Το πολυνομοσχέδιο, που περιλαμβάνει την πρώτη σειρά των προαπαιτουμένων, κατατέθηκε και θα συζητηθεί με τη διαδικασία του επείγοντος. Η κυβέρνηση για να διασώσει, υποτίθεται, τα προσχήματα ανταποκρίθηκε στο αίτημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μη συζητηθεί με τη διαδικασία του κατεπείγοντος για να υπάρξει χρόνος για …συζήτηση! Δηλαδή μέχρι το …Σάββατο! Συζήτηση πάνω σ’ ένα καθ’ ολοκληρίαν αντιλαϊκό νομοσχέδιο, που εντάσσεται στο πλαίσιο εφαρμογής της νέας συμφωνίας – μνημονίου!
Το πολυνομοσχέδιο είναι τόσο αντιλαϊκό, που και τα αστικά ΜΜΕ αναγκάζονται να το παραδεχτούν, και όχι μόνο αυτό, αλλά προχωρούν στην εκλαΐκευση – και με λεπτομέρειες, των νέων δεινών που θα υποστούν οι εργαζόμενοι!
Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις αποκαλύπτουν και τα «τρελά» του πολυνομοσχεδίου φροντίζοντας να πάρουν τις αποστάσεις τους απ’ αυτό και να εκθέτουν την «αριστερή κυβέρνηση» για το πόσο σκληρά μέτρα φέρνει σε βάρος των εργαζομένων χρησιμοποιώντας και το ανάλογο λεξιλόγιο.
Δεν είχαμε καμία αμφιβολία για τη στάση των αστικών ΜΜΕ. Μέχρι τώρα πίεζαν αφόρητα την κυβέρνηση για να αποδεχτεί τη νέα συμφωνία – μνημόνιο. Αναρωτιούνταν εάν η κυβέρνηση θα έχει την πολιτική σταθερότητα για να εφαρμόσει τη μνημονιακή πολιτική, εάν από το ΣΥΡΙΖΑ θα ξεπηδήσει κάποια καινούργια ΛΑΕ. Τώρα βγάζουν την ουρά τους απέξω και υποκριτικά στέκονται «κριτικά» σε όσα προτίθεται να νομοθετήσει η κυβέρνηση, την ίδια στιγμή που ξεκαθαρίζουν ότι ο δρόμος του μνημονίου είναι αναγκαστικός.
Την ίδια στάση κρατάνε και τα αστικά κόμματα. Η Νέα Δημοκρατία δηλώνει ότι το μνημόνιο και το πολυνομοσχέδιο φέρουν την υπογραφή των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, Τσίπρα – Καμμένου, σε μια προσπάθεια να διαχωριστεί από την κυβερνητική πολιτική, όταν έχει ψηφίσει τη νέα συμφωνία – μνημόνιο με βάση την οποία και προς εφαρμογή της έρχεται το πολυνομοσχέδιο. Ακριβώς τα ίδια ισχύουν για το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, για το Ποτάμι.
Η κυβέρνηση προχωράει και σε παράλληλες κινήσεις. Έχει βάλει μπροστά να συζητάει και το ζήτημα του χρέους. Στη Λίμα του Περού όλοι οι εμπλεκόμενοι με το Ελληνικό ζήτημα ξεκαθάρισαν ότι όρος για την οποιαδήποτε διευθέτηση του χρέους είναι η εφαρμογή των συμφωνηθέντων. Και η κυβέρνηση σπεύδει σε όλους τους τόνους να διαβεβαιώνει ότι θα ανταποκριθεί στην εφαρμογή τους.
Το τοπίο πλέον είναι σαφές. Η μόνη δύναμη που μπορεί να αναχαιτίσει αυτήν την αντιλαϊκή καταιγίδα είναι το Εργατικό Κίνημα. Και ο ρόλος του ΠΑΜΕ αναδεικνύεται εκ των πραγμάτων καθοριστικός. Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πάρα πολύ καλά το τι τους περιμένει. Σε κάθε ευκαιρία το περιγράφουν από μόνοι τους ακόμη και στα αστικά ΜΜΕ. Έχουν συνείδηση ότι η θέση τους θα χειροτερέψει. Και αυτός είναι ένας παράγοντας που βοηθάει την ανάπτυξη της δράσης του Εργατικού Κινήματος.
Ήδη τα αστικά ΜΜΕ εκφράζουν από τώρα τις ανησυχίες τους για τις κοινωνικές αντιδράσεις, για το εάν θα αντέξει η κυβέρνηση τις πιέσεις που θα δεχτεί από τους εργαζόμενους.
Μόνο που το ΠΑΜΕ για να παίξει αυτόν το καθοριστικό ρόλο και να ανταποκριθεί στα καθήκοντα της πάλης πρέπει και το ίδιο να αλλάξει βηματισμό, να επανέλθει στον αρχικό του σκοπό και ρόλο. Αυτήν τη στιγμή, στην καλύτερη περίπτωση, λειτουργεί σαν παράταξη. Δεν κατόρθωσε να συσπειρώσει δυνάμεις πέρα από τις δυνάμεις του Κόμματος. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να την αντιμετωπίσει.
Για να γίνει πόλος συσπείρωσης νέων σωματείων και ομοσπονδιών, και μπροστά στο πλήρες ξεπούλημα της ΓΣΕΕ και του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, πρέπει να μάθει την τέχνη της ενότητας στη δράση, του συντονισμού, των συνεργασιών.
Και εδώ υπάρχει και η μεγάλη δυσκολία. Πως θα γίνει κατορθωτό να παίξει το Εργατικό Κίνημα τον καθοριστικό του ρόλο, όταν οι λαϊκές μάζες αντιλαμβάνονται ότι η επίλυση των προβλημάτων τους είναι πλέον καθαρά πολιτική;
Πράγμα που σημαίνει ότι για να ματαιώσεις την εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων δεν αρκεί να έχεις μια πρόταση π.χ. για το ασφαλιστικό σύστημα, γιατί το μνημόνιο προβλέπει ή θα καταλήξει σε συγκεκριμένα αντιλαϊκά μέτρα για το ασφαλιστικό. Ούτε αρκεί να έχεις ένα αίτημα για τις απώλειες που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι και να διεκδικείς την επαναφορά των μισθών και των συντάξεων στα προ κρίσης επίπεδα. Δεν ισχυριζόμαστε ότι δεν παίζουν το ρόλο τους. Ισχυριζόμαστε, όμως, ότι δεν αρκούν.
Παραπέρα δεν είναι λύση να καταφεύγει κανείς σε γενικόλογες εκφράσεις περί πολιτικοποίησης των αγώνων. Αυτή η έκφραση, που χρησιμοποιείται συχνά και όχι μόνο από το ΚΚΕ, περί πολιτικοποίησης των αγώνων είναι γράμμα κενό, όταν δεν ακολουθείται από μια συγκεκριμένη πρόταση διεξόδου από την κρίση και τη χρεοκοπία.
Και εδώ είναι το πρόβλημα. Όταν καταθέτεις, στο πολιτικό επίπεδο, μια πρόταση διεξόδου από την κρίση και τη χρεοκοπία, που αντιστοιχεί στον άμεσο σοσιαλισμό, που όμως αυτή υπερπηδάει τη συνείδηση των λαϊκών μαζών, είναι αδύνατον αυτή η πρόταση να γίνει η βάση της δράσης των λαϊκών μαζών.
Και επειδή αυτό σε κάποια φάση έγινε αντιληπτό, όταν το Κόμμα πήγαινε με το σύνολο της γραμμής του στο Εργατικό Κίνημα και δεν ξεχώριζε το ΠΑΜΕ από το Κόμμα, τώρα υποβιβάζεις τα αιτήματα του Εργατικού Κινήματος στο επίπεδο π.χ. της αναπλήρωσης των απωλειών, για να συσπειρώσεις τους εργαζόμενους, όταν στη συνείδηση των λαϊκών μαζών έχει κατασταλάξει η άποψη ότι θα υποστούν νέες απώλειες, τις οποίες για να τις αποφύγουν χρειάζεται πολιτική λύση, που, όμως, αυτή η λύση δε φτάνει μέχρι την υιοθέτηση του άμεσου σοσιαλισμού.
Αυτή είναι η αντίφαση που δημιουργεί η πολιτική του Κόμματος, εδώ δημιουργείται το κενό. Από τη μια οι λαϊκές μάζες να κατανοούν ότι τα προβλήματά τους για να επιλυθούν χρειάζεται πολιτική πρόταση, από την άλλη να μην αποδέχονται ακόμη την πρόταση διεξόδου με άμεσο σοσιαλισμό.
Η πρόταση του Κόμματος αυτό το κενό δεν το καλύπτει, και όχι μόνο δεν το καλύπτει αλλά επιμένει σε μια πολιτική που συνεχώς το διευρύνει με αποτέλεσμα να χάνει την επαφή του με τις λαϊκές μάζες, σε τελική ανάλυση να αποδυναμώνεται το ίδιο το Εργατικό Κίνημα στη δράση του. Μια τέτοια τακτική «καίει» και το σύνθημα της ισχυρής εργατικής αντιπολίτευσης.
Η «Νέα Σπορά» ευθύς εξ αρχής έχει μιλήσει γι’ αυτήν την κατάσταση, γι’ αυτό το κενό. Και πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτό το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο. Ιστορικά έχει προκύψει με τη γένεση του ίδιου του Κομμουνιστικού και Εργατικού Κινήματος. Υπήρξε έντονη διαπάλη στους κόλπους του Κομμουνιστικού και Εργατικού Κινήματος.
Μόνο που η Λενινιστική τακτική μας το έλυσε αυτό το πρόβλημα, και όχι μόνο μας το έλυσε αλλά είναι η μόνη – επίκαιρη και στις μέρες μας, τακτική που οδήγησε και στη σοσιαλιστική επανάσταση. Μπορεί στην ηγεσία του Κόμματος να φαντάζει ως δεξιά παρέκκλιση μια και έχει υιοθετήσει την «αριστερή» παρέκκλιση. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα ως προς την ιστορική σημασία της επαναστατικής Λενινιστικής τακτικής, πολύ περισσότερο, δεν αλλάζει τα πράγματα ως προς την επικαιρότητά της.
Από την πλευρά μας πιστεύουμε ότι το αστικό πολιτικό σύστημα δεν έχει σταθεροποιηθεί, ότι η πολιτική κρίση θα συνεχιστεί, ότι υπάρχει πεδίο ανάπτυξης των εργατικών αγώνων, ότι η κυβέρνηση θα έρθει σε ρήξη με τις λαϊκές μάζες ακόμη και μ’ αυτές που την υποστήριξαν.
Δεν υποτιμάμε τις δυσκολίες αλλά δεν υποτιμάμε και τις δυνατότητες. Αυτό που χρειάζεται από την πλευρά του Κόμματος είναι να καταθέσει μια συγκεκριμένη πρόταση διεξόδου από την κρίση και τη χρεοκοπία, που να συνδυάζει τα Λενινιστικά χαρακτηριστικά, για τα οποία η «Νέα Σπορά» έχει κάνει κατ’ επανάληψη λόγο, και αυτή η πρόταση διεξόδου να γίνει η βάση της δράσης του Εργατικού Κινήματος και της ανάπτυξης των αγώνων του.
Η κατάθεση του πολυνομοσχεδίου μπορεί να γίνει η αρχή για μια νέα τακτική του Κόμματος στο Εργατικό Κίνημα, που θα ματαιώσει τη μνημονιακή πολιτική και το λέμε αυτό, γιατί η εφαρμογή της νέας συμφωνίας θα έχει ως συνέπεια να προκύψει ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο για τους εργαζόμενους στη χώρα μας, όπως θα προκύψει και ένας άλλος αναδιαρθρωμένος καπιταλισμός, πιο αντιδραστικός και πιο βάρβαρος.
COMMENTS