1. Το βασικό χαρακτηριστικό της σημερινής πολιτικής κατάστασης στη χώρα μας είναι ότι όλο και πλατύτερες λαϊκές μάζες κατανοούν και συνειδητοποιούν και στην πράξη αμφισβητούν τη στρατηγική της ντόπιας αστικής τάξης για την παραμονή της πατρίδας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Σημαντικό δείγμα του ριζοσπαστισμού των λαϊκών μαζών ήταν το αποτέλεσμα του πρόσφατου δημοψηφίσματος, με το οποίο η μεγάλη πλειοψηφία, του 62%, του Ελληνικού λαού απάντησε με ένα ηχηρό «ΟΧΙ» στο νέο μνημόνιο.
Μια απάντηση, που δεν είχε μόνο το χαρακτήρα της απόρριψης του νέου μνημονίου, αλλά σηματοδοτούσε και μια γενικότερη αμφισβήτηση της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αναδείκνυε μια στάση της λαϊκής πλειοψηφίας, που απαιτούσε τη σύγκρουση.
Εξέφραζε παραπέρα την καταδίκη της αδιαμφισβήτητης πλέον πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης της χώρας μας και έδειξε την αποφασιστικότητα της λαϊκής πλειοψηφίας και κοινωνικής συμμαχίας, της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων, να προχωρήσει ακόμη πιο μπροστά, στην ουσιαστική ρήξη με την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και όλους τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
2. Οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η ντόπια αστική τάξη πήραν το μήνυμα, ανησύχησαν από τη λαϊκή απάντηση, γιατί κατάλαβαν το πραγματικό της πολιτικό περιεχόμενο, την προοπτική του. Την περικλείουσα δυναμική του.
Η ψήφιση του νέου μνημονίου στη βουλή με στόχο να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, να εγκλωβίσει τη χώρα μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ, να ξεπλύνει την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, η εσπευσμένη προσφυγή της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στις εκλογές δεν αποσκοπούν παρά στο να θεωρηθεί τελεσίδικα δεδομένη η νέα κατάσταση, να ανακόψουν την παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών, με τη χρησιμοποίηση νέων παραπλανητικών διλημμάτων, με την καλλιέργεια του μικρότερου κακού, των μονόδρομων, της μοιρολατρίας και της υποτέλειας.
Στοχεύει στη δημιουργία ενός μνημονιακού μπλοκ πολιτικών δυνάμεων, που θα εξασφαλίσει την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής, που θα καταστήσει την παραμονή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την αφαίρεση και των τελευταίων εργατικών δικαιωμάτων, την εξαθλίωση των εργαζομένων, την παραπέρα καταστροφή των μικροαστικών στρωμάτων αναπόδραστη και ανεπίστρεπτη εξέλιξη.
Γι’ αυτό το λόγο, στη σύντομη προεκλογική περίοδο, γίναμε θεατές μιας προσπάθειας να εγκλωβιστεί όλη η συζήτηση – με την προκλητική στάση των αστικών ΜΜΕ και με ένα απαράτ ξεπουλημένων δημοσιογράφων, στο ζήτημα των συνεργασιών των μνημονιακών δυνάμεων για την κυβέρνηση, που θα σχηματιστεί μετά τις εκλογές – και από ποιες μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις. Να περάσει και να εμπεδωθεί στη συνείδηση του Ελληνικού λαού η άποψη ότι τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι, τα νέα προαπαιτούμενα και τα νέα επώδυνα μέτρα είναι δεδομένα και αναγκαία.
Η εκτίμηση της «Νέας Σποράς» εξακολουθεί να είναι ότι οι λαϊκές μάζες δεν έχουν ενσωματωθεί και αμφισβητούν την πολιτική των μνημονιακών δυνάμεων και ότι αυτό που κυριαρχεί στη στάση τους είναι η αναμονή κατάθεσης μιας συγκεκριμένης πρότασης διεξόδου από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία.
3. Η διάψευση των όποιων ελπίδων στήριξαν οι λαϊκές μάζες στην πολιτική της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ:
- Μπορεί, και εκλογικά, αλλά κυρίως για μετά τις εκλογές, να γίνει η έναρξη μιας νέας πορείας ανατροπής όλων των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, μεγάλων διεκδικητικών αγώνων της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων, για την επίλυση των καυτών τους προβλημάτων, που η αστική τάξη της χώρας μας, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ τους φόρτωσαν στις πλάτες τους, να απαλλαγούν από το άγος της νέας μνημονιακής πολιτικής των νέων ασήκωτων βαρών και των νέων θυσιών.
- Μπορεί να δώσει νέα ώθηση στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών, της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων, των κατώτερων και μεσαίων, να οξύνει ακόμη περισσότερο την ταξική πάλη, να αποτελέσει το έναυσμα για τη συγκρότηση της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δημοκρατική κατεύθυνση, που θα εκδιώξει την αστική τάξη από την εξουσία, να ανοίξει το δρόμο για τη διεκδίκηση και την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα με προοπτική το σοσιαλισμό.
- Μπορεί να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο ενδυνάμωσης της πολιτικής παρουσίας της Χρυσής Αυγής, που, λόγω της οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας, προσπαθεί να ψαρέψει σε θολά νερά και να παραπλανήσει τον Ελληνικό λαό, τμήματα εργαζομένων και μικροαστικών στρωμάτων με χαμηλή πολιτική συνείδηση.
- Μπορεί να αποτρέψει ένα νέο αποπροσανατολισμό των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων από πολιτικές δυνάμεις, που διαχώρισαν τη θέση τους από τη μέχρι τώρα εφαρμοζόμενη πολιτική, συγκρούστηκαν με την ίδια τους την κυβέρνηση και το κόμμα τους, καθυστερημένα, ατελώς και από θέσεις του «καλού» ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αρνούνται να βγάλουν – «μέχρι τέλους», τα αναγκαία συμπεράσματα από τη συνολική πορεία της χώρας μας, των δεινών και θυσιών, που επωμίστηκαν οι εργαζόμενοι – και με δική τους ευθύνη, και που δεν προσφέρουν καμία πραγματική διέξοδο στο οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η χώρας μας, την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία με τις προτάσεις που καταθέτουν και που έχουν ως βάση την έξοδο από το ευρώ.
Αντίθετα, ανακυκλώνοντας στρατηγικές και επιλογές, που ήδη χρεοκόπησαν, που ήδη γνωρίζουμε την κατάληξή τους και τα αδιέξοδά τους, μπορούν να χρησιμεύσουν για την αποδυνάμωση του ριζοσπαστισμού των λαϊκών μαζών. Να αποτελέσουν, από άλλο δρόμο, τη συνέχεια των στρατηγικών και των πολιτικών της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έστω και εάν καταδικάζουν τη μνημονιακή πολιτική, έστω και εάν υπόσχονται ότι πάνε πολύ μακριά, μέχρι το σοσιαλισμό.
Σημείο καμπής για την οποιαδήποτε πολιτική δύναμη, που θέλει να συνεισφέρει στην υπόθεση του σοσιαλισμού είναι, κατ’ αρχάς, η άμεση αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, απ’ όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και το ΝΑΤΟ, η καταδίκη της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των επεμβάσεων και των πολέμων, η κατάθεση μιας πρότασης με αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό περιεχόμενο, η διεκδίκηση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας.
4. Η «Νέα Σπορά» από την εμφάνισή της μέχρι σήμερα προσπάθησε, με τις επεξεργασίες της και τις θέσεις της, να διατυπώσει μια πρόταση διεξόδου από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία της χώρας μας, με βάση τη Λενινιστική επαναστατική τακτική, πρόταση που ήδη έχει καταθέσει και θεωρεί ότι έπρεπε να ακολουθήσει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας με ευθύνη της ηγεσίας του.
Πρόταση, που θα είχε ως επίκεντρο την κυρίαρχη αντίθεση, που διαπερνάει την Ελληνική κοινωνία και που την καθόρισε στη σχέση της χώρας μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, το ΝΑΤΟ, και που θεώρησε ότι είναι ο κρίκος μέσα από τον οποίο περνάνε όλες οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις της χώρας μας.
Πρόταση, που θα διεκδικούσε την πολιτική εξουσία και τη διακυβέρνηση της χώρας μας η εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, η προοδευτική διανόηση, η νεολαία, οι γυναίκες, οι μετανάστες, που θα οδηγούσε στη Λαοκρατική Δημοκρατία, με τα δικά της κρατικά αντιπροσωπευτικά λαϊκά όργανα εξουσίας, που στην εξέλιξή της θα οδηγούσε στο σοσιαλισμό.
Προσπάθησε να τεκμηριώσει, και ιστορικά, την αναγκαιότητα της αξιοποίησης της κυρίαρχης αντίθεσης, διαλεκτικά δεμένης με τη βασική αντίθεση (μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, μια αντίθεση που σταθερά οξύνεται) στην προοπτική επίλυσής της, στην προοπτική του σοσιαλισμού.
Έκανε λόγο από την πρώτη στιγμή της παρουσίας της για την πολιτική κρίση, που έχει ξεσπάσει στη χώρα μας, τη μακροχρόνια διάρκειά της, για τα καθήκοντα που απορρέουν για την επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης απ’ αυτήν.
Ξεκαθάρισε ότι οι πολιτικές εξελίξεις θα κριθούν από τη στάση, που θα πάρει η ηγεσία του Κόμματος απέναντι στην οικονομική και πολιτική κρίση, από το πώς θα καθορίσει τα καθήκοντα του Κόμματος και του Εργατικού Κινήματος για τη διέξοδο από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία. Γι’ αυτό και απέδωσε ευθύνες στην ηγεσία του Κόμματος για τη στάση της.
Εξήγησε ότι η τακτική της ηγεσίας του Κόμματος, τακτική του άμεσου σοσιαλισμού, υπερπηδάει πάνω από τη διαμορφωμένη συνείδηση των λαϊκών μαζών, στις συγκεκριμένες εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες, ταυτόχρονα, υποτιμάει τα συγκεκριμένα βήματα ριζοσπαστικοποίησης των λαϊκών μαζών.
Αντιπαρατέθηκε στην ωραιοποίηση της οικονομικής κατάστασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αποκάλυψε την πραγματική οικονομική κατάστασή της, την ουσιαστική οικονομική στασιμότητα, που επικρατεί σ’ αυτήν, τις εντεινόμενες αντιθέσεις, ενώ έδωσε αποφασιστικό χτύπημα στις γενικολογίες περί της επικείμενης ανάπτυξης.
Αποκάλυψε την πλήρη αποτυχία της οικονομικής της πολιτικής, που εξαθλιώνει τους εργαζόμενους σε όλα τα κράτη – μέλη της, τον αντιδραστικό της χαρακτήρα, τον παραπλανητικό χαρακτήρα του «Ευρωπαϊκού Οράματος», την αποδυνάμωσή του, που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν οι ακροδεξιές και φασιστικές πολιτικές δυνάμεις.
Επισήμανε ότι η συγκεκριμένη τακτική του άμεσου σοσιαλισμού οδηγεί σε αντιφάσεις και συγχύσεις, όπως π.χ. από τη μια μεριά να απαιτεί η ηγεσία του Κόμματος με ένα νόμο και ένα άρθρο την κατάργηση των μνημονίων και όλων των εφαρμοστικών νόμων και από την άλλη να θεωρείται καταστροφική η έξοδος από το ευρώ.
Τόνισε ότι η έλλειψη μιας συγκεκριμένης προγραμματικής πρότασης εξουσίας με αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό χαρακτήρα στερεί από την εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα, τα κατώτερα και μεσαία, τη βάση για την ανάπτυξη των διεκδικητικών αγώνων τους, την ανάκαμψη του Εργατικού Κινήματος, τη σφυρηλάτηση της κοινωνικής συμμαχίας, της ενότητας της εργατικής τάξης, σε τελική ανάλυση οδηγούσε στην αποδυνάμωση των δεσμών του Κόμματος με τις λαϊκές μάζες και έκφραζε επιφύλαξη στην ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών.
5. Η «Νέα Σπορά» έχει πλήρη επίγνωση του χαρακτήρα της πολιτικής του Κόμματος, των δυσκολιών της επανάκτησης των Μαρξιστικών – Λενινιστικών χαρακτηριστικών του, των ευθυνών της ηγεσίας του Κόμματος.
Δε θεωρεί ότι η πορεία υιοθέτησης της Λενινιστικής επαναστατικής τακτικής από την πλευρά του Κόμματος, που είναι πλήρως επίκαιρη, και της αποκατάστασης των Λενινιστικών χαρακτηριστικών λειτουργίας και της επαναστατικής δράσης του θα είναι μια εύκολη υπόθεση. Είναι μια μάχη, στο πλαίσιο της εσωκομματικής διαπάλης, που πρέπει να δοθεί.
Γι’ αυτό και απορρίπτει τις απλουστευτικές κατηγορίες για την πολιτική στάση της «Νέας Σποράς» απέναντι στο Κόμμα, δεν αναγνωρίζει ότι το ΚΚΕ «τελείωσε», δεν κρατάει στάση αλά καρτ απέναντι στην Ιστορία του Κόμματος, πολύ περισσότερο δε θεωρεί «κλειδωμένη υπόθεση» την Ιστορία του Κόμματος για να δικαιολογείται μια πολιτική στάση, όσων αποφάσισαν να αποχωρήσουν απ’ αυτό για να επικαλούνται το επιχείρημα, ότι το «σημερινό ΚΚΕ δεν είναι αυτό που ξέραμε».
Η πολυκύμαντη ιστορική πορεία του Κόμματος, πλάι στους ένδοξους αγώνες και στις ανείπωτες θυσίες του έχει να παρουσιάσει σημαντικά λάθη, δεξιές και «αριστερές» παρεκκλίσεις. Η φυγή δεν είναι η διέξοδος μπροστά σε μια καταφανή «αριστερή» παρέκκλιση.
Πολύ περισσότερο δεν προτίθεται να αναμειχθεί σε πρωτοβουλίες, με την ευκαιρία της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ και την εμφάνιση της Λαϊκής Ενότητας, ανάλογες μ’ αυτές, που προέκυψαν από τις λεγόμενες «συλλογικότητες κομμουνιστικής αναφοράς», περί δημιουργίας «κομμουνιστικού πόλου» και «συντονισμού της δράσης», όταν αυτές αποκαλύπτουν ότι στηρίζονται σ’ ένα επί της ουσίας, πλαίσιο ετερόκλητων και αδιέξοδων απόψεων, που οδήγησαν και στις γνωστές διασπάσεις.
Η «Νέα Σπορά» δεν διακατέχεται από το άγχος της εμφάνισης αλλά από το καθήκον της υπεράσπισης του Μαρξισμού – Λενινισμού, της ύπαρξης του ίδιου του Κόμματος.
Η «Νέα Σπορά» ακολουθεί τη Λενινιστική στάση, που, όταν ο ηγέτης των Μπολσεβίκων διαφώνησε με την Κεντρική Επιτροπή του ΣΔΡΕΚ, αποφάσισε να απευθυνθεί στα μέλη του Κόμματος στις λαϊκές μάζες, που ακολουθούσαν το Μπολσεβίκικο Κόμμα. Δεν εγκατέλειψε.
Παραδειγματίζεται από τη Λενινιστική στάση, που απαιτούσε τα μέλη και στελέχη του Κόμματος, οι λαϊκές μάζες να έχουν γνώμη για την πολιτική του Κόμματος, αποδεικνύοντας την απεριόριστη εμπιστοσύνη στο κριτήριο και στη στάση των μελών και στελεχών του Κόμματος και των πλατιών λαϊκών μαζών. Γι’ αυτό και νίκησε και στην εσωκομματική διαπάλη, γι’ αυτό και ξέσπασε η νικηφόρα Επανάσταση.
Άλλωστε στην Ιστορία του Κόμματος έχουν δοθεί πολλές αφορμές για την εγκατάλειψή του, από την πολιτική του στο Μεσοπόλεμο, στις κρίσιμες στιγμές και αποφάσεις, που οδήγησαν στην απώλεια της εξουσίας το ’44, με την απόφαση για τη διάλυση των κομματικών του οργανώσεων, με τη δημιουργία της οικουμενικής κυβέρνησης, με τη σημερινή στάση της ηγεσίας του Κόμματος.
Το Κομματικό πρόβλημα είναι ένα άκρως ιδεολογικό και πολιτικό πρόβλημα και αυτό που χρειάζεται αυτήν τη στιγμή ο κόσμος του Κόμματος , το ίδιο το Κόμμα, τα μέλη και τα στελέχη του, είναι να ξεκαθαρίσει η πολιτική του γραμμή και το ιδεολογικό του στίγμα, μπροστά και στα σύνθετα καθήκοντα, που το περιμένουν την επόμενη ημέρα των εκλογών.
Και στην πορεία αυτής της διαπάλης, που δε θα είναι της στιγμής, δε θα είναι της ημέρας, αλλά θα απαιτήσει χρόνο θα λυθεί και το πρόβλημα της ηγεσίας του Κόμματος. Μ’ αυτήν την έννοια η «Νέα Σπορά» δε θα εγκλωβιστεί στο στενό ορίζοντα μιας αντιηγετικής στάσης, που χρησιμεύει ως πρόσχημα για το ταξίδι της αναχώρησης και της εκ του ασφαλούς μιας αμφίβολης για την ορθότητά της κριτικής. Στηρίζει το Κόμμα, και στις εκλογές, μάχεται με το Κόμμα και ταυτόχρονα μάχεται για την επίλυση του Κομματικού προβλήματος, δείχνοντας εμπιστοσύνη στις κομματικές δυνάμεις και στον κόσμο του Κόμματος.
COMMENTS