Δε νομίζουμε ότι χρειάζεται να συμπληρώσουμε κάτι παραπάνω ως προς την πολιτική της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ απ’ ότι έχουμε καταθέσει μέχρι τώρα. Η κυβέρνηση έχει χαράξει την πορεία της στο πλαίσιο της αστικής στρατηγικής και την υπηρετεί. Με τη στάση της, επίσης, συμβάλλει στη σταθεροποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος, με πρώτη πράξη την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.
Αυτό που προσθετικά θέλουμε να τονίσουμε, και του αποδίδουμε ιδιαίτερη σημασία, είναι ότι η κυβέρνηση ακόμη και με την τακτική των διαπραγματεύσεων, που ακολουθεί, που φαίνεται διεκδικητική, οδηγεί τη χώρα μας πιο βαθιά στο «λάκκο των λεόντων», την ενσωματώνει πιο πολύ, την καθιστά πιο οργανικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια και οι συνομιλίες που διεξάγει πραγματοποιούνται με «τους θεσμούς». Την ίδια στιγμή, βέβαια, συζητάει καίρια προβλήματα της χώρας, που έχουν να κάνουν με τη δημοσιονομική της πολιτική, τον κρατικό προϋπολογισμό, την ανάπτυξη, το χρέος, κ.α. με τους «υπαλλήλους» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτός ο δύσμορφος διμορφισμός της κυβέρνησης, προκειμένου να εξυπηρετήσει την επικοινωνιακή της πολιτική και να περάσει το μήνυμα ότι με τη στάση της αυτή έχει ήδη κατακτήσει την ισοτιμία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι ώστε οι «από πάνω» να μιλάνε με τους «από πάνω» και οι «από κάτω» να μιλάνε με τους «από κάτω», είναι βέβαιο, κατά τη γνώμη μας, ότι θα καταλήξει σε χειρότερες συνέπειες για τη χώρα μας. Και αυτό γιατί θα εντείνει την εξάρτηση της χώρας μας ακόμη πιο πολύ.
Αυτή η κατάσταση που διαμορφώνεται τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά (ήδη ακούγονται κάτι «τρελά» δισ. ευρώ για το δημοσιονομικό έλλειμμα) αναδεικνύει και προβάλλει στον εργαζόμενο λαό ολόπλευρα το χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη στάση της Ευρωενωσιακής ελίτ.
Μπορεί ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να ξεπερνάει κάθε όριο πολιτικού λόγου στο επίπεδο της διπλωματίας και να αναφέρεται επιτιμητικά στον Γιάννη Βαρουφάκη, ταυτόχρονα, όμως, παρουσιάζει με τον πιο παραστατικό τρόπο την πραγματικότητα των αφεντικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο εργαζόμενος λαός αρχίζει να καταλαβαίνει, παρά τη στήριξη που παρέχει ακόμη στην κυβέρνηση, ότι κάτι δεν πάει καλά με την κυβέρνηση, ότι η πολιτική της (παρ’ όλο που συνοδεύεται από υψηλούς τόνους διεκδίκησης της ισοτιμίας και του εκδημοκρατισμού των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ο Γιάννης Βαρουφάκης έφτασε να μιλήσει για την προσπάθεια πολιτικοποίησης του Eurogroup) δε μπορεί να αντιμετωπίσει τα «έτσι θέλω» των κυρίαρχων κύκλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σπάνε πλέον οι αυταπάτες για το «Ευρωπαϊκό όραμα» και των πιο δύσπιστων. Η αρχική αμηχανία των εργαζομένων μετατρέπεται σε πολιτική και ταξική συνείδηση. Εντείνονται και δυναμώνουν. Και αυτό αφορά συνολικά τις λαϊκές μάζες. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, από κοντά και το Ποτάμι δε φαίνεται να μπορούν να καρπωθούν, τουλάχιστον άμεσα, από την πολιτική της κυβέρνησης, παρά την ολομέτωπη επίθεση που έχουν εξαπολύσει ενάντιά της.
Για να το πούμε λίγο σχηματικά, απλοποιώντας τη συνθετότητα της κατάστασης, οι λαϊκές μάζες δεν κινούνται προς τα δεξιά. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί η κρατούσα ακόμη λαϊκή στήριξη προς την κυβέρνηση των λαϊκών μαζών. Οι διαπραγματεύσεις, όμως, και προπαντός η τελική τους κατάληξη θα «ξεκουμπώσουν» περισσότερα τμήματα των λαϊκών μαζών.
Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση η ηγεσία του Κόμματος δε δείχνει ικανή να καθοδηγήσει την πάλη των λαϊκών μαζών. Είναι φανερό ότι διακατέχεται από μία αμηχανία στις κινήσεις της, που, πλέον, κάνει φανερή και την έλλειψη πολιτικών πρωτοβουλιών, πέρα από τις πολιτικές συγκεντρώσεις που οργάνωσε.
Υποτάσσει τις κινήσεις της με τον έναν ή άλλο τρόπο στον άμεσο σοσιαλισμό, χάνοντας το νήμα, που συνδέει τα άμεσα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα, που αντιμετωπίζει ο εργαζόμενος λαός με την ανατροπή αυτής της πολιτικής, με την ανάπτυξη της δράσης των λαϊκών μαζών, με την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη μονομερή διαγραφή του χρέους.
Η πολιτική και οικονομική πραγματικότητα της χώρας μας είναι πρόσφορη για να πάρει την πρωτοβουλία το Κόμμα μας και να καταθέσει μια συγκεκριμένη πρόταση διεξόδου από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία της χώρας μας. Οι πολιτικές εξελίξεις το απαιτούν και τα συμφέροντα των εργαζομένων, ευρύτερα των λαϊκών μαζών, το επιβάλλουν.
COMMENTS