Αν πρέπει να κυριολεκτήσουμε και να πούμε κάτι ουσιαστικό για τη χθεσινή τηλεμαχία (debate επί το συνηθέστερο) μεταξύ των πολιτικών αρχηγών αυτό είναι ότι για τους περισσότερους αρχηγούς (εννοούμε τους μνημονιακούς κατά πρώτο λόγο) έλλειψε ο επιχειρηματολογημένος πολιτικός λόγος.
Είναι φανερό ότι ο εγκλωβισμός της χώρας στη μνημονιακή πολιτική στερεί το έδαφος στα μνημονιακά κόμματα να αναπτύξουν στοιχειωδώς μια πολιτική επιχειρηματολογία, που να ανταποκρίνεται στον ορθό λόγο και την απόδειξη. Δεν υπάρχουν επιχειρήματα. Το μνημόνιο έχει βάλει τα ποδάρια όλων των μνημονιακών κομμάτων σ’ ένα …παπούτσι.
Γι’ αυτό και στη χθεσινή τηλεμαχία κυριάρχησε ο παραπειστικός λόγος και η επίκληση της καταστροφής που …θα επέλθει – με την έξοδο της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, παραβλέποντας …την καταστροφή, ίσως και για να δικαιολογηθεί, που ήδη έχει υποστεί η χώρα μας από την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ.
Ο αστικός πολιτικός λόγος έχει πλέον εξαντληθεί. Στηρίζεται στην καλλιέργεια του φόβου και ανοικτά στην τρομοκρατία. Έχει υιοθετήσει το: «κάτσε καλά, γιατί υπάρχουν και χειρότερα»!
Πρόκειται για μια κατεύθυνση που έχει επιλεγεί όχι γιατί μια έξοδος από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση θα φέρει τα χειρότερα, παρά τις όποιες αρχικά προσωρινές δυσκολίες, αλλά γιατί αποσκοπεί στο να αποφύγει ο Ελληνικός λαός να αναζητήσει μια άλλη πολιτική λύση. Να μην του περνάει καν από το μυαλό ότι μπορεί να υπάρξει και μια άλλη εναλλακτική πρόταση.
Πρέπει να θεωρείται δεδομένη η παραμονή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ και μια θέση της χώρας μας έξω από αυτές τις «συντεταγμένες» να θεωρείται καταστροφή.
Γι’ αυτό και ο αστικός πολιτικός λόγος έχει φτάσει να παραδέχεται ότι το μνημόνιο θα φέρει νέες θυσίες, αλλά η διαπάλη μεταξύ των μνημονιακών κομμάτων, αφού πρώτα επικαλούνται ότι αποφεύχθηκε μια χειρότερη καταστροφή, να περιορίζεται στο ποιος θα είναι ο καλύτερος διαχειριστής της …υπάρχουσας καταστροφής και των νέων θυσιών, που απαιτούνται από την πλευρά των εργαζομένων!
Είναι σαν να έχει κάποιος απέναντί του δύο που να τον απειλούν ότι θα τον «σπάσουν στο ξύλο» αλλά να είναι υποχρεωμένος να επιλέξει ποιος από τους δύο θα τον δείρει λιγότερο.
Τελικά, όμως, και αυτό είναι μια πλάνη, γιατί έρχεται από το «e-Βήμα» ο διευθυντής του Αντώνης Καρακούσης για να μας προσγειώσει κανονικά και να μας διαλύσει την πλάνη:
«Ήλθε όμως ο καιρός που οι πλάνες κατέρρευσαν κι αποκαλύφθηκε ότι η αντιμνημονιακή ρητορική ήταν ατελής και επισφαλής, ανίκανη να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του μεγάλου ελληνικού προβλήματος. Είδαν μάλιστα όλοι ότι ήρκεσαν λίγοι μόνο μήνες για να φανεί το ατελέσφορο της αντιμνημονιακής πολιτικής, να καταγραφούν απίθανες ζημίες και να αναδειχθούν κίνδυνοι ικανοί να σβήσουν στην κυριολεξία το επίπεδο ευημερίας και να ξεθεμελιώσουν τη χώρα ολάκερη. Υποθέτουμε ότι στην παρούσα προεκλογική περίοδο αποκαλύπτεται και συνειδητοποιείται ακριβώς το αντιμνημονιακό ψεύδος. Οι πολίτες αντιλαμβάνονται πλέον ότι παραπλανήθηκαν, ότι πίστεψαν μια ιδέα που δεν έστεκε, που δεν ήταν επεξεργασμένη, που δεν στηρίζονταν σε πραγματικά στοιχεία και δεδομένα. Διαπίστωσαν απλά άπαντες ότι εμμένοντας σε αυτή την εκδοχή των πραγμάτων κινδυνεύουν να χάσουν τα αυγά και τα καλάθια»!!!
Με δυο λόγια, όποιον και να διαλέξεις από τους δύο ή από τους πέντε που ψήφισαν το μνημόνιο, το ξύλο θα είναι το ίδιο και δεν πρόκειται να το γλυτώσει ο Ελληνικός λαός, στο όνομα ότι θα χάσει τα αυγά και τα καλάθια, αυτά δηλαδή που ήδη έχει χάσει και θα χάσει ακόμη περισσότερα.
Αλλά εάν ο αστικός πολιτικός λόγος για άλλη μια φορά απέδειξε το πόσο ξεπερασμένος είναι, αυτό δε σημαίνει ότι ο αντίλογος, που διατυπώθηκε στη χθεσινή τηλεμαχία, απέδειξε κι αυτός ότι είναι σε θέση να σταθεί επαρκώς απέναντι σ’ έναν εξαντλημένο αστικό πολιτικό λόγο, πολύ περισσότερο να τον αντιπαρέλθει και να τον εκμηδενίσει.
Η αποδεικτική αξία μιας γενικής αλήθειας, που περιορίζεται σ’ ένα βασικό χαρακτηριστικό της, στην κοινωνικοποίηση του πλούτου, δεν είναι αρκετή, εάν δεν πάρει την κατανοητή και αποδεικτική μορφή ενός συγκεκριμένου πολιτικού λόγου μέσα από τη διατύπωση μιας συγκεκριμένης πολιτικής πρότασης, να ξεπεράσει το φόβο και την τρομοκρατία, όταν, μάλιστα, στηρίζεται σε μια τόσο ζωντανή και αντίστοιχα πολύ σκληρή πραγματικότητα, που ακόμη και ο αντίπαλος φροντίζει να στην παρουσιάζει ως τέτοια για να καλλιεργήσει την απογοήτευση, το φόβο, και την τρομοκρατία.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι «να χάνεις το δίκιο σου» και τα αστικά ΜΜΕ να υποδέχονται την εκφορά ενός τέτοιου πολιτικού λόγου με κριτικές του τύπου: «Ο Δημήτρης Κουτσούμπας είχε την άνεση που του προσφέρει η σταθερή γραμμή του ΚΚΕ την οποία παρουσίασε με απλότητα αλλά και με χιούμορ όταν χρειάστηκε» (e – Βήμα 10/09/2015).
Πολύ περισσότερο δεν είναι ικανός ένας πολιτικός λόγος, που περιορίζεται και παρουσιάζει την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ως μια απλή πολιτική και οικονομική διαδικασία, στην καλύτερη περίπτωση συντεταγμένη, που δεν αφαιρεί, όμως, όλο εκείνο το πλαίσιο (την παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση), που ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση της χώρας μας, που δεν αντιστοιχείται με τις σχέσεις των τάξεων και την αλλαγή τους στην εξουσία.
Και από αυτήν την άποψη μπορεί να είναι ένας πολιτικός λόγος, που ξεπερνάει τον επίσημο μνημονιακό λόγο, αλλά, αφού κινείται μέσα στο πλαίσιο μιας αστικής διαχείρισης, δεν επιτρέπει την αποτελεσματική αντιμετώπιση της μνημονιακής πολιτικής, αλλά και κάτι χειρότερο, δεν αποκλείει και την επιστροφή σε καταδικασμένες πολιτικές, όχι κυρίως επειδή θα το επιθυμούσαν οι φορείς του, παίρνουμε την καλύτερη εκδοχή γι’ αυτούς, αλλά επειδή δε θα μπορούσαν να το αποφύγουν, όπως ο Αλέξης Τσίπρας δεν απέφυγε το capital control.
Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο, όμως, της χθεσινής τηλεμαχίας, δεν ήταν ούτε οι παρουσιάσεις των αρχηγών των κομμάτων, γιατί δε μάθαμε και κάτι καινούργιο. Περιορίστηκαν, και από μία άποψη δε θα μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς, στα ήδη γνωστά.
Ούτε, επίσης, εντυπωσίασαν οι «προστριβές» μεταξύ του Ευάγγελου Μεϊμαράκη με τον Πάνο Καμμένο, ούτε και οι αντίστοιχοι, εκτός διαδικασίας, διάλογοι του Αλέξη Τσίπρα με την Όλγα Τρέμη.
Αυτό που εντυπωσίασε περισσότερο είναι ότι η αστική τάξη, μέσα από τα αστικά ΜΜΕ που ελέγχει, έχει αναδείξει ένα δημοσιογραφικό στελεχικό δυναμικό, που είναι χειρότερο και από τους ίδιους τους επίσημους φορείς της μνημονιακής πολιτικής.
«Γαζώνουν» στην κυριολεξία υπέρ των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων απόψεων, που με αυτές στα καθημερινά τηλεοπτικά δελτία «διορθώνουν» και τους επίσημους εκπροσώπους της μνημονιακής πολιτικής, εξασφαλίζουν την ιδεολογική αντιπαράθεση σε βάρος της οποιασδήποτε αμφισβήτησης της στρατηγικής της αστικής τάξης.
Και αυτό έχει την πολύ μεγάλη σημασία του, γιατί εάν μια επαναστατική πρωτοπορία θέλει να αποκτήσει την ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία, για να πετύχει τους δικούς της στρατηγικούς στόχους, πρέπει να αντιμετωπίσει και να «σαρώσει» όλον αυτόν τον εσμό των παχυλά αμειβόμενων ξεπουλημένων απολογητών της αστικής τάξης.
COMMENTS