εποχή, ήδη έχει εμφανιστεί το κρατικό μονοπώλιο, αλλά ως απαίτηση του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, που της επιβλήθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις, μετά την ήττα της Ελλάδας από την Τουρκία στον πόλεμο του 1897, για να μπορεί η Ελλάδα να αποπληρώνει τα δάνεια στους ξένους δανειστές.
Έχουν εμφανιστεί, επίσης, και ξένα μονοπώλια (μετά από τα μέσα του 19ου Αιώνα), που εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο σε συγκεκριμένες περιοχές, π.χ. στη περιοχή της Λαυρεωτικής. Ο Β. Ι. Λένιν, όμως, για την ίδια εποχή, κάνει αναφορά στην περίπτωση της Ελλάδας ως χώρας τυπικά εξαρτημένης από τις μεγάλες δυνάμεις.
Την ίδια ακριβώς εποχή, κυριαρχεί η αγροτική οικονομία στη χώρα μας, η βιομηχανία είναι ακόμη σε πολύ χαμηλά επίπεδα (πράγμα που μας δείχνει και τον πολύ χαμηλό βαθμό ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της παραγωγής και του κεφαλαίου, της παρουσίας της χρηματιστικής ολιγαρχίας), η εργατική τάξη αριθμητικά είναι μικρή, ενώ υπάρχουν φεουδαρχικά υπολείμματα.
Στις αρχές του 1919 η χώρα μας, με απαίτηση των μεγάλων δυνάμεων, παίρνει μέρος στη στρατιωτική επέμβαση στην Κριμαία ενάντια στη νεαρή Σοβιετική εξουσία. Ο Β. Ι. Λένιν μας εξηγεί το πώς τραβιούνται οι διάφορες χώρες στον πόλεμο την ώρα που μοιράζονται οι αγορές: «(…)το μοίρασμα αυτής της “λείας” γίνεται ανάμεσα σε 2-3 ληστές με παγκόσμια δύναμη, οπλισμένους ως τα δόντια (Αμερική, Αγγλία, Ιαπωνία), που τραβούν όλη τη γη στον πόλεμό τους για το μοίρασμα της λείας τους» (στο ίδιο, σελ. 311).
Οι μεγάλες δυνάμεις που είχαν αναμειχθεί στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο για το μοίρασμα των αγορών στράφηκαν ενάντια στην τότε νεαρή Σοβιετική Ρωσία και συνέχισαν τον πόλεμο ενάντια στην καταρρέουσα Οθωμανική αυτοκρατορία, που είχε γίνει αντικείμενο αρπαγής των εδαφών της από τις μεγάλες δυνάμεις με την έναρξη του Α’ΠΠ.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν, με την κοινωνικοοικονομική κατάσταση της χώρας μας του 1919, που δεν αλλάζει σε τίποτα από αυτήν του 1916, που ο Β. Ι. Λένιν αναφέρει την Ελλάδα ως εξαρτημένη χώρα, είναι: Η Ελλάδα είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα, επειδή συμμετέχει σ’ έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο ή μια χώρα της γης, που τραβάνε οι μεγάλες δυνάμεις «στον πόλεμό τους για το μοίρασμα της λείας»; Η Ελλάδα έχει τότε διαμορφωμένο μονοπωλιακό καπιταλισμό ή όχι; Θα μπορούσε να πραγματοποιήσει έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο από μόνη της για να κάνει τις προσαρτήσεις που επιδίωκε ή έγινε όργανο στο παιχνίδι των μεγάλων δυνάμεων για τις δικές τους προσαρτήσεις; Αναμένουμε μία σαφή απάντηση.
Το άρθρο, στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω («Η ΣΟΣΙΑΛΙΣΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ»), γράφεται το Γενάρη – Φλεβάρη του 1916. Κατά τη διάρκεια του πρώτου εξάμηνου του 1916 (Γενάρης – Ιούνης) ο Β. Ι. Λένιν γράφει το ανεπανάληπτο έργο του «Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ».
Στο έργο του αυτό ο Β. Ι. Λένιν ξεκαθαρίζει και πάλι: «Το μονοπώλιο είναι η άμεση αντίθεση του ελεύθερου συναγωνισμού. Ο τελευταίος αυτός όμως άρχισε μπροστά στα μάτια μας να μετατρέπεται σε μονοπώλιο, δημιουργώντας τη μεγάλη παραγωγή, εκτοπίζοντας τη μικρή, αντικαθιστώντας τη μεγάλη με την πολύ μεγάλη, οδηγώντας τη συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου ως το σημείο που απ’ αυτήν αναπτυσσόταν και αναπτύσσεται το μονοπώλιο: τα καρτέλ, τα συνδικάτα, τα τραστ και το συγχωνευμένο μ’ αυτά κεφάλαιο καμιάς δεκάδας τραπεζών που διαχειρίζονται δισεκατομμύρια» (στο ίδιο, σελ, 392).
Ο Β. Ι. Λένιν ξεκαθαρίζει, επίσης, ότι: «Αν χρειαζόταν να δοθεί ένας όσο το δυνατόν πιο σύντομος ορισμός του ιμπεριαλισμού, θα έπρεπε να πούμε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού. Ο ορισμός αυτός θα περιείχε το κυριότερο, γιατί, από τη μια μεριά, το χρηματιστικό κεφάλαιο είναι το τραπεζικό κεφάλαιο μερικών πάρα πολύ μεγάλων μονοπωλιακών τραπεζών, που έχει συγχωνευτεί με το κεφάλαιο των μονοπωλιακών ενώσεων των βιομηχάνων και από την άλλη, το μοίρασμα του κόσμου είναι το πέρασμα από την αποικιακή πολιτική, που επεκτείνεται ανεμπόδιστα πάνω σε περιοχές που δεν τις έχει αρπάξει καμία καπιταλιστική Δύναμη, στην αποικιακή πολιτική της μονοπωλιακής κατοχής των εδαφών της γης, που έχει ολότελα μοιραστεί» (στο ίδιο, σελ. 392).
Και σ’ αυτόν το σύντομο ορισμό ο Β. Ι. Λένιν «με μία λέξη» αποδίδει τον ιμπεριαλισμό ως το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού, αλλά το βάρος το δίνει στο χρηματιστικό κεφάλαιο που μοιράζει τις αγορές.
Συνήθως η ηγεσία του Κόμματος και η Ιδεολογική Επιτροπή προκειμένου να τεκμηριώσουν τον ισχυρισμό τους ότι η Ελλάδα είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα επικαλούνται και παραμένουν σ’ αυτόν το «σύντομο ορισμό», που έχει δώσει ο Β. Ι. Λένιν. Και μάλιστα τον χρησιμοποιούν κατά επιλεκτικό τρόπο και με μια απλουστευμένη μορφή: «Ιμπεριαλισμός = μονοπωλιακός καπιταλισμός»! Αλλά…
Ξεχνούν τη συνέχεια που δίνει ο ίδιος ο Β. Ι. Λένιν! Και η συνέχεια είναι: «Οι πολύ σύντομοι ορισμοί, αν και βολικοί, γιατί συνοψίζουν το κυριότερο, είναι ωστόσο ανεπαρκείς, όταν πρόκειται να συναγάγουμε ιδιαίτερα απ’ αυτούς τα πιο ουσιαστικά γνωρίσματα του φαινομένου που έχουμε να καθορίσουμε» (στο ίδιο, σελ. 392, υπογράμμιση δική μας).
Για να συνεχίσει με μια πιο γενική διατύπωση τόσο σε ό,τι αφορά τη σημασία των ορισμών όσο και για τα βασικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού: «Γι’ αυτό, χωρίς να ξεχνάμε τη συμβατική και σχετική σημασία όλων των ορισμών γενικά, που ποτέ δεν μπορούν ν’ αγκαλιάσουν τις ολόπλευρες σχέσεις του φαινομένου στην πλήρη ανάπτυξή του, πρέπει να δόσουμε έναν τέτοιο ορισμό του ιμπεριαλισμού, που θα περιέκλεινε τα παρακάτω πέντε βασικά γνωρίσματα: 1) συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου, που έχει φτάσει σε τέτια υψηλή βαθμίδα ανάπτυξης, ώστε να δημιουργεί μονοπώλια που παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην οικονομική ζωή˙ 2) συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό και δημιουργία μιας χρηματιστικής ολιγαρχίας πάνω στη βάση του “χρηματιστικού κεφαλαίου”˙ 3) εξαιρετικά σπουδαία σημασία αποκτάει η εξαγωγή κεφαλαίου σε διάκριση από την εξαγωγή εμπορευμάτων˙ 4) συγκροτούνται διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών, οι οποίες μοιράζουν τον κόσμο˙ και 5) έχει τελειώσει το εδαφικό μοίρασμα της γης ανάμεσα στις μεγαλύτερες Δυνάμεις» (στο ίδιο, σελ. 392/393).
Εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε ότι ο ίδιος ο Β. Ι. Λένιν, όταν μιλάει για το εδαφικό μοίρασμα δε σημαίνει ότι αποκλείει το ξαναμοίρασμα «ανάμεσα στις μεγαλύτερες Δυνάμεις», που μπορεί να είναι και διαφορετικές, αλλά πάντα είναι οι «μεγαλύτερες Δυνάμεις» παίρνοντας υπόψη το νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού.
Παραπέρα. Τον παραπάνω ορισμό ο Β. Ι. Λένιν τον δίνει αποκλειστικά με οικονομικά κριτήρια. Συμπληρώνει, όμως, αυτόν τον ορισμό και με άλλα γνωρίσματα, όπως είναι η ιστορική θέση του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού ως προς τον καπιταλισμό γενικά, τη σχέση του ιμπεριαλισμού με τις δύο τάσεις στο Εργατικό Κίνημα, τη δημοκρατία και το πολιτικό του εποικοδόμημα, τις μεταρρυθμίσεις, τις σχέσεις μεταξύ των κρατών, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το εθνικό ζήτημα κτλ..
Δηλαδή ο Β. Ι. Λένιν αποδίδει τον ιμπεριαλισμό ως στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού προσπαθώντας να εκφράσει το σύνολο των γνωρισμάτων του. Τα λάθη που κάνουν η ηγεσία του Κόμματος και η Ιδεολογική Επιτροπή είναι δύο: Πρώτο: Απομονώνουν ορισμένα γνωρίσματα, όπως είναι η εμφάνιση του μονοπωλίου και η εξαγωγή κεφαλαίου, τα οποία προϋπάρχουν του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού και ο Β. Ι. Λένιν τα ονομάζει ως την «προϊστορία» του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού, και τα αποδίδουν ως «ωρίμανση» του καπιταλισμού σε χώρες πέραν της «χούφτας» των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που διαθέτουν τη «χρηματιστική δύναμη», για το μοίρασμα των αγορών.
Το δεύτερο: Αντιμετωπίζουν τον ιμπεριαλισμό για τη χώρα μας ως πολιτική, γι’ αυτό και επικαλούνται τη συμμετοχή της χώρας μας στους διάφορους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που, όμως, αυτή η συμμετοχή έχει γίνει, επειδή «οι ληστές» τραβάνε τις άλλες χώρες «στον πόλεμό τους».
Σε όλες τις περιπτώσεις, που η Ελλάδα πήρε μέρος σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, και δεν υπάρχει ούτε μία εξαίρεση, πήρε μέρος ως «τραβηγμένη» χώρα από την ιμπεριαλιστική πολιτική για το μοίρασμα των εδαφών και αγορών. Και η ιστορία της χώρας μας , από αυτήν την άποψη, είναι πολύ διδακτική. Παλιότερη – συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κριμαία, Μικρασιατική καταστροφή, και νεώτερη – Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Κορέα, αλλά και πρόσφατη – συμμετοχή της χώρας μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη κτλ..
Πράγματι η χώρα μας, ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, ανέπτυξε τη βιομηχανία της, τις παραγωγικές της δυνάμεις, σ’ ένα μέσο επίπεδο, υπήρξε συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της παραγωγής και του κεφαλαίου, πέρασε στον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό.
Από το γεγονός αυτό ευθέως μπορεί να βγάλει κανείς το συμπέρασμα ότι η χώρα μας είχε διαμορφώσει τις αντικειμενικές και υλικές προϋποθέσεις για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ένα τέτοιο συμπέρασμα σαφώς και είναι σωστό.
Η «χρηματιστική δύναμη», όμως, της χώρας μας τελούσε πάντα κάτω από την εποπτεία των μεγάλων δυνάμεων. Και δεν υπάρχει πιο κραυγαλέο παράδειγμα – απόδειξη γι’ αυτό το πράγμα από τη σημερινή κατάσταση της χώρας μας, η οποία έχει γίνει στην κυριολεξία «μπαλάκι» ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και εξαρτάται πλήρως από τους δανειστές της. Η χώρα μας τελεί υπό διαρκή ελεγχόμενη χρεοκοπία και αυτή εξαρτάται εάν πραγματοποιηθεί αποκλειστικά και μόνο από τους δανειστές! Ταυτόχρονα είναι αντικείμενο ληστείας.
Αυτή η «χρηματιστική δύναμη» της χώρας μας δεν απέτρεψε την οικονομική χρεοκοπία της χώρας μας, δεν απέτρεψε την πλήρη της υποταγή στη μνημονιακή πολιτική, δεν απέτρεψε τη συρρίκνωση της υλικής βάσης της χώρας μας, τέλος, δε συνέβαλε σε τίποτα στο μοίρασμα των αγορών προς όφελος της ντόπιας αστικής τάξης, αντίθετα είναι μέρος αυτού του μοιράσματος και των γεωστρατηγικών σχεδίων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Δεν θα αποτρέψει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και το πέρασμα των χρεοκοπημένων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας στα ξένα Funds.
Ο Β. Ι. Λένιν μας προειδοποιεί από το 1916 ότι: «Το μεγάλο χρηματιστικό κεφάλαιο μιας χώρας μπορεί πάντα να εξαγοράσει τις επιχειρήσεις των ανταγωνιστών και μιας ξένης, πολιτικά ανεξάρτητης, χώρας και πάντα το κάνει αυτό. Οικονομικά τούτο είναι πέρα για πέρα πραγματοποιήσιμο. Η οικονομική “προσάρτηση” είναι πέρα για πέρα “πραγματοποιήσιμη” χωρίς την πολιτική και συναντιέται συνεχώς. Στη βιβλιογραφία τη σχετική με τον ιμπεριαλισμό θα συναντήσετε σε κάθε βήμα μαρτυρίες λ.χ. σαν κι’ αυτές, ότι η Αργεντινή είναι στην πραγματικότητα “εμπορική αποικία” της Αγγλίας, ότι η Πορτογαλία είναι στην πράξη “υποτελής” της Αγγλίας κτλ. Αυτό είναι σωστό: η οικονομική εξάρτηση από τις αγγλικές τράπεζες, τα χρέη προς την Αγγλία, η αγορά τοπικών σιδηροδρόμων, ορυχείων, γαιών κτλ απομέρους της Αγγλίας από οικονομική άποψη, χωρίς παραβίαση της πολιτικής ανεξαρτησίας αυτών των χωρών» (Β. Ι. Λένιν, Άπαντα, τ. 30, σελ. 95).
Ας σκεφτούμε, τώρα, τη σημερινή κατάσταση της χώρας μας για να εκτιμήσουμε το βαθμό οικονομικής της εξάρτησης. Και εάν ο βαθμός εξάρτησης της χώρας μας έχει βαθύνει τόσο πολύ, τότε, πως μπορεί να χαρακτηριστεί και ως ιμπεριαλιστική δύναμη ή μικρή ιμπεριαλιστική χώρα ή υποϊμπεριαλιστική;
Και επειδή η οικονομική εξάρτηση φέρνει και την πολιτική εξάρτηση μπορούμε να έχουμε μια απάντηση στο εξής ερώτημα;
Όταν στον αστικό Τύπο βλέπουμε εκτιμήσεις σαν και αυτή: «Με άλλα λόγια, η ελληνική πολιτική θα πάψει να έχει τον έλεγχο στα μεγαλύτερα και πιο δυναμικά κομμάτια της οικονομίας και το έργο της θα περιορίζεται στη διοίκηση του στενού κράτους, στη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών και στη διοίκηση των φόρων» (Αντώνης Καρακούσης, Βήμα της Κυριακής, σελ.Α6, 03/07/2016) σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει αλωθεί οικονομικά από την ξένη χρηματιστική ολιγαρχία και έχει γίνει αντικείμενο μοιράσματος μεταξύ των «ληστών», που αναφέρει ο Β. Ι Λένιν;
Απομένει να δούμε το ζήτημα της εξαγωγής των κεφαλαίων. Πέρα από το γεγονός ότι η εξαγωγή κεφαλαίων προϋπήρχε της διαμόρφωσης του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού, η εξαγωγή κεφαλαίων της χώρας μας και όλων των άλλων χωρών, που βρίσκονται στην ίδια θέση στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα με τη χώρα μας ή και κατώτερη, διευκολύνεται από την απελευθέρωση στη διακίνηση των κεφαλαίων, που επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Δεν είναι, δηλαδή, κατά βάση, ένα γνώρισμα της ανάπτυξης του καπιταλισμού στη χώρα μας με την έννοια της «ωρίμανσης», που την καπιταλιστική της οικονομία την «περνάει» στο ιμπεριαλιστικό στάδιο. Όταν ήρθε η ΠΕΣΙΝΕ στην Ελλάδα ήρθε ήδη ως μονοπώλιο και εξασφάλισε και μονοπωλιακή θέση στην εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου. Ασφαλώς η βιομηχανική ανάπτυξη που γνώρισε η χώρα μας αφορά και την ντόπια αστική τάξη. Δημιουργήθηκαν μονοπώλια.
Αυτό το γεγονός δεν είναι άσχετο από την ύπαρξη και την άμεση γειτνίαση της χώρας μας με το σοσιαλιστικό σύστημα. Η Ελλάδα πράγματι αναπτύχθηκε, έφτασε στην κρατικομονοπωλιακή βαθμίδα αλλά πάντα υπό την εποπτεία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο πλαίσιο πάντα των δικών τους γεωστρατηγικών στόχων.. Αυτό το γεγονός δεν εμπόδισε, από ένα σημείο και πέρα να αντιστραφούν τα πράγματα.
Οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας μας αρχίζουν να συρρικνώνονται. Και αυτή η συρρίκνωση έχει αρχίσει από τη δεκαετία του ’80. Η συμμετοχή της βιομηχανίας και της μεταποίησης στο ΑΕΠ συνεχώς μειώνεται. Το ίδιο της αγροτικής οικονομίας. Η μέση ανάπτυξη της χώρας μας από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα περιορίζεται περίπου στο 1%! Γίνονται εξαγορές και συγχωνεύσεις με την κυριαρχία των ξένων μονοπωλίων. Και ενώ η «μεγάλη» αγορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης – και η διεθνής καπιταλιστική αγορά, αποδείχτηκαν πολύ μικρές για τη χώρα μας, η «μικρή» αγορά της χώρας μας αποδείχτηκε πολύ μεγάλη για τα ξένα μονοπώλια.
Αυτό το γεγονός, όμως, αναδεικνύει την «ωρίμανση» του καπιταλισμού στη χώρα μας ξεκομμένη από το σύνολο των χαρακτηριστικών του ιμπεριαλιστικού σταδίου και μάλιστα σε «εθνικό επίπεδο», έξω από τις εξελίξεις της διαμορφωμένης παγκόσμιας αγοράς.
Στην πραγματικότητα όλη η θεωρία της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας αντιμετωπίζει την «ωρίμανση» από εθνική οπτική, γι’ αυτό και στη διεθνή πυραμιδοειδή κατάταξη η χώρα μας κατέχει «ενδιάμεση» θέση και παίζει το ρόλο του «μικρού ιμπεριαλιστή» και του «υποϊμπεριαλιστή»! Αυτού του είδους η ανάλυση, όμως, μπάζει από το παράθυρο τη θεωρία των σταδίων, έστω και εάν γίνεται για να αποδείξει την ανάγκη περάσματος στο σοσιαλισμό και την κατάργηση των σταδίων, πέρα από το ουσιαστικότερο γεγονός ότι στρεβλώνει την πραγματική θέση της χώρας μας στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά.
Στην πραγματικότητα η εξαγωγή των κεφαλαίων από τη χώρα μας, κατά κύριο λόγο, συμφέρει τα ξένα μονοπώλια. Για να διασφαλίσουν τα κέρδη τους και την εξαγωγή τους. Υπάρχει, όμως, μια «λεπτομέρεια», που πρέπει να σταθούμε. Η εξαγωγή κεφαλαίων, που πραγματοποιεί η χώρα μας, σε σχέση με τη διακίνηση των κεφαλαίων, που πραγματοποιούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι ασήμαντη. Με δυο λόγια δεν παίζει κανένα ρόλο στο μοίρασμα των αγορών και προπαντός δεν της αλλάζει τη θέση στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα. Άλλωστε πως μια χώρα που διαθέτει το 0.3% του παγκόσμιου ΑΕΠ μπορεί να βάλει τη σφραγίδα της στην παγκόσμια διακίνηση των κεφαλαίων και στο μοίρασμα των αγορών, που είναι το κύριο γνώρισμα που εκφράζεται η χρηματιστική δύναμη των χωρών. Αυτό δεν το κατάφερε τελικά ούτε για τη Βαλκανική ενδοχώρα.
Όταν, λοιπόν, ο υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής ισχυρίζεται: «Ιδιαίτερα σήμερα, η συνθετότητα της κίνησης της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας δεν μπορεί να ερμηνευτεί σωστά και ολοκληρωμένα, αν περιοριστούμε μόνο στη δράση των κρατών που βρίσκονται στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας. Δείτε για παράδειγμα τη μείωση του ρόλου των G7 την τελευταία δεκαπενταετία. Αν κάποιος επιχειρήσει να αναλύσει τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, χωρίς να συνυπολογίσει τα σχέδια και την επιρροή κρατών όπως η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ και το Ιράν, θα καταλήξει σίγουρα σε λάθος συμπέρασμα», τότε πράγματι μπαίνει ένα ερώτημα για το εάν μπορεί να γίνει σωστή ανάλυση, γιατί παρακάμπτονται οι πραγματικές εξελίξεις. Και τελικά οι εξελίξεις στην περιοχή που αναφέρεται τον διαψεύδουν. Αυτό το ερώτημα αφορά την ίδια την ηγεσία του Κόμματος και την Ιδεολογική Επιτροπή, γενικότερα όσους τις αναλύσεις τους τις στηρίζουν πάνω στη θεωρία της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας και της ιμπεριαλιστικής Ελλάδας.
Το βέβαιο είναι ότι με τέτοιου είδους αναλύσεις δε μπορούμε να πάμε στο 20ο Συνέδριο, γιατί μας «πετάνε» εκτός πραγματικότητας.
COMMENTS