Η «Νέα Σπορά» δε διαθέτει τα ακριβή στοιχεία για τους κλάδους των εργαζομένων που απείργησαν στις 12 του Νοέμβρη και τα ανάλογα ποσοστά συμμετοχής, ώστε να έχει μια σαφή εκτίμηση για την επιτυχία της απεργίας της 12ης του Νοέμβρη.
Η γενική αίσθηση, βέβαια, που καταγράφηκε, σε συνάρτηση και με τις αντίστοιχες κινητοποιήσεις των εργαζομένων – συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, μας έδειξε ότι οι εργαζόμενοι σε σημαντικότερο βαθμό, απ’ ότι προηγούμενα, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των συνδικάτων τους.
Στις συγκεντρώσεις αυτές και τις πορείες, που ακολούθησαν, ξεχωριστή ήταν η παρουσία του ΠΑΜΕ, που κινητοποίησε και τις περισσότερες λαϊκές δυνάμεις.
Είναι φανερό ότι και κάτω από αυτές τις συνθήκες δε μπορεί να είναι κανείς ικανοποιημένος από τη συνολική εικόνα των κινητοποιήσεων των εργαζομένων. Το βασικό κριτήριο επιτυχίας του Εργατικού Κινήματος θα κριθεί από τη δυνατότητά του να ανατρέψει την ασκούμενη αντιλαϊκή πολιτική, να ανοίξει το δρόμο της αντεπίθεσης, να γίνει ο κύριος παράγοντας των πολιτικών εξελίξεων, να ανοίξει το δρόμο για την εργατική υπόθεση.
Δεν εννοούμε, σε καμία περίπτωση, ότι αυτές οι κινητοποιήσεις δεν επηρεάζουν στη διαμόρφωση περαιτέρω αγωνιστικών διαθέσεων των εργαζομένων, στην έντασή τους. Ακόμη και στη φθορά της κυβέρνησης. Είναι, όμως, καθαρό ότι δε φτάνουν ακόμη για να είναι παράγοντας ανατροπής της εφαρμοζόμενης πολιτικής.
Γι’ αυτό το λόγο το βασικό ερώτημα εξακολουθεί να παραμένει. Είναι σε θέση το Εργατικό Κίνημα να ανατρέψει την ασκούμενη αντιλαϊκή πολιτική έχοντας απέναντι ένα μέτωπο μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων, που ο άμεσος και φανερός τους στόχος είναι ο εγκλωβισμός των λαϊκών μαζών και η καλλιέργεια της ανάγκης των θυσιών εκ μέρους των εργαζομένων, ώστε σε κάποια στιγμή να έρθει η πολυπόθητη έξοδος από την οικονομική κρίση, το φως στο τούνελ, όπως συνήθως λέγεται, την ίδια στιγμή που καλλιεργείται συστηματικά η μοιρολατρία και η ηττοπάθεια, η θεωρία της αναποτελεσματικότητας των αγώνων;
Από την πλευρά μας σ’ αυτό το ερώτημα απαντάμε: Κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις το Εργατικό Κίνημα είναι σε θέση να ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική, που ασκείται, και όχι μόνο να την ανατρέψει αλλά και να βάλει τη σφραγίδα του στην απαρχή ριζικών, ανατρεπτικών αλλαγών, που θα φέρουν στο προσκήνιο της εξουσίας την εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα, κατώτερα και μεσαία.
Αυτήν την άποψη τη στηρίζουμε στην εκτίμηση, που, κατ’ επανάληψη, έχουμε αναφέρει στην ιστοσελίδα μας, ότι οι αγωνιστικές διαθέσεις μέσα στους εργαζόμενους υπάρχουν. Ότι οι λαϊκές μάζες, παρά τις προσπάθειες που έγιναν, παρά τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν ακόμη ενσωματωθεί στην κυρίαρχη πολιτική. Αντιστέκονται και διαφωνούν.
Και οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στις 12 του Νοέμβρη είναι ένα δείγμα. Μπορεί να μην είναι το δείγμα που θα επιθυμούσαμε, πάντως είναι ένα δείγμα, που κανένας δε μπορεί να το προσπεράσει.
Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο και διαφωνούσαμε με εκτιμήσεις της ηγεσίας του Κόμματος, του ΚΚΕ, ότι το Εργατικό Κίνημα βρίσκεται σε ύφεση, ως μια αυτή καθ’ εαυτή κατάσταση, πέρα και έξω από συγκεκριμένους λόγους, που αφορούν και στο ίδιο, στην εργατική του πολιτική.
Πιστεύουμε ότι οι εργαζόμενοι έχουν αντιληφθεί ότι η μνημονιακή πολιτική είναι αδιέξοδη. Και για τη χώρα μας και για τους ίδιους. Ότι τους οξύνει παραπέρα τα προβλήματα, τους οδηγεί στην εξαθλίωση, ότι θα καταστρέψει ακόμη περισσότερο τα μικροαστικά στρώματα, ακόμη και τα ανώτερα.
Αυτή η τάση συνειδητοποίησης των κυβερνητικών αδιεξόδων εντείνεται και, κατά τη γνώμη μας, είναι αδιαμφισβήτητη και γενική. Φαίνεται και από το γεγονός ότι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ήδη του γυρίζουν την πλάτη. Όλο και περισσότερο.
Θεωρούμε, όμως, ότι αυτές οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων δε βρίσκουν πολιτική διέξοδο ούτε και την ανάλογη έκφραση – και οργανωτική, μέσα στο Εργατικό Κίνημα. Δεν υποτιμάμε την επίδραση, που ασκεί η στάση των πολιτικών δυνάμεων και των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στη στάση των εργαζομένων. Ούτε τις γενικότερες συνθήκες που πιέζουν ασφυκτικά τους εργαζόμενους.
Αυτό, όμως, που πιστεύουμε, κατά κύριο λόγο, είναι ότι δεν υπάρχει μέχρι τώρα πρόταση διεξόδου από την κρίση και τη χρεοκοπία για να την ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι, να αποτελέσει τη βάση ανάπτυξης των αγώνων του Εργατικού Κινήματος, πολύ περισσότερο να αγωνιστούν γι’ αυτήν.
Γι’ αυτό το λόγο όταν μιλάμε για την ανασυγκρότηση του Εργατικού Κινήματος, στη συζήτηση που έχει ανοίξει, δεν εννοούμε συγκεκριμένα όλοι και κατ’ ανάγκη τα ίδια πράγματα, γύρω από αυτό το πρόβλημα, και δεν ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία.
Η «Νέα Σπορά» έχει ως αφετηρία των εκτιμήσεών της ότι η πολιτική κρίση συνεχίζεται. Ότι ΣΥΡΙΖΑ είναι μέρος αυτής της κρίσης και ότι τα σημάδια της δικής του αποσταθεροποίησης δεν τελείωσαν με την πρόσφατη διάσπασή του, που οδήγησε στη δημιουργία της ΛΑΕ.
Ήδη η συζήτηση για μια νέα κυβερνητική λύση, που θα αφορά σε μια νέα κυβερνητική πλειοψηφία και σε μια νέα κυβερνητική σύνθεση, τα όρια της οποίας δεν είναι δυνατό να προσδιοριστούν από τώρα, είναι στην ημερήσια διάταξη μόλις δύο μήνες μετά τις πρόσφατες εκλογές.
Η κυβερνητική πλειοψηφία είναι επισφαλής. Και αυτή η κατάσταση είναι μέρος της πολιτικής κρίσης, όπως είναι μέρος της πολιτικής κρίσης η μη ύπαρξη ανάλογης πρότασης διεξόδου, που να κινητοποιεί τις λαϊκές μάζες και που θα κρίνει το ζήτημα της εξουσίας.
Σαφής, επίσης, είναι η πολιτική κρίση, που διαπερνάει τη Νέα Δημοκρατία. Οι διαφορές ανάμεσα στους υποψήφιους προέδρους της δεν αναδεικνύουν απλώς ένα ζήτημα αναζήτησης μιας ιδεολογικής γεωγραφικής ταυτότητας. Το εάν θα είναι ένα δεξιό ή ένα κεντροδεξιό κόμμα με δεδομένη τη μέχρι τώρα πολιτική της.
Το κύριο ζήτημα που αναδεικνύεται στη Νέα Δημοκρατία είναι ότι δε μπορούν οι ηγέτες της να προσδιορίσουν μια συγκεκριμένη ιδεολογική ταυτότητα που θα έχει ανταπόκριση στις λαϊκές μάζες. Αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι ότι ιδεολογικά έχουν εξαντληθεί, αναρωτιούνται και οι ίδιοι για το ποιες είναι οι ιδέες της Νέας Δημοκρατίας!
Και αυτό φαίνεται από το φάσμα των απόψεων, που συγκρούονται σήμερα μέσα στη Νέα Δημοκρατία, που ξεκινάνε από την ακροδεξιά και φτάνουν μέχρι και την αναγκαιότητα συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ. Φαίνεται, επίσης, από τη στάση της Νέας Δημοκρατίας απέναντι στη μνημονιακή πολιτική. Τεχνητά και με δημαγωγικές κορώνες προσπαθεί να διαχωριστεί από την κυβερνητική πολιτική.
Η Νέα Δημοκρατία αδυνατεί να στοιχειοθετήσει μια συγκροτημένη άποψη, που να την παρουσιάζει ως ένα λαϊκό κόμμα, έτσι, όπως στα λόγια ισχυρίζεται ότι είναι. Το γεγονός αυτό συνιστά μια σαφή απόρριψή της από τις λαϊκές μάζες. Το ίδιο συμβαίνει και με τα άλλα αστικά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Και αυτό το γεγονός αποδίδει το βαθύτερο νόημα της κρίσης της αστικής πολιτικής. Ότι οι λαϊκές μάζες έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα κόμματα αυτά δεν υπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα.
Και οι εξελίξεις αυτές συντελούνται σ’ ένα περιβάλλον οικονομικής κρίσης και κρίσης ταυτότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το λεγόμενο Ευρωπαϊκό όραμα βρίσκεται πλέον υπό κατάρρευση και εάν σήμερα διασώζεται είναι γιατί από την πλευρά του Εργατικού και Κομμουνιστικού κινήματος δεν έχει προβληθεί μια συγκεκριμένη εναλλακτική πρόταση, που θα αντιμετωπίζει τα λαϊκά προβλήματα, θα οργανώνει τις λαϊκές μάζες, θα είναι πρόταση εξουσίας, θα διεθνοποιεί την πάλη των εργαζομένων και ταυτόχρονα θα ανοίγει το δρόμο για το σοσιαλισμό.
Με την έννοια αυτή, όταν μιλάμε για ανασυγκρότηση του Εργατικού Κινήματος πρέπει πριν απ’ όλα να καταλήξουμε στο ποιοι είναι οι πραγματικοί όροι της ανασυγκρότησης του Εργατικού Κινήματος. Πολύ εύκολα μπορεί να σταθεί κανείς στη σχετική γενικολογία που επικρατεί γύρω απ’ αυτόν τον όρο.
Όπως πολύ εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι ενώ γίνεται λόγος για την ανάγκη ανασυγκρότησης του Εργατικού Κινήματος ότι επικρατεί μια προσθετική λογική, που αφορά κυρίως στο πόσος κόσμος κινητοποιείται ή απεργεί, πράγμα βέβαια καθόλου ήσσονος σημασίας.
Θα προσθέταμε ακόμη και την πλευρά για το ποιος επωφελείται πιο πολύ από την κυβερνητική φθορά, ενώ όλοι οι άλλοι ουσιαστικοί παράγοντες, που θα έφερναν και την ποσοτική αλλά κυρίως την ποιοτική αναβάθμιση της παρέμβασης του Εργατικού Κινήματος παραμένουν σχεδόν αναλλοίωτοι. Πράγμα που σημαίνει ότι και η ποσοτική αύξηση των εργαζομένων στις κινητοποιήσεις μπορεί να αποδειχτεί μια παροδική κατάσταση.
Για το τι συγκεκριμένα σημαίνει ανασυγκρότηση του Εργατικού Κινήματος και ποιοι είναι οι όροι που θα συμβάλουν σ’ αυτήν η «Νέα Σπορά» θα κάνει μια προσπάθεια να αποτυπώσει τις σκέψεις της στο αμέσως επόμενο άρθρο.
COMMENTS