Η κυβέρνηση πριν από ένα μήνα επαναβεβαίωσε την ψήφο εμπιστοσύνης από τη βουλή για να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Oι Αντώνης Σαμαράς και Βαγγέλης Βενιζέλος για να υπερασπιστούν την κυβερνητική σταθερότητα έθεσαν το δίλημμα: «ασφαλής πορεία της χώρας μέσα από μια νέα συμφωνία με τους εταίρους ή αβεβαιότητα και περιπέτειες», το οποίο, έκτοτε, με διάφορες παραλλαγές καθορίζει τις κινήσεις που γίνονται στο πολιτικό σκηνικό και φυσικά τις πολιτικές πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ.
Επίδικο ζήτημα της σταθερότητας και της ασφάλειας για την άρχουσα τάξη είναι να ολοκληρωθεί η συμφωνία με την ΕΕ και το ΔΝΤ προκειμένου η χώρα μας να αλλάξει μορφή επιτήρησης από τους δανειστές της, αλλά, ταυτόχρονα, να διασφαλιστεί η μνημονιακή πολιτική. Στο πλαίσιο αυτό αναθερμάνθηκε το τελευταίο διάστημα και η δημόσια συζήτηση για την «πολιτική συναίνεση» και την «εθνική συνεννόηση».
Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ κατηγόρησαν το ΣΥΡΙΖΑ ότι διασπά την εθνική συνεννόηση και την πολιτική συναίνεση με το αιτιολογικό ότι συνεχώς επαναφέρει το αίτημα για εκλογές. Το επιχείρημα είναι ότι δε μπορεί να εκλεγεί ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας γιατί οι κοινωνικοί συσχετισμοί έχουν αλλάξει, μια και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτο κόμμα, και έτσι δεν αντανακλούν τους συσχετισμούς στη σημερινή βουλή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απάντησε στην κατηγορία μέσω του Αλέξη Τσίπρα αιτούμενος στον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια τη σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών προκειμένου «να συμφωνήσουμε στην ημερομηνία διεξαγωγής των εθνικών εκλογών πριν από την προεδρική εκλογή και την υπογραφή νέων δεσμευτικών συμφωνιών με τους εταίρους» και ταυτόχρονα «να διερευνήσουμε τη δυνατότητα να συμφωνήσουμε στο πρόσωπο του νέου προέδρου της Δημοκρατίας, που θα μπορούσε να εκλεγεί με ευρύτατη πλειοψηφία στη νέα βουλή».
Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς στο αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για πρόωρες εκλογές, απάντησε ότι «ο Ελληνικός λαός δεν θέλει και το φοβούνται οι ξένες αγορές» και εξέφρασε την εκτίμηση ότι «οι βουλευτές, υπεύθυνα σκεπτόμενοι τον Φεβρουάριο, θα εκλέξουν νέο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας» για να καταλήξει λέγοντας ότι «διανύσαμε πολύ δρόμο, πάρα πολύ δρόμο, για να τα τινάξουμε όλα στον αέρα».
Η συζήτηση για την προεδρική εκλογή στην πραγματικότητα, συγκαλύπτει το πραγματικό ερώτημα αν αντέχει η παρούσα κυβέρνηση να σηκώσει το βάρος μιας νέας μνημονιακής συμφωνίας. Και σ’ αυτό το πλαίσιο η αστική τάξη θέτει και πάλι προς επιβεβαίωση τη στρατηγική της, την παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ και το ευρώ. Σε αντίθεση με το πρόσφατο παρελθόν η αστική τάξη θέτει τώρα επιτακτικότερα και το ζήτημα της παραμονής της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο των γεωπολιτικών εξελίξεων και των αντιπαραθέσεων ΗΠΑ-ΕΕ και Ρωσίας.
Τα δεδομένα που έχει θέσει η ΕΕ και το ΔΝΤ στην Ελλάδα, αλλά και συνολικά η κατάσταση στην ευρωζώνη αποτελούν αξεπέραστο εμπόδιο για την αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα. Ο Β. Σόιμπλε ήταν σαφής προς τον Γκίκα Χαρδούβελη ότι «δεν μπορεί η Ελλάδα να βγει στις αγορές ακόμη, γιατί δεν είναι έτοιμη». Το δημόσιο χρέος όχι μόνο δεν είναι βιώσιμο, αλλά αποτελεί και παράγοντα που καθηλώνει την Ελλάδα σε μακροχρόνια οικονομική στασιμότητα. Μάλιστα ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ζήτησε «την ελάχιστη πολιτική συναίνεση» για να αντιμετωπιστούν «ομόθυμα» οι «χιονοστιβάδες» που «επέρχονται». Το οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα της χώρας, είτε η κυβέρνηση βρει τους 180 βουλευτές και συνεχίσει το βίο της, είτε δεν τους βρει και δεν εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας και έρθει μια κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει.
Ο Αλέξης Τσίπρας, παρότι έρχεται σε αντίθεση με τον Αντώνη Σαμαρά και τον Βαγγέλη Βενιζέλο στο ζήτημα των πρόωρων εκλογών, με την εκ των προτέρων δέσμευσή του ότι από μια νέα βουλή θα επιδιώξει την ευρύτερη δυνατή πλειοψηφία βουλευτών για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, κάνει ένα βήμα που αποτελεί απαρχή μιας πολιτικής συναίνεσης που αντικειμενικά δεν θα αφορά μόνο στην εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και στη μνημονιακή πολιτική της ΕΕ.
Η επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ να διαπραγματευτεί αυτός μια διαφορετική συμφωνία με τους εταίρους έχει όρια και τα παραδείγματα της Γαλλίας και Ιταλίας αυτό τον καιρό είναι διδακτικά για τις ψευδεπίγραφες διακηρύξεις περί μετώπου με στόχο τη χαλάρωση της λιτότητας στο πλαίσιο της ΕΕ και του ευρώ. Η Γαλλία αντί του 2015 απλά μετέθεσε για το 2017 την επίτευξη ορισμένων δημοσιονομικών στόχων και ο Ρέντσι στην Ιταλία απελευθερώνει τις ομαδικές απολύσεις και συγκρούεται με τα συνδικάτα.
Αυτή η κατάσταση υποχρεώνει την αστική τάξη όπως στην περίοδο του 2011-2012 έτσι και τώρα να ζητήσει επαναβεβαίωση της στρατηγικής της και να επιχειρεί να εξασφαλίσει όλες εκείνες τις δεσμεύσεις από το ΣΥΡΙΖΑ που δε θα τη θέσουν στον παραμικρό κίνδυνο.
COMMENTS