Η ψήφιση της συμφωνίας» για τη μετάβαση στο 3ο Μνημόνιο και στην 3η Δανειακή Σύμβαση των 86 δισ. ευρώ επιτεύχθηκε με τις ψήφους 229 βουλευτών τα ξημερώματα της Τετάρτης, συγκεντρώνοντας στη βουλή τη μεγαλύτερη πλειοψηφία από τις δύο προηγούμενες κοινοβουλευτικές διαδικασίες, που έφεραν τα δύο μνημόνια. Θυμίζουμε ότι το πρώτο μνημόνιο είχε ψηφιστεί από 172 βουλευτές το 2010 και το δεύτερο από 199 το 2012.
Ωστόσο, παρά την πρωτοφανή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η ψήφιση των προαπαιτουμένων και επί της ουσίας του νέου μνημονίου έχει μια ιδιαιτερότητα, η οποία καταδεικνύει το τεράστιο οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο της αστικής τάξης, των πολιτικών της δυνάμεων και αυτής καθ’ αυτής της λειτουργίας του αστικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.
Ουδείς από όσους έδωσαν θετική ψήφο στη νέα συμφωνία για το νέο μνημόνιο, συμπεριλαμβανομένου και προεξάρχοντος του ίδιου του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, δεν υπερασπίστηκε τα μέτρα και το περιεχόμενο του νέου μνημονίου, που θα φέρει η νέα συμφωνία την οποία υπέγραψε λίγες ώρες πριν στις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός!
Ο Αλέξης Τσίπρας ουκ ολίγες φορές δήλωνε ότι ήταν μια κακή συμφωνία, την οποία μάλιστα έλεγε ότι «δεν την πιστεύει», ότι είναι προϊόν «εκβιασμών και πραξικοπήματος» σε βάρος της χώρας και της κυβέρνησης. Την ίδια στιγμή και στο πλαίσιο των παραπάνω επιχειρημάτων κατέφευγε σε φτηνές δικαιολογίες, ότι δεν είχε άλλη επιλογή, φτάνοντας να αναμασά σε νέα έκδοση και εκδοχή την επιχειρηματολογία των προηγούμενων πρωθυπουργών από το 2010. Ακόμα και ο εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ στη βουλή δήλωσε ότι «δεν θα επιχειρηματολογήσει για το περιεχόμενο της συμφωνίας, αλλά για την ανάγκη της ψήφισής της»!
Είναι δε ακόμα πιο χαρακτηριστικό ότι, ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος που εισηγήθηκε τη συμφωνία στη βουλή εκ μέρους της κυβέρνησης δεν κάλεσε καν σε υπερψήφιση του νέου μνημονίου, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «ήταν μια απόφαση που θα με βαραίνει σε όλη μου τη ζωή. Δεν ξέρω αν πήραμε τη σωστή απόφαση, αλλά δεν είχαμε άλλη επιλογή».
Θα προσθέταμε στην παραπάνω κυβερνητική εικόνα και το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός επί της ουσίας κρύφτηκε κατά τη διάρκεια της «συζήτησης». Μιας συζήτησης που έγινε με μια ακόμα διαδικασία εξπρές (κατεπείγον ν/σ με ένα άρθρο) στην ολομέλεια της βουλής και η οποία καταδεικνύει τη συνέχεια των καθιερωμένων μετά το 2010 κοινοβουλευτικών ηθών και τον πλήρη ευτελισμό των αστικών κοινοβουλευτικών διαδικασιών.
Ο πρωθυπουργός μπήκε στην αίθουσα της βουλής –ουσιαστικά κάτω από την πίεση των αρχηγών των κομμάτων της αστικής αντιπολίτευσης– μόνο λίγα λεπτά πριν την ψηφοφορία με μόνο στόχο να εκμαιεύσει την «θετική» ψήφο των βουλευτών του θέτοντας το εκβιαστικό δίλημμα «ή ψηφίζετε τη συμφωνία ή πέφτει η κυβέρνηση», με μόνο στόχο να περιορίσει τις απώλειες βουλευτών διατηρώντας το ελάχιστο όριο των 120 κυβερνητικών βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που δίνουν τη δυνατότητα να κυβερνάει κάποιος με την ανοχή της βουλής.
Αντίστοιχη ήταν η εικόνα και για την αστική αντιπολίτευση που ψήφισε μαζί με την κυβέρνηση το νέο μνημόνιο. Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Βαγγέλης Μεϊμαράκης έκανε αγωνιώδεις και υποκριτικές προσπάθειες να διαχωρίσει τη συμφωνία από τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, που περιέχει, φορτώνοντας τα τελευταία αποκλειστικά στη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης. «Άλλο τα μέτρα και άλλο η συμφωνία. Η Νέα Δημοκρατία ψηφίζει τη συμφωνία, γιατί εγγυάται την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας» ήταν η χαρακτηριστική αποστροφή της ομιλίας του.
Σε ανάλογο δημαγωγικό μήκος κύματος κινήθηκε και η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Φώφη Γεννηματά, δηλώνοντας ότι τα μέτρα του μνημονίου «φέρουν τη σφραγίδα Τσίπρα-Καμμένου» και πως η θετική ψήφος στη συμφωνία «δεν είναι λευκή επιταγή στην κυβέρνηση και ψήφος εμπιστοσύνης». Ακόμα και ο Σταύρος Θεοδωράκης του Ποταμιού έδωσε την αίσθηση ότι πήρε το λόγο μόνο και μόνο για να επιτεθεί «στη συμμορία της δραχμής» χωρίς ουσιαστικά ούτε αυτός να επιχειρηματολογήσει υπέρ του περιεχομένου του νέου μνημονίου.
Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι η αστική αντιπολίτευση – επί της ουσίας συμπολίτευση– προσπαθούσε από τη μια να ενώσει τις δυνάμεις της με την κυβέρνηση για να υπηρετήσει τη στρατηγική της αστικής τάξης, αλλά από την άλλη προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει την κυβέρνηση Τσίπρα ως πλυντήριο όχι μόνο για την προηγούμενη πενταετία, αλλά και για τη στάση της με την παροχή θετικής ψήφου στο τρίτο μνημόνιο.
Πρακτικά κανένας, είτε από την κυβέρνηση, είτε από την αστική αντιπολίτευση δεν ήταν σε θέση να φέρει και δεν έφερε έστω ένα επιχείρημα που να υπερασπίζεται την επιλογή του «ΝΑΙ» στο νέο μνημόνιο, ούτε καν υπέρ των μέτρων, που προβλέπει, όπως τουλάχιστον έκαναν τα προηγούμενα 5 χρόνια, έστω και επιστρατεύοντας διάφορες δικαιολογίες. Μόνιμη επωδός ήταν ότι η χώρα τελεί υπό εκβιασμό και απειλείται με ακόμα πιο «καταστροφικό grexit και ασύντακτη χρεοκοπία».
Η αστική τάξη και τα παραπαίοντα κόμματά της, μαζί με την κυβερνητική πλειοψηφία του Αλέξη Τσίπρα γνωρίζουν πολύ καλά ότι η τεράστια κοινοβουλευτική πλειοψηφία της βουλής υπέρ του μνημονίου έρχεται σε πλήρη διάσταση με τη λαϊκή πλειοψηφία, όπως αυτή εκφράστηκε στο πρόσφατο δημοψήφισμα, γι’ αυτό και δεν τόλμησαν να υπερασπιστούν τα νέα μέτρα που θα προκύψουν από το νέο μνημόνιο. Γνωρίζουν, επίσης, ότι η λαϊκή θέληση μπορεί να ανατρέψει κυβερνήσεις που υπογράφουν ανάλογες συμφωνίες.
Οι 229 βουλευτικές ψήφοι είναι ένας ολοκληρωτικός βιασμός της θέλησης της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων ενάντια στο νέο μνημόνιο, όπως αυτή εκφράστηκε στο δημοψήφισμα, που κατά τη γνώμη μας υπερβαίνει σε πολιτικό βάθος και βάρος τη λαϊκή εντολή της κυβέρνησης για «τερματισμό της λιτότητας και των μνημονίων» στις εκλογές του Γενάρη.
Η θλιβερή για την αστική τάξη εικόνα απαξίας των πολιτικών της δυνάμεων στη βουλή και η αδυναμία υπεράσπισης των επιλογών της, η απροκάλυπτα ανοιχτή παραδοχή ότι είναι δεμένη χειροπόδαρα από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και κέντρα όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ, αποδεχόμενη καταστροφικές οικονομικές και πολιτικές επιλογές και χωρίς καν αυτό να της εγγυάται την παραμονή της στο ευρώ και τη σταθεροποίηση του πολιτικού της συστήματος στο άμεσο μέλλον, είναι η πιο τρανή ομολογία της σχεδόν ολοκληρωτικής ιδεολογικοπολιτικής χρεοκοπίας της στρατηγικής της αστικής τάξης για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ.
COMMENTS