Αγαπημένο θέμα σύσσωμων των αστικών ΜΜΕ κάθε 9 του Νοέμβρη είναι ο γιορτασμός της πτώσης του τείχους στο Βερολίνο. Φυσικά δεν περιμέναμε να ειπωθεί η πραγματική ιστορία γύρω από την ανέγερση του τείχους του Βερολίνου, για τις σχεδιασμένες και καθημερινές προβοκάτσιες που στήνονταν από τις Δυτικές δυνάμεις σε βάρος του Ανατολικού Βερολίνου, που βρέθηκε στο επίκεντρο του ψυχρού πολέμου μετά την επίσημη έναρξή του από το Δυτικό ιμπεριαλισμό, προκειμένου να δυσφημιστεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Μια οικοδόμηση που γινόταν με άνισους όρους, γιατί τα βασικά μέτωπα του πολέμου εξελίχτηκαν στην Ανατολική Ευρώπη. Τα ιστορικά στοιχεία είναι αδιάψευστα. Η Σοβιετική Ένωση αντιμετώπισε το μεγαλύτερο πολεμικό μέτωπο σε έκταση στην ιστορία των πολέμων, τη μεγαλύτερη συγκέντρωση στρατευμάτων και τεθωρακισμένων οχημάτων, τη μεγαλύτερη συγκέντρωση σε αεροπορικές δυνάμεις, τελικά, τη μεγαλύτερη συγκέντρωση σε δύναμη πυρός. Το γεγονός αυτό καθόρισε και το μέγεθος των καταστροφών.
Και δεν ήταν μόνο αυτό. Δεν ήταν οι καταστροφές εξ αιτίας των μαχών μόνο. Στην υποχώρησή τους τα Γερμανικά στρατεύματα κατέστρεφαν τα πάντα. Το έργο επομένως της αποκατάστασης, κατ’ αρχάς, των καταστροφών και στη συνέχεια της οικοδόμησης του σοσιαλισμού ήταν μια πρωτόγνωρη προσπάθεια στην ιστορία της ανθρωπότητας, που ακόμη και σήμερα γίνεται προσπάθεια να δυσφημιστεί και δεν έχει αποτιμηθεί στις πραγματικές της διαστάσεις.
Από την άλλη μεριά, τώρα, το έργο της ανοικοδόμησης της Δυτικής Γερμανίας, που δεν είχε υποστεί τις ίδιες καταστροφές σε σχέση με την Ανατολική Γερμανία, διευκολυνόταν από τα κεφάλαια κύρια των ΗΠΑ. Και όχι μόνο αυτό. Κατά παράβαση των υπογεγραμμένων Συνθηκών εξοπλιζόταν στρατιωτικά με την αντίστοιχη βοήθεια των Δυτικών δυνάμεων.
Τελικά μετά και τη δημιουργία του ΝΑΤΟ η Δυτική Γερμανία λόγω της στρατηγικής της θέσης στο χώρο της Κεντρικής Ευρώπης και του ειδικού καθεστώτος του Βερολίνου έγινε κέντρο μιας συστηματικής αντικομμουνιστικής και αντισοσιαλιστικής εκστρατείας που εκφραζόταν σ’ όλα τα μέτωπα, οικονομικό, πολιτικό, ιδεολογικό και στρατιωτικό με μια ιδιαίτερη αιχμή που αφορούσε το τείχος του Βερολίνου από το 1961 και μετά.
Ο ψυχρός πόλεμος με την επιμονή της Δυτικής Γερμανίας και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ήταν να μεταβληθεί σε θερμό πόλεμο, γιατί η κύρια επιδίωξη, αμέσως μετά την ίδρυση της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας το 1949, ήταν η αποκατάσταση των συνόρων στην κατάσταση του 1937, που σήμαινε την εξαφάνιση της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας.
Για να δώσουμε μια εικόνα σύγκρισης μεταξύ της ΟΔΓ και της ΓΛΔ το 1950 η ΟΔΓ κατείχε το 70% του Γερμανικού εδάφους έναντι του 30% της ΓΛΔ, το 72% του πληθυσμού έναντι του 28% της ΓΛΔ, το 70% του εθνικού εισοδήματος έναντι του 30% της ΓΛΔ.
Για να δώσουμε, επίσης, μια εικόνα της κατάστασης που επικρατούσε στη ΓΛΔ το 1950 ο καπιταλιστικός τομέας ακόμη ήταν σημαντικός. Οι βιομηχανικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις που υπήρχαν ανέρχονταν στις 17.500 και παρήγαγαν το 25% του ακαθάριστου βιομηχανικού προϊόντος, ενώ υπήρχαν ακόμη 50.000, περίπου, μεγάλα αγροτικά νοικοκυριά, που έλεγχαν σημαντικό τμήμα της αγροτικής παραγωγής.
Ταυτόχρονα υπήρχε αρκετά αναπτυγμένος τομέας στη μικρή εμπορευματική παραγωγή, που αντιπροσώπευε ένα αντίστοιχο σημαντικό τμήμα των μεσαίων στρωμάτων. Το κυριότερο, όμως, γεγονός απ’ αυτήν την κοινωνικοταξική σύνθεση που προέκυπτε ήταν ότι υπήρχαν, αρχικά, ορισμένα τμήματα του πληθυσμού της ΓΛΔ που δεν έβλεπαν με καθόλου καλό μάτι τη πορεία οικοδόμησης των βάσεων του σοσιαλισμού, που είχε δρομολογήσει η κυβέρνηση της ΓΛΔ.
Όχι μόνο ήταν εχθρικά στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, αλλά και αποτελούσαν εκείνες τις δυνάμεις που προσπαθούσαν να τις κινητοποιήσουν οι πολιτικές δυνάμεις της ΟΔΓ για να επιστρέψει η ΓΛΔ στον καπιταλισμό, στην προοπτική της ενσωμάτωσης και εξαφάνισής της. Τα κόμματα που πρωτοστατούσαν σ’ αυτήν την κατεύθυνση από την πλευρά της ΟΔΓ ήταν η Χριστιανοδημοκρατική Ένωση και το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Με τις διασυνδέσεις που είχαν στο έδαφος στη ΓΛΔ αυτές οι πολιτικές δυνάμεις και εκμεταλλευόμενοι την ελεύθερη κυκλοφορία που υπήρχε στο Βερολίνο μεταξύ του Ανατολικού και Δυτικού τομέα προσπαθούσαν να συσπειρώσουν και να κινητοποιήσουν τα τμήματα αυτά ενάντια στην κυβέρνηση της ΓΛΔ, τα οποία κρατούσαν εχθρική στάση στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Έτσι εξηγούνται τα γνωστά γεγονότα του 1953, που ουσιαστικά αποτελούσαν μια προσπάθεια αντεπανάστασης.
Την ίδια στιγμή η στάση των δυνάμεων των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας διευκόλυναν και πριμοδοτούσαν την αντεπαναστατική στάση αυτών των κοινωνικών στρωμάτων, που ήθελαν να τα χρησιμοποιήσουν για να δικαιολογήσουν ακόμη και μια στρατιωτική επέμβαση στο έδαφος της ΓΛΔ. Η ύπαρξη και η στάση της Σοβιετικής Ένωσης απέτρεψε μια τέτοια εκδοχή.
Αυτή η κατάσταση συνεχιζόταν και εντεινόταν από την πλευρά των Δυτικών δυνάμεων τόσο όσο η κυβέρνηση της ΓΛΔ προχωρούσε αταλάντευτα και μέσα από τεράστιες δυσκολίες στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Είχε, όμως, και αποτελέσματα. Τα τμήματα εκείνα του πληθυσμού της ΓΛΔ που ήταν εχθρικά στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού έγιναν ο εντοπισμένος στόχος των Δυτικών δυνάμεων, που προσπαθούσαν πλέον να δημιουργήσουν ένα ρεύμα φυγής από το Ανατολικό Βερολίνο. Ένα μέρος απ’ αυτά ανταποκρίθηκαν.
Και πράγματι η κυβέρνηση της ΟΔΓ είχε καταρτίσει σχέδιο ειδικής υποδοχής στους φυγάδες από το Ανατολικό Βερολίνο, που, πέρα από τον προπαγανδιστικό θόρυβο που ξεσήκωνε κάθε φορά, πρόβλεπε και αντίστοιχες οικονομικές απολαβές, ιδιαίτερα για το επιστημονικό δυναμικό. Παραπέρα πολύ συχνά στη συνοριακή γραμμή μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου βρίσκονταν αντιμέτωπες και οι στρατιωτικές δυνάμεις του συνασπισμού ΗΠΑ, Μ. Βρετανίας, Γαλλίας και Σοβιετικής Ένωσης.
Εδώ πρέπει να πούμε ότι από τα ΜΜΕ της εποχής προβάλλονταν, όπως ήταν φυσικό, όσοι περνούσαν από το Ανατολικό Βερολίνο στο Δυτικό. Υπήρχε, όμως, και αντίστροφη κίνηση, αρκετά μικρότερη βέβαια, αλλά υπαρκτή. Και όχι μόνο αυτό. Στο Ανατολικό Βερολίνο κατοικούσαν πάνω από 45.000 κάτοικοι από το Δυτικό Βερολίνο, που επέλεξαν να κατοικούν στο Ανατολικό Βερολίνο λόγω των χαμηλών τιμών στα σπίτια και στα είδη διατροφής, ενώ εργάζονταν στο Δυτικό Βερολίνο.
Η ανέγερση του τείχους του Βερολίνου, λοιπόν, έρχεται ως αποτέλεσμα αυτής της αντικομμουνιστικής και αντισοσιαλιστικής εκστρατείας, που φυσικά εκμεταλλευόταν τις δυσκολίες που συναντούσε η μεγάλη προσπάθεια αποκατάστασης των καταστροφών λόγω του πολέμου και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της εχθρότητας που ένιωθαν ορισμένα τμήματα του πληθυσμού της ΓΛΔ.
Η ΓΛΔ με την αμέριστη βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης γνώρισε μια πολύ μεγάλη ανάπτυξη, που, τελικά, την έφερε να δημιουργήσει μια πολύ σημαντική βιομηχανική βάση, να εξασφαλίσει το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο μεταξύ των σοσιαλιστικών χωρών και από τα υψηλότερα στον κόσμο, να δημιουργήσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα υψηλού επιπέδου, ένα σύστημα περίθαλψης και ασφάλισης, που ήταν πρωτοπόρο σε παγκόσμιο επίπεδο, αθλητισμό υψηλού επιπέδου και γενικότερα να καταλήξει να κατατάσσεται στις 10 πιο αναπτυγμένες χώρες στον κόσμο.
Η τροπή που πήραν οι πολιτικές εξελίξεις την περίοδο 1989/90 στη ΓΛΔ σχετίζονται άμεσα με τις εξελίξεις στη Σοβιετική Ένωση. Ακόμη δε γνωρίζουμε τι ακριβώς συζητήθηκε μεταξύ του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και της Μάργκατερ Θάτσερ στην περίφημη συνάντηση του Λονδίνου, μεταξύ Τζορτζ Μπους και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ πάνω σε πολεμικό πλοίο στα ανοιχτά της θαλάσσιας περιοχής της Ιταλίας και μεταξύ Τζορτζ Μπους, Χέλμουτ Κολ και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ σ’ ό,τι αφορά τη ΓΛΔ.
Από τις πληροφορίες που διαρρέουν σιγά – σιγά φαίνεται ότι ένα από τα θέματα που συζητήθηκαν ήταν και το μέλλον της ΓΛΔ συνδυασμένο με το ζήτημα της επανένωσης των δύο Γερμανιών. Την ίδια στιγμή στη ΓΛΔ, κάτω και από την επίδραση των γενικότερων εξελίξεων που είχαν δρομολογηθεί στο σοσιαλιστικό σύστημα της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, κάτω από την άμεση ανάμειξη των Δυτικών δυνάμεων στα εσωτερικά της ΓΛΔ, πολύ περισσότερο κάτω από τις εξελίξεις στο ίδιο το ΕΣΚΓ δημιουργούνταν οι συνθήκες όχι μόνο για την αντεπανάσταση αλλά και την επανένωση της ΓΛΔ με την ΟΔΓ αλλά σε καπιταλιστική βάση. Την κατεύθυνση αυτήν την υπηρέτησε ένα τμήμα της ηγεσίας του ΕΣΚΓ που είχε έρθει σε ανοιχτή συναλλαγή με τις Δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Σήμερα προκειμένου να δικαιολογήσουν την επεκτατικότητα του ΝΑΤΟ την Ανατολή με όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία Δυτικοί μελετητές διοχετεύουν την είδηση ότι οι Χέλμουτ Κολ και Τζορτζ Μπους δεν υποσχέθηκαν ποτέ στο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί προς την Ανατολή, προφανώς για να δικαιολογήσουν την ανοιχτή επέμβαση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Απ’ αυτήν την είδηση, όμως, βγαίνει το συμπέρασμα ότι πράγματι συζητήθηκε το μέλλον της ΓΛΔ μεταξύ Χέλμουτ Κολ, Τζορτζ Μπους και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.
Την ίδια στιγμή που διεξάγονται οι συζητήσεις μεταξύ των τότε συγκεκριμένων ηγετών, στο έδαφος της ΓΛΔ σημειώνονται κινητοποιήσεις που υποδαυλίζονται βασικά από τις αντεπαναστατικές και Δυτικές δυνάμεις. Σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις, όμως, που σήμερα προσπαθούν να τις παρουσιάσουν συνολικά ως απαίτηση για επιστροφή στις «αστικές αξίες», έπαιρναν μέρος και σημαντικές λαϊκές μάζες, που μάχονταν για το σοσιαλισμό.
Έστω κριτικά, και σίγουρα κριτικά ως προς την κρατική ηγεσία, πάντως μάχονταν για να μην αλλάξει το κοινωνικοοικονομικό σύστημα από σοσιαλιστικό σε καπιταλιστικό. Αυτή η αλήθεια αποκρύπτεται συστηματικά από τα Δυτικά ΜΜΕ. Όπως συστηματικά αποσιωπάται ότι στο δημοψήφισμα που έγινε στη Σοβιετική Ένωση, με Δυτικούς παρατηρητές, το αποτέλεσμα για το εάν ο Σοβιετικός λαός επιθυμεί την ύπαρξη των Ενωμένων Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ήταν 75% υπέρ, γεγονός που δείχνει ότι ο Σοβιετικός λαός δεν ήταν διατεθειμένος να εγκαταλείψει το σοσιαλισμό.
Άλλωστε είναι λίγο δύσκολο να πιστέψουμε ότι ο Μπορίς Γιέλτσιν, που εκπαραθύρωσε το Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στη συνέχεια, προχώρησε στη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης με τη στήριξη 2 – 3 χιλιάδων συγκεντρωμένων στη Μόσχα, που τα Δυτικά ΜΜΕ προσπάθησαν να τους παρουσιάσουν ότι εκπροσωπούν τη θέληση του Σοβιετικού λαού.
Αυτό που γνωρίζουμε με βεβαιότητα ήταν ότι το ζήτημα της αντεπανάστασης κρίθηκε και από το γεγονός ότι έγινε συστηματική προσπάθεια να εξουδετερωθεί κάθε αντίδραση από συνεπείς δυνάμεις των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις πρώτες εκλογές που έκανε ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ για το Ανώτατο Σοβιέτ απαγορεύτηκε στα μέλη του ΚΚΣΕ να είναι υποψήφιοι βουλευτές.
Το βέβαιο είναι ότι για το τι συνέβη ακριβώς σε κρίσιμες στιγμές της περιόδου της αντεπανάστασης έχουμε ακόμη να μάθουμε πάρα πολλά. Οι θριαμβολογίες των αστικών δυνάμεων υποχωρούν μπροστά στο τι επακολούθησε μετά τις αντεπαναστατικές αλλαγές και την ανατροπή του σοσιαλισμού. Υπάρχει, όμως, και κάτι που οι αστικές δυνάμεις υποτιμούν πάρα πολύ. Υπάρχει η μνήμη των λαών που έζησαν το σοσιαλισμό, με τις οποιεσδήποτε αδυναμίες, και που είναι ζωντανή ακόμη, όπως απέδειξαν και τα γεγονότα στην Ουκρανία. Το τέλος της Ιστορίας δεν ήρθε και δε θα έρθει. Υπάρχει και η ταξική πάλη που θα μας φέρει και πάλι μπροστά στη σοσιαλιστική επανάσταση.
COMMENTS