Το βασικό χαρακτηριστικό της εκλογικής μάχης της 25ης του Γενάρη είναι το εάν η αστική τάξη της χώρας μας, με την άμεση παρέμβαση των κυρίαρχων δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, θα μπορέσει να σταθεροποιήσει το αστικό πολιτικό της σύστημα, αποκαθιστώντας ένα νέο διπολισμό με κύριους πυλώνες τη Νέα Δημοκρατία και το ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του οποίου έχει αποποιηθεί τα όποια ριζοσπαστικά στοιχεία διέθετε στις αρχικές του προγραμματικές εξαγγελίες.
Η προσπάθεια αυτή της αστικής τάξης της χώρας μας είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής κρίσης, που έχει ξεσπάσει από την πτώση της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και είχε ως αποτέλεσμα να δεχτεί ο δικομματισμός της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ ένα συντριπτικό χτύπημα στις εκλογές του ’12 με τη μετακίνηση 3.5εκατ. ψηφοφόρων και να αναδείξει το ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση, όταν η ηγεσία του χρησιμοποιούσε ακόμη συνθήματα: «Η Ελλάδα δε θα γίνει θυσία στο ευρώ».
Έκτοτε η αστική τάξη, παράλληλα με τα καλέσματα ενσωμάτωσης της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, επιδίωκε τη σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος ακόμη και με την ανάδειξη νέων πολιτικών δυνάμεων. Και τις δημιούργησε. Ο στόχος αυτός δεν πέτυχε, η πολιτική κρίση συνεχίστηκε και η αστική τάξη δεν αισθάνεται ασφαλής. Στρέφεται τώρα πιο αποφασιστικά προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μια και διεκδικεί άμεσα τη διακυβέρνηση της χώρας.
Η επιδίωξη, όμως, αυτή της αστικής τάξης, μετά τον καταποντισμό και την πολυδιάσπαση του ΠΑΣΟΚ, τον εξαφανισμό της ΔΗΜΑΡ, δεν αποσκοπεί απλώς στην ενσωμάτωση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σ’ ένα νέο διπολισμό, που άλλωστε αυτή έχει αποδεχτεί το παιχνίδι της αστικής διαχείρισης με τις θέσεις που παίρνει στα βασικά προβλήματα της χώρας μας και κυρίως απέναντι στη στρατηγική της αστικής τάξης.
Η αστική τάξη επιδιώκει πάνω απ’ όλα την ενσωμάτωση των λαϊκών μαζών, που ακολουθούν το ΣΥΡΙΖΑ, για να αποφύγει τις λαϊκές αντιδράσεις μπροστά στο γεγονός ότι οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν άλλα αντιλαϊκά μέτρα, μπροστά στο τι θα επακολουθήσει μετά τις εκλογές, αλλά και μπροστά στο γεγονός ότι δεν υπάρχει κατατεθειμένη άλλη εναλλακτική πρόταση διεξόδου από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, που να αντιμετωπίζει τα άμεσα και πολύ οξυμένα προβλήματα των λαϊκών μαζών, εναλλακτική πρόταση που είναι υποχρέωση του ΚΚΕ.
Εάν, όμως, η επιδίωξη της αστικής τάξης έχει τα σχετικά της αποτελέσματα στο επίπεδο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό δε σημαίνει ότι το ίδιο συμβαίνει και στο επίπεδο της κίνησης των λαϊκών μαζών, που ακολουθούν το ΣΥΡΙΖΑ . Η έλλειψη μιας πρότασης διεξόδου από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία από την πλευρά του ΚΚΕ μπορεί να διευκόλυνε τη συσπείρωση ευρύτερων λαϊκών μαζών στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η εμπιστοσύνη τους και οι προσδοκίες τους προς και από το ΣΥΡΙΖΑ δε μπορεί να θεωρούνται δεδομένες.
Οι λαϊκές μάζες γνωρίζουν ότι η μέχρι τώρα εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής, ιδιαίτερα από τη συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, φόρτωσε τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης στις πλάτες τους, εξαθλίωσε την εργατική τάξη και κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος των μικροαστικών στρωμάτων, χωρίς να οδηγήσει την οικονομία της χώρας σε έξοδο από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, που ήταν και το ζητούμενο.
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Η χώρα μας εξακολουθεί να τελεί υπό συνθήκες ελεγχόμενης χρεοκοπίας, πράγμα το οποίο επιβεβαιώνεται και από την τελευταία ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής τράπεζας, που διασαφηνίζει ότι η εξασφάλιση ρευστότητας προς τις Ελληνικές τράπεζες θα εξαρτηθεί από την τήρηση των συμφωνηθέντων, δηλαδή, την ολοκλήρωση του υπάρχοντος μνημονίου και την ένταξη της χώρας μας σ’ ένα νέο μνημόνιο, το πρόγραμμα της πιστωτικής στήριξης, το περίφημο ECCL, για το οποίο η Νέα Δημοκρατία έχει ήδη συμφωνήσει και το οποίο προβλέπει νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ κάτω από την πίεση των λαϊκών μαζών, αλλά και της ίδιας της στάσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, επιτάχυναν τις πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες οδήγησαν σε πρόωρες εκλογές.
Αρχικά η Νέα Δημοκρατία επιχείρησε να ανακάμψει με ένταση της κινδυνολογίας και στροφή προς την πολιτική αντίδραση, πολώνοντας την πολιτική αντιπαράθεση με το ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να συσπειρώσει ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, του ΛΑΟΣ και των ΑΝΕΛ, ταυτόχρονα, όμως, αποκάλυψε και την πραγματικότητα του «οράματος της Νέας Ελλάδας», που υπόσχεται.
Παρά, όμως, την κινδυνολογία για το ευρώ, στην οποία επιδόθηκε η Νέα Δημοκρατία σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, δε φαίνεται να κατορθώνει να ανατρέψει τη στάση των λαϊκών μαζών, που απαιτούσαν στη πλειοψηφία τους ρήξη με την τρόικα, μεταξύ αυτών και ο ένας στους τρεις ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας.
Η Νέα Δημοκρατία αντιλαμβάνεται ότι αυτή η πόλωση έτσι όπως την επιδιώκει μπορεί να συσπειρώνει την παλιά της βάση αλλά οξύνει την αμφισβήτηση της τρόικα και υποχρεώνεται εκ των πραγμάτων να προσαρμόσει την εκλογική της τακτική και να κάνει λόγο ότι δεν πρόκειται πλέον να προχωρήσει σε περαιτέρω μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, ενώ υπόσχεται από εδώ και στο εξής τη βελτίωσή τους. Το γεγονός αυτό σχετίζεται με τη στάση των λαϊκών μαζών. Ο στόχος ο ίδιος, ο εγκλωβισμός των λαϊκών μαζών με ανέξοδες υποσχέσεις, γιατί αυτές οι υποσχέσεις έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα όσα έχει ήδη συμφωνήσει η Νέα Δημοκρατία με την τρόικα.
Το ΠΑΣΟΚ είναι ο μεγάλος χαμένος της συγκυβέρνησης και του μέχρι τώρα δικομματισμού. Η εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής οδήγησε στην αποδιοργάνωση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου που αντιπροσώπευε μέχρι τώρα και στον κατακερματισμό του. Ο μόνος ρόλος που μπορεί να παίξουν οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί που εμφανίστηκαν στον ίδιο χώρο είναι ο ρόλος της εφεδρείας για την αστική τάξη, του αναχώματος στη μετακίνηση των λαϊκών μαζών.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, παρά το γεγονός ότι υποστηρίζει πως θα διαπραγματευτεί μια νέα δανειακή σύμβαση με κύριο στόχο το κούρεμα του χρέους και ότι θα καταργήσει σε βάθος τετραετίας όλους τους μνημονιακούς και εφαρμοστικούς νόμους η πραγματικότητα είναι ότι θα βρεθεί μπροστά στα αδιέξοδα της ίδιας της στρατηγικής της και στην αδιαλλαξία των εταίρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η αδιαλλαξία αυτή των εταίρων δεν είναι ένα τεχνητό φαινόμενο. Έχει πραγματική βάση, η οποία εξηγείται με την οικονομική κατάσταση που έχει περιέλθει η ίδια η ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Για να υπάρχει ένα συγκριτικό στοιχείο ως προς την πραγματική οικονομική κατάσταση της ευρωζώνης αρκεί να αναφερθεί ότι ο μέσος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης της ευρωζώνης είναι περίπου 0.8% από τότε που δημιουργήθηκε, ενώ σήμερα βρίσκεται μπροστά στο φάσμα μιας νέας οικονομικής ύφεσης.
Το πολυδιαφημισμένο οικονομικό θαύμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα εξασφάλιζε τη σταθερή ανάπτυξη και την ευημερία των λαών αποδείχτηκε μια «κάλπικη λίρα», μια οικονομική αποτυχία, που έρχεται να διαψεύσει παταγωδώς το στρατηγικό προσανατολισμό της Νέας Δημοκρατίας αλλά και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Πραγματικά η χώρα μας με ευθύνη της αστικής τάξης και των αστικών κομμάτων ρίχτηκε στο «λάκκο των λεόντων».
Η Ευρωπαϊκή Ένωση παραδέρνει μέσα στην υποχρεωτική λιτότητα και τη δημοσιονομική πειθαρχία, στα τεράστια δημόσια χρέη, για τα οποία αδυνατεί να δώσει λύση, στην ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, στην ένταση της οικονομικής ανισομετρίας, στη συνολική πτώση του βιοτικού επιπέδου των λαών των μελών – κρατών της, στην άνοδο της ανεργίας, έγινε ο κύριος παράγοντας της οικονομικής κρίσης της χώρας μας με πρώτες συνέπειες: την αποφασιστική συρρίκνωση των παραγωγικών της δυνάμεων και την εξαθλίωση των εργαζομένων, την ανεργία και αυτήν την ίδια τη χρεοκοπία.
Αν η Νέα Δημοκρατία έχει την αυτονόητη αποδοχή και υποστήριξη από τα αφεντικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως αστικός φορέας της κερδοφορίας του κεφαλαίου, βαθέματος της πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης, της πολιτικής της υποτέλειας, η επιμονή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να καθησυχάζει τους εργαζόμενους, ότι θα γίνει αποδεκτή από τους κυρίαρχους κύκλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όχι μόνο δεν εξασφαλίζει μια άλλη φιλεργατική πολιτική, αλλά συμβάλλει στην ενσωμάτωση των λαϊκών μαζών σ’ ένα νέο διπολισμό, είναι αντίθετη ακόμη και με την απαίτηση της ίδιας της λαϊκής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ για την επίλυση των άμεσων και ζωτικών προβλημάτων, που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι της χώρας μας και τα μικροαστικά στρώματα.
Πολύ περισσότερο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο συμβάλλει στην ενσωμάτωση των λαϊκών μαζών στο αστικό πολιτικό σύστημα, σ’ ένα νέο διπολισμό με τη μέχρι τώρα στάση της αλλά την εντείνει ακόμη παραπέρα, όταν ισχυρίζεται ότι με το πρόγραμμα που προτείνει δε διακινδυνεύει η χώρα μας την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, αλλά, αντίθετα, είναι ο μόνος δρόμος για να διασωθεί «το κοινό μας σπίτι» και το «κοινό μας νόμισμα»!
Η μόνη διέξοδος για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας προς όφελος των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων είναι η αποδέσμευση από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα πλέον δε μπορεί να υπάρχει καμία αμφιβολία για τους στόχους και τους σκοπούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχει για να εξασφαλίζει τις δυνάμεις του κεφαλαίου, στο πλαίσιο του παγκόσμιου ανταγωνισμού, με την καθιέρωση των πολιτικών της λιτότητας, της δημοσιονομικής πειθαρχίας, της κοινωνικής εξαθλίωσης, της ανεργίας, της αφαίρεσης των κοινωνικών κατακτήσεων και δημοκρατικών ελευθεριών των εργαζομένων. Η Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχει ενάντια στην εθνική ανεξαρτησία, την εθνική κυριαρχία και την ασφάλεια της χώρας μας, υπάρχει ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων, ενάντια στην κοινωνική πρόοδο, ενάντια στο σοσιαλισμό.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει αυτήν την πραγματικότητα, η οποία δεν αλλάζει από «τα μέσα», ακόμη και εάν στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει ανοίξει μια συζήτηση για τη χαλάρωση της λιτότητας, που περισσότερο αποσκοπεί στον αποπροσανατολισμό των λαϊκών μαζών, παρά σε μέτρα ουσιαστικής στήριξης των εργαζομένων, μια και σ’ όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνεχίζεται να εφαρμόζεται η ίδια μνημονιακή πολιτική είτε με μνημόνια είτε χωρίς μνημόνια.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει ιστορικές ευθύνες με τη συμμετοχή της στην προοπτική σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος μ’ ένα νέο διπολισμό με βάση την αστική στρατηγική. Η καθιέρωση ενός νέου διπολισμού με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να έχει πλήρη επίγνωση της κατάστασης που επικρατεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα είναι καταστρεπτική για τη χώρα μας και θα καλλιεργήσει την απογοήτευση και την ηττοπάθεια στις λαϊκές μάζες.
Με μικρές «ανάσες», που θα αφορούν ακραίες περιπτώσεις φτώχιας και εξαθλίωσης, θα συνεχιστεί η γενική οικονομική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως αναγκαστική συμβατική υποχρέωση της ένταξης της χώρας μας σ’ αυτήν και της παραμονής της στο ευρώ.
Καμία επί της ουσίας αναπτυξιακή πολιτική δε μπορεί να προκύψει, καμία παραγωγική ανασυγκρότηση δε μπορεί να πραγματοποιηθεί προς όφελος των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων όσο η χώρα μας παραμένει δέσμια της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δέσμια του ευρώ.
Με την έννοια αυτή το μόνο ιστορικά δικαιωμένο κόμμα στα μάτια του Ελληνικού λαού είναι το ΚΚΕ, που σε ανύποπτο χρόνο είχε με ακρίβεια προβλέψει και περιγράψει, από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, αλλά και πρόσφατα στις αρχές της δεκαετίας του ’90, τις καταστρεπτικές συνέπειες της σύνδεσης, στη συνέχεια της ένταξης στην ΕΟΚ, της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη.
Μπροστά στον υπαρκτό κίνδυνο της σταθεροποίησης ενός νέου διπολισμού, που δε θα αντιμετωπίζει την εφαρμογή της γενικής οικονομικής πολιτικής της αστικής τάξης της χώρας μας, στο πλαίσιο της γενικής οικονομικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, το Κόμμα μας είναι υποχρεωμένο από τις ίδιες τις εξελίξεις να καταθέσει πρόταση διεξόδου από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία.
Μια πρόταση διεκδίκησης της εξουσίας από την εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού. Μια πρόταση, που δε θα στηρίζεται σε μια πολιτική συμφωνία για τον άμεσο σοσιαλισμό, αλλά στην πολιτική συμφωνία εξόδου από την κρίση και τη χρεοκοπία με κύρια αιχμή την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια πρόταση διακυβέρνησης της χώρας μας για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων με προοπτική το σοσιαλισμό.
Η κύρια αιχμή της πρότασης, η ανάπτυξη της πάλης για την αποδέσμευση της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, είναι βέβαιο ότι θα κρίνει και τους ίδιους τους όρους της αποδέσμευσης, αλλά, σε τελική ανάλυση, θα καθορίσει και το χαρακτήρα της πολιτικής εξουσίας και της διακυβέρνησης μετά την αποδέσμευση.
Η πρόταση αυτή θα προβλέπει άμεσα μέτρα προς όφελος των εργαζομένων και θα δρομολογεί αντίστοιχα μέτρα, που θα ήταν αναγκαία για το άνοιγμα του δρόμου στη σοσιαλιστική προοπτική της χώρας μας. Θα είναι μια πρόταση, που θα αποτελεί και τη βάση ανάπτυξης της δράσης του Εργατικού κινήματος, των διεκδικητικών αγώνων του, θα οδηγήσει στην ανάκαμψη του Εργατικού Κινήματος.
Στις άμεσες μετεκλογικές συνθήκες η δράση του Εργατικού Κινήματος θα υποχρεώνει και θα διασφαλίζει την εφαρμογή και την υπεράσπιση των διεκδικήσεων που αποσπάει με την πάλη του μπροστά στην εργοδοτική αδιαλλαξία, θα εγγυάται την εφαρμογή των όποιων θετικών μέτρων θα μπορούσαν να προκύψουν.
Ταυτόχρονα η πρόταση αυτή θα είναι και μια πρόσκληση για δράση και αντίσταση, για αντεπίθεση προς τις εγκλωβισμένες λαϊκές μάζες της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ, μια και οι ηγεσίες των δύο αυτών κομμάτων υπηρετούν την ίδια στρατηγική, τη στρατηγική της αστικής τάξης. Μια δράση ενάντια στις δυνάμεις του κεφαλαίου και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ουσία αυτής της πρότασης στο κοινωνικό επίπεδο καθορίζει τη στάση της εργατικής τάξης απέναντι στα μικροαστικά στρώματα, επιδιώκει τη σφυρηλάτηση της κοινωνικής τους συμμαχίας, την κατάκτηση της εξουσίας από την πλευρά τους, την ανατροπή και εκδίωξη της αστικής τάξης από την εξουσία και την ενεργητική παρέμβαση των λαϊκών μαζών σε κάθε προσπάθεια παλινόρθωσης της αστικής τάξης και της εξουσίας της.
Στο πολιτικό επίπεδο η πρόταση αυτή, εξ ορισμού, βρίσκεται στον αντίποδα της πολιτικής της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας, ενός αστικού κόμματος. Παράλληλα βρίσκεται στον αντίποδα της πολιτικής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος του μικροαστικού σοσιαλισμού, σ’ ό,τι αφορά την ίδια της την πολιτική στάση, το πρόγραμμα που καταθέτει, που από πρόγραμμα των εκατό ημερών κατέληξε σε πρόγραμμα τετραετίας, στις συνεχείς υποχωρήσεις της.
Εκεί, όμως, που η πρόταση αυτή θα επιδράσει αποφασιστικά θα είναι η λαϊκή βάση της Νέας Δημοκρατίας και πολύ περισσότερο η λαϊκή βάση του ΣΥΡΙΖΑ, που θα τη φέρει σε αντίθεση με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία όχι μόνο θεωρεί δεδομένη την αστική στρατηγική, αλλά εγκατέλειψε ακόμη και το σύνθημα «το ευρώ δεν είναι φετίχ» για να φλερτάρει με την «πάση θυσία» παραμονή στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το κύριο ζήτημα, επομένως, που θα αντιμετωπίζει η κατάθεση μιας τέτοιας πρότασης θα είναι η μεταστροφή των λαϊκών μαζών με την παραπέρα άνοδο της πολιτικής και ταξικής τους συνείδησης, ο απεγκλωβισμός των λαϊκών μαζών από τα αστικά κόμματα, η συσπείρωση των μικροαστικών στρωμάτων και η συμμαχία τους με την εργατική τάξη, η αποτροπή ενσωμάτωσης σ’ ένα νέο διπολισμό και ο απεγκλωβισμός της λαϊκής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, η όξυνση της κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, η αντιμετώπιση της πόλωσης και της διπολικής αντιπαράθεσης των ηγεσιών της Νέας Δημοκρατίας και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η προφύλαξη των δυνάμεων του Κόμματος, η αποκατάσταση των δεσμών του Κόμματος με ευρύτερες λαϊκές μάζες. Αυτή η πρόταση είναι η μόνη ικανή να ανατρέψει το υπάρχον πολιτικό σκηνικό, που μεθοδευμένα η αστική τάξη επιδιώκει να διαμορφώσει κυρίως για τις μετεκλογικές εξελίξεις.
Το Κόμμα μας δεν έχει καταθέσει μια τέτοια πρόταση, και όχι μόνο δεν έχει καταθέσει αλλά και την αντιπαλεύει. Ο κίνδυνος να γίνει μέρος της πολιτικής κρίσης είναι υπαρκτός. Η ευθύνη της ηγεσίας του Κόμματος πολύ μεγάλη. Υπάρχει, όμως, ακόμη το περιθώριο αντιστροφής του πολιτικού σκηνικού ξεκαθαρίζοντας τις προϋποθέσεις αυτής της αντιστροφής και για τις εκλογές της 25ης του Γενάρη, αλλά, πάνω απ’ όλα, για τις μετεκλογικές εξελίξεις, όπου θα καταστεί απολύτως αναγκαία μια τέτοια πρόταση απέναντι στην πολιτική που θα εφαρμόσει μια ενδεχόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ή μια οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση συνεργασίας με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ ή και συναινετική κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο θα καταστεί αναγκαία στην περίπτωση μιας νέας προσφυγής σ’ εκλογές.
- Παίρνοντας υπόψη τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, και κυρίως τις πιθανές μετεκλογικές εξελίξεις.
- Την ύπαρξη της πολιτικής κρίσης, που θα συνεχιστεί και όπως έχουμε διευκρινίσει πολλές φορές αφορά και στο ΣΥΡΙΖΑ.
- Τη στάση των λαϊκών μαζών και την εμπειρία που αποκόμισαν από την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής.
- Το γεγονός ότι η αστική τάξη δεν έχει κατορθώσει ακόμη να σταθεροποιήσει ένα πολιτικό σύστημα και ένα νέο διπολισμό, όπως θα τον ήθελε.
- Τις αντιστάσεις που συναντάει η ενσωμάτωση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ από την ίδια τη λαϊκή βάση που τον ακολουθεί.
- Το γεγονός της έλλειψης εμπιστοσύνης των λαϊκών μαζών στο αστικό πολιτικό σύστημα, έτσι όπως καταγράφεται αυτή ακόμη και στις δημοσκοπήσεις:
Το Κόμμα μας, στο πλαίσιο της αυτοτελούς πολιτικής του δράσης, που αντανακλά και την αυτοτελή δράση της εργατικής τάξης και την ανάγκη προσέγγισης των μικροαστικών στρωμάτων, την ανάγκη αποκατάστασης των δεσμών του με τις λαϊκές μάζες, θα ήταν δυνατό να καταθέσει ένα πολιτικό πλαίσιο μέτρων και στόχων εξόδου από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, που ενδεικτικά καταθέτουμε και το ίδιο το Κόμμα θα μπορούσε να το επεξεργαστεί πολύ καλύτερα. Ένα πλαίσιο με τους παρακάτω στόχους και μέτρα:
1. Μονομερής διαγραφή του δημόσιου χρέους και κατάργηση της δανειακής σύμβασης. Κατάργηση όλων των μνημονιακών και εφαρμοστικών νόμων
2. Άμεση έξοδος από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ανάκτηση των οικονομικών εργαλείων για την άσκηση οικονομικής και αναπτυξιακής πολιτικής προς όφελος των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων.
3. Άμεσα μέτρα ελέγχου διαφυγής κεφαλαίων από τη χώρα. Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος.
4. Κατάθεση συγκεκριμένου σχεδίου για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας, με έμφαση στην πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή, ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών και της έρευνας. Αύξηση των δημόσιων επενδύσεων σε βασικούς παραγωγικούς τομείς, που θα φέρουν την ανάκαμψη της οικονομίας.
5. Άμεσα μέτρα ανακούφισης των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων.
6. Άμεσα μέτρα μείωσης της ανεργίας, άμεση μείωση των ωρών εργασίας στην προοπτική επαναφοράς και γενίκευσης του 35ωρου, καθιέρωση κατώτατου μισθού, που θα καλύπτει τις βασικές ανάγκες των εργαζομένων, αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση των ατομικών συμβάσεων, κατάργηση των ευέλικτων και ελαστικών μορφών εργασίας, σταμάτημα των απολύσεων, επίδομα ανεργίας στο 80% του βασικού μισθού.
7. Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και διαμόρφωση ενός νέου φορολογικού συστήματος, που θα φορολογεί το μεγάλο κεφάλαιο και θα ανακουφίζει τις λαϊκές μάζες. Μείωση των άμεσων φόρων για τους εργαζόμενους και τα μικροαστικά στρώματα, μείωση των έμμεσων φόρων και στη συνέχεια κατάργησή τους. Ρύθμιση των «κόκκινων δανείων» για τους εργαζόμενους και για τους επαγγελματοβιοτέχνες, τις μικρές επιχειρήσεις. Προστασία της πρώτης κατοικίας.
8. Άμεσο σταμάτημα των αποκρατικοποιήσεων, επιστροφή όλων των πρώην ΔΕΚΟ στο δημόσιο χωρίς αποζημίωση. Αποκλειστική χρήση από το δημόσιο των τηλεπικοινωνιακών δικτύων, των δικτύων μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ. Δημιουργία ενιαίου δημοσίου φορέα ενέργειας, δημόσιου ενιαίου φορέα τηλεπικοινωνιών και δικτύων, δημόσιου ενιαίου φορέα μεταφορών.
9. Ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας με κριτήρια την ολόπλευρη αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας και τις διατροφικές ανάγκες του λαού μας, την προστασία του περιβάλλοντος. Μείωση του κόστους παραγωγής. Αύξηση των αγροτικών συντάξεων, μείωση των ορίων συνταξιοδότησης. Προώθηση του παραγωγικού συνεταιρισμού. Επαναλειτουργία και κρατικοποίηση βιομηχανικών μονάδων της αγροτικής οικονομίας, που ιδιωτικοποιήθηκαν ή έκλεισαν (Δωδώνη, Όλυμπος, Βιομηχανία Ζάχαρης κλπ.).
10. Μείωση του χρόνου συνταξιοδότησης των εργαζομένων, αύξηση των συντάξεων, εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος, εξασφάλιση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων με εγγύηση του κράτους.
11. Δημόσιο σύστημα υγείας, αποκατάσταση της λειτουργίας του με έμφαση στην πρωτοβάθμια και προληπτική περίθαλψη. Αποκατάσταση και ενίσχυση της δημόσιας μέριμνας. Δημιουργία δημόσιου ενιαίου φορέα φαρμακοβιομηχανίας.
12. Δημόσιο σύστημα παιδείας με την καθιέρωση του ενιαίου δωδεκάχρονου σχολείου, ενιαία ανώτατη εκπαίδευση, δημόσιο σύστημα επαγγελματικής εκπαίδευσης, άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων σίτισης, στέγασης και υποτροφιών, των αναγκών σε υλικοτεχνική υποδομή, κάλυψη όλων των εκπαιδευτικών κενών σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης με σταθερές σχέσεις εργασίας.
13. Αποκατάσταση του δημόσιου χαρακτήρα των οδικών δικτύων, κατάργηση των διοδίων, επαναφορά λιμανιών και αεροδρομίων στο κράτος.
14. Άμεση δημιουργία δημόσιας τηλεόρασης για δημοκρατική ενημέρωση, πρόσληψη των απολυθέντων από την ΕΡΤ, κατάργηση της ΝΕΡΙΤ, αντιμετώπιση του ισχύοντος παράνομου καθεστώτος στα τηλεοπτικά ΜΜΕ.
15. Κρατικοποίηση του ορυκτού πλούτου και εκμετάλλευσή του κύρια από κρατικές επιχειρήσεις. Επαναδιαπραγμάτευση των όρων παροχής έρευνας και εκμετάλλευσης του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου με πλειοψηφική συμμετοχή του δημοσίου, που έχουν παραχωρηθεί μέχρι τώρα μέσα στην Ελληνική ΑΟΖ. Καθορισμός της ΑΟΖ.
16. Μέτρα υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, των δημοκρατικών ελευθεριών, των συνδικαλιστικών ελευθεριών, αντιμετώπιση του φασιστικού κινδύνου. Διάλυση των παρακρατικών οργανώσεων.
17. Καμία συνταγματική αναθεώρηση που θα οδηγεί σε ενίσχυση των εξουσιών του Προέδρου της Δημοκρατίας, που θα μετατρέπει την Προεδρευόμενη Δημοκρατία σε Προεδρική Δημοκρατία. Άμεση ψήφιση της απλής και άδολης αναλογικής.
18. Μέτρα υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, πολιτική ισότιμης συνεργασίας κύρια με τους γειτονικούς λαούς.
19. Απεμπλοκή απ’ όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς στρατιωτικούς και μη. Κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων. Αυστηρός προσανατολισμός των ενόπλων δυνάμεων στην ασφάλεια της χώρας και στην υπεράσπιση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Αύξηση των μισθών. Κατάργηση της επαγγελματικής θητείας. Διάλυση φασιστικών θυλάκων. Κάλυψη όλων των αναγκών των στρατευμένων παιδιών του Ελληνικού λαού. Ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας. Ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων και στον τομέα της άμυνας.
20. Περιορισμός των Σωμάτων Ασφαλείας στο ρόλο της καταπολέμησης του κοινού εγκλήματος, αύξηση των μισθών των εργαζομένων σ’ αυτά, αντιμετώπιση των φασιστικών θυλάκων, κατάργηση των ΜΑΤ.
21. Διεκδίκηση του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία.
22. Ανακήρυξη της χώρας μας σε κράτος ενεργούς ουδετερότητας και υπεράσπισης της ειρήνης, ιδιαίτερα στην περιοχή μας.
23. Άρνηση των συμφωνιών του Δουβλίνου για του μετανάστες και αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ζητήματος σύμφωνα με τις ισχύουσες προτάσεις του Κόμματος.
24. Μέτρα για την ανάπτυξη του πολιτισμού και την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς.
25. Άρνηση του σχεδίου Ανάν 2 και επίλυση του Κυπριακού προβλήματος στη βάση ενός ενιαίου κράτους, με ενιαία ιθαγένεια, μιας δικοινοτικής ομοσπονδίας για μια Κύπρο ανεξάρτητη και αποστρατιωτικοποιημένη, έξω από στρατιωτικούς συνασπισμούς.
26. Αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος, μέτρα προστασίας της λαϊκής οικογένειας, της μητρότητας.
27. Διαχωρισμός του κράτους από την Εκκλησία, κρατικοποίηση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας.
Η κατάθεση μιας τέτοιας πρότασης ή ακόμη και η προφορική της ανάπτυξή της κατά το υπόλοιπο χρονικό διάστημα της προεκλογικής περιόδου θα επιτρέψει στο Κόμμα μας να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό, θα του δώσει τη δυνατότητα να διεκδικήσει τη τρίτη θέση, ζήτημα αποφασιστικής σημασίας για τις μετεκλογικές εξελίξεις και μπροστά στον κίνδυνο να αναδειχτεί η Χρυσή Αυγή τρίτη δύναμη.
Παίρνοντας υπόψη και τα τελευταία γεγονότα στη Γαλλία, γεγονότα ευρύτερης επίδρασης και σημασίας, όπου η Μαρί Λεπέν αναγορεύεται σε ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων, γεγονότα που μας οδηγούν στην εκτίμηση ότι χρειάζεται να ενταθεί η επαγρύπνηση των εργαζομένων και η πάλη τους για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων τους, η σημασία της τρίτης θέσης αποκτάει ιδιαίτερη βαρύτητα, αναδεικνύοντας το ΚΚΕ σε μια δύναμη, που μπορεί να αποτρέψει μια γενικότερη στροφή προς την πολιτική αντίδραση, αν η Χρυσή Αυγή αναδειχτεί τρίτο κόμμα, γεγονός που δε μπορεί να αφήνει αδιάφορο κανένα δημοκρατικό εργαζόμενο, πολύ περισσότερο τον κόσμο του ΚΚΕ που βρέθηκε κατά καιρούς κοντά του.
Η στάση αυτή του ΚΚΕ θα ασκήσει αποφασιστική επίδραση σε δυσαρεστημένες λαϊκές δυνάμεις, θα ματαιώσει την προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να λαφυραγωγήσει δυνάμεις του Κόμματος, θα δώσει στο Κόμμα τη δυνατότητα να επιδράσει στις μετεκλογικές εξελίξεις, πολύ περισσότερο θα δώσει τη δυνατότητα να αναπτυχθεί το Εργατικό Κίνημα, να αποτελέσει τον κύριο μοχλό των εξελίξεων κάτω από την καθοδήγηση του Κόμματος.
Αργά ή γρήγορα η ηγεσία του Κόμματος θα υποχρεωθεί από τις ίδιες τις εξελίξεις να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα που αναδεικνύουμε. Την ανάγκη κατάθεσης μιας ανάλογης πρότασης. Οι ευθύνες της είναι καθοριστικές, πάνω απ’ όλα, για το σπάσιμο των δεσμών του Κόμματος με τους εργαζόμενους, που είναι συνάρτηση της έλλειψης μιας τέτοιας πρότασης και της στάσης του Κόμματος στο Εργατικό Κίνημα, παράγοντες που θα καθορίσουν και το μέλλον του Κόμματος. Η αποκατάσταση των δεσμών του Κόμματος με τους εργαζόμενους είναι καθήκον άμεσης προτεραιότητας.
Οι πολιτικές εξελίξεις που έρχονται δεν επιτρέπουν κανέναν εφησυχασμό, ακόμη και στην περίπτωση που θα προκύψει η οποιαδήποτε αύξηση των δυνάμεων του Κόμματος. Το Κόμμα μας δε θα αναμετρηθεί μόνο με τα αποτελέσματα των εκλογών της 25ης του Γενάρη. Θα αναμετρηθεί με μια ολόκληρη περίοδο οικονομικής και πολιτικής κρίσης, με το πώς εκπλήρωσε τα καθήκοντά του σ’ αυτήν την περίοδο, με το εάν στάθηκε επάξια απέναντι στον ιστορικό του ρόλο και την απαιτούμενη καθημερινή του παρουσία.
Από αυτήν την άποψη το κριτικό κείμενο που κατατίθεται έχει ως στόχο να ενισχύσει τον ιστορικό ρόλο του Κόμματος και την παρουσία του στο πολιτικό σύστημα τονίζοντας την ανάγκη αλλαγής της πολιτικής του Κόμματος. Η αυριανή μέρα θέτει μπροστά στην ηγεσία του Κόμματος τεράστιες υποχρεώσεις και καθήκοντα που δε μπορεί να τα αγνοήσει.
Ακριβώς επειδή πιστεύουμε ότι ο ιστορικός ρόλος του ΚΚΕ δεν εξαντλήθηκε, επειδή είμαστε αντίθετοι σε κάθε απόσπαση δυνάμεων από το ΚΚΕ, για να μην καταδικαστεί στην περιθωριοποίηση, επειδή αντιπαλεύουμε φωνές που μιλούν εξ ονόματος της ιστορίας του Κόμματος και του Κομμουνιστικού Κινήματος αλλά στην πραγματικότητα πιστεύουν ότι ο ιστορικός του ρόλος εξαντλήθηκε, επειδή δε χωρίζουμε το ΚΚΕ σε «παλιό» και «νέο», επειδή δε πιστεύουμε ότι το ΚΚΕ πρέπει να ηττηθεί πρώτα για να αλλάξει πολιτική, επειδή δεν περιμένουμε στη γωνία αναμένοντας την αποτυχία του ΚΚΕ, επειδή δε θέλουμε να μπει σε δοκιμασία η ίδια η ύπαρξη του Κόμματος, γεγονός που θα σφραγίσει αρνητικά την πολιτική ζωή της χώρας και το ίδιο το Εργατικό Κίνημα για μεγάλο χρονικό διάστημα, καλούμε τους εργαζόμενους να ψηφίσουν και να ενισχύσουν το ΚΚΕ στις εκλογές της 25ης του Γενάρη.
13/01/2015
ΝΕΑ ΣΠΟΡΑ
COMMENTS