Σε άρθρο της στις 25.2.2016 υπό τον τίτλο «Με το αέριο των ΗΠΑ, η Ευρώπη αναζητά την απόδραση από το σφιχτό εναγκαλισμό της Ρωσίας» η Wall Street Journal αναφέρει τα παρακάτω:
«Όπως το σχιστολιθικό φυσικό αέριο ήταν ένα παιχνίδι αλλαγής των ΗΠΑ (Σ.Σ. εννοεί: της πολιτικής των ΗΠΑ), οι αμερικανικές εξαγωγές φυσικού αερίου θα μπορούσε να είναι ένα παιχνίδι αλλαγής και για την Ευρώπη (δήλωση του Maroš Šefčovič, επικεφαλής ενέργειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης). Πολλοί στην Ευρώπη βλέπουν την είσοδο των ΗΠΑ στην αγορά, ως μέρος μιας ευρύτερης προσπάθειας να αμφισβητηθεί η ρωσική κυριαρχία του ενεργειακού εφοδιασμού και των τιμών σε αυτό το μέρος του κόσμου. Η Μόσχα έχει εδώ και χρόνια χρησιμοποιήσει τα γιγαντιαία ενεργειακά της αποθέματα ως στρατηγικό εργαλείο για την επιρροή σε πρώην δορυφορικές χώρες (Σ.Σ. κατά την WSJ), όπως η Λιθουανία, μια από τις χώρες στις παρυφές της Ρωσίας, που βλέπουν τώρα την ευκαιρία να ξεφύγουν. Κάποιοι οικοδομούν την ικανότητα να χειριστούν το διά θαλάσσης υγροποιημένο φυσικό αέριο, συμπεριλαμβανομένης της Πολωνίας, η οποία άνοιξε το πρώτο τερματικό εισαγωγής το περασμένο έτος. Στη Βουλγαρία, η οποία αγοράζει περίπου το 90% του φυσικού αερίου της από τη Ρωσία, ο πρωθυπουργός Μπόικο Μπορίσοφ δήλωσε τον περασμένο μήνα ότι οι παραδόσεις φυσικού αερίου των ΗΠΑ θα μπορούσε να φτάσει μέσω των ελληνικών εγκαταστάσεων υγροποιημένου φυσικού αερίου, «αν θέλει ο Θεός».
Την ίδια μέρα το ρωσικό ειδησεογραφικό πρακτορείο ria novosti, μετέδωσε τις δηλώσεις του Διοικητή των αμερικανικών δυνάμεων στην Ευρώπη, στρατηγού Phillip Breedlove, ο οποίος από την Ουάσιγκτον δήλωσε ότι «οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να πολεμήσουν και να κερδίσουν τη Ρωσία στην Ευρώπη, εάν είναι απαραίτητο», κατά τη συνεδρίαση της Επιτροπής Ενόπλων Υπηρεσιών της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, όπου θα συζητούνταν μέτρα κατά της «ρωσικής επιθετικότητας» στην Ευρώπη. Νωρίτερα, είχε δημοσιευτεί η ενημερωμένη στρατηγική της EUCOM για την Ευρώπη, η οποία έθετε ως κορυφαία προτεραιότητά της την «αποτροπή της ρωσικής επιθετικότητας».
Τα παραπάνω, είναι μόνο ένα τμήμα των όσων εξελίσσονται το τελευταίο διάστημα στο πλαίσιο του σφοδρού ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και σχεδιασμών που περιλαμβάνουν και τη χώρα μας.
Σε αυτό το σημείο, πρέπει να τονίσουμε ότι οι ΗΠΑ, ενώ κατηγορούν τη Ρωσία για «επιθετικότητα», είναι οι ίδιες που διεξάγουν μια εξόχως επιθετική πολιτική ενάντια στη Ρωσία, με πολλαπλούς στόχους και κινούμενη σε όλα τα επίπεδα, την οποία έχουμε θίξει εν μέρει σε προηγούμενα άρθρα μας.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία και τη Συρία, η δημιουργία στρατιωτικών υποδομών και η εγκατάσταση στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στις αποσχισθείσες πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες στα σύνορα της Ρωσίας είναι μέρος αυτής της επιθετικής πολιτικής των ΗΠΑ. Αποκαλύφθηκε ότι ο παραπάνω σχεδιασμός ήταν η αιτία, όπου με πρόσχημα την προσφυγική κρίση, έφερε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, το μοναδικό θαλάσσιο δίαυλο ανεφοδιασμού των δυνάμεων της Ρωσίας στη Συρία.
Στα παραπάνω εντάσσεται και ο πόλεμος των τιμών του πετρελαίου και φυσικού αερίου, με το στόχο να «γονατίσουν» τη ρωσική οικονομία. Ο στόχος, διατυπώνεται πλέον ανοιχτά, χωρίς να φέρνει μέχρι στιγμής τα επιθυμητά αποτελέσματα. Σύμφωνα με το Bloomberg θα απαιτηθούν ακόμα τρία χρόνια με τις τιμές να κρατούνται σε αυτά τα χαμηλά επίπεδα ώστε να οδηγηθεί η Ρωσία σε χρεοκοπία, πράγμα, που, φυσικά, δεν είναι καθόλου εύκολο να συμβεί, δεδομένου ότι ταυτόχρονα πλήττονται και κράτη στενά δεμένα με τις ΗΠΑ, αλλά και οι ίδιες οι ΗΠΑ.
Είναι γνωστό ότι η στρατηγική των ΗΠΑ φτάνει μέχρι των σχεδίων διάλυσης της Ρωσίας, πράγμα που το έχουμε θίξει σε παλαιότερα άρθρα μας, μέσω της οποίας θα επιτευχθεί και η ακύρωση της προοπτικής της ανασύστασης της Σοβιετικής Ένωσης. Ταυτόχρονα, ζωτικής σημασίας ζήτημα για τις ΗΠΑ είναι και η απομάκρυνση χωρών, πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών, από τη ρωσική επιρροή, ζήτημα που με τη σειρά του θέτει επί τάπητος την επίτευξη της εξάρτησης των παραπάνω χωρών από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το παραπάνω δεν είναι ένα απλό ζήτημα, δεδομένου ότι οικονομικά και στρατιωτικά αυτές οι χώρες για αιώνες είχαν ισχυρούς δεσμούς με τη Ρωσία. Υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας. Παρά τις προσπάθειες που επεκράτησαν μετά την αντεπανάσταση η σοσιαλιστική μνήμη κάθε άλλο παρά έχει σβήσει. Αυτό αποδείχτηκε από τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Ισχύει και για την ίδια τη Ρωσία.
Αυτή η αντίφαση ερμηνεύει τη σκληρή φύση των κυβερνήσεων, που εγκαταστάθηκαν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που παλινόρθωσαν τον καπιταλισμό, αναβιώνοντας ταυτόχρονα ότι πιο αντιδραστικό, νομιμοποιώντας το φασισμό και προβαίνοντας σε απαγόρευση σε πολλές χώρες της δράσης των Κομμουνιστικών Κομμάτων, δείχνοντας σε τελική ανάλυση τι εκπροσωπούσαν οι δυνάμεις τις οποίες αντιπάλευε η ΕΣΣΔ στο εσωτερικό της, ανεξάρτητα από το εάν ανήκαν ή δεν ανήκαν στο ΚΚΣΕ, και τις οποίες αγκάλιασαν και βοήθησαν να αναδειχτούν σε εξουσία οι ΗΠΑ και τα καπιταλιστικά κράτη της Δυτικής Ευρώπης. Είναι κυβερνήσεις που ανέλαβαν να μεταμορφώσουν βίαια τις χώρες τους μέσω της καταστροφής των σοσιαλιστικών υποδομών, να προωθήσουν την πρόσδεση με τη Δύση.
Υπενθυμίζουμε επίσης ότι και η Ρωσική αστική τάξη είχε συναινέσει στη διάλυση της ΕΣΣΔ, ως αναγκαία ενέργεια που θα εξασφάλιζε την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Ρωσία και θα έθετε ανυπέρβλητα εμπόδια στο Κομμουνιστικό Κίνημα των λαών της πρώην ΕΣΣΔ. Την εκμετάλλευση της σοσιαλιστικής μνήμης, επιδιώκει σήμερα η ίδια Ρωσική ελίτ, ως σκαλοπάτι για την επανάκτηση του χαμένου χώρου της κάνοντας τον Πούτιν να μιλάει για τη «μεγαλύτερη τραγωδία», που αποτέλεσε η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και θρασύτατα να την αποδίδει στον Β. Ι. Λένιν.
Είναι, επίσης, χαρακτηριστικά τα γεγονότα τις προηγούμενες μέρες στη Σερβία. Η Γιουγκοσλαβία, θυμίζουμε, ότι ηγούνταν του Κινήματος των «Αδεσμεύτων Χωρών», υπέστη ιμπεριαλιστική επέμβαση, που οδήγησε στη διάλυσή της, με πρωταγωνιστικό το ρόλο της Γερμανίας και των ΗΠΑ.
Η αστική της τάξη ηττημένη στον πόλεμο αναγκάστηκε να αλλάξει γεωπολιτικό προσανατολισμό στρεφόμενη πλέον προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ μετά την ανατροπή του Μιλόσεβιτς. Παρά το ότι μέχρι σήμερα η πολιτική του ΝΑΤΟ είχε εξαιρέσει τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας από την πολιτική της ένταξης στη συμμαχία, οι ανάγκες της αντιπαράθεσης των ΗΠΑ με τη Ρωσία αλλάζουν τα δεδομένα.
Ο Σέρβος πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να υπογράψει συμφωνία «υλικοτεχνικής υποστήριξης» με το ΝΑΤΟ, κάνοντας ένα αποφασιστικό βήμα στην κατεύθυνση της πρόσδεσης της χώρας σε αυτό, πυροδοτώντας ένα σφοδρό κίνημα διαδηλώσεων στο Βελιγράδι, όπου οι διαδηλωτές, κρατώντας ρωσικές σημαίες, απαίτησαν τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος πάνω στο νόμο αλλά και για τη προσέγγιση της Σερβίας με το ΝΑΤΟ, μέχρι τις 27 Μάρτη.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι οι «μνήμες» σε αυτή την περίπτωση, δεν αφορούν υποχρεωτικά μόνο την περίοδο του σοσιαλισμού, καθώς οι δεσμοί των δύο χωρών ήταν πολύ ισχυροί από την εποχή της ανεξαρτησίας της Σερβίας. Ταυτόχρονα, το μίσος του λαού για το ΝΑΤΟ είναι πολύ ισχυρό, δεδομένων των βομβαρδισμών του 1999, ώστε σύμφωνα με πληροφορίες, στις δημοσκοπήσεις το αντιΝΑΤΟικό ρεύμα υπολογίζεται σε 60-80%!
Η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Maria Zakharova σχολίασε δεικτικά: “Νομίζω ότι αυτό είναι ένα ιδιαίτερο είδος της ταπείνωσης (Σ.Σ. του ΝΑΤΟ προς τη Σερβία),το οποίο επιχειρεί να επιβάλει το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης», όταν αναγκάζουν τα θύματά τους να τους αγαπούν και να παραδεχτούν δημόσια ότι θέλουν να είναι μαζί τους”.
Αντίστοιχη η κατάσταση επικρατεί και στη Βουλγαρία. Με την κυβέρνηση να παραχωρεί μόλις πρόσφατα τον εναέριο χώρο της –όπως και η Ρουμανία- στη «φύλαξη» του ΝΑΤΟ από τη Ρωσία, έχει ταυτόχρονα να επιλύσει το πρόβλημα της συντήρησης του στρατιωτικού της εξοπλισμού, η πλειονότητα του οποίου προέρχεται από τη σοβιετική εποχή, κατά συνέπεια είναι υποχρεωμένη να απευθύνεται στη Ρωσία για τη συντήρησή του. Οι προσπάθειες να την παρακάμψει με τη συνεργασία της Πολωνίας, όπως αυτή για τη συντήρηση των αεροσκαφών της, προκάλεσε την αντίδραση της Ρωσίας.
Η κυβέρνηση Μπορίσοφ, τόσο διεφθαρμένη ώστε να τον έχουν αποκαλέσει «Βούλγαρο Αλ Καπόνε», έχει αναδειχτεί σε βασικό παίκτη της αντιρωσικής εκστρατείας που διεξάγουν οι ΗΠΑ παρά τους στενούς ιστορικούς δεσμούς των λαών των δύο χωρών. Με το αζημίωτο φυσικά. Πρόσφατα, η δημοσιογράφος Mariya Petkova με ένα μακροσκελές άρθρο της, αποκάλυψε τις τεράστιες συναλλαγές της χώρας με τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αλλά και τις ΗΠΑ, στην πώληση στρατιωτικού εξοπλισμού αξίας περίπου 500 εκ. δολαρίων, τα οποία μέσω της Σαουδικής Αραβίας προωθήθηκαν στη Συρία για να εξοπλίσουν τις τζιχαντιστικές οργανώσεις.
Πρόκειται για εξοπλισμό Σοβιετικού τύπου, στον οποίο είναι εξοικειωμένες στη χρήση οι ένοπλες ομάδες που δρουν στην περιοχή. Υπενθυμίζουμε ότι η Βουλγαρία δεν είναι μόνο μέλος και του ΝΑΤΟ, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατά συνέπεια, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτά συμβαίνουν εν αγνοία της.
Βάση άλλων δημοσιευμάτων, όταν η Χεζμπολάχ έστειλε μια ομάδα στη Βουλγαρία για να πληροφορηθεί για τη διακίνηση αυτή, ένα λεωφορείο Ισραηλινών παραθεριστών έγινε αντικείμενο μιας επίθεσης στη Μπουργκάς, προκαλώντας 32 τραυματίες. Αμέσως, οι Μπέντζαμιν Νετανιάχου και Μπόικο Μπορίσοφ κατηγόρησαν τη Λιβανέζικη οργάνωση, ενώ τα ατλαντικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μετέδωσαν πολλές κατηγορίες κατά του φερόμενου ως βομβιστή αυτοκτονίας της Χεζμπολάχ. Μόλις προχθές εξάλλου, το Λαικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, ανακοίνωσε τη δολοφονία του Omar Nayef Zayed, στελέχους της οργάνωσης στην πρεσβεία της Παλαιστίνης στη Σόφια.
Η Αλβανία, η οποία επίσης συγκαταλέγεται στα «κράτη ανανήψαντες», πρόσφατα υπέγραψε συμφωνία φιλοξενίας στο έδαφος της χώρας των 2000 Ιρανών αντικαθεστωτικών της οργάνωσης «Μουτζαχεντίν Αλ Χάλκ», οργάνωσης στην οποία οι ΗΠΑ, βασίζονται στην ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος και η οποία μέχρι σήμερα φιλοξενούνταν σε αμερικανικό στρατόπεδο στο Ιράκ.
Όλα τα παραπάνω συγκλίνουν σε μια συγκεκριμένη γεωστρατηγική πολιτική εκ μέρους των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία εφαρμοζόταν πριν από τα γεγονότα στην Ουκρανία, η οποία αποτελεί και το «κλειδί» της ευόδωσης των προσπαθειών των ΗΠΑ, ήδη από την εποχή του Μπζεζίνσκι. Αξίζει να σημειώσουμε ότι την ίδια με τους αμερικανούς θέση κατέχει και στην οπτική του Νταβούτογλου, το «στρατηγικό βάθος» της Τουρκίας, το οποίο θεωρείται κλειδί στην οριστική ανάσχεση της Ρωσίας.
Η κυβέρνηση που προέκυψε στην Ουκρανία μετά το Μειντάν, επίσης αντιλαμβάνεται ότι η επιβίωσή της εξαρτάται από την ήττα της ρωσικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή, ενώ το Ιράν έχει αποκαλύψει ότι η Ουκρανία αποστέλλει όπλα στη Συρία μέσω της Γερμανίας ήδη από το 2011.
Μεταφερόμενοι ανατολικότερα, η Ρωσία ενισχύει τη στρατιωτική βάση της στην Αρμενία, τη μοναδική χώρα στην οποία διατηρεί παρουσία στον Καύκασο, μετά την απειλή εισβολής της Τουρκίας και Σαουδικής Αραβίας στη Συρία. Αξίζει να αναφέρουμε ότι οι απειλές του Αζερμπαιτζάν να αναζωπυρώσουν τον παγωμένο πόλεμο του Ναγκόρνο Καραμπάχ, έχουν πυκνώσει τους τελευταίους μήνες. Παρ’ όλα αυτά, το Αζερμπαϊτζάν αντιμετωπίζει πολύ μεγάλα προβλήματα από την πτώση της τιμής του πετρελαίου, αναγκαζόμενο να απευθυνθεί στη Ρωσία και το Ιράν.
Η Τουρκία, η οποία διατηρεί καλές σχέσεις με το Αζερμπαϊτζάν ήδη από τις αρχές του 90’, όταν αποτέλεσε το βασικό χρηματοδότη της χώρας κατά τη διάρκεια του πολέμου με την Αρμενία, από την περίοδο της πρωθυπουργίας του Τουρκούτ Οζάλ, έχει θέσει βασικό στόχο της εξωτερικής της πολιτικής την προσέγγιση των χωρών της Κεντρικής Ασίας, η οποία επίσης «τεκμηριώνεται» θεωρητικά στο πόνημα του Νταβούτογλου, ως ύψιστης σημασίας στόχος για τον εξοβελισμό της ρωσικής επιρροής και την ανάδειξη της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη.
Αυτό τον ρόλο της απέδωσαν σιωπηρά οι ΗΠΑ τα προηγούμενα χρόνια, αξιοποιώντας την στην περικύκλωση της Ρωσίας και προτού ο παράγοντας της Κίνας ανατρέψει τους παραπάνω σχεδιασμούς. Η κρίση στις Ρωσοτουρκικές σχέσεις έχουν σοβαρό αντίκτυπο τόσο στην οικονομία της Τουρκίας, όσο και στη δυνατότητά της να παρεμβαίνει στην κεντρική Ασία τον Καύκασο και τη Μέση Ανατολή.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι η προωθούμενη ανάπτυξη των χερσαίων συγκοινωνιών και κύρια των σιδηροδρόμων, την οποία υλοποιούν η Κίνα, η Ρωσία σε συνεργασία και με άλλες χώρες, θέτει ως στόχο μέσα στα επόμενα χρόνια, μέσω της κατασκευής γραμμών ταχείας μεταφοράς, τη δυνατότητα να μεταφέρονται τα εμπορεύματα από την Κίνα στην Κεντρική Ευρώπη με κέντρο τη Γερμανία, μέσω Ρωσίας και Πολωνίας, σε 10 ημέρες, αντί των 40 που ήθελαν δια της θαλάσσιας οδού. Αντίστοιχα σχέδια υπάρχουν και για τη Κεντρική και Νότια Ασία, κίνηση που αμφισβητεί ευθέως την παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι φωνές εντός των ΗΠΑ που ζητούν μια πιο επιθετική πολιτική ενάντια στη Ρωσία ασκώντας κριτική στον Ομπάμα, με αφορμή τη στάση του στη Μέση Ανατολή, υπολογίζουν στην ανατροπή που συντελείται στο γεωπολιτικό πεδίο. Αυτή η ανατροπή που θα συντελεστεί εφόσον τελικά επιτευχθεί, θα αναγκάσει τις ΗΠΑ στο να αλλάξουν το στρατιωτικό τους δόγμα, το οποίο είναι κατά βάση ένα «δόγμα θαλάσσης», βασιζόμενο στη στρατηγική σκέψη του ναύαρχου Mahan, βάση του οποίου σκοπός ήταν ο αποκλεισμός της Ρωσίας από τις «θερμές θάλασσες». Υποχρεωτικά λοιπόν οι ΗΠΑ θα επανέλθουν σε μια πολύ πιο επιθετική πολιτική, βλέποντας στο βάθος τον κίνδυνο να εξοβελιστούν τελείως από Ευρώπη και Ασία.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι το πεδίο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνιστών διευρύνεται. Με ευθύνη κύρια των ΗΠΑ ολόκληρη η «μεθόριος» με τη Ρωσία, ξεκινώντας από τις Βαλτικές χώρες, τα Βαλκάνια, τη Μέση ανατολή, τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία, έχει μετατραπεί σε χώρο «αποστείρωσης» της Ρωσίας πρώτα και κύρια. Αυτό είναι και το «Δακτυλίδι της φωτιάς», που έχει εμπλακεί και η χώρα μας.
Όλα τα παραπάνω πρέπει να αποτελούν πεδίο ανάλυσης, ώστε η παρακολούθηση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων να λαμβάνεται υπόψη από τα Κομμουνιστικά Κόμματα στη διαμόρφωση της πολιτικής τους. Κατά συνέπεια ο αγώνας ενάντια στο ΝΑΤΟ, αποκτά ιδιαίτερη σημασία σήμερα και πολύ περισσότερο για τη χώρα μας, η οποία είναι μέρος του δακτυλιδιού απομόνωσης της Ρωσίας, μετέχει στην υλοποίηση των σχεδιασμών των ΗΠΑ και μέσω των αστικών κομμάτων, επιδιώκει ενεργότερη συμμετοχή σε αυτούς. Τα ίδια τα αστικά κόμματα, αποκρύπτουν το εύρος των υποχρεώσεων που αναλαμβάνει η χώρα μας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ στην περιοχή της Μεσογείου, ως βασικό στήριγμα του Ισραήλ. Οι άξονες αυτοί που δημιουργούνται με τη συμμετοχή της χώρας μας θα έχουν άμεσες επιπτώσεις στο Κυπριακό ζήτημα και στο καθεστώς του Αιγαίου. Στην ίδια της την εδαφική ακεραιότητα και εθνική ανεξαρτησία.
Είναι επιτακτική η ανάγκη να δυναμώσει το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, θέμα που αφορά το σύνολο των λαών της Ευρώπης και μπορεί να αποτελέσει βασικό συστατικό πολιτικής που θα επιδράσει και στην αναγέννηση του Κομμουνιστικού Κινήματος. Το Κόμμα μας, οφείλει να αναγνωρίσει τις αρνητικές συνέπειες που έφερε στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα ο εξοβελισμός της αντιιμπεριαλιστικής πάλης από το πρόγραμμα του Κόμματος, θέση που αντί να φέρει το σοσιαλισμό πιο κοντά, τον απομακρύνει περισσότερο.
Απαιτούνται επίσης πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση του συντονισμού των Κομμουνιστικών Κομμάτων και κινημάτων στη βάση της ανάπτυξης μιας πλατιάς καμπάνιας ενάντια στο ΝΑΤΟ, την επιθετική του επέκταση και τους ιμπεριαλιστικούς του σχεδιασμούς. Το ίδιο ακριβώς απαιτείται και για την αποδέσμευση της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
COMMENTS