Επισημοποιήθηκε η αντίθεση ανάμεσα στον πρωθυπουργό και την πρόεδρο της βουλής. Ο Αλέξης Τσίπρας αποδοκίμασε ανοιχτά και επίσημα την πολιτική στάση της Ζωής Κωνσταντοπούλου κάνοντας λόγο για «θεσμική δυσαρμονία».
Η φράση αυτή, περί θεσμικής δυσαρμονίας, είναι ιδιαίτερα πολιτικά φορτισμένη με δεδομένο ότι η διαφωνία μεταξύ των δύο συγκεκριμένων πολιτειακών παραγόντων αφορούν σε διαφορές σε σχέση με κεντρικές κυβερνητικές επιλογές, το δημοψήφισμα και το μνημόνιο.
Θυμίζουμε για να έχουμε την πλήρη διαδοχή των γεγονότων ότι είχε προηγηθεί το «άδειασμα» της Ζωής Κωνσταντοπούλου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Άδειασμα, που αφορούσε στην απαντητική επιστολή του Προκόπη Παυλόπουλου στην αντίστοιχη επιστολή της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία του ζητούσε να απευθυνθεί στους ομολόγους του, τους αρχηγούς κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και να γνωστοποιήσει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες το ελληνικό κοινοβούλιο καλείται να νομοθετήσει κατ’ απαίτηση της τρόικας.
Συνθήκες, οι οποίες επίσης καταγράφονται με ιδιαίτερα φορτισμένους πολιτικούς όρους ακόμη και από αστούς αναλυτές, δημοσιογραφικούς και πολιτικούς παράγοντες, όπως «πραξικόπημα», «κατάλυση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας και του συντάγματος» και «στραγγαλισμός της δημοκρατίας» για να περιοριστούμε σε μερικούς μόνο από όσους όρους διαβάσαμε και ακούσαμε τις τελευταίες μέρες.
Θα παρακάμψουμε μια σειρά από υπαρκτούς, αλλά δευτερεύοντες για την ουσία του εξεταζόμενου προβλήματος παράγοντες, που οξύνουν αυτό το πολιτικό κλίμα και αφορούν είτε στις πολιτικές βλέψεις και φιλοδοξίες των εμπλεκόμενων πολιτειακών παραγόντων είτε στην εσωκομματική κρίση του ΣΥΡΙΖΑ και τους γενικότερους σχεδιασμούς, τα διαφορετικά σχέδια για την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Σε τελική ανάλυση, όλοι αυτοί οι παράγοντες έχουν το υπόβαθρό τους στο έδαφος της εξελισσόμενης πολιτικής κρίσης.
Από την πλευρά μας θέλουμε να δώσουμε και να τονίσουμε μιαν άλλη πλευρά του προβλήματος, που έχει προκύψει και που εκφράζεται με τη μορφή της ανοιχτής αποδοκιμασίας του πρωθυπουργού στη στάση της προέδρου της βουλής, στη «θεσμική δυσαρμονία» για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Αλέξη Τσίπρα. Αυτή η πλευρά είναι η λειτουργία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το τι στην πραγματικότητα, αυτές τις μέρες, έγινε στη βουλή.
Παρά και ενάντια στην εκφρασμένη θέληση του Ελληνικού λαού, που απέρριψε το μνημόνιο στο δημοψήφισμα, κατ’ επιταγή των λεγόμενων εταίρων και της αστικής τάξης της χώρας μας η κυβέρνηση προχώρησε στη ψήφιση των προαπαιτουμένων για μια νέα συμφωνία – μνημόνιο. Στην πράξη ανατράπηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Η πρόεδρος της Βουλής, παρά το γεγονός ότι δεν αμφισβητεί την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία –όπως και ο πρωθυπουργός φυσικά– επισήμανε το γεγονός ότι συντελείται μια κατάφωρη παραβίαση ακόμα και αυτών των περιορισμένων επιταγών του αστικού Συντάγματος της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας. Φυσικά πρόκειται και για μια πολιτική διαφωνία, η σημασία της οποίας ακόμη και η στόχευσή της μέλλει να κριθεί.
Δεν παύει, όμως, να είναι μια ανοιχτή εκτροπή, ακόμα και με τους στοιχειώδεις κανόνες της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η οποία συνίσταται στο ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, με βάση τη συμμετοχή των εκλογέων, ενώ είναι υποχρεωτικό και άμεσα εφαρμοστέο, η πολιτική πλειοψηφία της βουλής το παραβιάζει κατάφωρα και νομοθετεί το ακριβώς αντίθετο.
Δηλαδή ενώ το 61% απαίτησε τη ρήξη με τη μνημονιακή πολιτική και επί της ουσίας είπε «ΟΧΙ» σε νέο μνημόνιο, η πλειοψηφία της βουλής νομοθετεί την άποψη της μειοψηφίας του ελληνικού λαού, δηλαδή νομοθετεί σύμφωνα με τη θέληση του 38%, του «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα.
Στην πραγματικότητα έχουμε μιαν απροκάλυπτη παραβίαση της –σύμφωνα με το αστικό σύνταγμα και τον κανονισμό της βουλής– «λαϊκής κυριαρχίας». Επί της ουσίας έχει εξευτελιστεί με τις ενέργειες και αυτής της κυβέρνησης κάθε έννοια αστικού κοινοβουλευτισμού και εμφανίζεται με την ίδια και μεγαλύτερη ένταση το φαινόμενο της ανοιχτής – και με μεγαλύτερη ταχύτητα ροπής – της αστικής τάξης προς την «πολιτική αντίδραση».
Άλλωστε, το «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα το στήριξε η αστική τάξη και οι βαστάζοι της, σε αντίθεση με την εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα, που έκαναν την αντίθετη επιλογή και παρά το ότι εκφράστηκαν με σαφέστατη και εκκωφαντική πλειοψηφία, η αστική τάξη και οι «θεσμοί» της, γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια ακόμα και τους κανόνες της δικής τους δημοκρατίας για να επιβληθεί η θέληση της μειοψηφίας και να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών προστατών της.
Στην προκειμένη περίπτωση παρακάμπτονται ακόμα και εκείνοι οι «θεσμοί», όπως η βουλή, η οποία μετατρέπεται απροκάλυπτα σε πρωτοκολλητή των αξιώσεων των δανειστών, αφού παραβιάζονται και τυπικοί κανόνες της λειτουργίας της, όπως π.χ. οι όροι διεξαγωγής της συζήτησης νομοσχεδίων, που αποτελούνται από χιλιάδες σελίδες.
Εκεί ακριβώς βρίσκεται η «εκτροπή» και το «πραξικόπημα», ο «στραγγαλισμός της δημοκρατίας» για τον οποίο κάνουν λόγο, το επαναλαμβάνουμε ακόμη και στελέχη, όπως η πρόεδρος της Βουλής που δεν αμφισβητεί την αστική δημοκρατία.
Από την άποψη αυτή έχει καταρρεύσει κάθε έννοια αστικού κοινοβουλευτισμού και το ζήτημα αυτό οφείλεται στο ότι οξύνθηκε η ταξική πάλη από την άποψη των σχέσεων των τάξεων, γεγονός που καταγράφηκε με σαφήνεια στο δημοψήφισμα.
Τώρα, γίνεται όχι μόνο χειροπιαστό το φαινόμενο της ροπής της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού στην πολιτική αντίδραση, αλλά ταυτόχρονα έρχεται στην επιφάνεια επίσης με χειροπιαστό τρόπο η ανάγκη αλλαγής των τάξεων στην εξουσία, η ανάγκη δημιουργίας από την πλευρά της εργατικής τάξης, των λαϊκών μαζών, νέων λαϊκών αντιπροσωπευτικών θεσμών, που θα υπηρετούν μια άλλου τύπου δημοκρατία, μια «λαοκρατική επαναστατική δημοκρατία», που θα στηρίζεται στην άμεση κινητοποίηση των λαϊκών μαζών, που θα ανοίξει το δρόμο για τη σοσιαλιστική δημοκρατία με την εργατική τάξη στην εξουσία.
Αυτή η εκτροπή είναι επίσης εξόφθαλμο πια, ότι αποτελεί προϊόν της πολιτικής, οικονομικής, διπλωματικής και στρατιωτικής εξάρτησης της χώρας από τον ιμπεριαλισμό και πρώτα και κύρια από τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Βαδίζει χέρι-χέρι με το καθεστώς της περιορισμένης, και μάλιστα σε ασφυκτικά πλαίσια, εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της χώρας μας.
Από την άποψη αυτή, την ώρα που παραβιάζεται η λαϊκή θέληση, μόνο υποκρισία και δημαγωγία εκφράζει η απόδοση τιμών στους αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα της εφταετίας 1967-1974, αλλά και το γεύμα που παράθεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στους πολιτικούς αρχηγούς προς τιμήν της 41ης επετείου από την πτώση της ξενοκίνητης χούντας των συνταγματαρχών και την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στη χώρα μας.
COMMENTS