Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να βρίσκεται στο επίκεντρο των συζητήσεων, κυρίως μεταξύ των διανοητών του Κομμουνιστικού Κινήματος, για το χαρακτήρα του αλλά, πάνω απ’ όλα, για τη στάση και τη σχέση του Κομμουνιστικού Κινήματος με τον πόλεμο και την πολιτική εξουσία.
Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος, που ήταν το αποτέλεσμα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού για την ανακατανομή της παγκόσμιας αγοράς, μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, και οι ιδεολογικές διαφορές που προέκυψαν, στο τότε Κομμουνιστικό Κίνημα, αφορούσαν και επικεντρώθηκαν, σε τελική ανάλυση, στη στάση, που έπρεπε να κρατήσει αυτό απέναντι στον πόλεμο, με τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο. Το γεγονός αυτό καθόριζε και τη στάση του Κομμουνιστικού Κινήματος απέναντι στην πατρίδα, στην επίλυση του ζητήματος της πολιτικής εξουσίας.
Στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παρουσιάστηκαν ουσιαστικές διαφορές, σε σχέση με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που οφείλονταν, κυρίως, σε δύο νέους παράγοντες, που δεν υπήρχαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο:
- Ο πρώτος αφορούσε στο γεγονός της εμφάνισης του σοσιαλισμού, από το 1917, ως παγκοσμίου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, ο οποίος ήταν συγκροτημένος με κρατική υπόσταση σε μία χώρα, τη Σοβιετική Ένωση, η οποία και αποτέλεσε το κύριο μέτωπο της διεξαγωγής του πολέμου.
- Ο δεύτερος αφορούσε στο γεγονός της εμφάνισης του φασισμού – ναζισμού, που και αυτός ήταν συγκροτημένος με κρατική υπόσταση, βασικά σε τρείς ιμπεριαλιστικές χώρες, τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ιαπωνία, και που οι χώρες αυτές αποτέλεσαν το λεγόμενο Άξονα, ο οποίος ήταν και ο βασικός φορέας του ξεσπάσματος του πολέμου.
Οι διαφορές αυτές, έγιναν η αιτία για την εμφάνιση διαφορών μέσα στο τότε Κομμουνιστικό Κίνημα που, όμως, δε σχετίζονταν, τουλάχιστον, με την αιτία του ξεσπάσματος και το χαρακτήρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Και ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος καθορίστηκε, αρχικά, ως ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος, που ξέσπασε ως αποτέλεσμα και πάλι του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού για την ανακατανομή της παγκόσμιας αγοράς μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι διαφορές αυτές αφορούσαν στα νέα στοιχεία, που προστέθηκαν στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και έπρεπε να συνυπολογιστούν στην τακτική και τη στρατηγική του Κομμουνιστικού Κινήματος.
Οι διαφορές αυτές στο Κομμουνιστικό Κίνημα καταστάλαξαν σε δύο κύρια ρεύματα μέσα στο Κομμουνιστικό Κίνημα. Αυτό, που εκφράστηκε από την Γ’ Κομμουνιστική Διεθνή και εκείνο, του Τροτσκιστικού ρεύματος. Τα δύο αυτά ρεύματα παρουσίαζαν εσωτερικές διαφοροποιήσεις, οι οποίες εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα.
Στη χώρα μας, σήμερα, η συζήτηση γύρω από το χαρακτήρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου παρουσιάζει μεγάλη έξαρση. Αυτό το γεγονός οφείλεται, κατά κύριο λόγο, στην προσπάθεια επανεξέτασης της ιστορίας του ΚΚΕ, με πρωτοβουλία της ίδιας της ηγεσίας του Κόμματος, που οδήγησε και στη συγγραφή του Β’ τόμου της ιστορίας του Κόμματος.
Η πρωτοβουλία αυτή της ηγεσίας επανακαθορίζει τη στάση του Κόμματος σε σχέση με το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αναθεωρεί βασικές θέσεις του, που προσδιόρισαν την τακτική και στρατηγική του, όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και ειδικά από τη στιγμή, που ξέσπασε ο Ιταλοελληνικός Πόλεμος.
Η προσπάθεια αυτή, από την πλευρά της ηγεσίας του Κόμματος, επίσημα, έχει εμφανιστεί με την τοποθέτηση του Κόμματος, πριν από μία δεκαετία, με την ευκαιρία της επετείου των 60χρονων από το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Έκτοτε υπάρχει μία σταθερή και συνεχής αρθρογραφία γύρω από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και παράλληλα μία αρθρογραφία, που αφορά στη χώρα μας και στις αιτίες της απώλειας της πολιτικής εξουσίας, μετά την απελευθέρωση – τον Οκτώβρη του 1944, από την ξενική κατοχή.
Από την πλευρά μας δεν είναι δυνατό να διαφωνήσουμε στην κριτική επαναπροσέγγιση της ιστορίας του Κόμματος, γιατί πράγματι υπήρξαν λαθεμένες εκτιμήσεις, που κατά τη γνώμη μας, πρέπει να ληφθούν υπόψη στη χάραξη της επαναστατικής τακτικής και στρατηγικής στη σύγχρονη πραγματικότητα. Μόνο που αυτή η επαναπροσέγγιση δε μπορεί να αποσκοπεί στην επαναφορά καταδικασμένων, ιστορικά, απόψεων, πολύ περισσότερο δε μπορεί να οδηγεί στην πλήρη αναθεώρηση της Λενινιστικής τακτικής και στρατηγικής, υποτίθεται, από τα «αριστερά».
Οι ιδεολογικά ηττημένοι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που η ίδια η ιστορική πράξη τους καταδίκασε, δε μπορεί να παρουσιάζονται σήμερα ως οι ιδεολογικά νικητές, και μάλιστα με φορέα την ίδια την ηγεσία του Κόμματος.
Η «Νέα Σπορά» έχει δημοσιεύσει μια πρώτη τοποθέτηση γύρω από το χαρακτήρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο άρθρο «Με αφορμή τα 70 χρόνια του ηρωικού Δεκέμβρη», και επιμένει σ’ αυτές τις εκτιμήσεις.
Θα δώσει συνέχεια στην αρθρογραφία της και θα προσπαθήσει να καλύψει όλες τις πλευρές, που έχουν σχολιαστεί μέχρι τώρα γύρω από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όλες τις πλευρές, που αφορούν στο «Ελληνικό ζήτημα», στο πως σχετίζονται αυτές με το πρόβλημα της τακτικής και στρατηγικής του Κομμουνιστικού Κινήματος και του ζητήματος της πολιτικής εξουσίας.
Δεν είναι μόνο οι επίσημες απόψεις της ηγεσίας του Κόμματος, που αναθεωρούν την επαναστατική Λενινιστική τακτική και στρατηγική, που φτάνουν μέχρι τη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων, είναι και οι απόψεις όλων εκείνων, που ρίχνουν νερό στο μύλο όσων έχουν αναθεωρήσει ή επιχειρούν τώρα να αναθεωρήσουν το Μαρξισμό – Λενινισμό και να επαναφέρουν τα αποτυχημένα ιδεολογικά Τροτσκιστικά σχήματα, εκμεταλλευόμενοι τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
Σ’ αυτό το σημείωμα, που αποτελεί, ταυτόχρονα, και έναν ελάχιστο φόρο τιμής σε όλα τα θύματα, που προκάλεσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, περιοριζόμαστε να αναφέρουμε, ότι η ρίζα των διαφορών, που παρουσιάστηκαν ως προς το χαρακτήρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην τακτική και τη στρατηγική του Κομμουνιστικού Κινήματος, βρίσκεται στην πλημμελή κατανόηση της ουσίας της ιμπεριαλιστικής εποχής, της επαναστατικής τακτικής και στρατηγικής, έτσι όπως καθορίστηκαν από τη Λενινιστική Σκέψη, από την πλημμελή κατανόηση του φασισμού – ναζισμού, ως πολιτικής μορφής άσκησης της εξουσίας την εποχή του ιμπεριαλισμού, που έχει ως πολιτικό εποικοδόμημα την πολιτική αντίδραση.
Με την έννοια αυτή έχει ιδιαίτερη επικαιρότητα η σειρά άρθρων, που δημοσίευσε η «Νέα Σπορά» γύρω από το ζήτημα του φασισμού.
Φασισμός και επιστημονικός σοσιαλισμός – Α’ Μέρος
Φασισμός και επιστημονικός σοσιαλισμός – Β’ Μέρος
Φασισμός και επιστημονικός σοσιαλισμός – Γ’ Μέρος
Φασισμός και επιστημονικός σοσιαλισμός – Δ’ Μέρος
Φασισμός και επιστημονικός σοσιαλισμός – Ε’ Μέρος
Φασισμός και επιστημονικός σοσιαλισμός – ΣΤ’ Μέρος (τελευταίο)
COMMENTS