Η κυβέρνηση ευελπιστεί ότι μέσα στο Σαββατοκύριακο θα καταλήξει σε συμφωνία με τους «θεσμούς» για την αξιολόγηση, του ΔΝΤ θέλοντος, γεγονός που σημαίνει μια νέα συνολική επιβάρυνση των εργαζομένων με 5.4 δισ. ευρώ μέχρι και το 2018.
Η κυβέρνηση και οι θεσμοί φέρονται να έχουν συμφωνήσει στα «βασικά», για το υπόλοιπο 1.8δισ. ευρώ, και απομένουν να συμφωνήσουν και στις τελευταίες λεπτομέρειες. Φυσικά υπάρχουν και εκείνοι, που βασίζουν τις εκτιμήσεις τους από πληροφορίες από «τα μέσα», που ισχυρίζονται ότι η συμφωνία θα τραβήξει αρκετά ακόμη και αμφισβητούν την αισιοδοξία της κυβέρνησης.
Δε χρειάζεται να σταθούμε ούτε στις εκτιμήσεις της κυβέρνησης αλλά ούτε και στις αντίθετες εκτιμήσεις, γιατί ούτως ή άλλως το τι θα γίνει θα φανεί πολύ γρήγορα. Ούτε, επίσης, χρειάζεται να επιχειρήσουμε μια εκλογίκευση των νέων μέτρων, τα οποία κατά κόρον έχουν αναλυθεί, ακόμη και από τα αστικά ΜΜΕ και νομίζουμε ότι οι αναγνώστες θα τα γνωρίζουν ήδη.
Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι οι εργαζόμενοι θα υποχρεωθούν να υποστούν νέες θυσίες, στο όνομα της οριστικής εξόδου από τα μνημόνια, πράγμα ιδιαίτερα αβέβαιο. Θυσίες οι οποίες θα αφορούν στην άμεση μείωση των συντάξεων, τόσο των βασικών όσο και των επικουρικών, των μισθών τους, αλλά και στην αύξηση των φορολογικών βαρών με την αύξηση των έμμεσων φόρων. Το αντίτιμο για την «επιτυχή» αξιολόγηση θα είναι να αποσπάσει η κυβέρνηση «κάτι» από τους θεσμούς, σύμφωνα με την έκφραση του πρωθυπουργού στην ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, για το δημόσιο χρέος.
Την ίδια στιγμή η ίδια η κυβέρνηση έχει αποποιηθεί εδώ και καιρό το κούρεμα του δημόσιου χρέους και ποντάρει σε μια ρύθμισή του, που θα αφορά στην επιμήκυνση της αποπληρωμής του. Άλλωστε η κυβέρνηση με τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Γιώργου Σταθάκη, που είναι ένας εκ των βασικών διαπραγματευτών της κυβέρνησης με τους «θεσμούς», ουσιαστικά συνέπεσε με τη θέση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δηλώνοντας ότι το δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο μέχρι το 2022, γεγονός που επιτρέπει στους «θεσμούς» να επιμένουν στις απαιτήσεις τους, να τους δίνεται η δυνατότητα να «να τα βρουν μεταξύ τους» παρά τις διαφορές τους.
Διαφορές που αφορούν κυρίως στις εκτιμήσεις του ΔΝΤ ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, ότι χρειάζεται κούρεμα και μέτρα της τάξης των 9.5 (περίπου) δισ. ευρώ μέχρι το 2018. Στη συνάντηση που είχαν η Κριστίν Λαγκάρντ και η Άνγκελα Μέρκελ συμφώνησαν, ότι η παρουσία του ΔΝΤ είναι απαραίτητη για τη χώρα μας και εκεί έληξε η «ανταρσία» της Ελληνικής κυβέρνησης ως προς την αναγκαιότητα παρουσίας ή όχι του ΔΝΤ στο πρόγραμμα της οικονομικής «διάσωσης» της χώρας μας, όπως το αποκάλεσε η Άνγκελα Μέρκελ. Το τι συμφώνησαν και το πώς γεφύρωσαν τις αντιθέσεις τους η Κριστίν Λαγκάρντ και η Άνγκελα Μέρκελ απομένει να το δούμε.
Το ουσιαστικό ζήτημα το οποίο προκύπτει για τη χώρα μας είναι ότι από το Μάιο του 2010 και μετά, οπότε η χώρα μας μπήκε στο τούνελ των μνημονίων, και ενώ προβλεπόταν, αρχικά, ότι το 2012 θα ξεπερνιόταν η οικονομική κρίση και θα πέρναγε η οικονομία στην ανάπτυξη, σήμερα, εν έτει 2016, η οικονομική κρίση δεν έχει ξεπεραστεί, το δημόσιο χρέος έχει εκτοξευτεί στο 180% επί του ΑΕΠ από 124% που ήταν και το ΑΕΠ έχει μειωθεί κατά 25% περίπου. Η κυβέρνηση υπόσχεται ότι αυτή θα είναι η τελευταία χρονιά της ύφεσης και ότι από το δεύτερο μισό του 2016 η χώρα μας θα εισέλθει στην ανάπτυξη.
Από την πλευρά μας θα σταθούμε σε δύο βασικά γεγονότα. Το πρώτο αφορά το ΔΝΤ. Ήταν γνωστές και από αστούς οικονομολόγους αλλά και από στελέχη του ίδιου του ΔΝΤ οι ενστάσεις για το εάν τα προγράμματα διάσωσης για τη χώρα μας θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία της Ελλάδας.
Αναφέρουμε σχετικά τις απόψεις, που αποκάλυψε η Wall Street Journal, στελεχών του ΔΝΤ, μελών του Δ.Σ. του Ταμείου, όπως του Βραζιλιάνου Νογκέιρα Μπατίστα και του Αργεντίνου Πάμπλο Περέιρα. Ο πρώτος είχε ισχυριστεί ότι: «Αυτό δεν είναι πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας, αλλά των ιδιωτών πιστωτών της, δηλαδή των ευρωπαϊκών τραπεζικών ιδρυμάτων», ενώ ο δεύτερος κατέθεσε τη βεβαιότητά του ότι: «Η Ελλάδα θα καταλήξει, με αυτό το πρόγραμμα, σε χειρότερη θέση απ’ ότι είναι τώρα».
Σήμερα γνωρίζουμε ότι πριν την επισημοποίηση του προγράμματος διάσωσης της χώρας μας είχαν πραγματοποιηθεί συναντήσεις στελεχών του ΔΝΤ με αντίστοιχα στελέχη της Γερμανίας και της Γαλλίας, που τα τελευταία αρνήθηκαν κατηγορηματικά την οποιαδήποτε διαμόρφωση προγράμματος, που θα προέβλεπε το κούρεμα του δημόσιου χρέους. Και αυτό έγινε, και κατά την εκ των υστέρων ομολογία Γιουνκέρ, για να διασωθούν οι Γαλλικές και Γερμανικές τράπεζες. Σήμερα, επίσης, γνωρίζουμε ότι η χώρα μας βρίσκεται σε χειρότερη μοίρα απ’ ότι πριν και ότι για να επανέλθει στα προ κρίσης επίπεδα, σε σχέση με το ΑΕΠ, θα χρειαστούν ακόμα πάρα πολλά χρόνια.
Στο μεταξύ η χώρα μας θα έχει ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία της, οι συντάξεις θα έχουν μετατραπεί σε επιδόματα φτώχιας και οι μισθοί θα αντιστοιχούν σε μισθούς μερικής απασχόλησης (ολόκληρη η δουλειά, μισός ο μισθός). Και όλα αυτά για να προκαλέσουμε το διεθνές επενδυτικό ενδιαφέρον. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση της Κριστίν Λαγκάρντ ότι: έχουν γίνει βήματα αλλά όχι ακόμη σε ικανοποιητικό επίπεδο, δηλαδή οι συνθήκες εργασίας και αμοιβής των εργαζομένων δεν ικανοποιούν ακόμη τους επενδυτές και τη ντόπια αστική τάξη για την ανάκαμψη των κερδών τους.
Το δεύτερο αφορά στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μέχρι τώρα η αστική τάξη της χώρας μας και τα κόμματά της καλλιεργούσαν την άποψη της οικονομικά ισχυρής Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσα στην οποία η Ελλάδα θα είχε τη μεγάλη ευκαιρία να διοχετεύσει τα προϊόντα της, να αυξήσει τις παραγωγικές της δυνατότητες και μ’ αυτόν τον τρόπο η ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση να συντελέσει στην άνοδο της ευημερίας των εργαζομένων και γενικότερα του Ελληνικού λαού.
Συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Η Ελλάδα έχει υποστεί παραγωγική συρρίκνωση και πλημμύρισε με ξένα προϊόντα, ξεκληρίστηκε η αγροτιά, το ΑΕΠ έπεσε, το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος αυξήθηκαν και η ανεργία έχει ανέβει σε πρωτοφανή επίπεδα, αναγορεύτηκε σε βιομηχανία της χώρας ο τουρισμός, ενώ φούντωσε η μετανάστευση της νεολαίας (κυρίως) – αυτή τη φορά σε επιστημονικό δυναμικό – και έκλεισαν εκατοντάδες χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις, που το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή των μικροαστικών στρωμάτων αλλά και ορισμένων τμημάτων της ίδιας της αστικής τάξης.
Αποδείχτηκε ότι η οικονομική δυναμική της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν ένας καλοσερβιρισμένος μύθος, τον οποίο οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, τα αστικά ΜΜΕ αλλά και οι αστοί διανοούμενοι, φερέφωνα της αστικής τάξης, προσπαθούν να συντηρήσουν ακόμη.
Αρκεί να πούμε ότι από τότε που καθιερώθηκε το ευρώ, δηλαδή εδώ και 15 σχεδόν χρόνια, η μέση ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 1.5%, της ευρωζώνης 1.3%, της Γερμανίας 1.5%, της Γαλλίας κάτι παραπάνω από 1%, της Ιταλίας κάτω από 1%, της Ελλάδας 0.23%. Την ίδια στιγμή, παρά τη στυγνή δημοσιονομική πολιτική, η Ευρωπαϊκή Ένωση δε μπορεί να αντιμετωπίσει το δημόσιο χρέος, ενώ βρίσκεται ουσιαστικά σε οικονομική στασιμότητα μη μπορώντας να ανατάξει την οικονομία της και με τις προοπτικές να διαγράφονται ζοφερές.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση πλέον αποδεδειγμένα αποτέλεσε την καταστροφή της χώρας μας, ήταν μία από τις αιτίες της οικονομικής της κρίσης, ενώ εντάθηκε η εξάρτησή της κυρίως από τις κυρίαρχες δυνάμεις της Ένωσης σε τέτοιο βαθμό, που οι καταστροφικές συνέπειες, που είχε η ένταξη να γίνουν «επιχειρήματα» των αστικών δυνάμεων για την παραμονή της χώρας μας σ’ αυτήν.
Ποιος δε θυμάται τα «επιχειρήματα» των αστικών δυνάμεων ότι σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση δε θα έχει η χώρα τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα κλπ., τις αναφορές στη Βενεζουέλα και τα «χαρτιά υγείας» που θα πάψουν να υπάρχουν.
Όλα αυτά την ώρα, που στο πλαίσιο της μνημονιακής πολιτικής επιβάλλονταν μέτρα, που ευνοούσαν τα ξένα προϊόντα. Θα αναφέρουμε ένα επίκαιρο παράδειγμα. Τη διάρκεια του γάλακτος, τις τιμές του, τις συνέπειες στους παραγωγούς της χώρας μας και τις συνέπειες, παραπέρα, σε άλλα γαλακτοκομικά προϊόντα, όπως το γιαούρτι για το οποίο ξεσπάσανε αυτές τις μέρες οι διαμαρτυρίες των γαλακτοπαραγωγών σχετικά με τις ρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση για την παρασκευή του.
(Ακολουθεί το δεύτερο μέρος)
COMMENTS