Προσπάθησαν, και προσπάθησαν πολύ, οι κυρίαρχες μεταπολιτευτικές πολιτικές δυνάμεις να μειώσουν τη σημασία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπου ένας ολόκληρος λαός σε μια αγωνιστική ανάταση, ενωμένος – η νεολαία, οι εργάτες και οι αγρότες, καταδίκαζαν τη φασιστική χούντα των συνταγματαρχών και διεκδικούσαν την πτώση της, τις δημοκρατικές τους ελευθερίες, τα δημοκρατικά τους δικαιώματα, την απαλλαγή της χώρας μας από το ΝΑΤΟ, τις στρατιωτικές βάσεις και τις ΗΠΑ.
Προσπάθησαν οι κυρίαρχες μεταπολιτευτικές δυνάμεις με τη συνδρομή των αστικών ΜΜΕ να απονευρώσουν το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, να το συκοφαντήσουν, να το κλείσουν μέσα σε μια αίθουσα, να σταματήσουν να πραγματοποιείται η λαϊκή πορεία στην Αμερικάνικη πρεσβεία, γιατί πλέον αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία. Υπάρχει και αντίστοιχη γιορτή, που καλεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας…
Προσπάθησαν να μας πείσουν ότι δεν έχει κανένα νόημα να γιορτάζεται η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, γιατί η «Γενιά του Πολυτεχνείου» το πρόδωσε και βολεύτηκε στις μεταπολιτευτικές αστικές θεσούλες, στα υψηλά αξιώματα, στα υπουργικά έδρανα, ξέχασαν τα βασικά του συνθήματα, ότι ορισμένοι ξέχασαν την ίδια τη φωνή τους, που έβγαινε από τον πρόχειρα στημένο ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου και δονούσε και ξεσήκωνε το λαϊκό φρόνημα με το «Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο…»!
Προσπάθησαν να μας πείσουν πως δεν έχει κανένα νόημα να συμμετέχει ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία σε μια επέτειο, όπου οι πλανόδιοι σουβλατζήδες το αμαυρώνουν από την τσίκνα που αναδυόταν από τις πρόχειρες ψησταριές τους και τους καπνούς του κάρβουνου και «χαλάει η αισθητική του χώρου». Μέχρι και τέτοια «επιχειρήματα» μετήλθαν. Το ήθελαν «καθαρό» το Πολυτεχνείο, το ήθελαν «αψεγάδιαστο», το ήθελαν «αγωνιστικό» χωρίς ξένες εισβολές της αγοράς, έστω και ενός πλανόδιου σουβλατζή. Ποιοι τα έλεγαν όλα αυτά; Όσοι το αρνήθηκαν το Πολυτεχνείο με τον έναν ή άλλο τρόπο.
Προσπάθησαν να απομαζικοποιήσουν την πορεία προς την Αμερικάνικη πρεσβεία, αφού δε μπόρεσαν να την απαγορέψουν, είτε με «το καλό» είτε «με το κακό», αφού μετά από κάθε πορεία, σαν κινηματογραφική επανάληψη, παιζόταν πάντα το γνωστό παιχνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι» ανάμεσα στην αστυνομία και ομάδες της αναρχίας, που μερικές πολιτικές εξωκοινοβουλευτικές και κοινοβουλευτικές δυνάμεις τις κάλυπταν πολιτικά.
Ακόμη και σήμερα υπάρχουν φωνές από πολιτικούς χώρους, που προαλείφονται για τη διακυβέρνηση, που τολμούν και γράφουν «Εγώ δεν θα πάω στο Πολυτεχνείο»… (Αυγή, 16/11/2014), έστω και εάν επικαλούνται την προδοσία της γενιάς του Πολυτεχνείου και «ντρέπονται» να αντικρύσουν τη νέα γενιά που θα διαδηλώνει. Δε γνωρίζουμε αν ντρέπονται το ίδιο για την «ορθή» επανάληψη – ανακοίνωση του πολιτικού τους φορέα για το Πολυτεχνείο, που δεν έχει καμία αναφορά στο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ, στην αμερικανόπνευστη και «αμερικανοκίνητη χούντα», ούτε καν στη «θηλειά» των μνημονίων.
Προσπάθησαν, ειδικά πολιτικές δυνάμεις εθνικιστικές – φασιστικές, όπως ο ΛΑΟΣ και η Χρυσή Αυγή, να μας πείσουν ότι δεν υπάρχουν νεκροί στο Πολυτεχνείο και ότι όλη αυτή η ιστορία είναι μια κατασκευασμένη υπόθεση από την πλευρά των δυνάμεων της Αριστεράς.
Όλα τα προσπάθησαν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Το μήνυμα του Πολυτεχνείου μένει ζωντανό και πάντα επίκαιρο, 41 χρόνια μετά, και συγκινεί και εμπνέει, έστω κι αν ακόμη ορισμένοι από τους πρωταγωνιστές του έγιναν διευθυντές εταιρειών, υπουργοί, βουλευτές, επίτροποι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν δηλώνουν θρασύτατα ότι από τις νέες τους θέσεις «δεν απαρνήθηκαν τις αρχές τους», αλλά, παράλληλα, υποκλίνονται, συμμερίζονται και εξασκούν την κυρίαρχη πολιτική, που έχει εξαθλιώσει τον εργαζόμενο λαό.
Και είναι ζωντανό, γιατί όσοι πρόδωσαν το μήνυμα του Πολυτεχνείου δε γράφουν την Ιστορία. Την ιστορία τη γράφει η μάνα και ο πατέρας που πάνε την κόρη τους και το γιό τους να καταθέσουν ένα γαρύφαλλο πάνω στην παραμορφωμένη πόρτα της κεντρικής εισόδου του Πολυτεχνείου. Τη γράφουν οι εργάτες και οι νεολαίοι που περιφρουρούν το Πολυτεχνείο.
Την ιστορία δεν τη γράφει ο Θόδωρος Φορτσάκης, που ως πρύτανης του ΕΚΠΑ, έκλεισε προληπτικά τη Νομική σε μια επανάληψη χουντικής πρακτικής, που τη ζήλεψε και η σημερινή κυβέρνηση μπροστά στα αδιέξοδα της πολιτικής της για να κάνει επίδειξη αυταρχισμού και να στείλει το δικό της μήνυμα για τα επερχόμενα. Η ιστορία τον Φορτσάκη τον «έκαψε», τον «τελείωσε», τον στιγμάτισε.
Την ιστορία δεν τη γράφει ο Αντώνης Σαμαράς που πήρε τηλέφωνο τον πρύτανη του ΕΚΠΑ για τον συγχαρεί για την «αποφασιστική του στάση», αφού προηγουμένως είχε προσπαθήσει να ντοπάρει την ΟΝΝΕΔ με μια ομιλία που αποκαλούσε «θρασίμια» τους φοιτητές που αντιστέκονται στην πολιτική του, που έχει φέρει τα Πανεπιστήμια στο επίπεδο διάλυσης, και το βλέμμα του αγρίευε σε μια σκηνοθετημένη και επιτηδευμένη πόζα για να πείσει του Οννεδίτες, που από κάτω τον χειροκροτούσαν!
Την ιστορία τη γράφει το μικρό παιδί που με το αμήχανο χαμόγελο μπροστά στο φακό «δηλώνει» ότι «κάτι παιδιά πολέμησαν για να είμαστε ελεύθεροι»! Το μήνυμα «πέρασε». Καταγράφηκε στην κοινωνική συνείδηση. Γι’ αυτό μένει ζωντανό και ανεξίτηλο. Γιατί το μήνυμα του Πολυτεχνείου έγινε πλέον κατασταλαγμένη κοινωνική συνείδηση. Και δε σβήνεται ό, τι και εάν κάνουν αστική τάξη και όσοι πρόδωσαν το Πολυτεχνείο, γιατί όλα κρίνονται από τον αγωνιστή εργαζόμενο λαό. Κι αυτός δεν ξεχνάει ποτέ.
COMMENTS