Αναδημοσιεύουμε ένα σχόλιο του Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος, Τουρκία – Κεμάλ Οκουγιάν, για την πρόσφατη βομβιστική επίθεση της 13ης Μαρτίου στην Άγκυρα. Θα θέλαμε, με την ευκαιρία, να υπενθυμίσουμε ότι κάθε αναδημοσίευση που κάνει η «Νέα Σπορά» δε σημαίνει ότι συμμερίζεται ή εκφράζει και τις θέσεις της. Γι’ αυτό το λόγο και μέχρι τώρα παραθέτει και τα δικά της σχόλια. Το σχόλιο του Κεμάλ Οκουγιάν δημοσιεύτηκε στο portal solnews στις 16 Μαρτίου στην Άγκυρα.
Διαλέξτε πλευρά
«Θα διαλέξετε πλευρά, θα είσαστε είτε με εμάς είτε με αυτούς». Αυτό λένε σε όλους μας…
«Είμαι η εθνική βούληση, ήρθα στην εξουσία με την ψήφο του λαού, μπορώ να κάνω ό,τι θέλω» έτσι ξεκινά τα λόγια του αυτός που βρίσκεται στην εξουσία (Σ. ΝΣ, εννοεί τον Ερντογάν).
«Μπορώ να φυλακίζω δημοσιογράφους, μπορώ να κατάσχω έγγραφα, μπορώ να διατάζω τις γυναίκες να μην κυκλοφορούν στους δρόμους, αν χρειαστεί μπορώ να διατάξω απαγόρευση κυκλοφορίας σε κατοικημένες περιοχές προκειμένου να καταδυναστεύω το λαό, μπορώ να πουλήσω τη χώρα σε ισχυρότερες δυνάμεις, να κηρύξω τον πόλεμο σε όποιον θεωρώ αδύναμο, να μετατρέψω τα σχολεία σε θρησκευτικά σχολεία, να διορίσω ιμάμηδες ως υπουργούς, δικαστές και γιατρούς, αν το θεωρήσω σκόπιμο μπορώ να δηλώσω Κούρδος ο ίδιος και αν το επιλέξω να κηρύξω εχθρούς όλους τους Κούρδους, μπορώ να είμαι υπέρ της ειρήνης τη μία μέρα και πολεμιστής την επόμενη, μπορώ να εκφοβίζω το Ισραήλ με ένα “στιγμιαίο σόου” και να το προσκυνώ αργότερα, μπορώ να ξυλοκοπώ εργάτες και φοιτητές, να προσβάλω κόσμο καθολικά και μετά να υποβάλλω μήνυση ενάντια στον καθένα για συκοφαντική δυσφήμιση, είστε είτε μαζί μου ή είστε εχθρός.»
«Είμαι ο εθνικός απελευθερωτής, θα ορίσω το μέλλον των Κούρδων, μπορώ να κάνω ό,τι θέλω», με αυτά τα λόγια ξεκινά αυτός που βρίσκεται στα βουνά (Σ. ΝΣ, εννοεί το PKK).
«Αν χρειαστεί, ασκώ κριτική σε όποιον πει κάτι ενάντια στην ειρηνευτική διαδικασία με την κυβέρνηση, αργότερα αποκαλώ φασίστα τον Ερντογάν, σώζω το δικτάτορα από την εκθρόνιση κατά τη διάρκεια του Gezi (των λαϊκών κινητοποιήσεων κατά του Ερντογάν το 2013) και αργότερα καλώ τους πάντες να ενωθούν κάτω από το πνεύμα του “Gezi”, μπορώ να είμαι στρατηγικός εταίρος των ΗΠΑ αλλά ενώ την ίδια στιγμή μιλάω για τα παιχνίδια που παίζει ο ιμπεριαλισμός, μπορώ να προτείνω ένα ενωτικό μέτωπο κι αν δε κρατήσει, μπορώ να εκτοξεύω απειλές, να απαιτώ ευαισθησία για το σφαγιασμό των αμάχων και έπειτα ισχυρίζομαι ότι είναι νόμιμο να βομβαρδίζω αμάχους, μπορώ να καυχηθώ για το πώς ήμασταν εμείς που σώσαμε τον Ερντογάν χθες και σήμερα μπορώ να δηλώνω ότι θα πρέπει να διεξάγουμε πόλεμο μέχρι να ανατραπεί ο Ερντογάν, διαλέξτε πλευρά.»
Είναι φανερό ότι όποιος δε διαλέξει πλευρά θα θεωρηθεί εχθρός. Αυτό διακηρύσσει η κυβέρνηση και αυτό λέει επίσης το PKK «ας γίνει ξεκάθαρο για τον καθένα με ποια πλευρά βρίσκεται».
Πώς θα αποφασίσουμε;
Είναι οι Τούρκοι και οι Κούρδοι οι δύο πλευρές εδώ; Κι αν δε θέλουμε μία διάλυση και μία λύση στη βάση εθνικών ταυτοτήτων; Κι αν είμαστε ή δεν είμαστε Τούρκοι και Κούρδοι;
Ή μήπως πρόκειται για τους φιλοαμερικάνους ενάντια στους αντιαμερικάνους; Σε κάποια φάση, το AKP (Σ. ΝΣ, το κόμμα του Ερντογάν) ψιθύριζε στα αυτιά ολόκληρου του Αραβικού κόσμου, ακόμα και σε άλλους από την Ασία μέχρι τη Λατινική Αμερική ότι «θα βάλουν εμπόδια στις ΗΠΑ», ενώ επαίρεται για τη συμμετοχή στο «Μεγάλο Σχέδιο για τη Μέση Ανατολή». Δε ντρέπονται για την πρόσκληση του ΝΑΤΟ στη χώρα ζητώντας του να «προστατεύσει τα σύνορά μας», ενώ κατηγορούν την αντιπολίτευση ότι καθοδηγείται από ξένες δυνάμεις. Από την άλλη, μία πολιτική που ποικίλει από το «Δεν είμαστε εχθροί των ΗΠΑ» μέχρι το «Μπορούμε να υπηρετήσουμε περαιτέρω τα συμφέροντα των ΗΠΑ»…και μέσα σ’ όλα, «ζήτω η επανάσταση!». Όχι, ούτε αυτή είναι πλευρά που μπορεί να συνταχθεί κανείς.
Είναι οι κοσμικοί από τη μία και οι φονταμενταλιστές από την άλλη πλευρά; Η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των αντιδραστικών μισαλλόδοξων, αυτό είναι βέβαιο, αλλά οι απέναντι δε φαίνεται να ενδιαφέρονται και τόσο πολύ για την εκκοσμίκευση. Είναι τόσο αδιάφοροι που επιτίθενται στα κοσμικά, προοδευτικά οφέλη της Τουρκίας με το σύνθημα «Η εκκοσμίκευση είναι ελιτισμός, είναι το όργανο του μηδενισμού και των καταστρεπτικών πολιτικών» για χρόνια. Τώρα ενώνονται κάτω από τα φτερά του Saidi Nursi (Σ. ΝΣ, θρησκευτικός στοχαστής και συγγραφέας ,1878-1960)
Όταν πρόκειται για το νόμο της αγοράς, το καπιταλιστικό σύστημα… την αρχή και το τέλος των πάντων, το βασικό ζήτημα… υπάρχουν πλευρές να διαλέξει κανείς πάνω σε αυτό το θέμα; Είναι η κυριαρχία των αφεντικών απέναντι στο νόμο του εργάτη; Χτίζεται η πόλωση πάνω σε αυτό; Όχι.
Επομένως, σε τι αφορά αυτή η διαμάχη;
«Η πάλη για ισότητα, ελευθερία και δικαιοσύνη του Κουρδικού λαού».
Κανείς δε μπορεί να πει κάτι ενάντια στην αναζήτηση ενός λαού για ισότητα, ελευθερία και δικαιοσύνη.
Εν τούτοις, πώς θα επιτευχθούν η ισότητα η ελευθερία και η δικαιοσύνη; Αυτό είναι ένα θέμα για συζήτηση.
«Μία αδελφική συνύπαρξη», αυτό λεγόταν μέχρι χθες. Αυτό λεγόταν αλλά τι είδους αδελφοσύνη είναι αυτή που βλέπει περιφρονητικά την ισότητα την ελευθερία και τη δικαιοσύνη που δεν είναι μόνο για τους Κούρδους, που δε διανοείται καν αυτή την αναζήτηση ως νόμιμη; Τι είδους ενότητα χωρίς να απαντηθεί το ερώτημα «Τι είδους Τουρκία;» Μπορεί η απάντηση να είναι «Όταν οι Κούρδοι απελευθερωθούν, θα απελευθερωθούν και οι Τούρκοι»;
Εφόσον αυτό δε μπορεί να είναι η απάντηση, τα πράγματα έφτασαν στο σημείο να πιέζουν τον καθένα να διαλέξει ανάμεσα σε δύο πλευρές, που βρίσκονται σε ένα ανταγωνισμό ανάμεσά τους με απεριόριστη βία. Και η επιλογή πλευρών περιορίστηκε στους Τούρκους και τους Κούρδους…
Εμείς δεν υπάρχουμε σε αυτό το δίλημμα ή για την ακρίβεια, για εμάς τέτοιο δίλημμα δεν υφίσταται.
Δε δίνουμε δεκάρα για το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος, του καπιταλισμού, της δικτατορίας της αστικής τάξης, μας φωνάζουν «Προδόοοοτες».
Δεν είμαστε επίσης στην ίδια πλευρά με όσους λένε «ό,τι κι αν πράξουμε, πρέπει να μας υποστηρίζετε μιας και αντιπροσωπεύουμε ένα καταπιεζόμενο έθνος».
Πρέπει να γίνει γνωστό ότι ο αριθμός των ανθρώπων που θέλουν να ξεπεράσουν αυτή την παγίδα αυξάνεται. Η βόμβα στην Άγκυρα δεν αύξησε τον αριθμό όσων επιλέγουν τη μία ή την άλλη πλευρά, αλλά τον αριθμό όσων κινούνται έξω από αυτήν την «πόλωση». Η μάχη ενάντια στην κυβέρνηση εντείνεται, το ίδιο και η μάχη ενάντια στο δικαίωμα για «αντίποινα» ενάντια στο λαό!
Και ασφαλώς, υπάρχει η ανάγκη να διαλέξει κανείς πλευρά. Μία άλλη.
Δε θα μπορούσε κανείς πραγματικός επαναστάτης να συμφωνήσει με τη βομβιστική ενέργεια της 13ης του Μάρτη στην Άγκυρα, την ευθύνη της οποίας ανέλαβε η Κουρδική οργάνωση: «Τα γεράκια του Κουρδιστάν». Λέγεται, χωρίς να μπορούμε να διαβεβαιώσουμε, ότι η οργάνωση αυτή είναι διάσπαση του ίδιου του ΡΚΚ, η οποία διαφωνούσε στην τακτική, που κρατούσε το ΡΚΚ απέναντι στον Ερντογάν. Και η πραγματικότητα είναι ότι πολλά θα μπορούσε να πει κανείς για την πολιτική στάση του ΡΚΚ απέναντι στην κυβέρνηση του Ερντογάν και στον ίδιο τον Ερντογάν, τις διακυμάνσεις στις σχέσεις τους. Το Επαναστατικό Κίνημα, όμως, από πολύ νωρίς ξεκαθάρισε τους λογαριασμούς του με τέτοιες μορφές πάλης, οι οποίες, τελικά, γίνονται και άλλοθι για την πολιτική των αντιπάλων του, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να τις αξιοποιήσει σε βάρος του Επαναστατικού Κινήματος, όπως τις αξιοποιεί και σήμερα η κυβέρνηση Ερντογάν. Επίσης δε μπορούμε να είμαστε σίγουροι, παρά το γεγονός ότι η συγκεκριμένη οργάνωση ανέλαβε την ευθύνη, από πού ακριβώς ξεκίνησε και πως κατέληξε να πραγματοποιηθεί αυτή η βομβιστική ενέργεια και μάλιστα σ’ ένα μέρος της Άγκυρας, που είναι ιδιαίτερα προστατευμένο, και σε μια στιγμή, που ο Ερντογάν αναζητούσε ισχυρό επιχείρημα για να δικαιολογήσει τη στάση του απέναντι στους Κούρδους και ειδικά με όσα κάνει στις Νοτιοανατολικές περιοχές, όπου κατοικούν Κούρδοι και όπου οι στρατιωτικές δυνάμεις της Τουρκίας, στην κυριολεξία, δεν έχουν αφήσει «πέτρα πάνω στην πέτρα» στις κατοικημένες περιοχές των Κούρδων, προβαίνοντας σε βομβαρδισμούς και προκαλώντας πολλούς θανάτους στους Κούρδους αντάρτες και κυρίως στον άμαχο πληθυσμό. Το τελικό αποτέλεσμα είναι οι εκτεταμένες καταστροφές. Παράλληλα ο Ερντογάν επιδίδεται σε βομβαρδισμούς Κούρδων σε γειτονικά κράτη. Το βέβαιο είναι ότι ανάμεσα στον Κουρδικό λαό επικρατεί οργή για την πολιτική του Ερντογάν, ο οποίος, αυτήν τη στιγμή, τουλάχιστον, επιχειρεί να ξεκαθαρίσει προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί καμία συζήτηση γύρω από το Κουρδικό ζήτημα, το θεωρεί κλειστό και τελειωμένο, ένα ζήτημα, το οποίο έτσι κι αλλιώς υπάρχει για την Τουρκία μια και στην ίδια την Τουρκία ζουν πολλά εκατομμύρια Κούρδων, ανεξάρτητα από το τι γίνεται σε γειτονικές χώρες και ανεξάρτητα από το πώς θα μπορούσε να εξελιχτεί σε συνάρτηση με τους σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή και με την πολιτική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Και η οργή, συσσωρευμένη τόσα και τόσα χρόνια μπορεί να εκφραστεί και με ενέργειες, σαφώς καταδικαστέες, που επί της ουσίας ευνοούν και διευκολύνουν τον αντίπαλο. Η Ιστορία δε στερείται ανάλογων γεγονότων. Ο Ερντογάν ποτέ δεν ξέφυγε από το να εφαρμόζει μια πολιτική ανοιχτής τρομοκρατίας απέναντι στον Κουρδικό λαό. Το γεγονός αυτό προκαλεί οπωσδήποτε την οργή του Κουρδικού λαού. Αυτήν τη στιγμή, πέρα από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, έχει φτάσει στο να απολύει πανεπιστημιακούς δασκάλους και ερευνητές από τα πανεπιστήμια της Τουρκίας, που εξέφρασαν την αντίθεσή τους στην πολιτική βίας του Ερντογάν (η «Νέα Σπορά» δημοσίευσε το κείμενο διαμαρτυρίας των ακαδημαϊκών δασκάλων και ερευνητών), να απολύει υπαλλήλους του δημοσίου, δασκάλους από τα σχολεία, να στερεί τη βουλευτική ασυλία σε βουλευτές, να κλείνει εφημερίδες, να φυλακίζει δημοσιογράφους, να εκδιώκει δικαστικούς, να διαλύει διαδηλώσεις, να συλλαμβάνει διαδηλωτές, γενικότερα επιδιώκει μέσα από την τρομοκρατία να κλείσει κάθε χαραμάδα αλληλεγγύης προς τον Κουρδικό λαό και διαμαρτυρίας για τη γενικότερη πολιτική τρομοκρατίας που εφαρμόζει, συζήτησης γύρω από το Κουρδικό ζήτημα. Είναι φανερό ότι στην πολιτική του Ερντογάν συνυπολογίζονται και τα όσα συμβαίνουν σχετικά με τους Κούρδους στο Ιράκ και στη Συρία. Αυτό είναι το ένα θέμα. Το δεύτερο θέμα είναι η τοποθέτηση, που επιχειρεί ο Κεμάλ Εκουγιάν. Μια τοποθέτηση που δεν αναφέρεται μόνο στο επίπεδο των «κορυφών», αν και γι’ αυτό το ζήτημα θα μπορούσε κανείς να συζητήσει για τον τρόπο που τίθεται. Επεκτείνεται, εκ των πραγμάτων και εκ των συνδέσεων που επιχειρεί, και στους λαούς. Εκ των πραγμάτων θέτει το εθνικό ζήτημα επί τάπητος. Επιχειρεί, επίσης, να τοποθετήσει και το κοσμικό ζήτημα που ταλανίζει την Τουρκία αλλά και το ταξικό ζήτημα μέσα από το οποίο προσβλέπει στη συνολική κοινωνική απελευθέρωση τόσο του Τούρκικου όσο και του Κουρδικού λαού. Αναρωτιέται, ταυτόχρονα, «τι είδους Τουρκία;» θα πρέπει να θέλει το Επαναστατικό Κίνημα; Πλην, όμως, δεν έχουμε σαφείς απαντήσεις από την τοποθέτηση του Κεμάλ Οκουγιάν σε σημαντικά ζητήματα. Ενώ εκτοξεύει κατηγορίες τόσο για τη στάση του Ερντογάν απέναντι στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ όσο και για τη στάση του ΡΚΚ απέναντι στις ΗΠΑ δεν τολμάει να θέσει θέμα απομάκρυνσης της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ. Την ίδια στιγμή, ενώ το Κουρδικό ζήτημα είναι στην ημερήσια διάταξη η εντύπωση που αφήνει να διαφανεί ο Κεμάλ Οκουγιάν είναι ότι το παραπέμπει στην απάντηση του ερωτήματος «τι είδους Τουρκία;». Δηλαδή, καπιταλιστική ή σοσιαλιστική; Διαφορετικά προς τι η αναφορά του στους «νόμους της αγοράς», στον «καπιταλισμό», στο «βασικό ζήτημα»; Δείχνει να υποτιμάει και αυτός με τη σειρά του ότι και στο στάδιο του ιμπεριαλισμού δεν είναι δυνατό να υποτιμούνται ή να αγνοούνται ζητήματα, που άπτονται του εθνικού προβλήματος. Τουλάχιστον αυτήν την παρακαταθήκη μας κληρονόμησαν οι Κλασσικοί μας. Και κάτι περισσότερο. Ο Β. Ι. Λένιν μας υποδεικνύει ότι οι Κομμουνιστές δε μπορεί να ανέχονται την καταπίεση ενός έθνους από ένα άλλο έθνος και σ’ αυτό το ζήτημα μας υπενθυμίζει ότι οι Κομμουνιστές πρέπει να τοποθετούνται «όχι με αόριστες γενικές φράσεις, όχι με χωρίς περιεχόμενο επαγγελίες, όχι με τη μορφή “αναβολής” του ζητήματος ως το σοσιαλισμό, αλλά με ένα καθαρό και με ακρίβεια διατυπωμένο πολιτικό πρόγραμμα (…)»(Β. Ι. Λένιν, Άπαντα, Τόμος 27, σελ. 260). Τέλος προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι δε μπορεί να διακρίνει τη συστηματική κρατική βία ενάντια στον Κουρδικό λαό, στην οποία επιδίδεται το Τουρκικό κράτος από τις καταδικαστέες επιθέσεις των «Γερακιών του Κουρδιστάν» και καταλήγει σε μια «εξίσωση», που, κατά τη γνώμη μας, δε βοηθάει στην επίλυση του Κουρδικού ζητήματος.
*Είχαν γραφτεί αυτές οι γραμμές, όταν εκδηλώθηκε νέα βομβιστική ενέργεια, απόλυτα – και πάλι, καταδικαστέα, αυτήν τη φορά στην Κωνσταντινούπολη. Η ευθύνη αποδίδεται, κατ’ αρχήν, στον ISIS.
COMMENTS