Ο υπουργός οικονομίας της κυβέρνησης, Ευκλείδης Τσακαλώτος, παραχώρησε συνέντευξη στην κρατική τηλεόραση και δεν παρέλειψε να μας παραδώσει μερικά μαθήματα της αριστερής πολιτικής, που εφαρμόζει η κυβέρνηση και σε τι διαφέρει αυτή από την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Η αλήθεια είναι το να αντιπαρατίθεσαι στην πολιτική της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, για την κληρονομιά που αφήσανε στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, δεν είναι δα και τόσο δύσκολο.
Το δύσκολο είναι να θέλεις να αποδείξεις, ότι η πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα, με το χειρότερο μνημόνιο που έχει υπογραφεί από Ελληνική κυβέρνηση, που είναι συνέχεια των προηγούμενων μνημονίων, είναι αριστερή πολιτική σε καιρό κρίσης, που θα οδηγήσει την οικονομία σε ανάκαμψη και θα μπει στον «ενάρετο κύκλο» και γι’ αυτό χρειάζεται η Αριστερά να αναλαμβάνει ευθύνες (θαυμάζουμε την ευρηματική επινοητικότητα των στελεχών της «Ανανεωτικής Αριστεράς, από τότε που υπάρχει, σε ορολογίες και λέξεις, προπαντός όταν είναι κενές περιεχομένου, που, εκτός του ότι είναι μια άχρηστη επιδειξιομανία, έχει ένα σαφή στόχο: να συγκαλύψει την αστική τους ταυτότητα και το συστηματικό απογαλακτισμό από τη Μαρξιστική ορολογία και από τα όσα μας άφησε ο Καρλ Μαρξ, ως ιερή παρακαταθήκη, για τις οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού).
Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν ο καπιταλισμός πέφτει σε κρίση; Φροντίζει να φορτώσει τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης στους εργαζόμενους για να την ξεπεράσει να μπει στη φάση της ανάκαμψης και μετά της άνθισης (αν και αυτή η τελευταία δε λέει να εμφανιστεί εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα, γι’ αυτό και ο καπιταλισμός, ειδικά ο Δυτικός καπιταλισμός, συμπεριλαμβανομένης και της Ιαπωνίας, βολοδέρνει στην οικονομική στασιμότητα).
Την περίοδο της οικονομικής κρίσης (δε θα αναφερθούμε σε όλα τα χαρακτηριστικά της) αυξάνει απότομα η ανεργία, πέφτουν οι μισθοί και τα μεροκάματα των εργαζομένων, οι συντάξεις μειώνονται, αυξάνει η σχετική και η απόλυτη εξαθλίωση των λαϊκών μαζών, η φορολογία, καταστρέφονται μαζικά τα μικρομεσαία μικροαστικά στρώματα, χάνονται οι κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων.
Θα σταθούμε μόνο σ’ αυτά τα χαρακτηριστικά της οικονομικής κρίσης (εάν και διαπράττουμε συνειδητά ένα λάθος), γιατί, υποτίθεται, μια αριστερή πολιτική δείχνει την ευαισθησία της απέναντι στους εργαζόμενους.
Μπορεί να μας πει ο υπουργός οικονομίας απ’ όλα τα μέτρα που έχει πάρει μέχρι τώρα η κυβέρνηση που συμμετέχει και αυτός ο ίδιος, ως ο καθ’ ύλη αρμόδιος υπουργός, ποια είναι αυτά τα μέτρα που δε στρέφονται ενάντια στους εργαζόμενους;
Η απάντηση είναι απολύτως σαφής: Κανένα. Όλα τα μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση υπηρετούν τους δανειστές, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την κερδοφορία του κεφαλαίου, της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας, στρέφονται ενάντια «στις δυνάμεις της εργασίας», για να χρησιμοποιήσουμε ένα δικό του όρο.
Τι είναι, λοιπόν, αυτή η «αριστερή» πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση και που «σε μια τριετία», με τη λήξη του μνημονίου, θα οδηγήσει να μπει η οικονομία στον «ενάρετο κύκλο»; Είναι μια οικονομική πολιτική σταθεροποίησης της οικονομίας – κατά την κλασσική ορολογία της αστικής πολιτικής οικονομίας, που προσπαθεί να ξεπεράσει την οικονομική κρίση για το κεφάλαιο σε βάρος της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων μικροαστικών στρωμάτων.
Για τη χώρα μας αυτή η σταθεροποίηση είναι ακόμη πιο δύσκολη, γιατί, ταυτόχρονα, η χώρα μας «ανέλαβε το καθήκον», λόγω της ένταξης στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, λόγω της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησής, να σώσει τις Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες και εν μέρει τις Ιταλικές και να πληρώσει στο ακέραιο τα ομόλογα που κρατάει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μέρος των οποίων τα αγόρασε στη δευτερογενή αγορά, δηλαδή, αγόρασε μισοτιμής τα Ελληνικά ομόλογα για να εξοφληθούν στην ονομαστική τους τιμή. Θα κερδίσει επομένως από την οικονομική κρίση της χώρας μας και η ΕΚΤ.
Για να πούμε, δηλαδή, τα πράγματα με το όνομά τους, οι κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιβάλλουν στην Ελλάδα μια εσωτερική υποτίμηση, κάνουν εξαγωγή της δικής τους κρίσης και κερδίζουν από την κρίση της χώρας μας, την ώρα, που αγοράζουν «μπιτ παρά» τη δημόσια περιουσία της χώρας μας και έχουν βάλει μπροστά, «με θεσμικό τρόπο» και με βάση τη συμφωνία του μνημονίου, να ελέγξουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας μας και τους βασικούς κλάδους της οικονομίας της.
Κατά συνέπεια ποιο ρόλο παίζει η Αριστερά, που αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, «γιατί τότε την έχει ανάγκη ο λαός», όταν συνεχίζει την ίδια πολιτική των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων, όταν προχωράει στη σύναψη συμφωνιών του τύπου του τρίτου μνημονίου;
Ασφαλώς και παίζει το ρόλο «του χρήσιμου ηλίθιου», που η αστική τάξη τη χρησιμοποιεί ή και την ανέχεται, μπροστά στη φθορά, που έχουν υποστεί οι αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης ασφαλώς και ενδιαφέρει την Αριστερά. Το κύριο, όμως, κριτήριο είναι το πώς θα ξεπεραστεί η οικονομική κρίση και σε ποια κατεύθυνση. Το ποιος θα πληρώσει τα «σπασμένα» της οικονομικής κρίσης.
Οι οικονομικές κρίσεις στον καπιταλισμό έχουν «μια ιστορία» καταγεγραμμένη. Και το κύριο δίδαγμα που βγαίνει από αυτές τις κρίσεις είναι ότι πάντα οι καπιταλιστές τις ξεπερνούσαν σε βάρος των εργαζομένων και των μικρομεσαίων μικροαστικών στρωμάτων ή κατέφευγαν και στον πόλεμο. Πάλι, δηλαδή, τις πλήρωναν οι λαϊκές μάζες και με την ίδια τους τη ζωή.
Το να ξεπεράσεις, λοιπόν, την οικονομική κρίση με μέτρα που φορτώνουν τις συνέπειες στις πλάτες των εργαζομένων, κάνοντας λόγο για την «ευαισθησία» της Αριστεράς, σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές, δηλαδή λόγια «περί ανέμων και υδάτων», δε συνιστά καμία αριστερή διέξοδο από την κρίση.
Αντίθετα βοηθάει την αστική τάξη και τις κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης να απορροφήσουν όλους τους κοινωνικούς κραδασμούς, γι’ αυτό ένας παράγοντας που τονίζεται συνεχώς από την αστική τάξη και τις αστικές πολιτικές δυνάμεις είναι ότι απαιτείται «πολιτική σταθερότητα στη χώρα και σταθερή κυβέρνηση». Ακριβώς για να αντιμετωπιστούν οι κοινωνικές αντιδράσεις.
Αριστερή διέξοδος προς όφελος των λαϊκών μαζών στην οικονομική κρίση του καπιταλισμού για τη χώρα μας (για να περιοριστούμε μόνο στη χώρα μας διαπράττοντας το δεύτερο συνειδητό μας λάθος) θα ήταν η εργατική τάξη και τα μικρομεσαία μικροαστικά στρώματα, σε κοινωνική συμμαχία, να διεκδικήσουν και να καταλάβουν την πολιτική εξουσία και τη διακυβέρνηση, να εκδιώξουν την αστική τάξη από την εξουσία, να κρατικοποιήσουν βασικούς τομείς της οικονομίας, να προχωρήσουν σε μία προγραμματισμένη παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας, να κρατικοποιήσουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας μας θέτοντας ελεγκτικούς μηχανισμούς στην κίνηση των κεφαλαίων, να επιβάλουν την επιστροφή όλων των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων σε δημόσιο καθεστώς, να υπερασπιστούν το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και των συνταξιούχων, να εξασφαλίσουν την εδαφική κυριαρχία και όλα τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, να απεμπλέξουν τη χώρα μας από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με προτεραιότητα την αποδέσμευση της χώρας μας από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ, στην προοπτική του σοσιαλισμού.
Ποια σχέση μπορεί να έχει αυτή η πολιτική διεξόδου από την οικονομική κρίση με την «ευαίσθητη» πολιτική, που εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση και αποσπά τα συγχαρητήρια της αστικής τάξης και των κυρίαρχων κύκλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Απολύτως καμία. Ή για να το πούμε λαϊκότροπα, έχει τόση σχέση όση σχέση έχουν τα μάτια του λαγού με τα μάτια της κουκουβάγιας.
COMMENTS