Την προηγούμενη Πέμπτη (16/06/2016) διοργανώθηκε στο Καλλιμάρμαρο συναυλία για «τη συγκέντρωση τροφίμων» που θα πήγαιναν στα «θύματα της κρίσης», σε «όσους τα έχουν ανάγκη». Τη συναυλία αυτή, που έγινε υπό τη διεύθυνση του Σταύρου Ξαρχάκου και με τη συμμετοχή σημαντικών ερμηνευτών, παρακολούθησαν 50 περίπου χιλιάδες κόσμου, όπως ειπώθηκε από τους διοργανωτές. Τα τρόφιμα που συγκεντρώθηκαν διατίθενται στο Δήμο Αθηναίων, στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας και στην ΚΕΔΕ προκειμένου να σταλούν στους δήμους της χώρας που έχουν ανάγκη αυτή τη βοήθεια.
Την πρωτοβουλία αυτή την ανέλαβε και την προπαγάνδιζε ο ΣΚΑΙ του Γ. Αλαφούζου. Ο ΣΚΑΙ βρίσκεται πίσω από την οργάνωση «Όλοι μαζί μπορούμε», η οποία ήταν ο φορέας και οργανωτής αυτής της εκδήλωσης «αλληλεγγύης». Καθ’ όλη τη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας ο ΣΚΑΙ, στα δελτία των ειδήσεων, προπαγάνδιζε και προσκαλούσε τον κόσμο για την εκδήλωση. Την Παρασκευή, την επομένη της συναυλίας, έδωσαν και πήραν τα αυτοεπαινετικά σχόλια, που ευλογούσαν «τα γένια» του σταθμού γι’ αυτήν την πρωτοβουλία. Στην πρώτη γραμμή οι μεγαλοδημοσιογράφοι του σταθμού αυτού, που εκτός όλων των άλλων είναι και επαγγελματίες απεργοσπάστες.
Από την πλευρά μας θα θέλαμε να σχολιάσουμε τα παρακάτω:
Πρώτο: Τα «θύματα της κρίσης» που έχουν ανάγκη από τρόφιμα και αλληλεγγύη είναι θύματα πριν απ’ όλα της πολιτικής των μνημονίων και του «μένουμε Ευρώπη», την αναγκαιότητα των οποίων προπαγάνδιζε και συνεχίζει να προπαγανδίζει πρωτοστατώντας με απαράδεκτο και χυδαίο τρόπο ο ΣΚΑΙ, οι μεγαλοδημοσιογράφοι που διαθέτει και η ιδιοκτησία του. Από την άποψη αυτή η πρωτοβουλία μοιάζει με το «να σε κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω λάδι» και σε κάθε περίπτωση δείχνει και το μέγεθος της υποκρισίας του «ανθρωπισμού» της αστικής τάξης.
Δεύτερο: Έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε τα πολιτικά σχόλια των στελεχών του τηλεοπτικού ΣΚΑΙ, που έγιναν μετά την πραγματοποίηση της εκδήλωση αυτής, παίρνοντας υπόψη ότι μια μέρα πριν (15/06/2016) είχαμε την αποτυχία των συγκεντρώσεων των «Παραιτηθείτε», στις οποίες επίσης πρωτοστατούσαν οι μεγαλοδημοσιογράφοι του ΣΚΑΙ, όπως και άλλα αστικά ΜΜΕ. Έτσι λοιπόν ακούσαμε το πόσο μεγάλη αξία έχει να κάνεις κάτι συγκεκριμένο και να προσφέρεις πρακτικά στο διπλανό σου, που έχει ανάγκη από το να τρέχεις σε κάτι που έχει ασαφείς στόχους κλπ κλπ.
Από αυτά τα σχόλια συμπεραίνουμε δύο βασικά πράγματα:
Το ένα έχει να κάνει με το πώς αντιμετωπίζει η αστική τάξη τις συνέπειες που δημιουργεί η ίδια για τους εργαζόμενους. Καλλιεργεί ένα πνεύμα «αλληλεγγύης», που στην πραγματικότητα έχει ως στόχο τη συγκάλυψη των αιτιών της οικονομικής κρίσης και χρησιμεύει και ως δικαιολογία για την πολιτική που ακολουθεί. Καλλιεργεί μια κάλπικη ελπίδα ότι τις δύσκολες στιγμές «όλοι μαζί μπορούμε» να τις ξεπεράσουμε, που είναι ψέμα και την ώρα, που οι εργαζόμενοι εξαθλιώνονται και η αστική τάξη παίρνει αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία τα στηρίζει και ο ΣΚΑΙ!
Το δεύτερο αφορά την εκτίμηση ότι «δεν τραβάει» η Νέα Δημοκρατία και δεν μπορεί να δημιουργήσει «λαϊκό ρεύμα» υπέρ της αστικής αντιπολίτευσης, για τα τμήματα εκείνα της αστικής τάξης, που αντιπολιτεύονται το ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του. Και αυτό εμμέσως πλην σαφώς εκφράστηκε και από τα σχόλια του ΣΚΑΙ, προκειμένου βέβαια να προβάλει τη δική του εκδήλωση.
Για να είμαστε πιο ακριβείς: Η Νέα Δημοκρατία φαίνεται ότι δε μπορεί να επιβάλει την από τα δεξιά αμφισβήτηση της μνημονιακής πολιτικής της κυβέρνησης, δε βρίσκει απήχηση η γραμμή «υπάρχει και καλύτερο μνημόνιο από του Τσίπρα». Αυτό είναι σημαντικό πολιτικό γεγονός και δεν αφορά τόσο τις αντοχές της κυβέρνησης, αλλά αφορά πριν και πάνω απ’ όλα την ωρίμανση του λαϊκού παράγοντα και τις δυνατότητες για δράση, που έχει το Κομμουνιστικό και Επαναστατικό Κίνημα της χώρας μας, το ΚΚΕ.
Τρίτο: Έχει σημασία να σχολιάσουμε ένα ενδιαφέρον στιγμιότυπο. Ο προϊστάμενος του πολιτικού ρεπορτάζ του ΣΚΑΙ μιλώντας για την «αλληλεγγύη» χρησιμοποιούσε τον όρο «φιλανθρωπία» και κάποια στιγμή ο παρουσιαστής της εκπομπής τον διόρθωσε καταλαβαίνοντας τη διαφορά και τις λαϊκές αντιδράσεις, που θα μπορούσε να προκαλέσει ο συγκεκριμένος όρος, που είναι φορτισμένος στη λαϊκή συνείδηση ως η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, αυτού της «εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».
Εκεί, όμως, που οι μεγαλοδημοσιογράφοι του ΣΚΑΙ έδωσαν τα ρέστα τους ήταν όταν θέλοντας να μιλήσουν για το «πάθος του Σταύρου Ξαρχάκου», την ώρα της διεξαγωγής συναυλίας, αντί να χρησιμοποιήσουν τον όρο «εξέδρα», πάνω στην οποία βρίσκονταν οι καλλιτέχνες και οι μουσικοί, μίλαγαν για «πίστα», σα να βρίσκονταν σε κάποιο κέντρο διασκέδασης! Είναι και αυτό ένα δείγμα του πως αντιμετωπίζει η αστική τάξη καλλιτέχνες του διαμετρήματος του Σταύρου Ξαρχάκου, που γνωρίζουμε ότι συνηθίζει να αποφεύγει τις γνωστές «πίστες», που συχνάζει η αστική τάξη.
Τέταρτο: Ίσως, το σπουδαιότερο όλων συμπέρασμα προκύπτει από την εξήγηση που πρέπει να δοθεί στις εικόνες και στα μουσικά ακούσματα, που συνόδευσαν αυτήν την εκδήλωση, που έγιναν ο κράχτης για να συγκεντρωθούν τα τρόφιμα για να δείξει τη «φιλανθρωπία» του ο ΣΚΑΙ και μέσω αυτού η αστική τάξη.
Τρία τραγούδια (για την ακρίβεια κάποιοι στίχοι τους) ακούστηκαν στα τρέιλερ και τα βίντεο, που μιλούσαν γι’ αυτήν την εκδήλωση την επομένη της πραγματοποίησής της: «Τα ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα … και στο παζάρι του κόσμου Μάνα μου Ελλάς, που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς», το «Ένα πρωί σε μια γωνιά στην Κοκκινιά, είδα το μπόγια, το ληστή και το φονιά» και το «ένα Σαββατόβραδο στην Καισαριανή».
Όπως καταλαβαίνει ο καθένας είναι μουσικά ακούσματα, που θα μπορούσαν να ακουστούν –ας πούμε για παράδειγμα– και στο φεστιβάλ της ΚΝΕ αφιερωμένα σε μια εκδήλωση για τα 100 χρόνια ζωής και δράσης του ΚΚΕ. Και αυτό για έναν απλούστατο λόγο. Το πρώτο τραγούδι είναι εμβληματικό για τους εγκληματικούς τυχοδιωκτισμούς της αστικής τάξης κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, που οδήγησαν στην Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή. Είναι εμβληματικό για τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» της αστικής τάξης και της «μεγάλης της ιδέας», με την οποία συγκρούστηκε το ΚΚΕ αρνούμενο να στηρίξει αυτήν την εκστρατεία. Τα δύο τελευταία αναφέρονται στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και την αντίσταση κατά του φασίστα κατακτητή, που πολιτικά είναι έργο του ΚΚΕ, όταν η αστική τάξη είτε απουσίαζε, είτε συνεργαζόταν με τους ναζί και τους φασίστες. Ειδικά το τελευταίο τραγούδι αποτελεί μέσα από το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός μια αντιπροσωπευτική τοιχογραφία ολόκληρης της Ελληνικής ιστορίας μετά την επανάσταση του 1821 μέχρι και τις μέρες μας.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Διότι το σπουδαίο συμπέρασμα από αυτήν την εκδήλωση είναι ότι η αστική τάξη στο επίπεδο του πολιτισμού δεν έχει να επιδείξει απολύτως τίποτα, που να συνδέεται με τους ιστορικούς σταθμούς της χώρας μας, τους αγώνες του λαού μας, ή αν θέλουμε να είμαστε πιο ακριβείς στον τομέα του πολιτισμού έχει να επιδείξει ελάχιστα πράγματα. Είναι υποχρεωμένη να μιλάει για πράγματα από τη δράση των λαϊκών μαζών, την οποία στην εποχή της την δίωκε με το πιο σκληρό και βάρβαρο τρόπο. Ακόμα και ο «δεξιός» Σταύρος Ξαρχάκος για να δημιουργήσει αριστουργήματα ήταν «υποχρεωμένος» να μιλήσει για κοινωνικά γεγονότα, που τα έχει σφραγίσει με τη δράση του το επαναστατικό κίνημα των μαζών σε αντιπαράθεση με τη θέληση της αστικής τάξης και υπό την καθοδήγηση του ΚΚΕ.
Ακόμα και στις περιπτώσεις των αστών καλλιτεχνών ή των σπουδαίων καλλιτεχνών που πολιτικά τάσσονταν με την αστική τάξη, η αισθητική των έργων τους ξεπερνούσε τον «καθημερινό πολιτισμό» της αστικής τάξης και από μια άποψη αυτά τα έργα ακριβώς λόγω της αισθητικής τους –που ενδεχομένως να μην ξεπερνούσαν τα αστικά όρια- ήταν βαρίδια για τους πολιτικούς στόχους της αστικής τάξης.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε για την ποίηση (πέραν του αστού Νίκου Γκάτσου που έγραψε τους στίχους των δύο εκ των τριών παραπάνω τραγουδιών, το Σαββατόβραδο στην Καισαριανή είναι του Λευτέρη Παπαδόπουλου), ας περιοριστούμε στους δύο αστούς νομπελίστες Σεφέρη και Ελύτη, που με το έργο τους ουσιαστικά δεν περιορίστηκαν στα όρια της τάξη τους και έφτασαν να συναντηθούν με τον προλεταριακά ταγμένο καλλιτέχνη Μίκη Θεοδωράκη.
Από αυτήν την άποψη δε θα πρέπει να «μουτρώνει» κανείς για το γεγονός ότι η αστική τάξη καταφεύγει σε καλλιτέχνες (ακόμη και αστούς), που, όμως, οι δημιουργίες τους αναδεικνύουν τη λαϊκή ρίζα των δημιουργιών τους, για να στηρίξει με λαϊκή επένδυση την υποκριτική και ταπεινωτική φιλανθρωπία της.
Απεναντίας δύο πράγματα πρέπει να χαρακτηρίζουν μια προλεταριακή στάση απέναντι σε τέτοια γεγονότα: Η επαγρύπνηση για την ανοίκεια προσπάθεια πολιτικής καπηλείας του πολιτισμού από την αστική τάξη, που οι ρίζες του βρίσκονται στους λαϊκούς αγώνες, και από αυτήν την άποψη είναι λαϊκός πολιτισμός, έστω και εάν προέρχεται από αστούς δημιουργούς, και δεύτερο, η ανάγκη η αλληλεγγύη να γίνει προλεταριακή υπόθεση για να πάρει τον πραγματικό της ταξικό χαρακτήρα και να μην αφεθεί στα χέρια της αστικής τάξης.
https://www.youtube.com/watch?v=G8uGuXZPhVU
«Νυν και αεί» Βίκυ Μοσχολιού (Σταύρος Ξαρχάκος – Νίκος Γκάτσος)
https://www.youtube.com/watch?v=KMk119ZeHXQ
Σαββατόβραδο στην Καισαριανή (σε ζωντανή εκτέλεση από το Γιώργο Νταλάρα) σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. Προτιμήσαμε αυτή την εκτέλεση αντί της αρχικής που ανήκει στον Γρηγόρη Μπιθικώτση εξαιτίας του γεγονότος ότι εμπεριέχει τους λογοκριμένους στίχους:
«Γνώριζες τα βήματα, ξέκρινα απ’ τους ήχους
και μπογιές τοιμάζαμε με σβηστή φωνή,
τις βραδιές συνθήματα γράφαμε στους τοίχους
πέφταμε φωνάζοντας: “Κάτω οι Γερμανοί”»
https://www.youtube.com/watch?v=r5qiU7XWAxQ
«Μάνα μου Ελλάς» σε ερμηνεία Νίκου Δημητράτου, (Σταύρος Ξαρχάκος-Νίκος Γκάτσος)
Και για την αντιγραφή: «Νέα Σπορά»
COMMENTS