Η εσωτερική κατάσταση της Νέας Δημοκρατίας δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας ότι βρίσκεται σε εσωκομματική κρίση. Στην πραγματικότητα, στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που έχασε μια ακόμα εκλογική μάχη, εκδηλώνεται πιο έντονα το πρόβλημα της αστικής τάξης της χώρας να σταθεροποιήσει το πολιτικό της σύστημα για να υπηρετηθεί η αστική στρατηγική της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ.
Το πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας επιτείνεται από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας ουσιαστικά έχει διεμβολίσει το παραδοσιακό αστικό ακροατήριο και αυτό κάνει πιο εμφανή τα φαινόμενα αποσύνθεσης της συντηρητικής παράταξης που διαχρονικά αποτελούσε τον βασικό πολιτικό πυλώνα της αστικής τάξης (Λαϊκό κόμμα, Εθνικός Συναγερμός, ΕΡΕ, ΝΔ).
Σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί να γίνει περισσότερο κατανοητή και η ένδεια που υπάρχει στην ανάδειξη μιας ισχυρής προσωπικότητας να ηγηθεί της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και το ότι οι παραδοσιακές πολιτικές οικογένειες που έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στα τεκταινόμενα του συγκεκριμένου κόμματος φαίνεται να μην ελέγχουν απόλυτα τις εξελίξεις όπως στο παρελθόν.
Τρία είναι τα στοιχεία τα οποία πρέπει κανείς να ξεχωρίσει για να καταλάβει το πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας και στην προέκτασή του το πρόβλημα της αστικής τάξης να διαμορφώσει ένα νέο διπολισμό ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας, που θα αντικαταστήσει τον παλιό δικομματισμό του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και θα επανεγκλωβίσει τις λαϊκές μάζες στη μνημονιακή πολιτική.
Πρώτο: Από το 2009 και μετά, δηλαδή στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται σε μια σταθερά καθοδική πορεία ως προς την απήχηση του πολιτικού της λόγου. Ειδικότερα από το 2012 και μετά που αναδείχτηκε και πάλι σε κυβερνητική δύναμη αλλά με μεγάλες εκλογικές απώλειες, έχει τέσσερις διαδοχικές εκλογικές ήττες (Ευρωεκλογές 2014, Εθνικές Εκλογές Γενάρη και Σεπτέμβρη 2015 και δημοψήφισμα του Ιούλη 2015).
Δεύτερο: Στις τελευταίες εκλογές παρά τη συγκράτηση των ποσοστών της στα επίπεδα του 28% κατέγραψε απώλειες σε απόλυτους αριθμούς ψήφων και η κοινωνική της επιρροή διαμορφώνεται περίπου στο 1,5 εκ ψηφοφόρους. Έχει χάσει δηλαδή τη μισή εκλογική της βάση σε σχέση με την πριν την οικονομική κρίση, περίοδο.
Μάλιστα οι απώλειες αυτές εκφράζουν και μια αποδοκιμασία από την πλευρά των κοινωνικών δυνάμεων που την ακολουθούσαν, ως προς το γεγονός ότι δεν την θεωρούν ως το βασικό πυλώνα της σταθερότητας του αστικού πολιτικού συστήματος που ήταν και το βασικό της εκλογικό σύνθημα.
Τρίτο: Η σταθερά καθοδική πορεία της Νέας Δημοκρατίας είναι προφανές ότι είναι άμεσα συνυφασμένη με την φθορά του “ευρωπαϊκού οράματος” στη συνείδηση των λαϊκών μαζών, γεγονός που δεν της αφήνει περιθώρια ελιγμών ως προς την οικονομική και γεωστρατηγική πολιτική που επαγγέλλεται. Η Νέα Δημοκρατία έχει ταυτίσει την πολιτική της διαδρομή με την ένταξη στην ΕΟΚ το 1979-1980, τη συνθήκη του Μάαστριχτ και την μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε Ευρωπαϊκή Ένωση το 1991, ενώ μετά το 2011 σήκωσε το κύριο βάρος της μνημονιακής πολιτικής στο όνομα της παραμονής στο ευρώ.
Αυτός είναι και ο καθοριστικός παράγοντας που την εμφανίζει ως δύναμη εχθρική στις λαϊκές μάζες, καθώς δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στις πιο φτωχές συνοικίες των αστικών κέντρων, που συγκεντρώνονται η εργατική τάξη και τα πληγέντα από την κρίση μικροαστικά στρώματα τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας είναι σχεδόν καθολικά κάτω από το 20%.
Από την άποψη αυτή αναπτύσσονται εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις για το παρόν και το μέλλον της Νέας Δημοκρατίας και έχουν αρχίσει να εμφανίζονται και σκέψεις που αποτυπώνουν ότι είναι ισχυρές οι φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της, ακόμα και η προοπτική διάσπασής της.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και πίσω από τα όσα λέγονται δημόσια η Νέα Δημοκρατία οδεύει όλο και περισσότερο στην υιοθέτηση ενός ιδεολογικού στίγματος που ενσωματώνει πιο οργανικά την στροφή της αστικής τάξης προς την πολιτική αντίδραση.
Οι υποψηφιότητες για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας που έχουν κατατεθεί είναι ενδεικτικές των διεργασιών που συντελούνται, ωστόσο και αυτό δεν μπορεί εκ προοιμίου να διασφαλίσει την ενότητά της ως κομματικού σχηματισμού.
Το γεγονός αυτό σχετίζεται άμεσα με την κινητικότητα των μαζών και εδώ αξίζει κανείς να παρατηρήσει ένα, σε πρώτη ανάγνωση, αντιφατικό φαινόμενο. Η Νέα Δημοκρατία ηττήθηκε στις εκλογές του Γενάρη του 2015 και αποδοκιμάστηκε η λογική του “νόμου και της τάξης” , που εκφράστηκε στην “στρατηγική του φόβου” απέναντι στην άνοδο του τότε ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Ταυτόχρονα, όμως, η Νέα Δημοκρατία υπέστη νέα καθαρή ήττα μετά τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και το πέρασμα του τελευταίου στο μπλοκ των αστικών δυνάμεων στις εκλογές του Σεπτέμβρη, όταν εφάρμοσε μια προεκλογική τακτική συναίνεσης έναντι του Αλέξη Τσίπρα για την εφαρμογή και υλοποίηση του τρίτου μνημονίου.
Τα αδιέξοδο για τη Νέα Δημοκρατία είναι μπροστά της και η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβερνητικής δύναμης θα επιδράσει αποφασιστικά στις εσωτερικές εξελίξεις στη Νέα Δημοκρατία, όσο και εάν αυτό φαίνεται ως πολιτικό παράδοξο.
Το συμπέρασμα είναι ότι ούτε η πολιτική κρίση έχει ξεπεραστεί ούτε πολύ περισσότερο η σταθεροποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος έχει διασφαλιστεί. Άλλωστε τα ερωτήματα έχουν τεθεί εκ νέου. Θα παραμείνει τελικά ενωμένη η Νέα Δημοκρατία; Πόσο χρόνο θα αντέξει η νέα κυβέρνηση;
Και τα ερωτήματα αυτά τίθενται κάτω από το βάρος της σημερινής πραγματικότητας, της εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής , που μοιάζει με ευχή και κατάρα. Από τη μια τη θεωρούν αναγκαία για να βγει η χώρα από την οικονομική κρίση από την άλλη την καταριούνται, γιατί θα «κάψει» πολύ κόσμο. Μέχρι τώρα πέντε κυβερνήσεις.
COMMENTS