Όπου βρεθείς και όπου σταθείς στη χώρα μας δεν ακούς τίποτα άλλο παρά συζητήσεις για το προσφυγικό πρόβλημα. Και υπάρχει μια κοινή διαπίστωση. Ότι τελικά οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θα μας φορτώσουν τους πρόσφυγες, αφού κάνουν ό,τι μπορούν για να δυσκολέψουν τη μετακίνησή τους στις χώρες προορισμού, που επιθυμούν οι ίδιοι. Ήδη μόλις χθες η Γερμανία δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο τις προϋποθέσεις χορήγησης ασύλου.
Από την άλλη μεριά η πρωτοβουλία της Αυστρίας για τη συνάντηση των Βαλκανικών χωρών για την αντιμετώπιση των προσφυγικών ροών αλλά και οι τοποθετήσεις και οι ενέργειες των χωρών του Βίσεγκραντ δε μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι βρίσκει την έντονη αντίθεση των κυρίαρχων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρά τις φραστικές διαφοροποιήσεις.
Στην πρόσφατη επίσκεψη του πρωθυπουργού της Γαλλίας στη Γερμανία λέγεται ότι έγινε ρητά καθαρό από την πλευρά της Γαλλίας ότι δε μπορεί να δεχτεί άλλους πρόσφυγες. Την ίδια στιγμή η Γερμανία, όπως ήδη αναφέραμε δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη χορήγηση ασύλου στους πρόσφυγες.
Όλες αυτές οι αντιθέσεις που παρουσιάζονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν μεν αντικειμενική βάση, γιατί αυτό το τεράστιο πρόβλημα, αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αντιδραστικών καθεστώτων της περιοχής, δεν επιλύεται απλώς με τον επιμερισμό των προσφύγων, αλλά, ταυτόχρονα κρύβει δε και μεγάλες δόσεις υποκρισίας.
Η πρωτοβουλία της Αυστρίας, που παρουσιάστηκε ως ενέργεια που θύμιζε την εποχή της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, δε μπορεί να πει κανείς ότι θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί εάν δεν είχε την ανοχή των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πολλοί πολιτικοί σχολιαστές προχωράνε ακόμη περισσότερο στην κριτική τους. Θεωρούν ότι η Αυστρία ενθαρρύνεται από αυτές τις δυνάμεις, γιατί έτσι προωθείται de facto ο εγκλωβισμός των προσφύγων στη χώρα μας.
Για να έχουν υπόψη οι αναγνώστες μας το ρόλο ορισμένων Βαλκανικών χωρών από αυτές, που βρέθηκαν στη συνάντηση, που προκάλεσε η Αυστρία, θα φέρουμε το παράδειγμα της Βουλγαρίας. Η χώρα αυτή είναι μία από τις χώρες, που μέσα από αυτήν προωθείται ο εξοπλισμός, και μέσω Τουρκίας, στον ISIS και στις αντικαθεστωτικές οργανώσεις, που πολεμούν ενάντια στην κυβέρνηση του Άσαντ στη Συρία.
Από την άλλη θα θυμίσουμε την πρωτοβουλία της Γερμανίας για τη συνάντηση που πραγματοποίησε προ καιρού με τις Βαλκανικές χώρες, όπου εξαιρέθηκε η χώρα μας, όπως και στην πρόσφατη συνάντηση της Αυστρίας με τις αντίστοιχες Βαλκανικές χώρες, προκειμένου να προωθήσει την πολιτική της και να δημιουργήσει τη δική της ζώνη επιρροής στην ενδοχώρα της Βαλκανικής χερσονήσου. Παράλληλες κινήσεις. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ισχυριστεί ότι οι κινήσεις αυτές είναι τυχαίες και ότι η Αυστρία δεν έχει τη σιωπηλή ενθάρρυνση της Γερμανίας για να πάψει να δέχεται άλλους πρόσφυγες όχι μόνο η Αυστρία αλλά και η Γερμανία;
Όλες οι δηλώσεις για το κλείσιμο των συνόρων, ότι αποτελεί «τη ντροπή της Ενωμένης Ευρώπης» ενέχουν, κατά προέκταση, μεγάλη δόση υποκρισίας. Πέρα, όμως, από αυτό το γεγονός πρέπει να σημειώσουμε ότι το προσφυγικό πρόβλημα, ταυτόχρονα, αναδεικνύει και τον αντιδραστικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι από τους δράστες, που δημιούργησαν το προσφυγικό πρόβλημα.
Βέβαια ακούγονται πάρα πολλά. Ακόμη και ότι η δημιουργία του προσφυγικού προβλήματος ήταν μια προδιαγραμμένη ενέργεια των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, με πρώτες τις ΗΠΑ, που προκειμένου να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή «φόρτωσε» τους πρόσφυγες στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με αυτόν τον τρόπο εξηγούν ορισμένοι πολιτικοί σχολιαστές και τη στάση της Τουρκίας, που επιδίδεται με την επίσημη κάλυψη της εκεί κυβέρνησης στην προώθηση των προσφύγων προς τη χώρα μας.
Ανεξάρτητα, όμως, από τα όσα λέγονται, στο τραπέζι έχουν μπει θέματα πολύ μεγάλης σημασίας, όπως είναι π.χ. οι απαιτήσεις της Τουρκίας σε σχέση με το Αιγαίο. Και κάτι πολύ σημαντικότερο τόσο για τη χώρα μας όσο και για την ευρύτερη περιοχή. Η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο νομιμοποιεί τις διεκδικήσεις της Τουρκίας, την ίδια στιγμή που η παράταξη των ναυτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ έχει μια ευρύτερη σημασία ως προς την αντιπαράθεση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στη Ρωσία και την παρουσία της στην Συρία και για τα όσα κρίνονται στη Μέση Ανατολή.
Το προσφυγικό πρόβλημα και από μόνο του αλλά και σαν αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία έρχεται να αποκαλύψει τις μεγάλες κινήσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή μας.
Και αυτό το γεγονός έχει γίνει, νομίζουμε, απολύτως κατανοητό από τον Ελληνικό λαό. Η στάση του Ελληνικού λαού απέναντι στους πρόσφυγες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, η αλληλεγγύη του στους αγώνες της μικρομεσαίας αγροτιάς, που για πρώτη φορά οι αγώνες αυτοί βρήκαν τη σχεδόν ολοκληρωτική αποδοχή του, δείχνουν τα δημοκρατικά αποθέματα του Ελληνικού και την πολιτική του ωριμότητα.
Στο πλαίσιο αυτό θεωρούμε ότι η πάλη των εργαζομένων και των μικρομεσαίων μικροαστικών στρωμάτων πρέπει να ενταθεί για την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Και εδώ η αυτοτελής δράση του ΚΚΕ για την πολιτική εμβάθυνση αυτής της κατεύθυνσης μέσα στις κοινωνικές δυνάμεις, που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, μέσα στην εργατική τάξη και τα μικρομεσαία μικροαστικά στρώματα είναι απολύτως αναγκαία. Το αίτημα της αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ και από κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό πρέπει να γίνει αίτημα τν λαϊκών μαζών στην κατεύθυνση της πρότασης που έχει καταθέσει η «Νέα Σπορά» με την αρθρογραφία της.
COMMENTS