Με ένα τραγούδι, που σαφώς απευθυνόταν στο θυμικό του κοινού και στην άγνοιά του γύρω από τα ιστορικά γεγονότα, με μια μεθόδευση στη ψηφοφορία για να κατορθώσει να ξεπεράσει το αντίστοιχο τραγούδι της Ρωσίας, η Τζαμάλα (το πραγματικό της όνομα είναι Σουζάνα Τζαμαλαντίνοβα, είναι απόγονος Τατάρων και έχει φύγει από την Κριμαία το 2014, αλλά η οικογένειά της εξακολουθεί να ζει στην Κριμαία) κέρδισε την πρώτη θέση, έγινε η ηρωίδα της Ουκρανίας και η Eurovision απέδειξε για άλλη μια φορά πως χρησιμοποιείται συστηματικά για πολιτικές σκοπιμότητες.
Και ποιες ήταν οι σκοπιμότητες; Δυστυχώς για την αλήθεια ήταν πολλές. Πρώτα – πρώτα έπρεπε να νικηθεί η Ρωσία σήμερα, τώρα, στο πλαίσιο της επιθετικότητας της Δύσης απέναντι στη Ρωσία. Και έπρεπε να νικηθεί από την Ουκρανία. Η πιο κατάλληλη για την περίπτωση.
Χρειαζόταν ένας θεσμός, υποτίθεται καλλιτεχνικός (γιατί οι καταγγελίες ότι πέφτει πολύ χρήμα για να εξασφαλίζονται τα 12κάρια είναι από παλιά γνωστές), ένα τραγούδι, που θα συγκινήσει για να «κάτσει» στη ψυχολογία του κόσμου και να μπορεί να «δικαιολογήσει» την πρώτη θέση, μια τραγουδίστρια που θα ήταν η «ζωντανή απόδειξη». Η πολιτική σκοπιμότητα προφανής.
Και αυτή είναι μόνο η αρχή. Η συνέχεια είναι ότι, επιτέλους, αποκαθίσταται η αλήθεια σχετικά με ένα ιστορικό γεγονός. Τη μετακίνηση των Τατάρων από τον Στάλιν (αυτό το όνομα φαίνεται ότι έχει γίνει εφιάλτης για τη Δύση). Έστω και μέσα από ένα τραγούδι, το οποίο, «όλως καλλιτεχνικώς» βγαίνει πρώτο, που σημαίνει, κατά προέκταση, ότι η αποκατάσταση της ιστορίας γίνεται και αποδεκτή. Αφού βγήκε πρώτο!…
Είναι τυχαίος ο τρόπος «αποκατάστασης της αλήθειας»; Καθόλου. Ό,τι δε μπορεί να προκύψει από την πραγματική ιστορία μπορεί να προκύψει με άλλους τρόπους, π.χ. μέσα από ένα τραγούδι. Δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται μια τέτοια μέθοδος.
Σκοπιμοτήτων συνέχεια. Ξεπλένεται ο ναζισμός με τριπλό τρόπο. Πρώτο ιστορικά. Για την ίδια την Ουκρανία, κάτι που έγινε και στις Βαλτικές χώρες, όπου οι ναζιστές δημιούργησαν στρατιωτικά σώματα και πολέμησαν στο πλευρό των Γερμανών κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά και για τους Τατάρους, που είχαν την ίδια ακριβώς δράση.
Δεύτερο, αποκαθίσταται ο σύγχρονος ναζισμός για όσα συνέβησαν στην Ουκρανία και αλλού. Νομιμοποιείται η σημερινή ηγεσία της Ουκρανίας, που συνεργάζεται με τους απόγονους του Μπαντέρας (πράκτορα των Γερμανών), που χρησιμοποιήθηκαν για τα αίσχη στην πλατεία Μεϊντάν στο Κίεβο. Παραπέρα νομιμοποιούνται όλες οι εξελίξεις που γνωρίζουμε για την Ουκρανία από το 1990 και ιδιαίτερα το 1992 που υπογράφεται η συνθήκη αναγνώρισης και κατοχύρωσης της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας.
Τρίτο δικαιολογείται και νομιμοποιείται το σημερινό κυνηγητό, που έχουν αναλάβει κυρίως οι ναζιστές στην Ουκρανία, το κυνηγητό ενάντια στο Ρώσικο πληθυσμό. Νομιμοποιείται το κυνηγητό ενάντια στο Κομμουνιστικό Κίνημα της Ουκρανίας, που έχει τεθεί εκτός νόμου.
Όμως!… Όμως!…
Η Ιστορία είναι πολύ πιο ισχυρή απ’ όσο νομίζουν ορισμένοι. Έχει πάντα το τελευταίο λόγο! Και σήμερα δε μπορεί να αμφισβητήσει κανείς, μα κανείς, ότι πράγματι οι ναζιστές της Ουκρανίας πολέμησαν στο πλευρό της Χιτλερικής Γερμανίας, ότι ειδικά στη Δυτική Ουκρανία είχε δημιουργηθεί κατασκοπευτικό δίκτυο από τον καιρό του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, το οποίο διατηρήθηκε και μετά την Επανάσταση στην Ουκρανία, που οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν την εξουσία, με προσπάθεια επέκτασης σε όλη την Ουκρανία, και όχι μόνο. Αυτό το κατασκοπευτικό δίκτυο το «κληρονόμησαν» οι ΗΠΑ μετά την ήττα της Γερμανίας.
Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τους Τατάρους. Συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, δημιούργησαν αντάρτικα σώματα για να χτυπούν πισώπλατα τον Κόκκινο Στρατό, όταν δινόταν η μάχη της Κριμαίας, μια περιοχή που αποτελούσε για τη Σοβιετική Ένωση ένα στρατηγικό σημείο μεγάλης στρατιωτικής σημασίας.
Μετά την πτώση της Κριμαίας και την κατάκτησή της από τα χιτλερικά στρατεύματα, επιδόθηκαν σε μαζικές δολοφονίες του ντόπιου πληθυσμού και ειδικά των Κομμουνιστών, ακολούθησαν τους Γερμανούς πολεμώντας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Και οι Τάταροι δεν ήταν η μόνη μουσουλμανική εθνότητα που κράτησε αυτήν τη στάση. Και άλλες αντίστοιχες μουσουλμανικές εθνότητες κράτησαν την ίδια στάση.
Μετά την κατάρρευση του Μετώπου για τους Γερμανούς και την ανακατάληψη των εδαφών της Σοβιετικής Ένωσης από τον Κόκκινο στρατό, στην Κριμαία, όπως και σε άλλες περιοχές που κατοικούσαν εθνότητες που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς έμπαινε ένα πραγματικό ζήτημα.
Το αίμα είναι πάντα αίμα και κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει το αίμα που έχυσε ο Σοβιετικός λαός για να υπερασπιστεί την Πατρίδα του και να νικήσει το ναζισμό, όπως κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει και το αίμα που χύθηκε με ευθύνη της αντισοβιετικής και ναζιστικής δράσης των Τατάρων. Οι συνθήκες συμβίωσης είχαν αλλάξει ριζικά.
Αποφασίστηκε από τη Σοβιετική στρατιωτική ηγεσία (Επιτροπή Άμυνας) η μετακίνηση των Τατάρων σε άλλη περιοχή, πράγμα που ίσχυε για όλες τις εθνότητες που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς. Και αυτό αποκλειστικά, γιατί δεν υπήρχαν εξασφαλισμένοι οι όροι συμβίωσης πλέον.
Μετακινήσεις πληθυσμών δεν είναι κάτι πρωτοφανές στην ιστορία των χωρών. Και στη χώρα μας έχουν γίνει μετακινήσεις πληθυσμών, ως αποτέλεσμα πολέμων ή και εμφύλιων πολέμων, όπως και σε άλλες χώρες.
Στις ΗΠΑ π.χ., όταν αποφασίστηκε να μπουν στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, συνελήφθηκαν όλοι σχεδόν οι πολίτες των ΗΠΑ, που ήταν Ιαπωνικής και Γερμανικής καταγωγής και μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην έρημο, σε άθλιες συνθήκες. Ο λόγος ήταν ότι η ηγεσία των ΗΠΑ ήθελε να αποφύγει κάθε περίπτωση να χρησιμοποιηθούν οι Ιάπωνες και οι Γερμανοί, που είχαν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ, σε βάρος των ΗΠΑ. Αυτό το γεγονός αποκρυβόταν συστηματικά μέχρι πρόσφατα. Και σήμερα δεν αναφέρεται ποτέ.
Το ερώτημα που μπαίνει είναι ποιος είναι ο βαθύτερος λόγος που συντηρείται αυτή η ιστορική αναλήθεια, ενώ είναι γνωστά τα γεγονότα και προπαντός τώρα, που, μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές, έχουν ανοίξει όλα τα αρχεία και είναι και στη διάθεση της Δύσης και δεν υπάρχει καμία περίπτωση αμφισβήτησης;
Η απάντηση είναι απλή. Η Σοβιετική Ένωση ζει στη συνείδηση των λαών, που την αποτελούσαν, και όλων των άλλων λαών. Η μνήμη είναι ζωντανή και αναγνωρίζεται ο ρόλος και η συμμετοχή της Σοβιετικής Ένωσης στην ήττα του ναζισμού, στην πρόοδο της παγκόσμιας κοινωνίας, στις κατακτήσεις των εργαζομένων.
Αντίθετα οι της Δύσης για να κατοχυρώσουν τις αντεπαναστατικές ανατροπές όχι μόνο χρησιμοποίησαν τους απογόνους των ναζιστών, όχι μόνο τους έκαναν πρωταγωνιστές των πολιτικών εξελίξεων, όπως δείχνει το παράδειγμα των Βαλτικών χωρών και της Ουκρανίας, όχι μόνο αφαίρεσαν τις κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων, αλλά, τώρα, είναι και υποχρεωμένοι να συντηρούν και να αναπαράγουν ανιστόρητες διαστρεβλώσεις σε μια προσπάθεια να ξεριζώσουν τη μνήμη. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο και δαιμονοποιούν τους ηγέτες εκείνης της εποχής και της Μεγάλης Νίκης του Σοβιετικού λαού ενάντια στο ναζισμό.
Δυστυχώς, όμως, η Τζαμάλα και η κάθε πολιτική Τζαμάλα δεν πρόκειται να πετύχουν στο έργο τους. Η πάλη των λαών και των εργαζομένων κατασταλάζει ως κοινωνική συνείδηση και δεν ισχύει καμία προσπάθεια delete.
COMMENTS