Με την αυλαία της προεκλογικής περιόδου για την εκλογή προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να πέφτει σήμερα δε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι θα σταματήσουν και οι έντονες διεργασίες, που εκδηλώθηκαν το ίδιο χρονικό διάστημα για το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα της Νέας Δημοκρατίας.
Μέσα από μια παρατεταμένη περίοδο κρίσης, στην οποία μπήκε η Νέα Δημοκρατία μετά τις εκλογικές αποτυχίες του προηγούμενου έτους, με τη μεγάλη απώλεια ψήφων και τα εκλογικά ποσοστά του κόμματος κοντά στο ένα τέταρτο του εκλογικού σώματος, ο ιστορικός αυτός πυλώνας της αστικής πολιτικής στη χώρα μας και του δικομματισμού έφτασε να αντιμετωπίζει πολιτική και ιδεολογική κρίση ταυτότητας.
Η αναζήτηση νέας ηγεσίας, η οποία θα της επιτρέψει να επανέλθει ξανά στο πολιτικό προσκήνιο ξεπερνώντας την κρίση, σημαδεύτηκε από έντονες αντιθέσεις και οξύτατες αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της, σε σημείο που να θεωρείται σχεδόν επικείμενη μια διάσπαση, ενώ κορυφαία της στελέχη να διαπιστώνουν με θλίψη τη «κατάντια» του ιστορικού κόμματος και να απαιτείται η παρέμβαση «προσωπικοτήτων» για να κατευναστούν οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της.
Μέσα από τις εκλογικές αναβολές, που δεν δείχνουν τίποτα λιγότερο από το ότι δεν είχε επέλθει εκείνο τη σημείο ισορροπίας, στο οποίο θα μπορούσε να επιτευχθεί η ενότητα των αντιθέσεων στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, ενώ μετά τον πρώτο γύρο της αναμέτρησης να αναζητούνται οι εύθραυστες συμμαχίες των τάσεων και να καθορίζονται εκ νέου οι συσχετισμοί εντός του κόμματος, διαμορφώθηκαν τα δύο στρατόπεδα που στοιχίζονται πίσω από τους Βαγγέλη Μεϊμαράκη και Κυριάκο Μητσοτάκη.
Δύο υποψήφιοι πρόεδροι και δύο στρατόπεδα τα οποία εκφράζουν ουσιαστικά διαφορετικές προσεγγίσεις στην πολιτική του κόμματος, κυρίως σε σχέση με τη σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος, με τις διαφορές, όμως, να μην αφορούν τόσο στο βάθος των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων για το κράτος, την οικονομία και τις εργασιακές σχέσεις, τάσεις που ενώ δεν ταυτίζονται απολύτως, ταυτόχρονα δεν διαφέρουν και ριζικά η μια με την άλλη, πολύ περισσότερο κινούνται στην ίδια αντιλαϊκή ρότα.
Αφορά επίσης στην αναζήτηση της στάσης που θα κρατήσει το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας με το ΣΥΡΙΖΑ και την αντιπολιτευτική του τακτική, ζήτημα που δεν είναι καθόλου εύκολο στο να επιλυθεί, δεδομένου ότι η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση σαν κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αισθάνεται αφενός «δικαιωμένο» για τη μνημονιακή του πολιτική, μια «δικαίωση» που της χάρισε η πολιτική μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι, ενώ από την άλλη, να έχει χάσει τη μάχη της πολιτικής εξουσίας αναγκαζόμενη σε αναζήτηση τρόπου άσκησης αντιπολίτευσης σε μια πολιτική, η οποία βασικά είναι και δική της.
Με την πλευρά του Βαγγέλη Μεϊμαράκη με τον οποίο στοιχίζεται και η καραμανλική πτέρυγα του κόμματος να αναζητά ένα ρόλο για τη Νέα Δημοκρατία πιο «κεντροδεξιό» με μια πιο «μετριοπαθή» πολιτική κατηγορώντας την άλλη πλευρά για … θατσερισμο(!!) και τη πλευρά Μητσοτάκη να μιλά για ένα «σύγχρονο φιλελεύθερο» ρόλο για το κόμμα, με τον οποίο στοιχίζεται ο Άδωνης Γεωργιάδης και οι πιο συντηρητικοί κύκλοι του κόμματος.
Η επιλογή ηγεσίας στη Νέα Δημοκρατία, θα παίξει το ρόλο της και στο εάν θα ευοδωθούν και τα σενάρια για τη δημιουργία οικουμενικής κυβέρνησης ή μιας κυβέρνησης συνεργασίας, με την πραγματοποίηση των ευρύτερων εκείνων πολιτικών συναινέσεων για τις οποίες έχει κάνει λόγο η Ευρωπαϊκή Ένωση στο παρελθόν. Αυτό ενδιαφέρει ταυτόχρονα και το ΣΥΡΙΖΑ, στο αν και σε ποιο βαθμό θα επιτύχει τη στήριξη από τη πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις μεταρρυθμίσεις που σχεδιάζονται ή στο αν θα υποχρεωθεί να μοιραστεί με άλλες πολιτικές δυνάμεις τη διακυβέρνηση στο πλαίσιο κυβερνήσεων συνεργασίας.
Η εκλογή ηγεσίας στη Νέα Δημοκρατία δεν αφήνει αδιάφορους ούτε τους πολιτικούς κύκλους στην Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ, αναδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο το ρόλο που εξακολουθεί να παίζει το «ελληνικό πρόβλημα» στα θέματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρύτερου γεωπολιτικού ενδιαφέροντος, αλλά και το γεγονός ότι η οικονομική και πολιτική κρίση είναι πάντα παρούσα, συνεπώς, ενδιαφέρει άμεσα την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ ο τρόπος με τον οποίο θα τη διαχειριστεί η αστική τάξη.
Με αυτή την έννοια, το πρόβλημα ηγεσίας στη Νέα Δημοκρατία ανάγεται αναγκαστικά και σε πρόβλημα της ακολουθούμενης πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενδιαφέρει και τις ΗΠΑ, αντανακλά υπαρκτές διαφωνίες τόσο στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και ανάμεσα σε Ευρωπαϊκή Ένωση και ΗΠΑ, στην προσέγγιση της επίλυσης της οικονομικής κρίσης, στην εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής.
Πρέπει να είναι σαφές ότι, ανεξάρτητα από την έκβαση της εκλογής νέου προέδρου στη Νέα Δημοκρατία, η «κρίση ταυτότητας», που αντιμετωπίζει το κόμμα αυτό, θα εξακολουθήσει να υφίσταται. Η Νέα Δημοκρατία για τα λαϊκά στρώματα έχει ταυτιστεί με τη χρεοκοπία της χώρας. Είναι εκείνο το κόμμα, το οποίο σε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, με στήριξη της κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου οδήγησε τη χώρα μας στην οικονομική καταστροφή, στην ισοπέδωση των κοινωνικών κατακτήσεων, κόμμα εχθρικό προς την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Ακόμα παραπέρα, γίνεται αντιληπτό – ακόμα και στο εσωτερικό της ίδιας της Νέας Δημοκρατίας – ότι η κρίση της δεν μπορεί ουσιαστικά να ξεπεραστεί, χωρίς αυτό να αποτελεί αποκλειστικό της «προνόμιο», ότι η εικόνα της, είναι η αντανάκλαση της εικόνας απαξίωσης της αστικής πολιτικής, στην οποία καθρεφτίζεται η εικόνα της ίδιας της αστικής τάξης και των δικών της αντιθέσεων. Γι’ αυτό άλλωστε και η απεγνωσμένη προσπάθεια για ανεύρεση ενός νέου πολιτικού προφίλ, μιας νέας πολιτικής και ιδεολογικής ταυτότητας.
Μάταια, όμως, γιατί τα κόμματα δεν κρίνονται από το περιτύλιγμα της πολιτικής τους.
COMMENTS