Αναδημοσίευση

Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του Ριζοσπάστη της 10ης του Φλεβάρη του 2000. Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται τέσσερα χρόνια μετά από το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Θεωρούμε ότι το άρθρο αυτό περιγράφει το τι επακολούθησε στη χώρα μας μετά την ένταξή της στην ΟΝΕ και για τούτο διατηρεί την επικαιρότητά του.

Το τέλος μιας δεκαετίας εμπαιγμού και εκμετάλλευσης στο όνομα της ΟΝΕ

Η ένταξη στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) ήταν για μια δεκαετία περίπου το σύνθημα, με το οποίο η οικονομική ολιγαρχία και τα αστικά πολιτικά κόμματα εξαπάτησαν τον ελληνικό λαό. Όλα τα προγράμματα οικονομικής πολιτικής σχεδιάστηκαν και υλοποιήθηκαν στο όνομα της ΟΝΕ, χαρακτηρίζοντας απαραίτητες τις θυσίες (τις οποίες μονομερώς έκαναν οι εργαζόμενοι), αφού μετά την ένταξη θα έρχονταν οι «καλύτερες μέρες».

Σ’ όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, σ’ αυτό το διάστημα, το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία και από κοντά ο Συνασπισμός επαναλάμβαναν το ίδιο επιχείρημα, ότι η ένταξη στην ΟΝΕ θα φέρει τη χώρα στη λέσχη των ισχυρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα καλύψει τη διαφορά που χώριζε την Ελλάδα από τις πλουσιότερες χώρες, θα αυξήσει τον εθνικό πλούτο και έτσι θα αυξηθεί και το μερίδιο των εργαζομένων σ’ αυτόν.

Την ίδια περίοδο το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που έλεγε ότι η ΟΝΕ δεν έχει να δώσει τίποτα για τους μισθωτούς και τα πλατύτερα λαϊκά στρώματα, αντίθετα, θα προκαλέσει δεινά, θα έχει σαν αποτέλεσμα τη μείωση των εισοδημάτων, την αύξηση της ανεργίας, την παραγωγική υποβάθμιση της χώρας, την περιθωριοποίησή της και τη μετατροπή της σε εξάρτημα των ιμπεριαλιστικών σχεδίων της «νέας τάξης». Προειδοποιούσε ακόμη τον ελληνικό λαό ότι στο τέλος αυτής της πορείας όχι μόνο δε θα έρχονταν οι «καλύτερες μέρες», αλλά, αντίθετα, θα είχαμε ακόμη χειρότερες, αφού θα συνεχιζόταν η ίδια και ακόμη πιο σκληρή πολιτική. Αν μέχρι σήμερα οι θυσίες των εργαζομένων ήταν απαραίτητες, για να σφραγιστεί το εισιτήριο εισόδου στην ΟΝΕ, αύριο θα είναι απαραίτητες, για να σφραγιστεί η άδεια παραμονής.

Και σ’ αυτές τις εκλογές, της 9ης Απριλίου, κυριαρχεί το θέμα της ΟΝΕ. Έχοντας εξασφαλίσει την ένταξη, η κυβέρνηση επιχειρεί να αποσπάσει την ψήφο του ελληνικού λαού, σαν υπογραφή σε άγραφο χαρτί, το οποίο θα συμπληρώσει η ίδια εκ των υστέρων με όλα τα μέτρα και τις πολιτικές για τη λεγόμενη «μετα-ΟΝΕ εποχή». Την ίδια πρόταση κάνει και η Νέα Δημοκρατία, η οποία το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί είναι μια άλλη διαχείριση της ίδιας, όμως, πολιτικής. Μέχρι σήμερα αυτές οι δυνάμεις είχαν τη δυνατότητα να ζητούν θυσίες και να υπόσχονται. Έφτασε όμως η ώρα του λογαριασμού. Έτσι κι αλλιώς τώρα μαθαίνουμε το τι στοίχισε η ΟΝΕ στον ελληνικό λαό, ποιος πλήρωσε το «μάρμαρο», ποιος κέρδισε απ’ αυτήν την πολιτική. Όμως, τώρα που φθάσαμε στο τέλος αυτής της πορείας, όλοι άρχισαν δειλά – δειλά να αναγνωρίζουν ότι τα δύσκολα έρχονται μετά την ένταξη στην ΟΝΕ. Οι απαιτήσεις και οι όροι που προβάλλουν οι «εταίροι», αλλά και οι δεσμεύσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση για την οικονομική πολιτική των επόμενων χρόνων περιλαμβάνονται στα επίσημα κοινοτικά έγγραφα, όπως η πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου των Υπουργών Οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το πρόγραμμα «σύγκλισης».

Είναι φανερό ότι οι εκτιμήσεις αυτού του άρθρου επαληθεύτηκαν πλήρως. Τα δεινά για τους εργαζόμενους ήρθαν, η μείωση των εισοδημάτων, η αύξηση της ανεργίας, η παραγωγική υποβάθμιση της χώρας, η περιθωριοποίησή της και η μετατροπή της σε εξάρτημα των ιμπεριαλιστικών σχεδίων της «νέας τάξης».

Η οικονομική κρίση, η χρεοκοπία της χώρας μας ήρθαν να επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο και σε ασύγκριτα μεγαλύτερο βαθμό τη θέση των εργαζομένων και της χώρας μας. Σήμερα ο κάθε Ντόναλντ Τουσκ έχει το θράσος να απευθύνεται στην «πρώτη αριστερή κυβέρνηση» και να τη βάζει μπροστά σ’ ένα ιταμό εκβιασμό: «Ή δέχεστε τους όρους μας ή σας χρεοκοπούμε». Αυτή είναι η «Δημοκρατική Ευρώπη».

Δυστυχώς όλες αυτές οι προβλέψεις, που στηρίζονταν στα ντοκουμέντα του 15ου Συνεδρίου, ενώ επαληθεύτηκαν πλήρως, δε στάθηκαν ικανές να δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη του Εργατικού και Κομμουνιστικού Κινήματος. Ο λόγος είναι γνωστός και η αιτία επίσης.

Είναι καιρός η ηγεσία του Κόμματος να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα. Να μην τα φορτώνει όλα στις «αυταπάτες» των λαϊκών μαζών. Να αντιμετωπίσει και η ίδια τις ευθύνες της, για τη συστηματική και μεθοδευμένη αλλαγή της γραμμής του Κόμματος, που είχε ως αποτέλεσμα το σπάσιμο των δεσμών του Κόμματος με τις λαϊκές μάζες, την απώλεια σημαντικών δυνάμεων, την ύφεση των αγώνων του Εργατικού Κινήματος, την περιθωριοποίηση του Κόμματος, τον τραυματισμό του κύρους του.