Οι μαθητικές κινητοποιήσεις

Η εβδομάδα που διανύουμε, χωρίς αμφιβολία, φέρει την ιδιαίτερη σφραγίδα των μαθητικών κινητοποιήσεων. Από τη Δευτέρα και σε πανελλήνια κλίμακα εκδηλώνονται σημαντικές κινητοποιήσεις, με αποχή από τα μαθήματα, καταλήψεις και διαδηλώσεις με τη συμμετοχή χιλιάδων μαθητών. Οι σχετικές  πληροφορίες  αναφέρουν ότι το ¼ ή περίπου 500 σχολεία συμμετείχαν σε αυτές τις κινητοποιήσεις, κατά το ξέσπασμά τους, αριθμός ο οποίος δεν περνάει, σε καμία περίπτωση, απαρατήρητος πρώτα και κύρια από το Υπουργείο Παιδείας.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η χρήση των νέων τεχνολογιών και μέσων σε αυτό το ξέσπασμα που με τη σειρά του φέρνει σε αμηχανία την κυβέρνηση στο να «διαχειριστεί» πολιτικά τον αγώνα τους με το συνήθη πλέον χαρακτηρισμό περί «υποκίνησης».

Η εμφανής αμηχανία από πλευράς Υπουργείου Παιδείας μπροστά στις εξελίξεις,  καλύπτεται από την πλειοδοσία σε αυταρχισμό, όπου σε μια απόπειρα να προλάβει την περεταίρω κλιμάκωση των κινητοποιήσεων κατέστησε σαφές ότι το «τίμημα» θα είναι η παράταση της σχολικής χρονιάς, σε μια προσπάθεια να περιορίσει την εξάπλωση της μαθητικής πυρκαγιάς και ενώ μέσα σε ελάχιστο χρόνο φαίνεται ότι το μαθητικό ξέσπασμα τείνει να επανενεργοποιήσει τα τοπικά συντονιστικά όργανα των σχολείων, θέτοντας τη βάση για την συνέχεια των κινητοποιήσεων.

Παράλληλα και ήδη από την πρώτη στιγμή, επιστρατεύτηκαν οι αστυνομικές αρχές και προέβησαν σε συλλήψεις εννέα μαθητών και των γονέων τους τουλάχιστον στην περίπτωση της Λαμίας, ενώ ακόμα και σήμερα στα δελτία ειδήσεων έγιναν  καταγγελίες για ξυλοδαρμούς (!!) μαθητών στο Χολαργό και ενώ ήδη η εισαγγελία του Αρείου Πάγου έχει σπεύσει να ζητήσει την ενεργοποίηση των κατά τόπους εισαγγελικών αρχών «να μεριμνήσουν για την κανονική λειτουργία των σχολείων». Είναι φανερό ότι η απόπειρα του Α. Λοβέρδου «να κρατήσει αποστάσεις» από την καταστολή των μαθητικών κινητοποιήσεων αναιρείται από τα ίδια τα γεγονότα.

Και μπορεί ο αριθμός των σχολείων που συμμετέχουν στις μαθητικές κινητοποιήσεις σε αυτή τη φάση να μην είναι ακόμα ξεκάθαρος, με το υπουργείο να βιάζεται να δηλώσει την… αποκλιμάκωση, το σίγουρο  είναι ότι ο εκτεταμένος αναβρασμός στη μέση εκπαίδευση δεν μπορεί πλέον να παρακαμφθεί, ούτε αυτός είναι ανεξάρτητος από τη κατάσταση που επικρατεί στην εκπαίδευση συνολικά και αγγίζει τόσο τους μαθητές, τους φοιτητές τους γονείς αλλά και το εκπαιδευτικό προσωπικό.

Η «Νέα Σπορά» θεωρεί ότι οι μαθητικές κινητοποιήσεις, ανεξάρτητα από την παραπέρα εξέλιξή τους φέρνουν επί τάπητος κρίσιμα ζητήματα για την εκπαίδευση που από τις  μέχρι στιγμής εξελίξεις γίνονται αμέσως εμφανείς.

Το κύριο ζήτημα που έρχεται στην επιφάνεια είναι η απροκάλυπτη αποτυχία των συνεχών μεταρρυθμίσεων/απορρυθμίσεων στην εκπαίδευση που έλαβαν χώρα τα τελευταία χρόνια είτε είναι ακόμα σε εξέλιξη. Η αιχμή των μαθητικών αιτημάτων στρέφεται ενάντια στο «Νέο Λύκειο» και ιδιαίτερα στην «τράπεζα θεμάτων» με την οποία καθιερώνονται εξετάσεις και στις τρεις τάξεις του Λυκείου οξύνοντας στο έπακρο την ταξικότητα της εκπαίδευσης. Παράλληλα, είναι έκδηλη η πρόθεση της μείωσης των εισακτέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και η στροφή των μαθητών στην τεχνική εκπαίδευση, μια εκπαίδευση μόνο κατ’ όνομα βέβαια, χωρίς αντίκρισμα και περιεχόμενο. Παράλληλα η ίδια η τεχνική εκπαίδευση παραδίδεται με τη σειρά της στους ιδιώτες.

Και μπορεί το Υπουργείο Παιδείας να επαίρεται ότι στόχο έχει τη μείωση των φροντιστηρίων, στην πραγματικότητα όμως δημιουργεί εκείνες ακριβώς τις συνθήκες όπου -και ειδικά σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης- ο ανταγωνισμός για λιγότερες θέσεις στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση θα οξύνει τη ανάγκη του φροντιστηρίου, όπου, με τη σειρά του, γίνεται ο βασικός μοχλός του ταξικού ξεκαθαρίσματος στην εκπαίδευση.

Αυτό που γίνεται ακόμα πιο εμφανές τώρα, είναι ότι οι συνεχείς μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση τόσο τη Μέση όσο και συνολικά, έχουν φέρει σε κατάσταση διάλυσης το εκπαιδευτικό σύστημα. Η εκ των πραγμάτων προσαρμογή της εκπαίδευσης στη μνημονιακή πολιτική και η τραγική υποχρηματοδότησή της, οδηγούν σε τέτοια ακραία κατάσταση τα σχολεία όπου τα στοιχειώδη έξοδα καλύπτονται από τους ίδιους τους γονείς ενώ τα παιδιά φτάνουν να ξεπαγιάζουν από έλλειψη πετρελαίου. Παράλληλα τα κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό παραμένουν.

Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις χθες ο Α. Λοβέρδος χαρακτήρισε «δίκαια» τα μαθητικά αιτήματα ως προς αυτό. Από την άλλη βέβαια έσπευσε να διευκρινίσει ότι «μόνο αυτά τα λεφτά υπάρχουν» αποκαλύπτοντας ανάγλυφα τη χρεοκοπία της κυβερνητικής πολιτικής.

Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι ενώ από ένστικτο οι ίδιοι οι μαθητές θέτουν εκείνα ακριβώς τα αιτήματα που είναι εντελώς ώριμα προς επίλυση, η λύση τους όμως προϋποθέτει την ολοκληρωτική ανατροπή της ίδιας της μνημονιακής πολιτικής. Με αυτή την έννοια το ζήτημα της εκπαίδευσης συνολικά αποτελεί ένα βασικό κρίκο στην αποκάλυψη που πολιτικού προβλήματος της χώρας και πρώτα απ’ όλα θέτει επί τάπητος το αίτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ και την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής ως προϋπόθεση για τα πιο ελάχιστα από αυτά. Και αυτό με τη σειρά του θέτει και τα αντίστοιχα καθήκοντα.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι ανάμεσα στα αιτήματα των μαθητών, το ζήτημα της εξασφάλισης θέρμανσης είναι ένα από τα βασικά ζητήματα.

Από την πλευρά μας ανάμεσα σε όσα ακούστηκαν τις προηγούμενες μέρες, ξεχωρίζουμε τα αιτήματα των μαθητών της Σιβιτανιδείου και της Καλλιθέας προς τη Δημοτική Αρχή να εφαρμόσει την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου για ένα γεύμα σε όλα τα σχολεία και για ελεύθερη πρόσβαση των μαθητών στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στοιχείο που αποτυπώνει ανάγλυφα την τραγικότητα της κατάστασης στην εκπαίδευση και τα αδιέξοδα της εργατικής τάξης της χώρας μας.

Αυτά τα προβλήματα που θέτουν οι μαθητές και που αποτελούν ένα συνδυασμό πολύ άμεσων αιτημάτων (θέρμανση, γεύματα κλπ.) με αιτήματα τα οποία αφορούν στο «Νέο Λύκειο», την τράπεζα θεμάτων κ.α. νομίζουμε ότι μπορούν να αποτελέσουν το έναυσμα για να αναπτυχθεί ένα ρωμαλέο ενωτικό μαθητικό κίνημα, μέσα από το οποίο θα έρθει και η συνειδητοποίηση για τις αποφασιστικές ρήξεις με επιλογές ευρύτερης στρατηγικής σημασίας, όπως είναι η ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Γι’ αυτό το λόγο όχι μόνο οι μαθητικές κινητοποιήσεις πρέπει να στηριχτούν από τους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων αλλά και από το ίδιο κίνημα στη Μέση Εκπαίδευση και το Εργατικό Κίνημα. Οι μαθητές παραδίδουν μαθήματα αγωνιστικότητας και πρέπει να συνεχίσουν, παρ’ ότι η κυβέρνηση φαίνεται να επιλέγει, τελικά, να κατηγορήσει και να τρομοκρατήσει τους μαθητές και να εντάξει τους αγώνες τους στη δικομματική αντιπαράθεση.