Η ικανότητα ενός Επαναστατικού Κόμματος, ειδικά σε κρίσιμες στιγμές, που μπορούν να τροφοδοτήσουν θετικές εξελίξεις μέσα στις λαϊκές μάζες, είναι να κατορθώνει να κατευθύνει το βασικό του χτύπημα στον κύριο αντίπαλο, να συνδέεται με τις λαϊκές μάζες και να εκφράζει τα αισθήματά τους, έστω και εάν η πολιτική τους συνείδηση δεν είναι στο βαθμό που θα επιθυμούσε ανεπτυγμένη.
Σήμερα στη βουλή, που θα κριθεί, στην ψηφοφορία που θα γίνει, το «ΝΑΙ» στο ευρώ, στο μνημόνιο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει μεγάλη σημασία ο αριθμός του «ΟΧΙ» ή ακόμη και του «ΠΑΡΩΝ», που θα εκφράζουν μια εναντίωση, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μια εναντίωση στο «ΝΑΙ» με ό,τι πολιτικό περιεχόμενο του δίνουν ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Δημοκρατία, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ.
Δε μιλάμε για το «ΟΧΙ» της Χρυσής Αυγής, γιατί γνωρίζουμε ότι με τη δημαγωγία της ψαρεύει σε θολά νερά και ως ο σιδερένιος λοστός των πιο ακραίων κύκλων του κεφαλαίου απεργάζεται αντιδραστικά και ναζιστικά πισωγυρίσματα.
Κατά τη γνώμη μας όσα περισσότερα «ΟΧΙ» ή «ΠΑΡΩΝ» συγκεντρωθούν ενάντια στο αστικό πολυκομματικό «ΝΑΙ» θα έχει θετική επίδραση στις λαϊκές μάζες.
Με την έννοια αυτή το καθήκον ενός Επαναστατικού Κόμματος είναι να ενθαρρύνει να συγκεντρωθούν όσα περισσότερα «ΟΧΙ» και «ΠΑΡΩΝ».
Φυσικά υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο «ΟΧΙ» του ΚΚΕ και στο «ΟΧΙ» των διαφωνούντων με το ΣΥΡΙΖΑ. Και η διαφορά αυτή που υπάρχει είναι μια σαφής και ομολογημένη πολιτική διαφορά και αλλοίμονο εάν δεν υπήρχε.
Αυτό που πρέπει να αξιολογηθεί ως πρώτο, όμως, είναι ότι ένα τμήμα των βουλευτών του κυβερνητικού κόμματος είναι αντίθετο στο να ψηφιστεί η νέα συμφωνία – μνημόνιο.
Οι βουλευτές αυτοί πιθανά να φτάσουν μέχρι και να καταψηφίσουν, στην κρισιμότερη ψηφοφορία, από τότε που ανέλαβε η παρούσα κυβέρνηση, και να δηλώσουν «ΟΧΙ» ή «ΠΑΡΩΝ» στη νέα συμφωνία – μνημόνιο της δικής τους κυβέρνησης.
Μιας συμφωνίας – μνημονίου, που θα εξαθλιώσει παραπέρα τους εργαζόμενους, θα φέρει νέα καταστροφή στα μικροαστικά στρώματα και σε κάθε περίπτωση θα γίνει το εφαλτήριο για μια νέα γενικότερη επίθεση ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα, στην προσπάθεια του ευρωενωσιακού και Ελληνικού καπιταλισμού να προχωρήσει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Πάντα, βέβαια, σε βάρος της εργατικής τάξης κατά κύριο λόγο.
Στην περίπτωση αυτή αυτό που προέχει είναι να εκφραστεί η εναντίωση στην πολιτική της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια και η νέα συμφωνία – μνημόνιο δεν εκφράζει τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο παρά τη γενικότερη οικονομική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είναι προσαρμοσμένη για την περίπτωση της χώρας μας.
Πολύ περισσότερο πρέπει να εκφραστεί, γιατί μέχρι τώρα, που γράφονται αυτές οι γραμμές, η πλειοψηφία των Νομαρχιακών Επιτροπών του ΣΥΡΙΖΑ είναι αρνητική στη ψήφιση της νέας συμφωνίας – μνημονίου και 107 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, στα 201, δηλαδή η πλειοψηφία του ανώτατου οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ είναι κατά της νέας συμφωνίας – μνημονίου.
Όπως γίνεται κατανοητό στην πράξη επαληθεύεται η «Νέα Σπορά» που υποστήριζε την άποψη ότι ο κόσμος, που ακολουθεί το ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει ενσωματωθεί στην αστική πολιτική, που ακολουθούσε η ηγεσία του κόμματος αυτού, δεν ενσωματώθηκε στον κυβερνητισμό. Αυτό ακριβώς εκφράζει η αντίθεση των βουλευτών που θα δηλώσουν το «ΟΧΙ» ή το «ΠΑΡΩΝ» στη βουλή.
Είναι οι λαϊκές μάζες που σπρώχνουν «από κάτω» τους «από πάνω» για το «ΟΧΙ» και το «ΠΑΡΩΝ». Και αυτό είναι που πρέπει να αξιολογηθεί ως πρώτο και κυρίαρχο.
Η «Νέα Σπορά» έχει εξηγήσει σε πολυάριθμα άρθρα της ότι η τακτική που ακολουθεί η ηγεσία του Κόμματος είναι βαθύτατα λαθεμένη. «Γέμισε» τις λαϊκές μάζες με αυταπάτες, όταν αυτές αναζητούσαν αγωνιωδώς διέξοδο, μια διέξοδο που δεν έδινε η πολιτική του Κόμματος. Γι’ αυτό το λόγο και η «Νέα Σπορά» επέμενε και επιμένει η ηγεσία του Κόμματος να καταθέσει μια συγκεκριμένη πρόταση διεξόδου από την κρίση και τη χρεοκοπία.
Προφανώς οι διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ δε συμφωνούν με την πρόταση του Κόμματος, ούτε με την πρόταση της «Νέας Σποράς», γιατί περιορίζονται, το πολύ, στην έξοδο μόνο από το ευρώ. Και έχουμε εξηγήσει από την ιστοσελίδα μας ότι μόνο η έξοδος από το ευρώ δεν αρκεί για να λύσει το Ελληνικό ζήτημα.
Ανεξάρτητα, όμως, από αυτήν τη διαφωνία, και τη διαφωνία της «Νέας Σποράς» με την ηγεσία του Κόμματος, το κύριο καθήκον του Κόμματος αυτήν τη στιγμή είναι να δει ότι οι λαϊκές μάζες δε βρίσκονται σε ακινησία, δεν αποδέχονται την πολιτική των μνημονίων και ότι έρχονται σε σύγκρουση, όχι με τους όρους που θα ήθελε το ΚΚΕ, πάντως έρχονται σε σύγκρουση με όλο το νεοδημιουργημένο αστικό μέτωπο.
Και το Κόμμα πρέπει να ενθαρρύνει αυτήν τη σύγκρουση εξηγώντας, ταυτόχρονα, ότι δεν είναι αρκετό το βήμα που γίνεται, ότι αυτή η σύγκρουση πρέπει να φτάσει μέχρι και με την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και να κρίνει και το πρόβλημα της εξουσίας.
Μια άλλη διάσταση, που θα πρέπει να πάρει πολύ σοβαρά υπόψη της η ηγεσία του Κόμματος είναι: τις διεθνείς συνθήκες που γίνεται αυτή η κίνηση των λαϊκών μαζών. Και να μην την υποτιμήσει, γιατί θα επιδράσει σε όλους τους λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Από αυτήν την άποψη το Κόμμα σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σπάσει τους δεσμούς του με αυτές τις λαϊκές μάζες, που βρίσκονται σε κίνηση. Αντίθετα πρέπει να επιδιώξει να ενισχύσει τους δεσμούς του μέσα από την υπομονετική και συνεχή διαφώτιση των λαϊκών μαζών.
Με την έννοια αυτή είναι πολιτικά απαράδεκτοι, από κάθε άποψη, αλλά και ηθικά απαράδεκτοι ορισμένοι χαρακτηρισμοί που εκτοξεύτηκαν δημοσίως προς τους διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ, που συγκεκριμένα ανώτατα στελέχη του Κόμματος τους αποκάλεσαν «ποντίκια» και «απατημένες συζύγους», αναδεικνύοντας μια συγκεκριμένη πολιτική αντίληψη από την πλευρά της ηγεσίας, που δεν τη χαρακτηρίζει παρά η εμπάθεια και η μυωπία.
Είναι πολύ επικίνδυνο μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις να δείχνει η ηγεσία του Κόμματος ένα τέτοιο πρόσωπο σε λαϊκές μάζες, που αντιστέκονται αλλά δε συμφωνούν με την πρόταση του Κόμματος, να δείχνει την πλήρη ανικανότητά της να παρακολουθήσει τις εξελίξεις και αντί να κάνει προσπάθειες να αποκαταστήσει τους δεσμούς της με τις λαϊκές μάζες να δημιουργεί καινούργια ρήγματα.
Περιοριζόμαστε σ’ αυτούς τους σχολιασμούς μας, προς το παρόν, γιατί πλέον τα πράγματα για το Κόμμα μας, για το πώς σκέφτεται και αντιδρά η ηγεσία του Κόμματος καθίσταται κεντρικό ζήτημα από το οποίο εξαρτάται η ίδια η ύπαρξη του Κόμματος. Γι’ αυτό και θα επανέλθουμε.
COMMENTS