Xθες στη βουλή παρακολουθήσαμε ένα σώου από την πλευρά της αστικής αντιπολίτευσης, όπου με την κυβέρνηση ανταλλάχτηκαν «βαριές κουβέντες», κατά τους δημοσιογράφους, που καλύπτουν το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, που δεν «κοσμούν τα κοινοβουλευτικά δημοκρατικά ήθη»!
Μέχρις εδώ τίποτα το παράξενο, γιατί αυτά τα επεισόδια τα έχουμε συνηθίσει, μια και είναι ένας τεχνητός καυγάς, που γίνεται για να συγκαλύπτεται η ουσία της πολιτικής στάσης της αστικής αντιπολίτευσης. Μέχρι και ο Αντώνης Σαμαράς, σε μια «αυτόνομη εμφάνιση» βγήκε και έκανε δηλώσεις, προκειμένου να δικαιολογήσει την πολιτική, που εφάρμοσε η δική του κυβέρνηση.
Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν ορισμένες «λεπτομέρειες» οι οποίες δεν πρόκειται να αφήσουν να «αγιάσουν» ούτε τη Νέα Δημοκρατία, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε και το Ποτάμι. Όσο για τη Χρυσή Αυγή, αυτή σταθερά δημαγωγώντας προσπαθεί να εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία να καταγγείλει τόσο τη Νέα Δημοκρατία όσο και την κυβέρνηση για να οικειοποιηθεί τη μεγάλη δυσαρέσκεια του Ελληνικού λαού από τη μνημονιακή πολιτική που εφαρμόζεται. Ήταν και αυτή που πρωταγωνίστησε στη χθεσινή παράσταση.
Με πρόσχημα ότι η κυβέρνηση δεν είχε καταθέσει τα παραρτήματα του ογκώδους πολυνομοσχεδίου η αστική αντιπολίτευση προσπάθησε να μην επιτρέψει να αρχίσουν οι διαδικασίες συζήτησης του πολυνομοσχεδίου. Δεν προλάβαιναν να διαβάσουν το πολυνομοσχέδιο, πολύ περισσότερο τα παραρτήματα που δεν είχαν κατατεθεί. Τυπικά είχαν δίκιο, αν και η διαδικασία που ακολούθησε η κυβέρνηση ήταν μια ομοιοτυπία των διαδικασιών των προηγούμενων κυβερνήσεων. Μία από τα ίδια δηλαδή.
Ήταν εκείνες οι περίφημες διαδικασίες που οδηγούσαν ακόμη και υπουργούς να δηλώνουν ότι «δεν πρόλαβαν να διαβάσουν το μνημόνιο», το οποίο, όμως, υπερψήφιζαν! Φανταζόμαστε ότι και τώρα συμβαίνει το ίδιο, γιατί είναι αδύνατο να διαβαστούν 7.500 χιλιάδες σελίδες σε τέσσερες ημέρες! Επομένως πρέπει να υπάρχουν και υπουργοί, πολύ περισσότερο βουλευτές, που δε θα έχουν πάρει «μυρουδιά» από μτο πολυνομοσχέδιο.
Εδώ, όμως, υπάρχει μια απύθμενη υποκρισία από την πλευρά της αστικής αντιπολίτευσης. Πρώτο, γιατί είχαν πλήρη γνώση των απαιτήσεων των δανειστών. Το επιχείρημα που καταθέτουν είναι ότι: «και σ’ εμάς τα ζήτησαν αλλά τα αρνηθήκαμε». Τα αρνήθηκαν αλλά βρήκαν άλλον τρόπο να τα περάσουν. Οι μαζικές απολύσεις π.χ. δε νομοθετήθηκαν ευθέως αλλά το νομοθετικό πλαίσιο, που δημιούργησε η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ, τις επέτρεπε. Ακόμη και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας προώθησε με τη δημιουργία του ΤΑΙΠΕΔ.
Εάν, λοιπόν, δεν ήθελαν να δρομολογηθούν και νομοθετηθούν τα όσα προβλέπει το πολυνομοσχέδιο δεν είχαν παρά να καταψηφίσουν το τρίτο μνημόνιο, γιατί ήταν σε γνώση τους το τι θα επακολουθούσε, όπως έπρεπε να μην προωθήσουν και ψηφίσουν και τα προηγούμενα μνημόνια.
Και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για όσα αιτιώνται τη σημερινή κυβέρνηση, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι εάν μπεις «στο τρυπάκι της μνημονιακής πολιτικής» οι δανειστές έχουν πάντα τον τρόπο να σε πάνε εκεί που θέλουν για να εξασφαλίσουν τα λεφτά τους και ως προς αυτό το γεγονός είναι άτεγκτοι.
Τη φασαρία, λοιπόν, που ξεσήκωσαν την είχαν «στημένη», ακριβώς γιατί γνώριζαν πολύ καλά τις απαιτήσεις των δανειστών, τις οποίες τις φορτώθηκε η «κυβερνώσα Αριστερά».
Αλλά τι σημαίνει αυτό; Ότι η αστική αντιπολίτευση δεν είναι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, τις οποίες και τις έκανε; Και τι απαντάει στο ερώτημα: Που σταματάνε οι ιδιωτικοποιήσεις, όταν διαμαρτύρεται ακόμη και για επενδύσεις σε χώρους που έχουν χαρακτηριστεί ως αρχαιολογικοί, όπως η περίπτωση της Ρόδου.
Φαίνεται ότι ξεχνάει, τώρα που ισχυρίζεται προς την κυβέρνηση ότι «μόνο την Ακρόπολη δεν ξεπουλάτε», πως έχει υπάρξει πρόταση, κατά το παρελθόν, πριν τη μεταπολίτευση, από τους Αμερικάνους, να μεταφερθεί στις ΗΠΑ η Ακρόπολη, με το επιχείρημα ότι θα μπορούσαν να τη συντηρήσουν με πιο αποτελεσματικό τρόπο και να την αξιοποιήσουν καλύτερα!
Το αναφέρουμε απλώς για να ξεκαθαρίσουμε το τι «σόι» είναι οι δανειστές και μέχρι που μπορούν να φτάσουν. Και σ’ αυτό το σόι ανήκει και η αστική αντιπολίτευση. Είναι οι περίφημοι σύμμαχοι. Οι φίλοι της.
Και ο βαθμός της υποκρισίας της πολιτικής στάσης της αστικής αντιπολίτευσης καταφαίνεται από το γεγονός ότι δε λένε κουβέντα γι’ αυτούς. Τους φίλους. Τους συμμάχους, που όλο τυχαίως είναι και οι δανειστές της χώρας μας, οι γδάρτες της. Είναι αυτοί οι φίλοι και οι σύμμαχοι, που τους ακολούθησαν στο ΝΑΤΟ, στον αντικομμουνισμό, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο ευρώ, στους πολέμους.
Όσο και εάν προσπαθεί η αστική αντιπολίτευση να σηκώσει έναν κουρνιαχτό γύρω από τις εξελίξεις δε μπορεί να αποσείσει από πάνω της τη δικιά της αμαρτωλή ιστορία και πολιτική. Έχει τη δικιά της συμμετοχή στην κατάντια της χώρας μας, στη χρεοκοπία της και δε θα μπορέσει να κρυφτεί πίσω από την «κυβερνώσα Αριστερά», που συνεχίζει το δικό της και το ίδιο βρώμικο έργο. Η «σκληρή δομική αντιπολίτευση» δε θα μπορέσει να αποκρύψει «τα έργα και τις ημέρες της».
COMMENTS