Το non paper της κυβέρνησης

Η κυβέρνηση προχώρησε σε έκδοση ενός non paper σε σχέση με την πορεία της διαπραγμάτευσης για την κατάληξη συμφωνίας με τους «θεσμούς». Το παραθέτουμε ως έχει για τους αναγνώστες μας:

Non paper, 05.05.2015

Σχόλιο για τις διαπραγματεύσεις

1. Οι σοβαρές διαφωνίες και αντιθέσεις μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ, δημιουργούν εμπόδια στις διαπραγματεύσεις και υψηλούς κινδύνους. Ενώ μέχρι πρότινος το βασικό επιχείρημα των θεσμών ήταν ότι η ελληνική πλευρά δεν κατέθετε ολοκληρωμένες προτάσεις τώρα, πλέον, είναι φανερό ότι και προτάσεις έχουν κατατεθεί και ουσιαστικές υποχωρήσεις έχουν γίνει στην κατεύθυνση ενός «έντιμου συμβιβασμού».
2. Η διαφορά, όμως, στρατηγικής ανάμεσα στους θεσμούς δημιουργεί εμπόδια.

α. Το ΔΝΤ θέτει τις κόκκινες γραμμές τους στις μεταρρυθμίσεις, ιδιαίτερα στο συνταξιοδοτικό και στα εργασιακά, ενώ έχει χαλαρές γραμμές στο θέμα του πρωτογενούς πλεονάσματος. Στο πίσω μέρος της σκέψης του ΔΝΤ βρίσκεται η διαγραφή του χρέους ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο.

β. Αντιθέτως η Κομισιόν έχει κόκκινες γραμμές στο θέμα του πρωτογενούς πλεονάσματος και συνεπακόλουθα στην μη διαγραφή του χρέους και χαλαρές γραμμές στις σκληρές μεταρρυθμίσεις όπως αυτές του συνταξιοδοτικού και των εργασιακών.

3. Το αποτέλεσμα είναι το σύνολο των θεσμών να έχει κόκκινες γραμμές παντού: Συνταξιοδοτικά, εργασιακά [ΔΝΤ] και πρωτογενές πλεόνασμα [Κομισιόν]. Με αυτά τα δεδομένα δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός. Η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στους θεσμούς και στην αδυναμία συνεννόησης μεταξύ τους.
4. Έχοντας η ελληνική κυβέρνηση συνειδητοποιήσει την κραυγαλέα αντίφαση πήρε την πρωτοβουλία:

α. Να μη φέρει στην Βουλή το πολυνομοσχέδιο πριν υπάρξει προοπτική συμφωνίας.

β. Να βάλει στο τραπέζι της συζήτησης την επόμενη μέρα, δηλαδή το σχέδιο εξόδου στις αγορές και χρηματοδότησης της ανάπτυξης στην μετά τον Ιούνιο εποχή.

5. Στους σημερινούς FT αποκαλύπτονται πλήρως οι στρατηγικές αντίθεσης μεταξύ Ευρωζώνης και ΔΝΤ [άρθρο του Peter Spiegel]. Οι FT αποκαλύπτουν ότι ο επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος του ΔΝΤ, Paul Thomsen, προειδοποίησε τους Υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης ότι «ενδεχομένως το ΔΝΤ να μην δώσει το μερίδιο που του αναλογεί στη δόση ύψους 7,2 δισ. ευρώ» αν «δεν διαγράψουν σημαντικό μέρος του χρέους της Ελλάδας». Την ίδια ώρα, σημειώνει ο P. Spiegel, «η Ευρωζώνη, που έχει στην κατοχή της το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους, είναι σταθερά αντίθετη σε ελάφρυνση χρέους».
6. Την ίδια ώρα ο Επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων, Πιερ Μοσκοβισί, επιβεβαίωσε την αντίθεση μεταξύ Κομισιόν και ΔΝΤ, δηλώνοντας ότι το ζήτημα του χρέους «μπορεί να συζητηθεί μόνο μετά από μια συμφωνία για ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων». Μια στρατηγική διαφωνία, με επίκεντρο την Ελλάδα, μεταξύ Κομισιόν και ΔΝΤ που λειτουργεί σε βάρος της χώρας.

Δε γνωρίζουμε ποια ανάγκη της κυβέρνησης υπαγόρευσε την έκδοση αυτού του non paper και κάτω από ποια συλλογιστική νομίζει ότι ξεμπερδεύει με το ζήτημα των ουσιαστικών ζητημάτων, που προκύπτουν από αυτό, ρίχνοντας την ευθύνη στους «θεσμούς».

Αρχίζει και γίνεται μια γελοία υπόθεση αυτή η διαπραγμάτευση από τη στιγμή, που αυτό που προκύπτει από αυτήν είναι ότι στο τραπέζι έχουν τεθεί αποκλειστικά και μόνο αντιλαϊκά μέτρα, και με επίσημη ομολογία της, μια και για πρώτη φορά γίνεται κάτι ανάλογο. Επομένως μέσα από το non paper περιγράφονται και τα πραγματικά όρια ενός «έντιμου συμβιβασμού», που επιδιώκει η κυβέρνηση, προκειμένου να εξασφαλίσει την επανεκκίνηση της χρηματοδότησης και την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ.

Γελοιοποιούνται και η σημερινή κυβέρνηση αλλά και η προηγούμενη της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ για τις «κόκκινες γραμμές» τους και αποκαλύπτεται με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο ο μέγιστος βαθμός υποκρισίας, τα παραμύθια που σερβίρονται στους εργαζόμενους και τον Ελληνικό λαό για τη «σκληρή διαπραγμάτευση». Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση είναι «πανταχόθεν βραχυκυκλωμένη»!

Αποδεικνύεται, με το non paper, ότι ούτε καν ένας έντιμος συμβιβασμός δε μπορεί να γίνει, γιατί όλα τα μέτρα τα οποία προτείνονται, προκειμένου να υπάρξει μια συμφωνία, είναι στο σύνολό τους αντιλαϊκά. Ακόμη και αυτή η αναδιάρθρωση του χρέους, που προτείνει το ΔΝΤ με «ελαφρύ κούρεμα», συνοδεύεται με σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία θα βυθίσουν ακόμη περισσότερο στην εξαθλίωση τους εργαζόμενους και για μεγαλύτερη διάρκεια.

Η κυβέρνηση αυτοπαγιδεύεται με το non paper και αυτοαποκαλύπτεται, γιατί δεν εξηγεί στον Ελληνικό λαό τι θα άλλαζε εάν οι «θεσμοί» είχαν κοινή στάση απέναντι της και απέναντι στη χώρα; Τι ακριβώς θα άλλαζε ως προς το χαρακτήρα της διαπραγμάτευσης; Θα γινόταν αυτή με καλύτερους όρους; Θα έπαυαν οι «θεσμοί» να απαιτούν τη λήψη αντιλαϊκών μέτρων; Προφανώς, τίποτα από όλα αυτά δε θα συνέβαινε.

Η κυβέρνηση δεν κάνει τον κόπο να σχολιάσει αυτήν την κατάσταση, αντίθετα, για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι να μεταθέσει τις ευθύνες από πάνω της, έτσι νομίζει, την ίδια στιγμή, που διατείνεται ότι βρίσκεται σε ετοιμότητα για την υπογραφή μιας συμφωνίας. Αυτό προκύπτει και από το ίδιο το non paper αλλά και από τις δηλώσεις του Γιάννη Δραγασάκη με τον Μάριο Ντράγκι, καθώς και από τις δηλώσεις του Γιάννη Βαρουφάκη. Οι ευθύνες, όμως, εξακολουθούν να παραμένουν στο ακέραιο για την κυβέρνηση και δε διασώζεται με ένα non paper.

Τώρα μπορούμε να υποθέσουμε ότι η σκοπιμότητα της έκδοσης του non paper ήταν διπλή: Από τη μια η κυβέρνηση να προβληθεί ότι διαπραγματεύεται «σκληρά», κάτι που το χρειάζεται για την εικόνα της, που συστηματικά καλλιεργεί στον Ελληνικό λαό, σε μια προσπάθεια να παρουσιάζεται ως κυβέρνηση, που αντιστέκεται στους εκβιασμούς των «θεσμών» (αντιγράφοντας την προηγούμενη κυβέρνηση), από την άλλη, για να προετοιμάσει τους εργαζόμενους για τα επικείμενα μέτρα, για τη συμφωνία που προετοιμάζει, γιατί το non paper αποκαλύπτει ότι η «σκληρή» διαπραγμάτευση αφορά αποκλειστικά και μόνο σε αντιλαϊκά μέτρα.

Η κυβέρνηση εξακολουθεί να προσβλέπει και να επιδιώκει συμφωνία, αφού στο non paper δεν ανακοινώνεται καμία πρωτοβουλία για την ουσιαστική αντιμετώπιση μιας κατάστασης, που από πολλά χρόνια είναι γνωστή και η ίδια τη γνωρίζει πολύ καλά και από τη θέση της αντιπολίτευσης την είχε καταγγείλει κατ’ επανάληψη.

Το «σχέδιο εξόδου στις αγορές», το οποίο προτίθεται να βάλει στο τραπέζι, το γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν εξαρτάται από την ίδια, ούτε υπάρχουν οι οικονομικοί όροι για κάτι τέτοιο. Το πολυνομοσχέδιο που απέσυρε αποτελεί μια ενέργεια, που, επί της ουσίας, δε «λέει» τίποτα για τους δανειστές, πολύ περισσότερο για τις αντιθέσεις τους.

Αυτό, όμως, που καταλαβαίνουμε από την πλευρά μας, απ’ όσα αναφέρονται στο non paper, είναι ότι η χώρα μας έχει γίνει το «μπαλάκι» ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το θύμα των αντιθέσεων που έχουν. Και αντί η κυβέρνηση να βγάλει τα ανάλογα συμπεράσματα από αυτήν τη διαπραγμάτευση και να αποχωρήσει από αυτήν εξακολουθεί να παζαρεύει το βαθμό αντιλαϊκότητας του «έντιμου συμβιβασμού».

Το κυρίαρχο συμπέρασμα, που εξάγεται πλέον και με το non paper, που σαφώς αποτελεί μια ανοιχτή και θα λέγαμε και κυνική ομολογία της κυβέρνησης για το χαρακτήρα της διαπραγμάτευσης, είναι ότι αυτή γίνεται για τις νέες αλυσίδες, που θα φορέσουν οι εργαζόμενοι της χώρας μας.

Αυτό και μόνο επιτάσσει στην κυβέρνηση να μην «κρύβεται» πίσω από τέτοιες ανεπίσημες – επίσημες ανακοινώσεις, που δεν κάνουν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να αποκαλύπτουν τη δεινή θέση, που έχει περιέλθει η χώρα μας και οι εργαζόμενοι με την παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ και σκοπό έχουν να αποπροσανατολίσουν τον Ελληνικό λαό.

Επί τάπητος τα μόνα θέματα, που μπαίνουν «στο τραπέζι», είναι η αποδέσμευση της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η μονομερής διαγραφή του χρέους. Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να αναπτύξει τη δράση του το Εργατικό Κίνημα και να διεκδικήσει την επίλυση των άμεσων προβλημάτων των εργαζομένων.