Η «Νέα Σπορά» έχει ασχοληθεί κατ’ επανάληψη με τα οικονομικά προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχει υποστηρίξει την άποψη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε οικονομική στασιμότητα. Παραπέρα στις επεξεργασίες της έχει καταλήξει στην άποψη πως η Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά, ως διακρατική καπιταλιστική ένωση, ως ιμπεριαλιστικό κέντρο, έχει αναδειχτεί σε «αδύναμο κρίκο» του ιμπεριαλισμού (με βάση την Λενινιστική αντίληψη του όρου), στο πλαίσιο της γενικής οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού.
Η πραγματικότητα αυτή, της οικονομικής στασιμότητας, αλλά και γενικότερα της αποτυχίας των στόχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των κοινωνικών επιπτώσεων, αναγνωρίζεται με διάφορους τρόπους και σε διάφορες εκφάνσεις της ακόμα και από αστούς οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες τόσο εντός όσο και εκτός της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια, και μάλιστα από κορυφαία στελέχη της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στο ίδιο πλαίσιο κινήθηκαν και οι δηλώσεις του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου από το Άργος τη Δευτέρα του Πάσχα. Έρχονται απλά να προστεθούν σ’ αυτές τις αστικές φωνές, που βλέπουν αυτό το αδιέξοδο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, όπως αυτό αντανακλάται στην πορεία του Δυτικού καπιταλισμού και συγκεκριμένα στα φαινόμενα αποσύνθεσης που εμφανίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αλλά ας δούμε τι συγκεκριμένα είπε ο Προκόπης Παυλόπουλος που προκάλεσε μάλιστα και έντονες αντιδράσεις από άλλους εγχώριους αστικούς κύκλους: «Οι καιροί δεν είναι δύσκολοι μόνο για εμάς, είναι για όλη την ανθρωπότητα. Και είναι δύσκολοι για όλη την Ευρώπη, η οποία πρέπει επιτέλους να ξαναγυρίσει στις ρίζες της και αυτές οι ρίζες σημαίνουν ότι το κέντρο βάρους της βρίσκεται στον άνθρωπο, τον άνθρωπο ο οποίος όταν αναπτύσσει την αξία του και την προσωπικότητά του τότε από εκεί και πέρα μπορεί να δώσει νόημα και στην ίδια την Ευρώπη και στην προοπτική της. Δεν υποτιμώ τη σημασία του νομίσματος και της οικονομίας, μόνο που το νόμισμα και η οικονομία είναι για να συμβάλλουν στην ανάδειξη της αξίας του ανθρώπου και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς του ως συστατικά στοιχεία της πραγματικά φιλελεύθερης ιδεολογίας».
Το απόσπασμα αυτό από την ομιλία του Προκόπη Παυλόπουλου κατά την ανακήρυξή του σε επίτιμο δημότη της πόλης του Άργους προκάλεσε σάλο στο διαδίκτυο και ιδίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (social media) με αποτέλεσμα η Προεδρία της Δημοκρατίας να επανέλθει μέσω κύκλων της και να σχολιάσει ως «εκ του πονηρού» τις ερμηνείες που δόθηκαν για τη θέση του ΠτΔ για το νόμισμα, υπενθυμίζοντας ότι «ο Προκόπης Παυλόπουλος έχει ταχθεί πολλές φορές υπέρ της παραμονής στην Ευρωζώνη». Επιπρόσθετα, σε δήλωσή του ο διευθυντής του γραφείου τύπου της Προεδρίας, Κώστας Μελισσόπουλος επεσήμανε πως «όσοι υποστηρίζουν ότι ο ΠτΔ “κλείνει το μάτι στη δραχμή” ψεύδονται συνειδητά και παραπλανούν σκόπιμα. Και το γνωρίζουν καλά. Παλιά τους τέχνη…»
Οι διευκρινίσεις αυτές αφορούσαν μεταξύ άλλων και τη θέση του Ποταμιού, που πρώτο αντέδρασε με ανακοίνωσή του σημειώνοντας ότι στη δεδομένη χρονική συγκυρία «οι αναφορές περί νομίσματος στο μέσον μιας ατελέσφορης διαπραγμάτευσης δίνουν λαβή για δεύτερες σκέψεις. Πόσο μάλλον που με ευθύνη της κυβέρνησης έχουν επανέλθει στο προσκήνιο αρνητικά σενάρια για την πορεία της Ελλάδας στην ευρωζώνη, σενάρια που εντείνουν τη σύγχυση και την ανησυχία του κόσμου».
Στις επικρίσεις των κομμάτων κατά των αναφορών που έκανε ο Προκόπης Παυλόπουλος ήρθε στη συνέχεια, και παρά τις διευκρινίσεις που έδωσε η Προεδρία της Δημοκρατίας, η τοποθέτηση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη ο οποίος εν μέσω αιχμών για την τοποθέτηση Παυλόπουλου, τόνισε ότι «είμαι βέβαιος ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στηρίζει αμετακίνητα την εθνική στρατηγική επιλογή για μία ισχυρή Ελλάδα στον πυρήνα μίας ισχυρής Ευρώπης. Την επιλογή αυτή οφείλουμε να την υπηρετούμε όλοι χωρίς να δίνουμε αφορμές για παρερμηνείες».
Από τη μεριά μας ως «Νέα Σπορά» έχουμε να σχολιάσουμε ότι η τοποθέτηση Παυλόπουλου δεν είναι καθόλου τυχαία ούτε αθώα. Όχι όμως για τους λόγους για τους οποίους αστικά κόμματα, όπως το Ποτάμι και κυρίως η Νέα Δημοκρατία, τον επικρίνουν. Οι αναφορές αυτές για την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ευρώ και της οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται είναι «ύπουλες» γιατί αναγνωρίζουν πτυχές της πραγματικότητας, βλέπουν το αδιέξοδο του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού και συνολικά της Δύσης και στοχεύουν αποκλειστικά στο να απορροφήσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση, την κοινωνική αντίδραση για να την κρατήσουν εγκλωβισμένη στα αστικά πλαίσια και όρια.
Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος για τον οποίο ο Προκόπης Παυλόπουλος μπροστά στο ξεθώριασμα, για να μην πούμε στην κατάρρευση του «Ευρωπαϊκού Οράματος», αναφέρεται σε μια «πραγματικά φιλελεύθερη ιδεολογία», καθώς δεν μπορεί αν δεν κλείσει τα μάτια στα γεγονότα, παρά να δει ότι οι διακηρύξεις της αστικής τάξης έχουν καταρρεύσει από την ίδια την πραγματικότητα. Και επειδή αυτό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το αντιλαμβάνονται και οι λαϊκές μάζες σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (άσχετα από τη μορφή, προοδευτική ή αντιδραστική, με την οποία αυτό εκφράζεται, η ενίσχυση του «ευρωσκεπτικισμού» αυτό ακριβώς αποτυπώνει) φωνές τύπου Παυλόπουλου παλεύουν να αναστηλώσουν το όραμα της αστικής τάξης.
Άλλωστε αντίστοιχα παραδείγματα έχουμε και σε άλλες χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε είναι μικρές και αδύναμες, είτε πιο ισχυρές και μεγάλες, όπως η Πορτογαλία (που υποτίθεται ότι βγήκε από τα μνημόνια), η Ισπανία, η Ιταλία, ακόμη και στη Γαλλία είναι έντονα αυτά τα φαινόμενα. Ακόμα και ο Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με διαδηλώσεις κατά της αντεργατικής του πολιτικής και μάλιστα σε συνθήκες κήρυξης του Παρισιού σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, αρνείται να συμφωνήσει με τη «ζώνη ελεύθερου εμπορίου» (TTIP) μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ στο όνομα του ότι υπερισχύουν οι πολυεθνικές έναντι των κυβερνήσεων!
Είναι πράγματι «εκ του πονηρού» η κριτική που ασκείται στον Παυλόπουλο ότι «κλείνει το μάτι στη δραχμή» αλλά όχι για το λόγο που επικαλούνται οι συνεργάτες του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν τάσσεται κατά του ευρώ και υπέρ της επιστροφής στη δραχμή, πολύ δε περισσότερο υπέρ της αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το απέδειξε περίτρανα με τη στάση πέρσι στο δημοψήφισμα που αν κανείς διαβάσει προσεκτικά τις δηλώσεις του ότι δεν θα γινόταν «ο πρόεδρος της δραχμής» ήταν έτοιμος να στηρίξει την πιο απροκάλυπτη μορφή πολιτικής αντίδρασης αρκεί να μην αναιρούνταν η στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης.
Άλλωστε, η άποψη Παυλόπουλου συμπίπτει στη βασική της σύλληψη με τον πυρήνα της ιδεολογίας και της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και της ρητορικής, που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα για να εκτονώνει τα αντιευρωενωσιακά αισθήματα του Ελληνικού λαού και να κάνει εύπεπτη και αποδεκτή τη μνημονιακή πολιτική, άσχετα του πόσο επιτυχής ή όχι είναι αυτή η προσπάθεια παραπλάνησης των λαϊκών μαζών.
Ως εκ τούτου θα τονίσουμε ότι είναι άκρως υποκριτικές οι αστικές φωνές τύπου Παυλόπουλου όταν καταφέρονται κατά των συνεπειών της εφαρμογής της «φιλελεύθερης ιδεολογίας» του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ταυτόχρονα τέτοιες φωνές θα τις συμπονέσουμε και θα κατανοήσουμε το «δράμα» τους, ότι «και να θέλουν δεν μπορούν» για κάτι περισσότερο. Αυτά είναι τα πολιτικά όρια της αστικής τάξης, όταν η πραγματικότητα είναι αμείλικτη μαζί της και την εκδικείται.
Αστοί πολιτικοί τύπου Παυλόπουλου βλέπουν το αδιέξοδο, καταλαβαίνουν ότι η προσπάθεια της Ευρωπαϊκής καπιταλιστικής διακρατικής ένωσης έχει αποτύχει και δεν ξέρουν τι να κάνουν διαβλέποντας ότι ο μόνος ρεαλιστικής και οραματιστής ήταν ο Λένιν, που πριν από ένα αιώνα όταν αναφερόταν στο σύνθημα των «Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» έλεγε πως μια τέτοια προοπτική θα έχει δύο στοιχεία: είτε το απραγματοποίητο είτε, στην περίπτωση που πραγματοποιηθεί, την ιδεολογικοπολιτική-οικονομική αντίδραση. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια αντιδραστική Ένωση με εμφανισμένα σημαντικά διαλυτικά φαινόμενα. Δηλαδή έχουμε την εμφάνιση του απραγματοποίητου.
Ακριβώς μπροστά στο φόβο αυτό πιο επιθετικοί κύκλοι της αστικής τάξης όπως αυτοί εκφράζονται κυρίως μέσω της Νέας Δημοκρατίας εγκαλούν για τη «σύγχυση» και τις «παρερμηνείες», που προκαλούν αναφορές τύπου Παυλόπουλου για το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η τοποθέτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν αποτυπώνει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο παρά την επιθετικότητα της αστικής τάξης έναντι των λαϊκών μαζών, την ετοιμότητά της να υπερασπίσει ακόμα και με τα πιο αντιδραστικά πολιτικά μέσα τη στρατηγική της, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ στο πλαίσιο της υπεράσπισης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως τα αστικά αδιέξοδα αναφορικά με τον προσανατολισμό της αστικής τάξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ που προκαλούν ενίοτε και έριδες στο εσωτερικό της, τα έχει περιγράψει το ΚΚΕ από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 και ιδίως από το 1961 όταν η χώρας μας υπέγραψε τη συμφωνία σύνδεσης με την τότε «Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα». Αυτά τα αδιέξοδα που γίνονται βραχνάς και δεσμά για τη χώρα μας και τον εργαζόμενο λαό αποτυπώνει η φράση «λάκκος των λεόντων».
Ειδικότερα δε, το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα, που από το 1980, όταν η Ελλάδα εντάχθηκε στην τότε ΕΟΚ μιλούσε γι’ αυτό που συνέβη όλες αυτές τις τελευταίες δεκαετίες: Τη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας μας και την ένταση της οικονομικής, πολιτικής και διπλωματικής εξάρτησης για την ένταξη και παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Οικονομική και Νομισματική Ένωση του ευρώ.
Ιδίως τα τελευταία χρόνια με την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (αρχικά με τη μορφή της τρόικας και στη συνέχεια του κουαρτέτου) αυτή η εξάρτηση βάθυνε σε σημείο εξευτελιστικό για την πατρίδα μας. Και μόνο η διαδικασίες της αξιολόγησης και το τι συμβαίνει κάθε φορά για να ολοκληρωθεί δείχνει και την ανυποληψία του αστικού πολιτικού προσωπικού και της ίδιας της αστικής τάξης έναντι των λεγόμενων εταίρων της.
Από την άποψη αυτή η μόνη διέξοδος από τη σημερινή κρίση και παρακμή είναι η αποκατάσταση στο εσωτερικό του Κομμουνιστικού Κινήματος μιας ενιαίας στρατηγικής στο βάση του Μαρξισμού-Λενινισμού που θα έχει στο επίκεντρό της ως διεκδίκηση-κρίκο την αποδέσμευση στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού και τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο αυτή η προοπτική μπορεί να ξαναφέρει στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων και να ξανακάνει πρωταγωνιστή της Ιστορίας το Εργατικό Κίνημα και δεν θα το αφήνει έκθετο σε αστικά δίπολα τύπου Παυλόπουλου ή Τσίπρα από τη μια μεριά και Μητσοτάκη από την άλλη, που λειτουργούν ως σύγχρονη Σκύλα και Χάρυβδη.
COMMENTS