Ποιος είναι ο πρώτος όρος που έθεσε, «σύμφωνα με το αραβικό δίκτυο «Αλ Τζαζίρα» ο εκπρόσωπος του Αχράρ αλ Σαμ (τζιχαντιστές, σημείωση της ΝΣ) στη συνάντηση της Συριακής αντιπολίτευσης στο Ριάντ;
«Απαίτησε ο Σύρος Πρόεδρος να παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη, να «διαλυθούν όλες οι καταπιεστικές δομές» της συριακής κυβέρνησης και να γίνει «πλήρης εκκαθάριση της ρωσο-ιρανικής κατοχής από το έδαφος της Συρίας» (Ριζοσπάστης 10/12/2015).
Οι δυνάμεις, δηλαδή, που δημιουργήθηκαν, στρατολογήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν, χρηματοδοτήθηκαν, προμηθεύτηκαν το στρατιωτικό οπλισμό από τις ΗΠΑ, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, την Τουρκία, τα Αραβικά Εμιράτα και το Ισραήλ θέλουν να επιβάλουν να παραδοθεί η Συρία στις ΗΠΑ και στους σχεδιασμούς τους για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Αυτή είναι η ουσία της πολιτικής τους στάσης και πρότασης.
Και τα σχέδια των ΗΠΑ για την ευρύτερη περιοχή τα γνωρίζουμε ήδη. Προβλέπουν την αλλαγή των συνόρων, για τη Συρία ειδικά προβλέπουν τον αποκλεισμό της από τη Μεσόγειο θάλασσα και το διαμελισμό της, προβλέπουν τη δημιουργία Ισλαμικού Κράτους, το διαμελισμό του Ιράν, την τριχοτόμηση του Ιράκ και τη δημιουργία νέων κρατών.
Σε ανακοίνωση που είχε εκδοθεί από τα Κομμουνιστικά Κόμματα που συμμετέχουν στην έκδοση της «Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» το 2012, που συμμετέχει και το ΚΚΕ, αναφέρεται: «Ο ιμπεριαλισμός, που κρύβεται κάτω από τη σημαία της “συριακής αντιπολίτευσης”, ξεκίνησε μια αιματηρή επίθεση ενάντια στο συριακό λαό. Μετά από μια σύντομη περίοδο σύγχυσης σχετικά με τα γεγονότα στη Συρία η θολούρα ξεκαθαρίζει. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πλέον για το ότι η αντάρτικη ομάδα, ο λεγόμενος Ελεύθερος Συριακός Στρατός (ΕΣΣ), που εμπλέκεται σε ένοπλη πάλη ενάντια στη συριακή κυβέρνηση, στηρίζεται από τον ιμπεριαλισμό υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, τον ομόλογό τους την ΕΕ, καθώς και τους περιφερειακούς τους υποστηρικτές, συμπεριλαμβανομένης της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και της Τουρκίας. Δε στηρίζουν μόνο πολιτικά τον ΕΣΣ, αλλά χρηματοδοτούν τις δραστηριότητές του, εκπαιδεύουν την πολιτοφυλακή του και παρέχουν όπλα για τον “ιερό” αγώνα του».
Την εκτίμηση αυτήν την υπογράφουν τα παρακάτω Κόμματα:
- Κόμμα Εργατών Βελγίου
- Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας
- Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας
- Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας
- Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας
- Κομμουνιστικό Κόμμα Λουξεμβούργου
- Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού
- Ουγγρικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα
- Ένωση Κομμουνιστών Ουκρανίας
- Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας – Επαναστατικό Κόμμα των Κομμουνιστών
- Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας.
Το γεγονός ότι ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός επιτίθεται στη Συρία με «διαμεσολαβητή» τη Συριακή αντιπολίτευση είναι απολύτως καθαρό και θέτει άμεσα το πρόβλημα της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας και της εδαφικής της ακεραιότητας.
Στην πορεία των πολεμικών εξελίξεων ο ISIS, δημιούργημα των ΗΠΑ, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και της Τουρκίας, με μισθοφόρους στρατολογημένους από την περιοχή αλλά και από τη Δυτική Ευρώπη και τη Ρωσία, καταλαμβάνει εδάφη της Συρίας και του Ιράκ. Η κυβέρνηση της Συρίας προκειμένου να αντιμετωπίσει την επιθετικότητα του ISIS και της Συριακής αντιπολίτευσης κάλεσε, πρόσφατα, σε στρατιωτική βοήθεια τη Ρωσία.
Σε σχέση με την εμπλοκή της Ρωσίας στη Συρία στην πρόσφατη Συνάντηση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στην Κωνσταντινούπολη το ψήφισμα που εκδόθηκε αναφέρει: «Μετά από μια τέτοια περίοδο άνω των τεσσάρων ετών, βλέπουμε επιτέλους μια αλλαγή της ισορροπίας στην περιοχή. Η αντίσταση της Συρίας νίκησε την ατζέντα των ΗΠΑ και γύρισε μπούμερανγκ για την Τουρκία, η οποία έπαιξε το ρόλο του εκτελεστή σε αυτήν την επίθεση. Η ιμπεριαλιστική πολιορκία έχει σπάσει μετά την παρέμβαση της Ρωσίας στο πρόσφατο κενό εξουσίας. Κανείς εκτός από τον πατριωτικό, αντιιμπεριαλιστικό και προοδευτικό λαό της Συρίας δεν κατέστησε δυνατή αυτή τη μεταβολή των συνθηκών. Η Συρία αντιστάθηκε και έσπασε τα όρια μέσα στα οποία σπρώχτηκε. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο καθοριστικός παράγοντας της αλλαγής είναι ο λαός της Συρίας». Την εκτίμηση αυτή την υπογράφουν 38 Κόμματα από τα 58 που πήραν μέρος, μεταξύ αυτών και το ΚΚΕ.
Προϋπόθεση, κυρίαρχη, για να προσεγγίσει κανείς τις εξελίξεις στη Συρία είναι να εξασφαλίσει την αυτοτέλεια του Κομμουνιστικού Κινήματος, γεγονός που σημαίνει αναγκαστικά, ότι θα καθορίσει την πολιτική του (και αντίστοιχα τη δράση του) με όρους, που θα ανάγονται στις σχέσεις των τάξεων στη Συρία και στο σύστημα των αντιθέσεων, που αναπτύσσονται όχι μόνο στη Συρία αλλά και ευρύτερα στην περιοχή. Μόνο έτσι θα μπορέσει να μιλήσει εξ ονόματος της εργατικής τάξης της Συρίας και των γενικών συμφερόντων της Παγκόσμιας Επανάστασης.
Στο πλαίσιο αυτό το Κομμουνιστικό Κίνημα θα πρέπει να έχει ξεκάθαρο ότι η συμμαχία με μια ιμπεριαλιστική χώρα δεν είναι, κατά τον Β. Ι. Λένιν, «ζήτημα αρχής». Δεν πρόκειται για ζήτημα «επιλογής ιμπεριαλιστή» αλλά για προσωρινή «συμμαχία» από την άποψη των γενικών συμφερόντων της Παγκόσμιας Σοσιαλιστικής Επανάστασης.
Τη θέση αυτήν την εφάρμοσε ο Β. Ι. Λένιν και πριν την Επανάσταση του Φλεβάρη του ’17, παίρνοντας υπόψη τη γενική στάση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων απέναντι στην τσαρική απολυταρχία, και μετά την Επανάσταση του Οκτώβρη του ’17, όπου οι Μπολσεβίκοι κατακτούν την εξουσία.
Την εφάρμοσε ο Ι. Β. Στάλιν με τη Συμφωνία μη επίθεσης με τη Γερμανία και μετά την παραβίαση της Συμφωνίας εκ μέρους της Γερμανίας. Την εφάρμοσε με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ ενάντια στη Γερμανία και τους συμμάχους της κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τη θέση αυτήν την εφάρμοσαν και ο Β. Ι. Λένιν και ο Ι. Β. Στάλιν έχοντας πάντα εξασφαλίσει την αυτοτέλεια της πολιτικής και της δράσης του Κομμουνιστικού Κινήματος. Επομένως, για την περίπτωση της Συρίας, και πάντα υπό το πρίσμα των σχέσεων των τάξεων, το Κομμουνιστικό Κίνημα της Συρίας πρέπει να εξασφαλίσει την πολιτική του αυτοτέλεια, τις συμμαχίες του, τη δράση του, που μπορεί να φτάσει μέχρι και τον ένοπλο αγώνα. Παίρνοντας πάντα υπόψη του ότι η πολιτική προτεραιότητα αυτής της στιγμής είναι η υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.
Αφετηρία των θέσεων της «Νέας Σποράς» είναι ότι ο Δυτικός ιμπεριαλισμός, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, επιδιώκει με πολιτικά και στρατιωτικά μέσα να καταλύσει την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας, να ξαναμοιράσει συνολικά την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Εμπόδιο σ’ αυτά τα σχέδια του Δυτικού ιμπεριαλισμού, εκ των πραγμάτων, είναι η σημερινή κυβέρνηση Άσσαντ.
Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, αφού φρόντισε, κατά τη γνώριμη μέθοδό του, όπως στην περίπτωση του Μιλόσεβιτς, να δαιμονοποιήσει τον Άσσαντ και να τον παρουσιάσει ως «δικτάτορα» έχει ως βασικό του στόχο την απομάκρυνση από την εξουσία. Και για να μην υπάρχουν αυταπάτες ο Άσσαντ θα έχει την ίδια τύχη, αν πετύχει τους στόχους του ο Δυτικός ιμπεριαλισμός, που είχε ο τελευταίος ηγέτης της Λαϊκοδημοκρατικής κυβέρνησης του Αφγανιστάν, ο Μιλόσεβιτς στη Σερβία, ο Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ και ο Καντάφι στη Λιβύη.
Είναι βέβαιο ότι ο Άσσαντ, ως εκπρόσωπος της αστικής εξουσίας της Συρίας, δε μπορεί να είναι υπερήφανος ότι έχει εξασφαλίσει τη δημοκρατική λειτουργία της αστικής δημοκρατίας στη χώρα του, όπως άλλωστε συμβαίνει, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, και με όλους τους άλλους αστούς ηγέτες σ’ όλον τον κόσμο.
Ούτε μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ο άμεσος σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή, η Σαουδική Αραβία, είναι πιο δημοκρατική χώρα απ’ ότι η Συρία, που ενδιαφέρεται μαζί με τις ΗΠΑ και τις άλλες «δημοκρατικές» χώρες, όπως η Τουρκία και το Κατάρ, με όργανο το «δημοκρατικότατο» ISIS, στο όνομα της δημοκρατίας, να βγάλει από τη μέση τον Άσσαντ.
Πάντως η Συρία δεν εξαπόλυσε έναν πολυετή πόλεμο ενάντια στο Βιετνάμ, στο Αφγανιστάν, δεν ευθύνεται για τον πόλεμο και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τη διάλυση του Ιράκ, για τη διάλυση της Λιβύης, για τις εξελίξεις στην Ουκρανία, στο Μαλί κλπ. κλπ.
Θέση της «Νέας Σποράς» είναι ότι ο Δυτικός ιμπεριαλισμός πρέπει να ηττηθεί στη Συρία. Το ερώτημα είναι: Να ηττηθεί μέσα από μια Σοσιαλιστική Επανάσταση, η οποία θα λύσει τη βασική αντίθεση της κοινωνίας της Συρίας και θα κατοχυρώσει την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική της ακεραιότητα;
Μακάρι αυτή η εξέλιξη να ήταν εφικτή. Αλλά αυτή η θέση δεν είναι θέση ούτε του Κομμουνιστικού Κινήματος στη Συρία ούτε οι συσχετισμοί των δυνάμεων μεταξύ των τάξεων στη Συρία το επιτρέπουν. Η Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Συρία δεν είναι μια άμεση προοπτική.
Η ήττα του Δυτικού ιμπεριαλισμού, εάν θα έρθει, μπορεί να έρθει μέσα από την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας. Μέσα από την κυρίαρχη αντίθεση. Και αυτό στην πράξη σημαίνει ότι μπορεί να ισχυροποιήσει τη θέση του Κομμουνιστικού κινήματος στη Συρία, παραπέρα, όμως, σημαίνει και αξιοποίηση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι η αξιοποίηση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων μπορεί να γίνει μόνο από τη στιγμή που το Κομμουνιστικό Κίνημα εξασφαλίσει τη Λαϊκή Εργατική Εξουσία.
Με την έννοια αυτή, μέχρι τώρα τουλάχιστον, η θέση της Ρωσίας είναι ότι το εσωτερικό πολιτικό πρόβλημα της Συρίας θα το επιλύσει ο ίδιος ο Συριακός λαός, ότι δε θα αλλάξουν τα σύνορα στην περιοχή και θα εξασφαλιστεί η εδαφική ακεραιότητα της Συρίας.
Το Κομμουνιστικό Κίνημα, κρατώντας πάντα την πολιτική του αυτοτέλεια στις θέσεις του και στη δράση του, μπορεί να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις ανάμεσα στη Ρωσία και στο Δυτικό ιμπεριαλισμό. Δεν τρέφει αυταπάτες για τη Ρωσική πολιτική. Ούτε για τους στόχους της.
Εκ των πραγμάτων η στάση της Ρωσίας μειώνει την Τουρκική επεκτατικότητα, χαλάει τα επεκτατικά σχέδια της Σαουδικής Αραβίας, που εκτός των άλλων κάνει εξαγωγή των δικών της εσωτερικών προβλημάτων, ματαιώνει τα σχέδια του Δυτικού ιμπεριαλισμού, που σε τελική ανάλυση δεν αφορούν ειδικά την περιοχή, μόνο, της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, γιατί εντάσσονται σε μια παγκόσμια κίνηση του Δυτικού ιμπεριαλισμού μπροστά στα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Πρέπει να θυμίσουμε ότι αυτά τα οικονομικά προβλήματα ο Δυτικός ιμπεριαλισμός δε φαίνεται να τα ξεπερνάει, παρά το γεγονός ότι η τιμή του πετρελαίου έχει κατρακυλήσει στα 37 δολάρια από τα 110 που ήταν πριν μερικά χρόνια.
Απ’ αυτήν την άποψη πρέπει να συνυπολογίσει κανείς πολύ σοβαρά ότι η επιθετικότητα που δείχνει σήμερα ο Δυτικός ιμπεριαλισμός σχετίζεται πριν απ’ όλα με την άσκημη οικονομική κατάσταση που περνάει. Να σημειώσουμε ότι μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2008 (στην πραγματικότητα η οικονομική κρίση είχε ξεσπάσει πριν από το 2008) ο Δυτικός ιμπεριαλισμός δεν έχει ικανοποιητικούς ρυθμούς ανάκαμψης.
Η ματαίωση των σχεδίων του στη Μέση Ανατολή θα του δημιουργήσει ακόμη περισσότερα προβλήματα, εάν πάρει, ταυτόχρονα, κανείς υπόψη του ότι αυτή η μακροχρόνια, ουσιαστικά, καπιταλιστική στασιμότητα αναδεικνύει τη μεγάλη δυσκολία αναπαραγωγής του Δυτικού καπιταλισμού.
Η εκτίμηση αυτή αφορά κυρίως την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία αντιμετωπίζει και τα περισσότερα προβλήματα, σε κάθε επίπεδο. Η «Νέα Σπορά» θεωρεί ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση δυναμώνει η ένταση, από κάθε άλλη φορά, των αντιθέσεων που τη διαπερνούν, που την ωθούν στο να δυναμώνουν, επίσης, οι φυγόκεντρες τάσεις.
Το Κομμουνιστικό Κίνημα ως πρώτο καθήκον, που πρέπει να βάλει, είναι η άρνηση και η καταδίκη, η αγωνιστική αντιμετώπιση της στάσης των κυβερνήσεων του Δυτικού ιμπεριαλισμού, της Ελληνικής ιδιαίτερα, που με τις διευκολύνσεις, που παρέχει συμμετέχει στην ιμπεριαλιστική επίθεση ενάντια στη Συρία. Η απαίτηση για κατάργηση των στρατιωτικών βάσεων του ΝΑΤΟ. Η έξοδος από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση στην προοπτική της διάλυσής τους. Η έξοδος από όλους τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Να δείξει το Κομμουνιστικό Κίνημα την έμπρακτη αγωνιστική του αλληλεγγύη στο Συριακό λαό.
COMMENTS