Η κυβέρνηση ανάγγειλε, εδώ και δύο μήνες, ότι η χώρα μας βρίσκεται μπροστά στο τέλος του μνημονίου, ότι ξεπερνάει την περίοδο της ύφεσης και μπαίνει στην περίοδο της ανάπτυξης, ότι η αξιολόγηση από την πλευρά της τρόικας θα είναι η τελευταία και ότι το αποτέλεσμα αυτής της αξιολόγησης θα τη βρει έτοιμη για βγει στις διεθνείς αγορές και να απαλλαγεί, τουλάχιστον, από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Η εικόνα που έχουμε μπροστά μας είναι, βέβαια, πολύ διαφορετική. Όχι μόνο δε μπορεί να βγεί στις διεθνείς αγορές για ένα νέο δανεισμό, γεγονός που θα αποτελούσε και την απόδειξη, κατά την κυβέρνηση, ότι η οικονομία της χώρας μας πάει καλά, αλλά η τρόικα της ανέτρεψε όλο το σχεδιασμό, μέχρι και που της επέβαλε να τροποποιήσει νόμο, που μόλις είχε ψηφίσει και απαίτησε την εκ νέου τροποποίηση του …τροποποιημένου νόμου! Και φυσικά δεν πρόκειται να απαλλαγεί η χώρα μας από το ΔΝΤ.
Αυτήν τη στιγμή, που γράφονται αυτές οι γραμμές, βρισκόμαστε στο στάδιο των τηλεδιασκέψεων μεταξύ της τρόικα και της κυβέρνησης, ενώ η κυβέρνηση έχει καταθέσει τον προϋπολογισμό για τον επόμενο χρόνο, χωρίς την έγκριση της τρόικα και χωρίς να γνωρίζουμε ακόμη ακριβώς το εάν η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει και σε τι στα εκκρεμούντα ζητήματα, γεγονός που θα προσδιορίσει και το χρόνο της άφιξής της τρόικας.
Ο χρόνος πιέζει ασφυχτικά με άμεσο κίνδυνο να χαθεί το Eurogroup της 8ης του Δεκέμβρη, ενώ από την πλευρά ανώτερων αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης διοχετεύεται η εκτίμηση ότι σε περίπτωση που δε θα επιτευχθεί συμφωνία με την κυβέρνηση θα επεκταθεί η διάρκεια του ισχύοντος μνημονίου ένα εξάμηνο έως και για έναν άλλο χρόνο. Μάλιστα αυτήν την εκτίμηση την προβάλλουν και ως «χάρη» προς την κυβέρνηση.
Ανεξάρτητα από το εάν θα επιτευχθεί ή όχι συμφωνία της κυβέρνησης με την τρόικα και μέσα από ποιες διαδικασίες, ανεξάρτητα από το εάν επεκταθεί η διάρκεια του ισχύοντος μνημονίου ή θα μπει η χώρα μας σε καθεστώς προληπτικής χρηματοπιστωτικής στήριξης μετά από μια συμφωνία, που πρακτικά σημαίνει ένα νέο μνημόνιο με τριμηνιαίο έλεγχο, το βέβαιο και αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι η χώρα μας βρίσκεται στη θέση του «αγκιστρωμένου ψαριού» και ότι θα έρθουν νέα αντιλαϊκά μέτρα έτσι κι αλλιώς είτε από τώρα, όπως το μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων είτε μέσα στο 2015, όπως το ασφαλιστικό.
Την ίδια στιγμή τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ φροντίζουν να παρουσιάζουν τις απαιτήσεις της τρόικα ως «παράλογες» και ως έναν απαράδεκτο «εκβιασμό», γιατί αυτή απαιτεί πρόσθετα μέτρα της τάξης των 2.5δισ. ευρώ. Από την άλλη γνωρίζουμε, επίσης, ότι μέχρι τώρα η κυβέρνηση πάντα παρουσίαζε τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα ως μια «σκληρή μάχη». Αλλά γνωρίζουμε, επίσης, ότι πάντα «πέρναγε» της τρόικας.
Πάνω σ’ αυτό το γεγονός στηρίζονται οι δηλώσεις του εκπροσώπου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, που μιλάει για «στημένη παράσταση» και ότι ο Αντώνης Σαμαράς «δικαιούται Όσκαρ». Φυσικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει την όλη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με την τρόικα ως «θέατρο» για να ενισχύσει το δικό της επιχείρημα ότι μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει «ισχυρή διαπραγμάτευση» στα επίσημα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι με τους υπαλληλίσκους της, όπως αποκαλεί την τρόικα, ξεχνώντας, βέβαια, ότι οι τροϊκανοί υπαλληλίσκοι εκτελούν εντολές των αφεντικών τους.
Προσθέτουμε άλλη μια λεπτομέρεια για να συμπληρώσουμε την εικόνα της σημερινής στιγμής. Από πηγές του ΔΝΤ, μεταδίδουν τα ΜΜΕ, διέρρευσε ότι την αναβολή της δεύτερης τηλεδιάσκεψης τη ζήτησε η κυβέρνηση και όχι η τρόικα. Αυτή η λεπτομέρεια έχει τη σημασία της από την άποψη ότι δείχνει ότι αυτή που πρέπει να απαντήσει στις απαιτήσεις της τρόικα είναι η κυβέρνηση. Διαφορετικά δε θα ζητούσε την αναβολή. Επομένως είναι ασυμβίβαστο το επιχείρημα της κυβέρνησης «ότι η τρόικα μετράει λάθος» με το ότι την αναβολή τη ζητάει η κυβέρνηση.
Παραπέρα δεν είναι χωρίς σημασία η επισήμανση που έκανε ο Γκίκας Χαρδούβελης ότι το θέμα του χρόνου ως προς το Eurogroup της 8ης του Δεκέμβρη μπορεί να επιλυθεί με πολιτική απόφαση, οπότε η τρόικα μπορεί να έρθει για την αξιολόγηση σε ελάχιστο χρόνο και να κλείσουν τα ζητήματα στον προβλεπόμενο χρόνο, πράγμα που σημαίνει ότι θα υπάρξει πολιτική συμφωνία και για την αξιολόγηση και για την κατάληξη της συμφωνίας για την προληπτική χρηματοπιστωτική στήριξη, συν το ρόλο του ΔΝΤ. Γι’ αυτό το λόγο μαθαίνουμε ότι ταυτόχρονα με τις διαπραγματεύσεις υπάρχει ανοιχτή γραμμή μεταξύ του Αντώνη Σαμαρά με ανώτατους αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ.
Στο κάδρο αυτό πρέπει να προσθέσουμε και την απαίτηση του ΔΝΤ να έχει ρόλο στην υποτιθέμενη μεταμνημονιακή εποχή, που σημαίνει ότι θα βρίσκεται μέσα στην εποπτεία των οικονομικών εξελίξεων της χώρας μας και δείχνει και τις αντιθέσεις μεταξύ του υπερατλαντικού ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άλλωστε η καθυστέρηση που σημειώθηκε για την έναρξη της πρώτης τηλεδιάσκεψης οφείλεται στις συνομιλίες που είχαν οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τους αντίστοιχους του ΔΝΤ για να καθοριστεί ο ρόλος του ΔΝΤ.
Πως μεταφράζονται, τώρα, στο επίπεδο της πολιτικής όλα τα παραπάνω που αναφέραμε και για τους αναγνώστες της «Νέας Σποράς» πρέπει, πιστεύουμε, να είναι γνωστά, αλλά είμασταν υποχρεωμένοι να τα επαναλάβουμε για να τεκμηριώσουμε την απάντηση που πρέπει να δώσει το Κόμμα μας μπροστά στην πολιτική κατάσταση που διαμορφώνεται.
Η κυβέρνηση κινείται στον αστερισμό της αναζήτησης των 180 βουλευτών για να κατορθώσει να εξασφαλίσει την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Κατέφυγε στο τέχνασμα ότι η χώρα μας θα απαλλαγεί από το μνημόνιο, για να αντιμετωπίσει το πραγματικό επιχείρημα ότι το μνημόνιο συνεχίζεται, προκειμένου να παρουσιάσει μια νέα συμφωνία με την τρόικα, να τη φέρει στη βουλή ως επιχείρημα – δίλημμα, για να εκβιάσει ή να υποβοηθήσει προς αυτήν την ψήφο των ανεξάρτητων βουλευτών και των βουλευτών της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝΕΛ.
Σ’ αυτό το πλαίσιο η Νέα Δημοκρατία, κυρίαρχα, προσπαθεί να καρπωθεί τη φιλολογία περί «εθνικής συναίνεσης» και να φορτώσει στο ΣΥΡΙΖΑ τον τορπιλισμό της, πατώντας, βέβαια, πάνω στο γεγονός ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει στο παιχνίδι της εθνικής συναίνεσης με διαφορετικούς όρους αλλά και με μια πολιτική πολυφωνία.
Την ίδια στιγμή στη Νέα Δημοκρατία ακούγονται και διαφορετικές φωνές ως την ανάγκη προσέγγισης με το ΣΥΡΙΖΑ, ως προς το πώς θα εξασφαλιστούν οι 180 – γίνονται ακόμη και προτάσεις στον Αντώνη Σαμαρά να φέρει στη βουλή τη νέα συμφωνία με τον όρο να ψηφιστεί από 180 βουλευτές, γεγονός το οποίο ανοίγει παραπέρα το δρόμο για την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, εκφράζονται απόψεις ότι ήταν βιαστική η εξαγγελία για την έξοδο από το μνημόνιο, αλλά υπάρχουν και σχέδια για την επιτάχυνση των εκλογικών διαδικασιών για νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας και πρόωρες εθνικές εκλογές. Όλα τα παραπάνω θα εξαρτηθούν από την πορεία των διαπραγματεύσεων με την τρόικα, που στην πραγματικότητα αντανακλά τη στάση των δανειστών και τις απαιτήσεις τους.
Από την άλλη μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ ένιωσε για τα καλά στο πετσί του την πρωτοβουλία της κυβέρνησης να ανακοινώσει την έξοδο από το μνημόνιο. Η άνοδος των επιτοκίων δεν αφορούσε μόνο και ειδικά την κυβέρνηση, που βέβαια την αντίδραση των διεθνών αγορών την προσέλαβε και την κατάλαβε πρώτη, ως εκ της θέσης της ως κυβέρνηση. Την ένιωσε και ο ΣΥΡΙΖΑ που προαλείφεται για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Ταυτόχρονα άρχισαν να παίρνουν ανοιχτό χαρακτήρα οι διαφορές που υπάρχουν μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, ως προς τη διαδικασία εκλογής του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, και τα ανοίγματα προσέγγισης με την κυβέρνηση ως προς μια συμφωνία γύρω από το χρόνο των εθνικών εκλογών, την εκλογή Προέδρου και το χρέος, με μια εμφανή τάση απεμπλοκής από το αίτημα για άμεσες εκλογές.
Πρώτη επισήμανση για τη διατύπωση του Αλέξη Τσίπρα αμέσως μετά την επίσκεψή του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για μια συμφωνία πακέτο, εκλογή Προέδρου, εθνικές εκλογές και χρέος, που άνοιγε την πόρτα για την εθνική συναίνεση. Δεύτερη επισήμανση η δήλωση του Δημήτρη Παπαδημούλη, που προετοίμαζε για μια προσέγγιση με την κυβέρνηση πιο ανοιχτά, αλλά, ταυτόχρονα, «διέσωζε» την κατεύθυνση Τσίπρα. Τρίτη επισήμανση η δήλωση του Αλέξη Μητρόπουλου πως εάν δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να εφαρμόσει μνημονιακή πολιτική, που στο πρακτικό της μέρος δε δείχνει μια στάση κάθετη απέναντι στη μνημονιακή πολιτική. Τέταρτη επισήμανση η δήλωση από το Γιώργο Σταθάκη, που ανατρέπει τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ συνολικά και πριμοδοτούσε την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα βουλή αφήνοντας πολύ μεγαλύτερη ελαστικότητα χρόνου για τη διενέργεια εκλογών και χωρίς να κάνει καθόλου λόγο για το χρέος. Πέμπτη επισήμανση η τοποθέτηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη για διενέργεια άμεσων εκλογών, χωρίς καμία συμφωνία για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και ως προς το χρέος επιδίωξη για κούρεμα του μεγαλύτερου μέρους του.
Το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να μην απολέσει τον τεχνητά κατασκευασμένο πολιτικό του διαχωρισμό από τη Νέα Δημοκρατία έφερε ορισμένες αντιρρήσεις στις απαιτήσεις της τρόικα, που τις είχε αποδεχτεί και ψηφίσει προηγούμενα, γιατί συμπεριλαμβάνονταν στο μνημόνιο. Οι απαιτήσεις της τρόικας αφορούσαν στην εφαρμογή τους και στην καθυστέρηση που έχει σημειωθεί.
Μπροστά στο πολιτικό κόστος το ΠΑΣΟΚ άρχισε να εγείρει, έστω και φραστικά, ενστάσεις, που, όμως προσέλαβαν χαρακτήρα ανοιχτής ρήξης με τη Νέα Δημοκρατία και τον Άδωνι Γεωργιάδη, στο γνωστό ρόλο του λαγού, να καταγγέλλει ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ ότι εάν δεν επιτευχθεί συμφωνία με την τρόικα οι ευθύνες θα ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ.
Παράλληλα, βλέποντας τις δημοσκοπήσεις να το έχουν μεταξύ «φθοράς και αφθαρσίας» ο Ευάγγελος Βενιζέλος προσπαθεί να διασώσει την πολιτική παρουσία του χώρου του ΠΑΣΟΚ μέσα από ένα ευρύτερο σχήμα, της «Δημοκρατικής Παράταξης», επιλύοντας, ταυτόχρονα, και τις εσωμομματικές κόντρες προς όφελός του. Γι’ αυτόν τον σκοπό συναντήθηκε με τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη. Και εκεί που η εντύπωση που υπήρχε ότι κάτι μπορεί να γίνει για να διασωθεί ο χώρος βγαίνει ο Γιώργος Παπανδρέου με ανακοίνωση που ζητάει την απομάκρυνση του Ευάγγελου Βενιζέλου, ενώ υπάρχουν βουλευτές που προτείνουν την απομάκρυνση και των δύο, και του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Γιώργου Παπανδρέου.
Το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη προσπαθεί να ενταχτεί στο πολιτικό παιχνίδι μιλώντας για εθνική συναίνεση και την ανάγκη εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα βουλή σε μια ανοιχτή στήριξη του Αντώνη Σαμαρά και της κυβέρνησης, ενώ οι ΑΝΕΛ βρίσκονται μπροστά στο φάσμα της διάλυσης με τον Πάνο Καμμένο να εκτοξεύει απειλές για αποκεφαλισμούς σε όσους αποπειραθούν να αποτελέσουν μέρος των 180.
Ποιο είναι το συμπέρασμα από τα όσα εκτέθηκαν παραπάνω; Κατά τη γνώμη μας το συμπέρασμα είναι ότι οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις που καθορίζουν αυτήν τη στιγμή τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας είναι μπροστά σ’ ένα πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο.
Γι’ αυτό το λόγο όλες οι πολιτικές δυνάμεις αφήνουν ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα σε ό,τι αφορά τις πολιτικές εξελίξεις και προσπαθούν να πλασαριστούν στο πολιτικό σκηνικό με εναλλακτικά πλάνα, ανάλογα με τη ροή των πολιτικών εξελίξεων, που, βέβαια, θα εξαρτηθούν και από την έκβαση της διαπραγμάτευσης με την τρόικα.
Και επειδή ήδη οι Κυριακάτικες εφημερίδες έχουν ήδη δημοσιοποιήσει τους τίτλους τους με βάση τους οποίους προαναγγέλλουν τη σκλήρυνση της στάσης του Μάριο Ντράγκι για απειλές περί ασφυξίας και έλλειψης ρευστότητας και μηνύματα από την Κριστίν Λαγκάρντ περί του τέλους των διευκολύνσεων προς τη χώρα μας θα μας επιτραπεί να ολοκληρώσουμε αυτό το άρθρο σε μια δεύτερη συνέχεια που θα περιλαμβάνει και την απάντηση που πρέπει, πάντα κατά τη γνώμη μας, να δοθεί από το Κόμμα μας.
COMMENTS