Μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι ήρθε, η σειρά της «Πρωτεύουσας» της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ. Οι Βρυξέλες. Την ευθύνη, όπως μεταδίδουν τα αστικά ΜΜΕ, την ανέλαβε ο ISIS, σύμφωνα με ορισμένες ιστοσελίδες, που έχουν σχέσεις με τη συγκεκριμένη οργάνωση. Κατά τη γνώμη μας πρόκειται για μια κλιμάκωση ανάλογων χτυπημάτων από την πλευρά του ISIS σε μια περίοδο που χάνει έδαφος στην ίδια τη Συρία. Η πρόβλεψη είναι, από αστούς σχολιαστές, ότι τέτοιου είδους χτυπήματα θα συνεχιστούν, από πυρήνες ισλαμιστών, που έχουν προσχωρήσει στον ISIS, αλλά δρουν στην Ευρώπη.
Παράλληλα από χθες άνοιξε μια συζήτηση, με πλήθος εκπομπών, που ως κύριο αντικείμενο είχαν την περιφρούρηση των «Ευρωπαϊκών αξιών». Το ερώτημα είναι ποιων Ευρωπαϊκών αξιών;
Φαίνεται ότι ορισμένοι φλύαροι αστοί σχολιαστές «περνάνε στα ψιλά» ότι ο ISIS είναι δημιούργημα των ΗΠΑ με συναυτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακόμη και η Χίλαρι Κλίντον, σε προεκλογική της ομιλία, παραδέχτηκε ανοιχτά ότι: «τον ISIS εμείς τον δημιουργήσαμε και εμείς πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε», υπονοώντας σαφώς μια στρατιωτική λύση με χερσαία επέμβαση στη Συρία.
Ξεχνάνε ότι ο στρατός του ISIS αποτελείται από στρατολογημένους ισλαμιστές, που πολλοί από αυτούς ξεκίνησαν για να ενταχτούν στον ISIS από Ευρωπαϊκές χώρες συμπεριλαμβανομένης και της Ρωσίας.
Ξεχνάνε ότι οι μεγάλες δυνάμεις από τον καιρό της αποικιοκρατίας επενέβαιναν στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής για να εκμεταλλευτούν τους φυσικούς της πόρους και ότι ιμπεριαλισμός από τις αρχές του Εικοστού Αιώνα υποδαύλιζε συστηματικά τις θρησκευτικές διαφορές και τις έστρεφε ενάντια σε κάθε προοδευτικό απελευθερωτικό κίνημα.
Ξεχνάνε ότι ο αντάρτικος στρατός της αντιπολίτευσης, σύμφωνα με τις μυστικές υπηρεσίες της Γερμανίας, αποτελείται από μη Σύρους «αντάρτες». Ο «αντάρτικος στρατός» της αντιπολίτευσης είναι δημιούργημα της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ, της Ιορδανίας ακόμη και του Ισραήλ, χώρες που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, στρατιωτικά και πολιτικά.
Ποιες είναι, λοιπόν, αυτές οι Ευρωπαϊκές αξίες, που επιτρέπουν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε μια τόσο στρατηγικής σημασίας περιοχή και με άμεσο στόχο την αλλαγή των συνόρων και την απαλλαγή από κυβερνήσεις που δεν υπακούουν στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για την αλλαγή τους;
Είναι οι «αξίες» που επιτρέπουν επεμβάσεις, που αφαιρούν δημοκρατικά δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες, που εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους εξ αιτίας της γενικευμένης μνημονιακής πολιτικής, που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Ένωση σε όλες τις χώρες – μέλη της, που προσθέτουν νέα φτώχια και ανεργία. Δηλαδή είναι οι αξίες με τις οποίες δεν πρέπει να συμφιλιωθούν οι εργαζόμενοι και τις οποίες θα αναλάβει να τις περιφρουρήσει ακόμη και ο στρατός.
Την ίδια στιγμή δεν περνάνε απαρατήρητες δύο διαπιστώσεις που κατατέθηκαν σ’ αυτήν τη συζήτηση. Η πρώτη αφορά στην εκτίμηση ότι: «η Ευρώπη από εδώ και στο εξής δε θα είναι ποτέ ξανά η Ευρώπη που γνωρίσαμε». Είναι φανερό ότι με βάση το χτύπημα στις Βρυξέλες θα προωθηθούν μια σειρά από κατασταλτικά μέτρα, που θα σηματοδοτούν μια περαιτέρω στροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την πολιτική αντίδραση. Αυτό προαναγγέλλεται. Ακόμη και ο στρατός θα κυκλοφορεί ανάμεσά μας, «φύλακας άγγελός μας» για να περιφρουρεί τις «Ευρωπαϊκές αξίες και τον τρόπο ζωής μας»! Τον Ευρωπαϊκό!
Η δεύτερη διαπίστωση αφορά στην εκτίμηση ότι εντείνεται η τάση στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης για «εθνική επιστροφή» αλλά και για περαιτέρω «συντηρητικοποίηση» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια και καραδοκεί η ακροδεξιά να εκμεταλλευτεί τρομοκρατικά χτυπήματα, σαν και αυτά στο Παρίσι και στις Βρυξέλες, για να αυξήσει την πολιτική της επιρροή.
Όπως και να «διαβάσει» κανείς τη σημερινή κατάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης δε μπορεί παρά να καταλήξει σε εκτιμήσεις, που δε μπορούν να τις αγνοούν ακόμη και απολογητές του «Ευρωπαϊκού Οράματος». Και αυτοί ακόμη οι απολογητές αποδέχονται πλέον την άποψη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση «δεν είναι αυτή που οραματιστήκαμε» ή παραδέχονται ότι «υπήρξε μεγάλη εξιδανίκευση της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης ερήμην της πραγματικότητας» ή, ακόμη, ότι «η Ευρώπη επανέρχεται στην εποχή της αποικιοκρατίας, κατά την οποία έγινε η αιτία για να χυθεί πολύ αίμα», ή ότι «η Ευρώπη έχει αφεντικό που κάνει ότι θέλει» ή, τέλος, ότι «η Ευρώπη στρατικοποιείται».
Αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση και η εξέλιξή της αποτελεί τη μεγάλη διάψευση των λαών των χωρών – μελών της. Είναι μια αντιδραστική και παρακμιακή Ευρωπαϊκή Ένωση. Το Κομμουνιστικό Κίνημα διχάστηκε για τη στάση που θα έπρεπε να κρατήσει απέναντι σε μια διακρατική καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική Ένωση.
Όσα Κομμουνιστικά Κόμματα τάχτηκαν υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης είτε μεταλλάχτηκαν – και από κυβερνητικές θέσεις την υπηρετούν, είτε διαλύθηκαν. Τα αισθήματα απογοήτευσης και δυσαρέσκειας κυριαρχούν σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικά στη χώρα μας. Το αίτημα για την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση δυναμώνει και επιβάλλεται να γίνει άμεσο αίτημα διεκδίκησης. Οι μύθοι έχουν καταπέσει και στην πτώση τους υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος να παρασύρουν τους λαούς σε βάρβαρες περιπέτειες. Η ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος με βάση τη σημερινή πραγματικότητα είναι επιτακτική ανάγκη. Είναι ο μόνος παράγοντας που μπορεί να προβάλει ένα άλλο όραμα. Το όραμα της ειρήνης, της συνεργασίας και του σοσιαλισμού.
Ειδικότερα, όμως, σε ό,τι αφορά στη διαπάλη για τα οφέλη της χώρα μας από την ένταξη αλλά και στο χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ΚΚΕ δικαιώνεται πλήρως και από την πρώτη στιγμή. Οι θιασώτες της «Ευρωπαϊκής Ιδέας» δυσκολεύονται πάρα πολύ να δικαιολογήσουν τη σημερινή κατάσταση της χώρας μας.
Πολύ περισσότερο αποκαλύφτηκαν όλοι εκείνοι, που από θέσεις «κομμουνιστικής ανανέωσης» βουτήχτηκαν στην κυριολεξία στον αστισμό και βολεύτηκαν ακόμη και από κυβερνητικές θέσεις να υπηρετούν μια αντιδραστική Ένωση.
Το περίεργο, όμως, με την ηγεσία του ΚΚΕ είναι ότι ενώ το Κόμμα έχει δικαιωθεί, ενώ δυναμώνουν τα αντιευρωενωσιακά αισθήματα και η δυσαρέσκεια των λαϊκών μαζών, ενώ συνειδητοποιείται όλο και περισσότερο ότι «δεν πάει άλλο με αυτήν την κατάσταση», που μας επιβάλλεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσο αρνείται να προβάλει με τόλμη το αίτημα της αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Νομίζουμε ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο η ηγεσία του Κόμματος να σκεφτεί ό,τι ομολογούν ορισμένοι αστοί σχολιογράφοι με βάση τις εξελίξεις, που αναμένουν για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν αποκλείουν τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και όχι στο μακρινό μέλλον. Σε κάθε περίπτωση για όποιες εξελίξεις θα έχουμε μπροστά μας, σα χώρα και σαν Κομμουνιστικό Κίνημα το αίτημα της αποδέσμευσης είναι ό,τι ποιο επίκαιρο και αναγκαίο σύνθημα που πρέπει να συνοδευτεί από τις ανάλογες πολιτικές πρωτοβουλίες.
COMMENTS