Οι τελευταίες ειδήσεις είναι καταιγιστικές. Υψηλόβαθμος αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που απαίτησε την ανωνυμία (όλα τα αστικά ΜΜΕ εννοούν και περιγράφουν τον Τόμας Βίζερ χωρίς να τον κατονομάζουν) δήλωσε απερίφραστα ότι πρέπει πρώτα να ψηφιστούν τα μέτρα των 3.6 δισ. ευρώ και μετά να συζητηθούν όλα τα υπόλοιπα, χρέος κλπ..
Την ίδια στιγμή ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ δηλώνει γενναιόδωρα, ότι για την Ελλάδα δεν υπάρχει θέμα και δε χρειάζεται να ληφθούν άλλα μέτρα. Στην Εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ και στο κλαμπ της Ουάσιγκτον, όμως, πάρθηκε από κοινού απόφαση για ότι χρειάζεται για την Ελλάδα το πακέτο των 3.6 δισ. ευρώ!
Από την άλλη ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωνε λίγες ημέρες πριν ότι είναι αισιόδοξος για συμφωνία με την Ελλάδα. Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι από τις δηλώσεις του και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε επανήλθε σε μια παλιά του θέση, ότι η Ελλάδα θα ήταν προτιμότερο να μείνει για λίγο καιρό εκτός ευρώ, επανατροφοδοτώντας τη συζήτηση για το Grexit.
Η σκοπιμότητα αυτών των αλλεπάλληλων και αλληλοαναιρούμενων δηλώσεων κορυφαίων παραγόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι προφανής. Ασκούν αφόρητη πίεση πάνω στην εγκλωβισμένη από την ίδια την πολιτικής της κυβέρνηση, προκειμένου να αποδεχτεί τη λήψη νέων μέτρων, πέραν των 5.4 δισ. ευρώ.
Μέχρι τώρα, βέβαια, η κυβέρνηση αφήνει να εννοηθεί ότι αρνείται το νέο πακέτο των 3.6 δισ. ευρώ. Επιμένει ότι η αξιολόγηση πρέπει να γίνει με βάση τα όσα συμφωνηθήκανε με το τρίτο μνημόνιο ξεκαθαρίζοντας ότι θα τηρήσει τη συμφωνία. Πράγμα που σημαίνει ότι οι λεγόμενοι εταίροι μας έχουν εξασφαλίσει την εφαρμογή του. Παραπέρα δηλώνει ότι πρέπει να ανοίξει και η συζήτηση για το δημόσιο χρέος.
Από την άλλη, όμως, την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να πάρει νέα μέτρα, αλλά να μην τα αποδεχτεί εκ των προτέρων, δηλαδή πριν την αξιολόγηση, για να μη θεωρηθεί μια τέτοια αποδοχή της ως «αυτοεκπληρούμενη προφητεία»!
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση έχει μπλέξει σ’ ένα φαύλο κύκλο χωρίς τελειωμό. Όλο το σχέδιο των εταίρων στηρίζεται στο να πετύχουν αναδιαρθρώσεις σε βάρος των εργαζομένων και να ξεπεράσουν την κρίση φορτώνοντας τις συνέπειες στην εργατική τάξη και τα μικρομεσαία μικροαστικά στρώματα εξασφαλίζοντας τα δικά τους συμφέρονται, που ειδικότερα αφορούν στην επιστροφή των δανεικών και στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της χώρας μας. Ταυτόχρονα εξασφαλίζουν και τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης. Φυσικά με αυτόν τον τρόπο δεν τη χώρα χειροπόδαρα και εντείνουν στο έπακρο την εξάρτηση.
Το τέλος αυτού του φαύλου κύκλου υποτίθεται ότι θα είναι η έξοδος της χώρας μας στις διεθνείς αγορές. Γι’ αυτό επανήλθε στα καθημερινά δελτία των ειδήσεων το παράδειγμα της Αργεντινής, που κατάφερε τελικά, με την αλλαγή του προέδρου και της κυβέρνησης, να βγει και να δανειστεί από τις διεθνείς αγορές. Και το παράδειγμα της Αργεντινής το παρουσιάζουν ως επιτυχία της, που θα της επιτρέψει να επανέλθει στην ανάπτυξη.
Τι αποκρύβουν, όμως, από το παράδειγμα της Αργεντινής; Αποκρύβουν τους όρους του δανεισμού και τα άλλα μέτρα, που πήρε η κυβέρνηση της Αργεντινής. Τα 30κονταετή ομόλογα της Αργεντινής έχουν επιτόκιο 7.25%. Τα 10ετή ομόλογα έχουν επιτόκιο 7.50%. Τα 5ετή ομόλογα έχουν επιτόκιο 6.85% και τα 3ετή έχουν επιτόκιο 6.25%. Με δύο λόγια οι διεθνείς αγορές την «έγδαραν» την Αργεντινή με τα τόσο υψηλά επιτόκια.
Ότι το ύψος των επιτοκίων του δανεισμού της Αργεντινής είναι πολύ μεγάλο αυτό το αναγνωρίζουν και οι αστοί οικονομικοί σχολιαστές. Το δικαιολογούν, βέβαια, με το «ατράνταχτο» και ταυτόχρονα «πολύ απλό επιχείρημα» ότι τελικά η Αργεντινή «κατόρθωσε και βγήκε στις διεθνείς αγορές», έστω και με ακριβά επιτόκια αλλά ότι «αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να επανέλθει σε ανάπτυξη»!
Πάνω ακριβώς σ’ αυτό το ζήτημα αποκρύβουν και ένα άλλο γεγονός. Ότι τα 16.5 δισ. δολάρια που συγκέντρωσε η Αργεντινή από την έκδοση των ομολόγων θα πάνε για να ξεπληρωθούν χρέη, που η προηγούμενη κυβέρνηση αρνιόταν να τα εξοφλήσει, γιατί θεωρούσε ότι είναι απαράδεκτα φουσκωμένα.
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση της Αργεντινής αποφάσισε να απολύσει 20.000 χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους, να απελευθερώσει τις απολύσεις, να αυξήσει τις τιμές των προϊόντων και των εισιτηρίων, να προχωρήσει ταχύτατα στις ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων επιχειρήσεων.
Το τίμημα για την Αργεντινή είναι πολύ βαρύ, γιατί ξαναμπαίνει στο φαύλο κύκλο του δανεισμού και εντείνει στο έπακρο τη λιτότητα και τη δημοσιονομική πειθαρχία. Φτηναίνει η εργατική δύναμη και αυξάνουν τα κέρδη των επιχειρήσεων. Πέφτει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, καταστρέφονται τα μικροαστικά στρώματα, συγκεντρώνεται ο πλούτος σε όλο και λιγότερα χέρια και κυρίως στα χέρια των πολυεθνικών μονοπωλίων, εντείνεται η καταστολή και η πολιτική αντίδραση.
Αλλά, επί της ουσίας, αυτό είναι και το παιχνίδι των διεθνών αγορών, που ελέγχεται κυρίως από τους χρηματοοικονομικούς οργανισμούς των ΗΠΑ και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, από τα διεθνή μονοπώλια και που αρμέγουν τον πλούτο των χωρών κρατώντας τες σ’ ένα συνεχή κύκλο δανεισμού και εξάρτησης. Ένα παιχνίδι ελέγχου των πόρων, της οικονομικής τους ζωής, ένα παιχνίδι ανοιχτής και επονείδιστης τοκογλυφίας.
Αυτό θα είναι και το μέλλον της χώρας μας. Γι’ αυτό δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία. Ακριβώς στον ίδιο φαύλο κύκλο του δανεισμού θα πέσει και η χώρα μας, όταν, επιτέλους κατορθώσει να φτάσει στην «επιτυχία» της εξόδου στις διεθνείς αγορές.
Το επιμύθιο αυτής της «επιτυχίας» θα είναι ο γνωστός στίχος του τραγουδιού: «Να δεις που στο τέλος θα μας πουν και μ…»!
COMMENTS