Η αυριανή απεργία πρέπει να αποτελέσει την πρώτη μάχη, στις σημερινές συνθήκες, για την ανασυγκρότηση και αντεπίθεση του Εργατικού Κινήματος, της σφυρηλάτησης της συμμαχίας μεταξύ της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων, για την ενθάρρυνση και καλλιέργεια γόνιμων διεργασιών στους κόλπους του Εργατικού Κινήματος.
Ο πυρήνας αυτής της ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης δε μπορεί παρά να είναι η κοινή διαπίστωση ότι η εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα, η ίδια η χώρα μας, έχουν υποστεί μια τεράστια καταστροφή, που οφείλεται στην εφαρμογή μιας αντιλαϊκής πολιτικής από την πλευρά της κυβέρνησης και που εκπορεύεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ.
Μια αντιλαϊκή πολιτική που έχει καταγραφεί στη λαϊκή συνείδηση με βάση τις Δανειακές Συμβάσεις και τα αντίστοιχα Μνημόνια, που δεν είναι τίποτα διαφορετικό από τη συνολική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, ανεξάρτητα από τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς. Σ’ αυτό το πλαίσιο οι διάφορες κυβερνήσεις μέχρι τώρα, και ειδικά η τελευταία, έδωσαν τα πολιτικά τους ρέστα στην αφαίρεση εργατικών κατακτήσεων, στην καταστροφή των μικρομεσαίων μικροαστικών στρωμάτων, στην υποτέλεια εντείνοντας την πολιτική και οικονομική εξάρτηση της χώρας μας.
Αλλά η ανασυγκρότηση και η αντεπίθεση του Εργατικού Κινήματος, η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα μικροαστικά στρώματα, δε μπορεί παρά να αντιμετωπίσει, ταυτόχρονα, και τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, έτσι όπως εκφράζεται αυτός από τις ξεπουλημένες ηγεσίες των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Στην κατεύθυνση αυτή για να μπορεί το ΠΑΜΕ να παίξει το ρόλο του ως πόλου συσπείρωσης σωματείων και ομοσπονδιών, πρέπει το διεκδικητικό του πλαίσιο να εκφράζει, κατά προτεραιότητα, τις άμεσες διεκδικήσεις των εργαζομένων για να μπει ένα φρένο στον μνημονιακό κατήφορο για να δημιουργήσει τις συνθήκες ευρύτερης συσπείρωσης και ενότητας των συνδικάτων γύρω από ένα σταθερό διεκδικητικό πλαίσιο.
Μόνο που αυτό δεν είναι αρκετό, αν και πρωτίστως απαραίτητο. Αυτό το πλαίσιο δε μπορεί να μην περιλαμβάνει την κατάργηση των Δανειακών Συμβάσεων και την κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων που έφεραν στην εξαθλίωση την εργατική τάξη και στην καταστροφή τα μικρομεσαία μικροαστικά στρώματα.
Έχει παρέλθει πλέον ο καιρός, που το δίλημμα μνημόνιο – αντιμνημόνιο μπορούσε να προκαλέσει συγχύσεις ακόμη και στο Κόμμα μας, να θεωρείται πλαστό ή ανύπαρκτο. Σήμερα είναι απολύτως καθαρό ότι η μνημονιακή πολιτική είναι η συνολική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, θέση που η «Νέα Σπορά» κατέγραψε από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής της και κανείς πλέον δε μπορεί να μην την πάρει υπόψη της.
Αντιμνημονιακή, λοιπόν στάση, πάνω στην οποία προσπαθούν να σπεκουλάρουν πολιτικές δυνάμεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, σημαίνει συνολική ρήξη με την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ. Επιπλέον έχουμε και δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που μέσα από εκβιαστικά διλήμματα για την αυτοδυναμία, ουσιαστικά προετοιμάζουν τους εργαζόμενους για την εφαρμογή αυτής της μνημονιακής πολιτικής. Το ΠΑΜΕ και το Εργατικό Κίνημα δε μπορεί να αφήνει τα περιθώρια για παραπέρα συγχύσεις γύρω απ’ αυτό το θέμα.
Το Εργατικό Κίνημα δε μπορεί να μην ενσωματώσει στο διεκδικητικό του πλαίσιο μια τέτοια θέση, δε μπορεί να μη δώσει το πραγματικό νόημα στην αντίθεση μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Αυτό θα σημαίνει πραγματική ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ, την κυβέρνηση και όσους προαλείφονται για τη διακυβέρνηση στη βάση μιας ψευδεπίγραφης αντιμνημονιακής στάσης.
Για να γίνει, όμως, ορατή μια τέτοια κατεύθυνση, να γίνει κατανοητή από τις πλατύτερες μάζες πρέπει να εξηγηθεί ότι πραγματική ρήξη με τη μνημονιακή πολιτική σημαίνει στην πραγματικότητα και μέτρα, τα οποία τα αντιστρατεύεται ευθέως η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ.
Πως μπορεί να επιλυθεί το πρόβλημα των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας εάν δε διεκδικηθεί η δημιουργία ενός ενιαίου κρατικού τραπεζικού φορέα; Ήδη οι συστημικές τράπεζες είναι δημόσιες. Ανακεφαλαιοποιήθηκαν από τον εργαζόμενο λαό. Το έδαφος υπάρχει.
Πως θα επιλυθεί το πρόβλημα των κομμένων παροχών ρεύματος εκατοντάδων χιλιάδων σπιτιών εάν δεν προχωρήσουμε στη δημιουργία ενός ενιαίου κρατικού φορέα ενέργειας; Μια ιδιωτική ΔΕΗ δεν μπορεί και δεν πρόκειται να επιλύσει αυτό το θέμα.
Πως μπορεί να έχουμε φθηνή ενέργεια εάν ο ορυκτός πλούτος δεν είναι κρατικός;
Πως μπορεί να έχουμε φθηνό φάρμακο που θα το προμηθεύεται ο εργαζόμενος λαός εάν δεν προωθηθεί η δημιουργία ενός ενιαίου κρατικού φορέα φαρμακοβιομηχανίας;
Πως μπορεί να εξασφαλιστεί η υγεία του εργαζόμενου λαού εάν δε δημιουργηθεί ένα δημόσιο σύστημα υγείας;
Πως θα αντιμετωπίσει ο μικρομεσαίος αγρότης τα τεράστια προβλήματα που του δημιουργεί η εφαρμογή της αντιδραστικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης εάν δεν αντιμετωπιστούν οι ρυθμίσεις που προωθούνται από την πλευρά της, εάν δεν προωθηθεί η δημιουργία των παραγωγικών συνεταιρισμών;
Πως θα αντιμετωπίσει ο μικρομεσαίος επαγγελματίας – βιοτέχνης τη φοροεπιδρομή της κυβέρνησης εάν δεν αντιμετωπιστεί η φοροαπαλλαγή του μεγάλου κεφαλαίου;
Πως θα αντιμετωπίσει η νεολαία και ο εκπαιδευτικός κόσμος τη διαλυμένη σήμερα εκπαίδευση εάν δεν έρθει σε ρήξη με την πολιτική της Μπολόνιας, εάν δεν αντιμετωπίσουν την πολιτική της κυβέρνησης για το «Νέο Λύκειο», για την Επαγγελματική Εκπαίδευση, εάν δεν ενσωματώσουν το αίτημα για την κατάργηση των υπαρχόντων θεσμικών πλαισίων, εάν δεν αγωνιστούν για την προώθηση του Ενιαίου Δωδεκάχρονου σχολείου και της Ενιαίας Ανώτατης Εκπαίδευσης;
Πως ο συνταξιούχος θα εξασφαλίσει τη σύνταξή του εάν δεν καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι εάν το Εργατικό Κίνημα δεν προωθεί ένα νέο θεσμικό πλαίσιο ασφάλισης;
Όπως διαπιστώνουμε από την ίδια την εξέλιξη των πολιτικών και οικονομικών πραγμάτων ως άμεσα προβλήματα σήμερα προβάλλουν μπροστά μας τόσο η αύξηση του κατώτατου μισθού, τόσο η αύξηση του επιδόματος του άνεργου όσο και η ανάγκη προώθησης μέτρων που θα κατοχυρώνουν την πραγματοποίησή τους.
Αυτό θα είναι το πλαίσιο που θα προωθεί το ΠΑΜΕ μέσα στο Εργατικό Κίνημα για να προωθεί, ταυτόχρονα, τη συσπείρωση και την ενότητα του Εργατικού Κινήματος, τη συμμαχία με τα μικροαστικά στρώματα.
Το Κόμμα μας θα προβάλει όλα αυτά τα αιτήματα μ’ ένα συνεκτικό πρόγραμμα που θα προβλέπει την ανάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα, που θα προβλέπει την άμεση αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Γιατί ρήξη με τη μνημονιακή πολιτική σημαίνει και αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στην κατεύθυνση αυτή το ΠΑΜΕ πρέπει να πάρει όλες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες ώστε να διευρυνθεί η συσπείρωση των συνδικάτων γύρω από αυτά τα αιτήματα. Από την άλλη το Κόμμα μας, στο πολιτικό επίπεδο, δε μπορεί να χάνει άλλο καιρό μη καταθέτοντας μια συγκεκριμένη προγραμματική πρόταση, που θα δείχνει το δρόμο για την έξοδο από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, για την απαλλαγή από τη μνημονιακή πολιτική, για να ανοίξει ο δρόμος για το σοσιαλισμό.
COMMENTS