Η κυβέρνηση επιμένει να δηλώνει ότι δεν πρόκειται να πάρει νέα μέτρα αλλά διαπραγματεύεται, στην περίπτωση των αποκλίσεων από τα 5.4 δισ. ευρώ, να υπάρξει ένας μηχανισμός, που θα ενεργοποιείται για να διορθώνει τις αποκλίσεις, καλλιεργώντας ένα κλίμα, ότι οι οικονομικοί δείκτες πάνε καλά και ότι τελικά δε θα χρειαστούν άλλα μέτρα. Το ΔΝΤ, βέβαια, απαιτεί να παρθούν από τώρα πρόσθετα μέτρα και να νομοθετηθούν.
Ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, πρόεδρος του Eurogroup, αφού χαρακτήρισε το νέο πακέτο μέτρων των 3.6 δισ. ευρώ «πακέτο εξασφάλισης», μιλάει και αυτός για ένα μηχανισμό, που «θα το σχεδιάσουμε κατά τρόπο ο οποίος προσφέρει αξιοπιστία, αυτοματισμό και αντικειμενικότητα, και χρειάζεται να είναι νομικά δυνατός, φυσικά»! Με αυτόν τον τρόπο θεωρεί ότι μπορεί να προχωρήσει η αξιολόγηση. Το πώς θα καταλήξουν οι διαβουλεύσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση και το κουαρτέτο θα το ξέρουμε πολύ γρήγορα, γιατί από αυτό θα εξαρτηθεί η σύγκληση του έκτακτου Eurogroup της Μ. Πέμπτης.
Στο μεταξύ η κυβέρνηση αφήνει να εννοηθεί ότι δε θέλει εκλογές αλλά μπορεί να καταφύγει σ’ αυτές, γιατί δε μπορεί να φέρει στη βουλή ένα πρόσθετο πακέτο μέτρων της τάξης των 3.6 δισ. ευρώ. Ουσιαστικά, μέσα από τις σκόπιμες διαρρεύσεις, δηλώνει αδυναμία να το διαχειριστεί.
Από αυτό και μόνο το γεγονός το πιθανότερο είναι ότι η κυβέρνηση και το κουαρτέτο θα προσεγγίσουν μεταξύ τους στο να διαμορφώσουν ένα μηχανισμό, που θα προβλέπει μέτρα, που δε θα χαρακτηρίζεται νέο μνημόνιο, αλλά, ταυτόχρονα, επί της ουσίας θα ικανοποιεί τους δανειστές. Το αντάλλαγμα, πιθανώς, θα είναι μια «δέσμευση» ότι θα ανοίξει η συζήτηση για το χρέος (προφανώς το πόσο ισχυρή θα είναι αυτή η δέσμευση δεν εξαρτάται από την κυβέρνηση αλλά από τους δανειστές και τη στάση τους απέναντι στη χώρα μας).
Όπερ σημαίνει 9 δισ. ευρώ, αλλά για την κυβέρνηση θα έχουν «διασωθεί» τα προσχήματα για να μην «ξεκρεμαστεί» τελείως από μια στοιχειώδη επιχειρηματολογία, που θα της επιτρέπει να αντιμετωπίσει, μέχρις ενός βαθμού, τη λαϊκή δυσαρέσκεια, την αντιπολίτευση, αλλά και τις όποιες πιθανές αντιδράσεις από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Η στάση των λεγόμενων εταίρων έχει εγκλωβίσει την κυβέρνηση, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι η κυβέρνηση και πάλι έχει καταφύγει στο «μάζεμα» των αποθεματικών, ακόμη και της βουλής.
Αλλά ακόμη και εάν πάρουμε το «καλύτερο» σενάριο για την κυβέρνηση, ότι δε θα χρειαστούν νέα μέτρα, ήδη έχει αρχίσει η συζήτηση στη βουλή για το ασφαλιστικό που είναι μια καρμανιόλα για τους εργαζόμενους και τους αφορά στο σύνολό τους.
Το άμεσο ζήτημα που προβάλλει είναι η οργάνωση της πάλης τους για μια μαζική λαϊκή απάντηση στην κυβέρνηση αλλά και στην αστική αντιπολίτευση, που δημαγωγικά, ενώ πιέζει την κυβέρνηση να προχωρήσει και να ολοκληρώσει την αξιολόγηση, αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση στο όνομα των μέτρων, που πιέζουν οι εταίροι να παρθούν.
Το κύριο επιχείρημα της αστικής αντιπολίτευσης είναι ότι όσο η κυβέρνηση δεν ολοκληρώνει την αξιολόγηση τόσο περισσότερο μεγαλώνει ο λογαριασμός. Η Νέα Δημοκρατία κάνει τη σύγκριση με το e-mail Χαρδούβελη, που, υποτίθεται, ότι θα στοίχιζε πέντε φορές λιγότερο απ’ ό,τι θα στοιχίσει τώρα με την πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση.
Η Νέα Δημοκρατία κρύβει σκόπιμα ότι το κόστος Χαρδούβελη ήταν υπολογισμός της τότε κυβέρνησης, που είχαν απορρίψει οι δανειστές. Άλλο λογαριασμό κατέθεταν οι δανειστές. Κρύβει, επίσης, ότι η χώρα μας θα έμπαινε σε νέο πρόγραμμα, της λεγόμενης πιστωτικής γραμμής, που θα πρόβλεπε οπωσδήποτε νέα μέτρα, τα οποία θα τα έπαιρνε αναγκαστικά στη συνέχεια, επιπρόσθετα ως προς το e-mail Χαρδούβελη.
Κρύβει παραπέρα ότι το πρόγραμμα αυτό θα ήταν ένα νέο μνημόνιο, όπως το ίδιο το πρόγραμμα πρόβλεπε, ενώ, ταυτόχρονα, σκοπίμως αποσιωπά ότι οι εταίροι μας δε μετακινήθηκαν ποτέ από τις απαιτήσεις τους. Επομένως ο λογαριασμός έτσι κι αλλιώς θα είχε μεγάλο κόστος για τον Ελληνικό λαό στο πλαίσιο της μνημονιακής πολιτικής.
Φυσικά το γεγονός αυτό δε «δικαιολογεί» τη στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η οποία ανέλαβε τη διακυβέρνηση με αντιμνημονιακή ρητορεία, αλλά την καθιστά δυο φορές υπεύθυνη, γιατί και εφαρμόζει μια μνημονιακή πολιτική με το τρίτο μνημόνιο και, την ίδια στιγμή, εξιλεώνει την αστική αντιπολίτευση, ενώ της δίνει τη δυνατότητα να δημαγωγεί πάνω στην εφαρμοζόμενη πολιτική της κυβέρνησης, που την εγκαλεί για τις ιδεοληπτικές υποσχέσεις που έδωσε και δεν ακολούθησε το δικό της (αναγκαστικό) μονόδρομο.
Αυτό ακριβώς το γεγονός, για να μην εγκλωβιστεί ο εργαζόμενος λαός ανάμεσα στις μυλόπετρες της κυβερνητικής πολιτικής και της δημαγωγικής στάσης της αστικής αντιπολίτευσης, ανεβάζει στο έπακρο τις υποχρεώσεις του ΚΚΕ για την οργάνωση των λαϊκών μαζών, της πάλης τους για την αντιμετώπιση της αντιλαϊκής πολιτικής.
Στην κατεύθυνση αυτή είναι πολλά τα ζητήματα, που πρέπει να αντιμετωπιστούν ως προς την εργατική πολιτική του Κόμματος και την προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας μεταξύ της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων μικροαστικών στρωμάτων, της κατάθεσης μιας εναλλακτικής πρότασης, που θα βγάλει τη χώρα από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, που θα την απομπλέξει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Αυτό που προέχει, όμως, αυτήν τη στιγμή είναι η επιτυχία των προγραμματισμένων κινητοποιήσεων και ιδιαίτερα της 48ωρης απεργίας για να μην περάσει το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που κατακρεουργεί τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.
COMMENTS