Πολλοί ήταν αυτοί που στάθηκαν στα αγγλικά του Αλέξη Τσίπρα, κατά την πρόσφατη συζήτηση που είχε, πρόσωπο με πρόσωπο, με το Μπιλ Κλίντον. Πολλά ήταν, επίσης, τα σχόλια για το εάν η έλλειψη γνώσης, σε βάθος, της αγγλικής γλώσσας από την πλευρά του πρωθυπουργού τον έφερε σε τέτοια αμηχανία, που «χάθηκε» στις απαντήσεις του μη «καταφέρνοντας», τελικά, να στείλει το σωστό μήνυμα για την προσέλκυση των πέραν του Ατλαντικού επενδυτών!
Η αλήθεια είναι ότι Αμερικάνικα κεφάλαια ενδιαφέρονται για επενδύσεις στην Ελλάδα, που έχουν να κάνουν π.χ. με την ενέργεια ακόμη και με τα κόκκινα δάνεια. Όπως είναι αλήθεια ότι η επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα αποσκοπούσε στο να αποσπάσει τη …βοήθεια της ηγεσίας των ΗΠΑ για την υπόθεση του χρέους και τη διευθέτησή του, για το Κυπριακό ζήτημα και την εξομάλυνση των σχέσεων με τη FYROM, σε σχέση με τη ρύθμιση του ονόματος, το προσφυγικό πρόβλημα και τις εξελίξεις στη Συρία και ευρύτερα.
Αυτό που καταλάβαμε εμείς είναι ότι ο πρωθυπουργός πήρε όλες τις απαντήσεις από την πλευρά της Αμερικάνικης ηγεσίας, οι οποίες δεν είναι καθόλου ικανοποιητικές ακόμη και γι’ αυτούς τους στόχους της κυβέρνησης. Μπορεί π.χ. να επιδιώκει ο Αλέξης Τσίπρας την εύνοια της ηγεσίας των ΗΠΑ για το άνοιγμα της συζήτησης για το χρέος αλλά το ΔΝΤ (δηλαδή οι ΗΠΑ) βάζει συγκεκριμένους όρους, που στην ουσία για τη χώρα μας θα παρατείνουν την οικονομική εποπτεία της για σχεδόν ολόκληρο τον 21ο Αιώνα.
Αντίθετα από τα …αγγλικά του Μπιλ Κλίντον, που αναδεικνύουν το γνωστό γλωσσικό κυνισμό του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, αυτό που καταλάβαμε και ξεκάθαρα βγαίνει είναι ότι η ηγεσία των ΗΠΑ από τη μια μας αντιμετωπίζει σαν μια επενδυτική «ευκαιρία», αλλά με τους δικούς της όρους («θα βγάλουν λεφτά οι επενδυτές;» ρώτησε ο Μπιλ Κλίντον τον πρωθυπουργό).
Από την άλλη μεριά οι επίσημες δηλώσεις της ηγεσίας των ΗΠΑ δείχνουν ότι επιδιώκει να αξιοποιήσει τη χώρα μας και τη γεωστρατηγική της θέση για τα ευρύτερα σχέδιά της, εντός και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Συμπέρασμα. Με τέτοιους όρους, με τις προβλέψεις της Κριστίν Λαγκάρντ για την παγκόσμια ανάπτυξη, η χώρα μας ούτε το πρόβλημα της ανάπτυξης μπορεί να λύσει αλλά ούτε και του χρέους. Αντίθετα θα βολοδέρνει για πολλά χρόνια μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, στην οικονομική στασιμότητα και το μόνο βέβαιο είναι ότι θα χρησιμοποιείται ως οικόπεδο του ιμπεριαλισμού.
Όλα αυτά τα αναφέρουμε, γιατί η κυβέρνηση ελπίζει ότι με τη βοήθεια της ηγεσίας των ΗΠΑ θα ξεπεράσει το σκόπελο του χρέους και ότι θα κερδίσει το στοίχημα της ανάπτυξης.
Τα αναφέρουμε, όμως, και για έναν άλλο λόγο. Από τη μια, όλοι σε όσους απευθύνεται η κυβέρνηση, είτε στις ΗΠΑ είτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, απαιτούν την εφαρμογή του μνημονίου, για την όποια διευθέτηση του χρέους και για να κάνουν επενδύσεις. Από την άλλη, δεν υπάρχει σοβαρός οικονομικός αναλυτής, που να μην αναγνωρίζει ότι το μνημόνιο θα φέρει ύφεση. Το ερώτημα, που λογικά προκύπτει, είναι: από που θα έρθει η ανάπτυξη;
Την ίδια στιγμή παρατηρείται το εξής οξύμωρο φαινόμενο. Τα αστικά ΜΜΕ έχουν ήδη αρχίσει να μιλάνε, σε στυλ καταγγελίας, για τις αντιλαϊκές συνέπειες του μνημονίου. Εκεί που έκαναν το παν για να χειραγωγήσουν τη λαϊκή ψήφο στο δημοψήφισμα υπέρ του «ΝΑΙ», αναρωτιούνται, τώρα, πως θα προκύψει η ανάπτυξη με τέτοια φοροκαταιγίδα!
Φτάνουν, ορισμένοι σχολιαστές των αστικών ΜΜΕ, να αντιστρέφουν τα οικονομικά πράγματα και να ισχυρίζονται ακόμη ότι η επίλυση του προβλήματος της ανάπτυξης είναι προϋπόθεση για να λυθεί το ζήτημα του χρέους, δηλαδή μέμφονται την πολιτική της κυβέρνησης που εφαρμόζει το μνημόνιο, γιατί δεν βλέπουν να έρχεται ανάπτυξη, που θα βοηθήσει την αντιμετώπιση του χρέους, σε αντίθεση με την επίσημη άποψη της κυβέρνησης ότι θα τηρήσει τη συμφωνία, δηλαδή θα εφαρμόσει το μνημόνιο, αλλά θέτει και ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη τη διευθέτηση του χρέους.
Ακόμη και η Νέα Δημοκρατία και τα άλλα μνημονιακά κόμματα, που ψήφισαν τη συμφωνία, που έφερε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα, δεν ξεκαθαρίζουν τη στάση τους για τη συνέχεια, αν θα συνεχίσουν να ψηφίζουν τα μέτρα, που απορρέουν από την εφαρμογή του μνημονίου, τους εφαρμοστικούς νόμους. Σπεκουλάρουν, σε πρώτη φάση, πάνω στις συνέπειες που φέρνει το μνημόνιο, που …ψήφισαν!
Μέχρι τώρα, όμως, τα κόμματα αυτά υποστήριζαν ότι η μνημονιακή πολιτική είναι αναγκαία, γιατί μέσα απ’ αυτήν θα πέρναγε η χώρα μας σε ρυθμούς ανάπτυξης. Τώρα τη θεωρούν υφεσιακή και φορομπηχτική!
Σε κάθε περίπτωση όλη αυτή η συζήτηση, ενώ φορτώνει έτσι κι αλλιώς όλα τα βάρη πάνω στους εργαζόμενους, «ξεχνάει» να κάνει ένα λογαριασμό που αφορά την ίδια την ανάπτυξη, εάν και εφόσον προκύψει, και τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Το λέμε αυτό, γιατί είναι σύνηθες το φαινόμενο να εξυμνείται το παράδειγμα της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και τελευταία της Κύπρου, που με την κατάθεση του προϋπολογισμού για το ’16 προβλέπεται ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας (Σ.Σ. ως πρόβλεψη, το τονίζουμε).
Και για να είμαστε απολύτως ακριβείς θα φέρουμε ως παράδειγμα την ίδια τη χώρα μας, που ισχύει και για τις άλλες χώρες, και το ποιος λογαριασμός δε γίνεται.
Με βάση τα μνημόνια που είχαν υπογραφεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις προβλεπόταν το πέρασμα στην ανάπτυξη και η μείωση του χρέους, έτσι, ώστε, το 2022 το χρέος να είναι στο 110% του ΑΕΠ, όσο και πριν το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Ανάπτυξη δεν ήρθε και μείωση του χρέους επίσης δεν ήρθε. Αλλά ας υποθέσουμε ότι με την εφαρμογή του μνημονίου θα υπήρχε ανάπτυξη και ότι οι προβλέψεις αυτές θα πραγματοποιούνταν (Σ.Σ. ήδη αυτοί οι δείκτες έχουν ήδη αναθεωρηθεί, το παράδειγμα επομένως έχει μόνο θεωρητικό χαρακτήρα ως προς τις προβλέψεις των προηγούμενων μνημονίων, αλλά έχει απόλυτα πρακτικό χαρακτήρα ως προς την ανάπτυξη και την κατάσταση των εργαζομένων).
Αν παραμείνουμε στο 2022, στην αρχική πρόβλεψη για τη χώρα μας, υπάρχει μια απώλεια χρόνου, για την επαναφορά στα προηγούμενα επίπεδα, που σημαίνει απώλεια ανάπτυξης για περίπου 15 χρόνια, που εκφράζεται σαφώς στο ΑΕΠ, παράλληλα σημαίνει απώλεια του εισοδήματος των εργαζομένων χωρίς επαναφορά στα επίπεδα προ κρίσης, όπως επίσης και στο δείκτη της ανεργίας, γενικότερα στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και των κοινωνικών τους κατακτήσεων.
Αυτός είναι ο λογαριασμός που δε γίνεται από τους θιασώτες των μνημονίων και είναι αδύνατον να γίνει, γιατί η οικονομική κρίση και η χρεοκοπία πρέπει να πληρωθεί από τους εργαζόμενους.
COMMENTS