Οι εξελίξεις στη Συρία είναι καταιγιστικές και δείχνουν ότι η αναδιάταξη των δυνάμεων και η επαναχάραξη των συνόρων, που επιδιώκουν οι ΗΠΑ με τους συμμάχους τους, για να ελέγχουν μια σημαντική από γεωστρατηγική και γεωοικονομική σημασία περιοχή, μπορεί να αποτελέσει άλλο ένα επεισόδιο στη σειρά των ανοιχτών ζητημάτων, που υπάρχουν κυρίως μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας, και το οποίο μπορεί να οξύνει παραπέρα την αντιπαράθεση μεταξύ τους και να τη διευρύνει, γιατί αυτό δεν περιορίζεται αποκλειστικά ανάμεσα στις ΗΠΑ και στη Ρωσία.
Κανείς δε μπορεί να προσδιορίσει από τώρα την τροπή των εξελίξεων, μια και τα εμπλεκόμενα μέρη στη Συρία και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι πολλά και το πρόβλημα πολυσύνθετο. Τα γεγονότα εξελίσσονται «εν θερμώ» και οι απρόβλεπτοι παράγοντες μπορούν να τα εκτρέψουν προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.
Είναι γνωστό ότι οι ΗΠΑ επιδιώκουν διακαώς να απαλλαγούν από το καθεστώς Άσαντ. Τους είναι εμπόδιο για την πραγματοποίηση των ιμπεριαλιστικών επεκτατικών τους σχεδίων, που συμπεριλαμβάνουν και τη Συρία. Ο βασικός τους στόχος είναι η συνολική αναδιάταξη του χάρτη της περιοχής, με τη δημιουργία ακόμη και νέων κρατών, «που σε δέκα χρόνια η περιοχή θα είναι αγνώριστη σε σχέση με το σήμερα», ο έλεγχος των δικτύων των αγωγών, που θα μεταφέρουν τους ενεργειακούς πόρους προς τη Δύση, προς την Ευρώπη ιδιαίτερα, για την απεξάρτησή της από τη Ρωσία.
Οι ΗΠΑ δημιούργησαν και στήριξαν τον ISIS σαν αποσταθεροποιητικό παράγοντα γενικότερα στην περιοχή. Μαζί με το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία. Μ’ αυτόν τον τρόπο διευκολύνονταν να έχουν ένα ανοικτό μέτωπο ενάντια στον Άσαντ, να αποδιοργανώνουν τη Συρία και ευρύτερα στην περιοχή, να παρεμβαίνουν στις Κουρδικές μειονότητες, στην προοπτική δημιουργίας και Κουρδικού κράτους από περιοχές της Συρίας, του Ιράκ και της Τουρκίας, και τελικά, να παρεμβαίνουν, σαν υποτιθέμενη ειρηνευτική δύναμη, μαζί με τους συμμάχους τους, και να έχουν μόνιμη παρουσία στην περιοχή.
Από την πρώτη στιγμή προσπάθησαν να συντονίσουν τις αντιπολιτευτικές δυνάμεις προς τον Άσαντ. Τις στήριξαν οικονομικά, τις εκπαίδευσαν στρατιωτικά, τις καθοδήγησαν στα πεδία των μαχών. Ορισμένες δυνάμεις από την αντιπολίτευση, που ηγούνταν σ’ αυτήν, πέρασαν ανοικτά με τον ISIS, ο οποίος, στη συνέχεια, αυτονομήθηκε (ή υποτίθεται ότι αυτονομήθηκε) από τις ΗΠΑ, την ίδια στιγμή, που η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, παραδοσιακοί σύμμαχοι στην περιοχή των ΗΠΑ, εξακολουθούν από κάθε άποψη να στηρίζουν τον ISIS.
Υπάρχουν και ορισμένα γεγονότα που εντυπωσιάζουν. Λέγεται ότι σημαντικό μέρος (ορισμένοι διεθνείς παρατηρητές μιλάνε για το μεγαλύτερο) των «μαχητών» του ISIS αποτελείται από στρατολογημένους ισλαμιστές των χωρών της Δύσης, κάτι που θυμίζει έντονα το αντίστοιχο παράδειγμα με τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, που κυρίως στρατολογήθηκαν από ισλαμιστές εκτός αυτής της χώρας, κυρίως από γειτονικές της χώρες.
Δεν είναι και χωρίς σημασία και οι συνέπειες όλης αυτής της κατάστασης. Το προσφυγικό κύμα, που αναπόφευκτα θα δημιουργούσε η εγκληματική και βάρβαρη δράση του ISIS κατευθύνεται, μέσω Τουρκίας και Ελλάδας, και άλλων δρόμων, κυρίως προς τη Γερμανία, που αναπόφευκτα της δημιουργεί ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα.
Η θέση της Γερμανίας, εκφρασμένη από την ίδια την Άνγκελα Μέρκελ, και πολύ πρόσφατα είναι ότι χωρίς τη Ρωσία δε μπορεί να βρεθεί λύση στη Συρία.
Η αλήθεια είναι ότι ο κλοιός των ΗΠΑ και των συμμάχων τους ενάντια στον Άσαντ συνεχώς στένευε και αυτό το γεγονός δεν ήταν μόνο πρόβλημα για τον Άσαντ αλλά και για την ίδια τη Ρωσία, η οποία, πέρα από το γεγονός ότι διατηρεί στρατιωτική βάση στη Συρία, βλέπει πολύ καθαρά την πρόθεση να στενεύει και ο δικός της ο κλοιός από την πλευρά των ΗΠΑ.
Η πρόσκληση του Άσαντ στη Ρωσία για στρατιωτική ενεργή βοήθεια στο πεδίο των μαχών, μέσω κύματος βομβαρδιστικών στρατιωτικών επιχειρήσεων, ασφαλώς αλλάζει τα δεδομένα στην περιοχή, και στρατιωτικά και πολιτικά. Αλλάζει και την ίδια τη θέση της Ρωσίας. Κατά τη γνώμη μας την ενισχύει.
Παραπέρα δυσκολεύει, πέρα από τη δράση του ISIS, και την πραγματοποίηση των άλλων στόχων των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, που δεν αφορούν αποκλειστικά την παραμονή του Άσαντ στην εξουσία, αλλά και την κατάτμηση της Συρίας και τη συνολικότερη αναδιάταξη στην περιοχή.
Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας είναι η πρώτη που πραγματοποιεί τόσο μακριά από τα δικά της σύνορα αλλά και ως προς το εύρος των επιχειρήσεων. Έχει ανακοινωθεί ότι οι βομβαρδισμοί που επιχειρούνται θα πάρουν ένα χρονικό διάστημα τριών και τεσσάρων μηνών, χρονικό διάστημα που μπορεί να κρίνει πολλά για την ευρύτερη περιοχή. Στην πραγματικότητα μπορεί να είναι και πολύ μεγαλύτερο.
Ταυτόχρονα δεν πρέπει να μην παίρνεται υπόψη και ο ρόλος μιας άλλης μεγάλης δύναμης, της Κίνας, που έχει φροντίσει να στείλει ναυτικές δυνάμεις στην περιοχή, ενώ πολύ πριν αρχίσουν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσίας, από το Μάη, διεξήγαγε και κοινά στρατιωτικά γυμνάσια με τη Ρωσία στην Ανατολική Μεσόγειο. Η παρουσία αυτή της Κίνας δείχνει το άμεσο ενδιαφέρον της για την περιοχή και σε κάθε περίπτωση υποδηλώνει μια υποστηρικτική στάση για τη Ρωσία. Βλέπουμε να διαμορφώνονται άξονες.
Ένα είναι πάντως βέβαιο. Το ζήτημα της Συρίας και της ευρύτερης περιοχής απασχολεί πλέον ως διεθνές ζήτημα, που εμπλέκει όλο και περισσότερες χώρες και ανακατανέμει στάσεις και συμμαχίες. Δεν πρέπει να θεωρείται χωρίς σημασία το γεγονός της διεξαγωγής κοινών στρατιωτικών γυμνασίων μεταξύ Ρωσίας και Αιγύπτου και Κίνας και Αιγύπτου.
Σε ό,τι αφορά τον ίδιο τον Άσαντ, ανεξάρτητα από το τι πολιτικά αντιπροσωπεύει (σαφώς αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα τμήματος της αστικής τάξης της Συρίας), όχι μόνο για την παραμονή του στην εξουσία αλλά και για την ανάκτηση του ελέγχου του εδάφους της Συρίας η κίνηση της πρόσκλησης της Ρωσίας για ανοικτή στρατιωτική δράση ήταν αναπόφευκτη. Η Ρωσία ήταν το μόνο της ισχυρό στρατιωτικό στήριγμα, που μπορούσε να αντισταθμίσει τη δύναμη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, πέρα από τη στήριξη που έχει από το Ιράν.
Η ηγεσία των ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους αποκαλούν τον Άσαντ δικτάτορα, προσχηματικά, κατά τη γνώμη μας (προφανώς επειδή είναι δημοκρατικοί οι ηγέτες της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, ή και του ίδιου του ISIS, που δημιούργησαν!), για να επικαλούνται ότι η ιμπεριαλιστική τους επέμβαση γίνεται στο όνομα της απελευθέρωσης του Συριακού λαού!
Για να πάρει κανείς συγκεκριμένη θέση, πέρα από τις γνωστές γενικότητες ότι η Συρία και ο Συριακός λαός πρέπει να αφεθούν να λύσουν από μόνοι τους το όποιο εσωτερικό τους πρόβλημα στη διακυβέρνηση και στους διεθνείς προσανατολισμούς της χώρας – γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί, η ιμπεριαλιστική επέμβαση στην περιοχή είναι δεδομένη, και στο μέλλον θα ισχύει και θα εφαρμόζεται το ίδιο, το ερώτημα που πρέπει να απαντήσει είναι: ποιο κριτήριο πρέπει να κυριαρχεί με βάση το οποίο θα πάρει και την αντίστοιχη θέση;
Απέναντι στα γεγονότα στη Συρία και γενικότερα στα όσα συμβαίνουν στην ευρύτερη περιοχή, με τις σαφείς και δηλωμένες ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.
Στις συγκεκριμένες συνθήκες, που έχουν διαμορφωθεί μετά και την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, με τους δοσμένους συσχετισμούς μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Με τη δοσμένη στάση της Κίνας, που στην εξουσία βρίσκεται το Κομμουνιστικό Κόμμα και στην υλική βάση συνυπάρχουν όλα τα παραγωγικά συστήματα και τη διεθνή πολιτική που εφαρμόζει.
Νομίζουμε ότι το κριτήριο για να πάρει κανείς θέση είναι το πώς προωθείται γενικά το συμφέρον της εργατικής τάξης, όχι μόνο των χωρών της συγκεκριμένης περιοχής αλλά και παγκόσμια. Το πώς προωθείται η υπόθεση της παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας, που θα μας φέρει και πάλι μπροστά στο ξέσπασμα των σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Με αυτό το θέμα θα καταπιάνεται και η δεύτερη συνέχεια του άρθρου αυτού.
COMMENTS