Δημοσιεύσαμε τις ομιλίες των Αμάρ Μπακτάς, Γραμματέα του Συριακού Κομμουνιστικού Κόμματος, και του Βικτόρ Τιούλκιν, Γραμματέα του ΚΕΚΡ, από την εκδήλωση που πραγματοποίησε το Κόμμα μας για τον πόλεμο στη Συρία.
Σ’ αυτήν την ανάρτηση θα παραθέσουμε τμήμα της ομιλίας του Γραμματέα του Κόμματος, Δημήτρη Κουτσούμπα, που αφορά στο ποια πρέπει να είναι η θέση μας για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ενάντια στη Συρία:
“Προβάλλει το ερώτημα: Τι μπορεί να γίνει σ’ αυτές τις συνθήκες; Τι πρέπει να κάνει ο λαός μας, οι άλλοι λαοί;
Καταρχάς, είναι βασικό ο λαός μας και οι άλλοι λαοί, να γυρίσουν την πλάτη τους σε δηλώσεις πως τελικά οι ιμπεριαλιστές θα τα βρουν ή πως τελικά ο ΟΗΕ θα φτιάξει μια “μεγάλη αντιτρομοκρατική συμμαχία”, που θα επιβάλει την τάξη και την ασφάλεια στη Συρία.
Πρέπει να “ακούσουν βερεσέ” τις δηλώσεις πως μετά το εγκληματικό χτύπημα στο Παρίσι, επιτέλους μπορούν και πρέπει όλες οι “μεγάλες δυνάμεις” να κάτσουν στο τραπέζι και να σχεδιάσουν μια κοινή στρατιωτική επιχείρηση κατά των τζιχαντιστών.
Οι βαρύγδουπες εκτιμήσεις πως κάτι τέτοιο θα ήταν μια σωτήρια “αναβίωση της αντιφασιστικής συμμαχίας” του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που διαβάζουμε σε διάφορα διεθνή ΜΜΕ, είναι πέρα για πέρα αποπροσανατολιστικές και άσχετες με την πραγματικότητα.
Η σκληρή πραγματικότητα λέει, πως ακόμη κι αν προσωρινά τα βρουν οι ξένες δυνάμεις, που εμπλέκονται στον πόλεμο της Συρίας, και δεν πάμε τώρα σε γενικευμένη σύγκρουση, αυτό θα συνδυαστεί με αντιλαϊκά σχέδια σε βάρος του λαού της Συρίας, που μπορεί να βιώσει το διαμελισμό της χώρας του σε “ζώνες” ελέγχου και προτεκτοράτα, σε μια ψευδεπίγραφη «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο.
Αδιέξοδες επίσης είναι κι οι πασιφιστικές εκκλήσεις περί “ειρήνης”, “ειρηνικής διευθέτησης”, εφαρμογής του “διεθνούς δικαίου”.
Σήμερα, όπως φαίνεται και από την ερμηνεία “λάστιχο” του άρθρου 51 του ΟΗΕ, περί “αυτοάμυνας”, το οποίο επικαλούνται όλοι, για να επέμβουν στρατιωτικά στη Συρία, έχει γίνει πιο αντιδραστικό και εφαρμόζεται “κατά το δοκούν”.
Είναι ακόμη παραμύθια αυτά που λέγονται ότι μπορούν δήθεν οι κυβερνήσεις να συμφωνήσουν και να “συνετίσουν το άπληστο κεφάλαιο”, που προκαλεί τους πολέμους!
Αυτό είναι στην ίδια κατηγορία με το άλλο ανέκδοτο, που έλεγε παλιότερα ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα οπορτουνιστικά κόμματα, που είναι μέλη του λεγόμενου “Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς”, ότι δήθεν “θα βάλουν τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη”!
Όπως ο καπιταλισμός είναι σύμφυτος με το κέρδος, άλλο τόσο σύμφυτος είναι και με τους πολέμους, πολιτικούς, διπλωματικούς, εμπορικούς, οικονομικούς και αυτούς που γίνονται με καθαρά στρατιωτικά μέσα.
Άλλωστε, ας μη μας διαφεύγει πως ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα και συγκεκριμένα με βίαια μέσα!
Όταν, λοιπόν, μπαίνει το ερώτημα “και τώρα τι κάνουμε;” μία μπορεί να είναι η απάντηση:
Καμιά συμμετοχή, καμία εμπλοκή της χώρας μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο! Αποδέσμευση από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια κι ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ! Ενδυνάμωση της πάλης για να αλλάξει ρότα η χώρα, να μπουν σε άλλες ράγες η οικονομία και η κοινωνία, στις ράγες της εργατικής – λαϊκής εξουσίας, της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, της επιστημονικά και κεντρικά σχεδιασμένης αξιοποίησης των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας!
Μόνον αυτός ο δρόμος μπορεί να εγγυηθεί και τον πλήρη απεγκλωβισμό της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους» (τονισμός δικός μας).”
Είναι απολύτως σωστή η απαίτηση για «καμιά συμμετοχή, καμία εμπλοκή της χώρας μας (Σ.Σ. της Ελλάδας) στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο», με ό,τι αυτό σημαίνει σε σχέση με τις στρατιωτικές διευκολύνσεις, που παρέχει η κυβέρνηση στους ιμπεριαλιστές, τις βάσεις, το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όπως είναι γενικά σωστή η θέση, ότι η πάλη των εργαζομένων της χώρας μας, αλλά και των άλλων χωρών, πρέπει να υποτάσσεται στο καθήκον όχι μόνο για τη ματαίωση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και πολέμων, όχι μόνο στην πάλη ενάντια στις κυβερνήσεις, που συμμετέχουν σ’ αυτόν τον πόλεμο, αλλά αφορά και στην πάλη για την έλευση του σοσιαλισμού.
Και η «Νέα Σπορά», στη γενική της ανάλυση, για τον πόλεμο στη Συρία τον αντιμετώπισε από την άποψη των γενικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης.
Αυτό ως γενικό καθήκον. Το οποίο, βέβαια, πρέπει να πούμε, υποτάσσεται στη συγκεκριμένη ανάλυση στις συγκεκριμένες συνθήκες. Διαφορετικά αυτό το καθήκον καταντάει να γίνεται ένα βαρετό και επαναλαμβανόμενο ευχολόγιο.
Προφανώς αυτό το καθήκον αφορά και στη Συρία και στο Κομμουνιστικό της Κίνημα. Η θέση, όμως αυτή, στο σύνολό της όπως είναι διατυπωμένη, σημαίνει και για τη χώρα μας, αλλά κυρίως για τη Συρία (γιατί το ερώτημα, που έθεσε ο Δημήτρης Κουτσούμπας, δεν αφορά μόνο στο λαό μας αλλά και στο λαό της Συρίας), που αυτήν τη στιγμή δέχεται την ιμπεριαλιστική επίθεση, ότι η απάντηση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι: «Ενδυνάμωση της πάλης για να αλλάξει ρότα η χώρα, να μπουν σε άλλες ράγες η οικονομία και η κοινωνία, στις ράγες της εργατικής – λαϊκής εξουσίας, της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, της επιστημονικά και κεντρικά σχεδιασμένης αξιοποίησης των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας». Και επειδή υπάρχει και μια άλλη θέση του Κόμματος περί «εξωτερικού και εσωτερικού εχθρού», που και αυτή ΓΕΝΙΚΑ είναι σωστή, αλλά και αυτή η θέση πρέπει να υποτάσσεται στις συγκεκριμένες συνθήκες, τότε, το συμπέρασμα είναι ότι η πάλη του Κομμουνιστικού κινήματος στη Συρία είναι η πάλη για το σοσιαλισμό, ως απάντηση στον πόλεμο.
Ας δούμε, όμως, ποιες είναι οι συγκεκριμένες συνθήκες, που επικρατούν στη Συρία και που αναγνωρίζονται και από το Κόμμα μας.
Η Συρία δέχεται μια ιμπεριαλιστική επίθεση. Η χώρα πρακτικά έχει διαμελιστεί και κινδυνεύει με οριστικό διαμελισμό. Οπότε αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα σ’ ό,τι αφορά την εδαφική της ακεραιότητα και την εθνική της ανεξαρτησία.
Υπάρχει μια εσωτερική αντιπολίτευση, η λεγόμενη Συριακή Αντιπολίτευση, που είναι το μακρύ χέρι του Δυτικού ιμπεριαλισμού και των γειτονικών χωρών, που συνδέονται άμεσα μαζί του, που έχει εξοπλιστεί, εκπαιδευτεί και υπηρετεί τους στόχους του Δυτικού ιμπεριαλισμού και που άμεση επιδίωξή της είναι η απομάκρυνση του Άσσαντ.
Υπάρχει το Ισλαμικό Κράτος, που εξοπλίζεται και αξιοποιείται, ακόμη και τώρα, από το Δυτικό ιμπεριαλισμό.
Υπάρχει η θέση του Κόμματος, που δεν κάνει καμία διαφοροποίηση ως προς τις εμπόλεμες πλευρές, γιατί: «Πίσω από τέτοιες κίβδηλες εκκλήσεις περί “ομοψυχίας” κρύβονται εκείνοι που δεν έχουν αντίρρηση να γίνουν τα παιδιά του λαού μας “κρέας για τα κανόνια” των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και να χύσουν το αίμα τους για ξένα συμφέροντα, δηλαδή για τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των συμμάχων τους, που συγκρούονται στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου με τα ρωσικά και κινεζικά μονοπώλια και τους συμμάχους τους». Αυτή η εκτίμηση δεν ισχύει μόνο για τα «δικά μας παιδιά», δηλαδή, τα παιδιά του Ελληνικού λαού, ισχύει πολύ περισσότερο για τα παιδιά του Συριακού λαού και για τον ίδιο το Συριακό λαό.
Υπάρχει το Κομμουνιστικό Κίνημα στη Συρία, που μάχεται το Δυτικό ιμπεριαλισμό και τους συμμάχους του κρατώντας την αυτοτέλειά του ως προς τον Άσσαντ, που έχοντας επίγνωση του τι είναι η σημερινή Ρωσία αξιοποιεί τη στρατιωτική εμπλοκή της, μετά την πρόσκληση της κυβέρνησης της Συρίας.
Τέλος υπάρχει και η κυβέρνηση του Άσσαντ, που σαφώς εκπροσωπεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης της Συρίας και που στηρίζεται αποφασιστικά και άμεσα από τη Ρωσία και το Ιράν, σε τέτοιο σημείο, που ο Δυτικός ιμπεριαλισμός ενώ ήταν κάθετα αντίθετος στη συμμετοχή του Άσσαντ στην πολιτική επίλυση του Συριακού ζητήματος τώρα έχει διαφοροποιήσει τη θέση του, έστω και ανεκτικά.
Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε και τις αντιθέσεις, που προκύπτουν από τις θρησκευτικές διαφορές και την ύπαρξη διαφορετικών εθνοτήτων στο Συριακό έδαφος, που επηρεάζονται από διάφορες εξωτερικές δυνάμεις.
Εάν τώρα θέλουμε να καθορίσουμε τον «εξωτερικό εχθρό» πρέπει να συμπεριλάβουμε σ’ αυτόν όλες τις ξένες δυνάμεις που ανταγωνίζονται για την ικανοποίηση των συμφερόντων τους στη Συρία: ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ένωση, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Ισραήλ, Τουρκία Αραβικά Εμιράτα, Ιράν, Ρωσία Κίνα, χώρες που διευκολύνουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όπως είναι η Ελλάδα και η Κύπρος.
Εάν θέλουμε να καθορίσουμε τον «εσωτερικό εχθρό» πρέπει να συμπεριλάβουμε τη Συριακή Αντιπολίτευση, που εκπροσωπεί τα συμφέροντα του Δυτικού ιμπεριαλισμού, την κυβέρνηση Άσσαντ, που στηρίζεται από τη Ρωσία, το Ιράν και την Κίνα, το Ισλαμικό Κράτος, τις διάφορες άλλες στρατιωτικές οργανώσεις, που ελέγχονται από ξένες δυνάμεις, όπως είναι οι Τουρκμένιοι, ακόμη και τους Κούρδους, που έχουν σχέσεις με τις ΗΠΑ, που πολεμούν μεν το Ισλαμικό Κράτος αλλά κρατούν, ταυτόχρονα, και αποστάσεις από την κυβέρνηση του Άσσαντ.
Η «Νέα Σπορά», παίρνοντας υπόψη πριν απ’ όλα τις σχέσεις των τάξεων στη Συρία και την κατάσταση του Κομμουνιστικού Κινήματος στη χώρα αυτή, τάχτηκε υπέρ της αξιοποίησης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή με στόχο την εξασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας και εθνικής ανεξαρτησίας της Συρίας.
Θεωρούμε πως οι αναλύσεις που έχει κάνει μέχρι τώρα απαντάνε και στις θέσεις, που αναπτύσσει η ηγεσία του Κόμματος σε σχέση με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Συρία. Με την έννοια αυτή οι αναγνώστες μας μπορούν να κρίνουν και τη ρεαλιστικότητα των θέσεων της ηγεσίας του Κόμματος.
COMMENTS