Γνωρίζουμε την ιστορία μας;

Γράφεται σε άρθρο, που δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη της 28^ης του Οκτώβρη (2015), σε σχέση με τον εορτασμό της ομώνυμης επετείου:

«Την 28η Οκτώβρη η αστική τάξη την καθιέρωσε ως «εθνική γιορτή». Και την προβάλλει ως τέτοια, αφού αποτελεί για την ίδια μοχλό στην επιδίωξή της να καλλιεργεί το ιδεολόγημα της «εθνικής ενότητας», προκειμένου να υποτάσσει την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα στην πολιτική του κεφαλαίου, δηλαδή στην πολιτική της ολοένα και πιο βαθιάς εκμετάλλευσης και σφαγής της ζωής τους. Πρέπει να γίνεται καθαρό στο λαό πως εθνική ενότητα σε μια ταξική κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει ούτε σε καιρό ειρήνης, ούτε στον πόλεμο. Αυτό απέδειξε όλη η ιστορική περίοδος 1940-1944, που χαρακτηρίζεται από την εισβολή αρχικά της Ιταλίας που ανήκε στον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό του φασιστικού – ναζιστικού άξονα με τη Γερμανία».

Από την πλευρά μας, ως «Νέα Σπορά», θα δημοσιεύσουμε ένα απόσπασμα από άρθρο του Ριζοσπάστη της 6^ης του Νοέμβρη του 2005 (σελ. 14) για να αποκαταστήσουμε μιαν αλήθεια. Τον εορτασμό της 28^ης του Οκτώβρη δεν τον καθιέρωσε η αστική τάξη της χώρας μας. Τον καθιέρωσε η ΟΚΝΕ.

 «Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου αποφασίστηκε στις αρχές του Οκτώβρη 1941 σε μια συνεδρίαση του Γραφείου της ΚΕ της ΟΚΝΕ σε κάποιο σπίτι στην Κυψέλη… Την παραμονή της 28ης Οχτώβρη οι αρχές της κατοχής μετάδιναν από το ραδιόφωνο, δημοσίευαν στις εφημερίδες και είχαν τοιχοκολλήσει και στα κεντρικά σημεία της Αθήνας και των άλλων πόλεων της Ελλάδας ανακοινώσεις με τις οποίες απαγόρευσαν τις συγκεντρώσεις και τις κάθε είδους εκδηλώσεις την ημέρα αυτή, με ποινή επί τόπου εκτέλεση κλπ»…

«… Στις 11 ακριβώς έβλεπες να καταφθάνουν οι φάλαγγες από τους διάφορους τόπους προσυγκέντρωσης με τις ελληνικές σημαίες μπροστά… Χιλιάδες και χιλιάδες φοιτητές, μαθητές, εργάτες είχαν πλημμυρίσει την πλατεία Συντάγματος. Διάφοροι ομιλητές πήραν το λόγο… άλλοι κατέθεταν στεφάνια στον Αγνωστο Στρατιώτη… ενώ οι συγκεντρωμένοι… έψαλαν τον εθνικό ύμνο. Εκεί για πρώτη φορά ακούστηκε το σύνθημα “θάνατος στο φασισμό – λευτεριά στο λαό”… Μπροστά στον όγκο των συγκεντρωμένων – που θα ήταν πάνω από 5.000 – δεν τόλμησαν να επέμβουν οι χαφιέδες και οι καραμπινιέροι – ειδοποιήθηκε η ιταλική καβαλερία που άρχισε να χτυπάει τους διαδηλωτές» («Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης 1940 – 1945», εκδόσεις «Αυλός», σελ. 324 – 326).

Εάν ο Ριζοσπάστης θα ήθελε να είναι ακριβής θα έπρεπε να υπενθυμίσει ότι ο εορτασμός της 28^ης του Οκτώβρη καθιερώνεται με κομμουνιστική πρωτοβουλία ενάντια στις φασιστικές και ναζιστικές κατοχικές δυνάμεις. Ο εορτασμός ήταν μια εκδήλωση αντίστασης του λαού της Αθήνας. Και αυτό ήταν και το περιεχόμενο του εορτασμού. Να εκδήλωνε ο λαός την αντίθεσή του ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στην κατοχή των εδαφών της χώρας μας από τις στρατιωτικές δυνάμεις της Ιταλίας και της Γερμανίας.

Και για να είμαστε ακριβείς και χρονολογικά, υπενθυμίζουμε: Τον Οκτώβρη του 1940 η Ιταλία κηρύσσει τον πόλεμο ενάντια στην Ελλάδα. Τον Απρίλιο του 1941 τα στρατεύματα της Γερμανίας επιτίθενται ενάντια στην Ελλάδα. Τον Οκτώβρη του 1941 γίνεται η πρώτη πετυχημένη απόπειρα να εορταστεί η 28^η του Οκτώβρη. Καμία παρέμβαση της αστικής τάξης δεν υπάρχει, τουλάχιστον, μέχρις εδώ.

Φυσικά ο εορτασμός αυτός έμεινε βαθιά χαραγμένος στη συνείδηση του Ελληνικού λαού. Δημιούργησε ένα προηγούμενο. Ήταν πολιτικό γεγονός. Παραπέρα η αστική τάξη δε θα μπορούσε να αγνοήσει το αθάνατο Έπος της Εθνικής Αντίστασης, παρά το γεγονός ότι ήταν η νικήτρια τάξη στον εμφύλιο και παρά το γεγονός ότι το Έπος της Εθνικής Αντίστασης το είχαν δημιουργήσει το ΚΚΕ και το ΕΑΜ.

Ήταν επόμενο μετά τη νίκη της η αστική τάξη να θέλει να προσδώσει το δικό της περιεχόμενο στον εορτασμό της 28^ης του Οκτώβρη, όπως και της 25^ης του Μάρτη (και τον εορτασμό της 25^ης του Μάρτη τον αναβίωσε κατά τη διάρκεια της κατοχής το ΕΑΜ Νέων).

Οι εορτασμοί αυτοί παίρνουν επίσημη μορφή πλέον. Στο περιεχόμενο και το χαρακτήρα των εορτασμών διεξάγεται ταξική πάλη. Τη σφραγίδα του σ’ αυτούς τους εορτασμούς την βάζει, όπως ήταν επόμενο, το επίσημο κράτος της αστικής τάξης. Έχει την πρωτοβουλία. Στο μετεμφυλιακό καθεστώς κυριαρχούσε ο αντικομμουνισμός και ο εθνικισμός. Η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος λαός γενικότερα, όμως, δεν είχαν παραιτηθεί και προσπαθούσαν να δώσουν το δικό τους περιεχόμενο.

Στην περίοδο της χούντας κυριαρχεί ο αντικομμουνισμός, ο άκρατος εθνικισμός, η πατριδοκαπηλία, η προγονοπληξία. Αλλά και πάλι η εργατική τάξη δεν παραιτείται.

Μετά τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ η αστική τάξη, βλέποντας ότι δε μπορεί να ξεμπερδέψει εύκολα με την ιστορία, με το Έπος της Εθνικής Αντίστασης και τους πρωταγωνιστές της, αναγκάζεται να μιλήσει για την «Ενωμένη Αντίσταση», που διεξήγαγε ο Ελληνικός λαός κατά την περίοδο της Κατοχής και αργότερα να αναγνωρίσει την Εθνική Αντίσταση.

Στόχος της ήταν να εξισορροπήσει λίγο τα πράγματα, γιατί δε μπορούσε πλέον να αγνοεί την ιστορική πραγματικότητα, από την άλλη πιο συστηματικά και πιο μεθοδευμένα αρχίζει να παρεμβαίνει με πιο πολιτικό και ιδεολογικό τρόπο, χωρίς να εγκαταλείπει και τον ανοικτό αντικομμουνισμό της. Παρεμβαίνει από τα πανεπιστήμια, από ιδρύματα και ινστιτούτα εντός και εκτός Ελλάδας.

Στο πλαίσιο της γενικότερης ταξικής πάλης που διεξαγόταν και οι εορτασμοί των εθνικών αυτών εορτών ήταν ένα πεδίο ταξικής αναμέτρησης. Ιδεολογικής και πολιτικής ταξικής πάλης.

Προφανώς, στις σημερινές συνθήκες, με τους αρνητικούς συσχετισμούς για το Εργατικό και Κομμουνιστικό Κίνημα, η αστική τάξη επιχειρεί να δώσει το δικό της περιεχόμενο στις εθνικές επετείους. Γι’ αυτό το θέμα ήδη έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο μας σχετικά με τις δύο επετείους, της 28^ης του Οκτώβρη 1940 και της 12^ης του Οκτώβρη του 1944, και του πραγματικού μηνύματος που εκπέμπουν σήμερα.

Αποτελεί, όμως, μέγα λάθος να αγνοούμε το παρελθόν των επετείων αυτών, το τι αντιπροσώπευαν και αντιπροσωπεύουν στην πραγματικότητα και να τις παρουσιάζουμε ως πρωτοβουλία της αστικής τάξης, ενώ η αλήθεια είναι ότι το έθνος της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού γενικότερα επέβαλαν τον εορτασμό τους, γεγονός που έφερε και την επίσημη καθιέρωσή τους αλλά και την επίσημη αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, παρά το γεγονός ότι το έθνος της αστικής τάξης και το κράτος της δε θα μπορούσαν παρά να προσπαθήσουν να αλλοιώσουν το περιεχόμενό τους και στις σημερινές συνθήκες ακόμη πιο πολύ, μια και βρισκόμαστε υπό καθεστώς εκχωρήσεων των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και της εθνικής μας ανεξαρτησίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, βαθέματος της πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης.